Haar voeten kwamen in het zand neer. Lynn kon een opgeluchte zucht onderdrukken, maar het lichte trillen van haar lichaam verraadde toch hoe ze zich voelde. Het lukte haar niet om het te doen stoppen. Arceusverdomme, dit wilde ze niet. Ze wilde niet aan haarzelf toe moeten geven dat het gebeuren van een paar uur geleden impact op haar had gehad, laat staan dat ze het haar Pokémon wilde laten merken. De zwartharige zette vlug enkele stappen naar voren in de hoop dat afstand tussen haar en de zee de paniek die ze voelde maar niet wilde voelen verdrong. Het werkte niet zoals ze wilde. Toch liep Lynn verder, totdat ze in de grotopening stond die toegang tot de Victory Road verleende. Daar moest ze immers toch naartoe en bovendien wilde ze in ieder geval niet weer dichter in de buurt van het weidse, blauwe oppervlak achter haar komen. Ze wist dat de gedachte dat er zo weer een Wailord op kon duiken irrationeel was en toch.. Toch verwachtte ze het. Vreesde ze het. Verwoed schudde ze haar hoofd. Dat laatste was niet waar, echt niet. De zwartharige draaide zich om en zocht Atlas met haar blik, daarbij proberend de zee zo goed mogelijk te negeren. Haar instinct wilde dat ze iedere zichtbare centimeter van de blauwe golven afkamde op beweging, maar Lynn verzette zich. Ze was oké, echt waar, haar adem versnelde niet. Haar donkerblauwe ogen vonden die van de prehistorische Pokémon, die door het zand haar kant op ploeterde. Waar de Carracosta helemaal in zijn element was geweest in het water, zorgde het vasteland voor iets meer moeite, zeker als de ondergrond niet hard was zoals nu. Lynn wachtte totdat de Pokémon bij haar aangekomen was. Ze deed haar best er zo rustig mogelijk uit te zien, ondanks dat ze paniekvlagen voelde en de sterke drang had zich tot een zo klein mogelijk balletje op te krullen. Atlas had dit door, ondanks de dappere poging van zijn Trainer om hem iets anders te doen geloven. De Pokémon keek haar bezorgd aan en liet een geluid horen waarin dezelfde emotie weerklonk. Lynn zette een overtuigende glimlach op. Ze dwong zichzelf een moment niet te trillen en sprak:
"Het gaat wel." Atlas, zo zorgzaam maar ook zo goed van vertrouwen, knikte na zijn Trainer nog enkele seconden aangekeken te hebben. De handen van het zwartharige meisje begonnen weer met trillen zodra de Pokémon zijn blik op iets anders richtte, namelijk wat er van de Victory Road te zien was langs het meisje. Lynn stapte naar buiten om het prehistorische wezen een beter beeld te geven, blij met mogelijkheid om zonder toeschouwers haar resterende vlagen paniek over zich heen te laten komen. Nadat Atlas naar binnen gestapt was, liet Lynn zich langs de wand van de grot in het zand zakken, haar blik op het zand tussen haar blote voeten gericht. Schoenen waren geen goede match met water en voor grip op groeven in een schild zorgden ze ook niet, daarom had ze de dingen uitgedaan. De zwartharige sloot haar ogen en liet haar voorhoofd op haar knieën rusten. Haar schoenen zou ze in de toekomst nog een tijd uit moeten laten; de halve terugreis naar Kalos lag nog voor haar. Ze zag er tegenop, maar weigerde de reden daarvoor haar gedachten te laten passeren. Ze was oké. Ze had de tocht naar het Ever Grande City om tot rust te komen en, in veel mindere mate, om schoenen te dragen. Dit kon ze. Eén keer ademde ze diep in en uit, waarna ze overeind begon te komen. Ze was oké, herhaalde ze, ze kon dit. Ze wist ook wie ze nog kon laten verschijnen om haar meer op haar gemak te laten voelen, wat ze dan ook deed. Uit de waterdichte rugzak die ze met zich meedroeg, haalde ze de Pokéball die ze al het langste bijhad. De capsule werd opgegooid en een helwitte straal verscheen, die Lynns maatje materialiseerde. De katachtige Pokémon miauwde een vrolijke begroeting en kreeg er een aai voor terug.
"Laten we gaan, Zara." De Liepard knikte enthousiast, waarna ze meteen het voortouw nam en de grot in schoot.
Na haar door jaren gedragen te zijn verweerde sneakers aangetrokken te hebben, betrad ook Lynn de grot. Ze bleef even staan om haar ogen aan het schaarse licht te laten wennen en zag toen meteen al iets opvallends. Een klein, groen wezen leek steeds meer haar kant op te komen. De jonge Trainer kneep haar ogen samen in een poging meer details te kunnen ontwaren. Of het kwam doordat ze door haar wimpers keek of doordat het wezentje daadwerkelijk dichterbij kwam, wist Lynn niet, maar ze merkte nu op dat de Pokémon veel weghad van een plant en om de zoveel tijd met iets van angst in haar blik achterom keek. Een frons verscheen op het gelaat van de zwartharige. Nu ze met een nieuwe situatie te maken had, ebde het angstige gevoel van eerder geleidelijk aan weg. Haar ogen zochten achter de nieuwkomer naar de oorzaak van haar angst terwijl Lynn zonder er echt bij na te denken haar Pokédex erbij pakte. Ze kon de naam van de Pokémon, Budew, eerder van het scherm lezen dan dat een plotse vlammenzee de grot in een dreigend, oranje licht kon laten baden. Op haar hoede zette Lynn enkele passen naar achteren waardoor ze weer buiten kwam te staan, op de voet gevolgd door Zara en niet veel later de Budew. Het wezentje nam de zwartharige keurend in haar op, rende een halve cirkel om haar heen en school vervolgens achter haar been. De Liepard siste waarschuwend, maar hield daar meteen mee op toen ze de gezichtsuitdrukking van de kleine Pokémon zag. Ietwat overrompeld door de plotselinge gebeurtenissen, keek Lynn op het wezentje neer. Ze kreeg een smekende blik terug. Ondanks dat Lynn niet precies begreep wat er aan de hand was, besloot ze op dat moment de kleine Pokémon te zullen beschermen. Ze had niet altijd de meest moraal verantwoorde keuzes gemaakt, maar ze had wel altijd al haar best gedaan om Pokémon zo veilig mogelijk te houden als zij er iets aan kon doen. Deze keer zou dat niet anders zijn. Atlas was inmiddels ook weer buiten de grot te vinden en had zich beschermend voor Trainer en Pokémon opgesteld. Lynn zag dat Zara twijfelde om zich bij hem te voegen, totdat ze een blik op haar Trainer wierp. De zwartharige zag het in de gifgroene ogen van haar maatje; de Pokémon zou zo dicht mogelijk bij haar blijven om haar te beschermen. Lynn schonk haar een dankbare glimlach. Ze geloofde graag zichzelf goed te kunnen beschermen, maar vaak waren het haar Pokémon die het voor haar opnamen in noodsituaties, en zo ook in deze. Een tweede vlammenzee dwong het viertal weer enkele stappen naar achter te doen. Lynn voelde het zand onder de zolen van haar schoenen harder en natter worden. De paniek borrelde weer op. Dieprode vlammen schoten opnieuw uit de grotopening en een rode, mensachtige Pokémon met een gevaarlijke grijns op zijn snavel stapte het licht in, al snel gevolgd door een Trainer die woedend in het rond keek. Zijn blik bleef hangen op de Budew, die haar best deed volledig achter Lynns been te verdwijnen. Eenzelfde grijns als degene die op zijn Pokémon te zien was, kroop op het gezicht van de man.
"Daar ben je. Kom hier, jij ongehoorzaam wi—" Atlas liet een rommelend, waarschuwend geluid horen dat het stemgeluid van de jongvolwassene overstemde. Lynns blik werd grimmig.
"Ik denk dat het beter is als u deze Pokémon met rust laat," sprak ze, haar stem beheerst. Geïrriteerd richtte de oudere Trainer zijn blik op haar.
"Ze is mijn bezit," snoof hij, een Pokéball die – te zien aan de glans – gloednieuw was omhooghoudend,
"ik bepaal wat ik met haar doe." Lynn wist haar kalmte, met dank aan haar vele eerdere beproevingen op dit gebied, te bewaren.
"Wat u van plan bent, kan ik niet laten gebeuren." Ze had meteen al gezien dat de Pokémon van de man – die volgens de Pokédex die nog steeds in haar hand te vinden was de naam Blaziken droeg – een stuk sterker was dan diens Budew. Een sterke aanval met typevoordeel zou haar met gemak in één keer uit kunnen schakelen. Het zou een kwelling zijn voor de kleine Grass-type. Een diepe, diepe zucht verliet de mond van de man.
"Luister eens, kiddo
," begon hij op een toon die voor Lynn duidelijk maakte dat deze man niet met jongere mensen om kon gaan,
"het is simpel. Ik tel tot drie, en als je niet uit de weg bent gegaan voordat ik klaar ben, laat ik Damon hier—" de Blaziken kreeg een stomp tegen zijn schouder en grijnsde als reactie
"—aanvallen, of je nou nog in mijn weg staat of niet." Een lichte frons verscheen op Lynns voorhoofd. Ze was verbaasd. Meende hij het echt? Inschattend liet ze haar ogen over het gelaat van de man gaan. Hij zag er niet uit alsof hij een grapje maakte.
"Eén.." Lynn besloot dat ze deze Trainer niet mocht. Ze had niet vaak zo snel een definitief oordeel over iemand klaar, maar op dit moment leek het meer dan gerechtvaardigd.
"Twee.." De zwartharige bleef waar ze was, erop vertrouwend dat Atlas en Zara snel in zouden kunnen grijpen. Bovendien wilde ze niet aan de kant stappen en zich zo zomaar gewonnen geven. De Budew dacht hier anders over, echter. De kleine Pokémon had besloten dit niet aan te kunnen zien, en schoot naar voren, voorbij iedereen die haar zou kunnen geschermen. Zara maakte een geschrokken geluid dat samenviel met Lynns:
"Budew, nee!" De andere Trainer grijnsde alleen maar en boorde zijn blik in de angstige maar ergens ook sterk afkeurende blik van de Budew.
"Zo, je bezit dus toch enig verstand, huh." Het klonk honend. Iedereen zweeg. Lynn balde haar vuisten en zag dat Atlas dit niet lang aan zou kunnen zien voordat hij in actie sprong. Zijn gevoel voor rechtvaardigheid en zijn grote hart zouden hem snel in actie laten springen.
"Damon, Blaze Kick." Meer aansporing had de Blaziken niet nodig. Wel meteen schoot hij naar voren, sneller dan Atlas ooit kon zijn om een poging te kunnen doen het te blokkeren. De Pokémon sprong en hief één van zijn poten hoog op. Vlammen ontstoken en omhulden de poot voordat die genadeloos tegen de Budew aan sloeg. Het kleine wezen kermde en zeilde door de lucht, om een eindje verderop pijnlijk op de grond terecht te komen. Vlammen grepen om zich heen en Lynn deinsde in een reflex achteruit. Ze voelde hoe ze tot haar bovenbenen in het water zakte en ze struikelde. Achterover plonsde ze de zee in. Oh nee.
Atlas, verblind door razernij, had niet door wat zich achter hem afspeelde en dreunde op de Blaziken af. De Hydro Pump die hij op de Fire-type losliet, sloeg de poten van het wezen onder diens lichaam vandaan. Zijn Trainer lachte en riep iets over een uitdaging. Lynn kreeg er niets van mee; al het geluid werd gedempt door de laag water tussen haar en de lucht. Ze dacht vanuit haar ooghoeken schimmen op haar af te zien zwemmen en had moeite met onderscheiden wat boven en onder was. Te laat had ze zich beseft dat ze haar mond moest sluiten, waardoor die meteen volgelopen was met water. Paniekerig begon ze met haar armen te slaan, maar het haalde niets uit. Zara, die zich nog aan de kant bevonden had, aarzelde niet en dook achter haar maatje het water in. Ze kon niet goed zwemmen en haar vacht werd binnen twee seconden doorweekt. Daar dacht ze totaal niet aan; ze had alleen maar oog voor Lynn en haar veiligheid. Met enkele stuntelige slagen wist de katachtige Pokémon zich ietwat onder water te brengen, waardoor ze het zwartharige meisje kon zien. Snel begon de Liepard weer met haar poten slaan en bracht zich dichterbij de jonge Trainer. Ze probeerde haar tanden in een kledingstuk van het meisje te zetten, maar door haar wilde bewegingen zou dat niet lukken zonder haar te verwonden. Dat wilde Zara niet. Daarnaast betwijfelde ze of ze, wanneer ze Lynn dan eindelijk te pakken had gekregen, wel naar het wateroppervlak kon trekken, ondanks de korte afstand. Ze wou dat ze haar maatje duidelijk kon maken dat de zanderige ondergrond zich niet ver onder hen bevond en dat ze gemakkelijk weer boven water zou kunnen komen, maar spreken kon ze niet. Bovendien leek Lynn niet bereikbaar en verzwolgen in paniek. Ze moest iets anders verzinnen, ze had iemand nodig die sterker was. Ze had Atlas nodig. Seconden tikten voorbij en Zara bewoog zo snel ze kon terug naar de kant en naar de Carracosta, die op dat moment een tweede Hydro Pump op de Blaziken afvuurde en miste. De Fire-type was veel sneller dan hij. Zara miauwde om zijn aandacht te krijgen, maar slaagde daar niet in. De stem van de man klonk op.
"Een dubbelgevecht? Dit wordt leuk," Voordat Zara kon protesteren, verscheen er een Galvantula die onrustig met zijn poten bewoog en schichtig om zich heen keek, klaar om in beweging te schieten. Zara siste, haar ogen spuwden vuur. Ze moest Lynn helpen, maar ze wist zeker dat het strijdveld verlaten haar niet gemakkelijk zou lukken. Dan moest ze dit gewoon maar snel afhandelen. Als haar maatje dit alles gezien had, echter, had ze gezegd dat dit een lastig gevecht zou worden, met tegenstander die zich niet zomaar gewonnen zouden geven. Lynn was op het moment alleen met heel andere dingen bezig.
Een klein, verstandig stemmetje vertelde haar dat haar gespartel alleen maar tegenwerkte, maar haar lichaam was overgenomen door paniek en wilde niet luisteren. Even voelde ze haar voet over het zand schrapen en meteen probeerde ze wanhopig weer houvast te vinden. Ze vond niets meer, en door haar radeloze bewegingen wist ze nu al helemaal niet meer waar het wateroppervlak zich moest bevinden. Haar longen begonnen al snel te branden; ze had lucht nodig. Haar armen begonnen wilder in het rond te maaien. Dit keer kwamen haar vingertoppen in contact met zand. Ze lag verkeerd om. Lynn probeerde zich om te draaien. Vlekjes verschenen aan de randen van haar zicht en ze voelde haar bewegingen langzamer worden. Een nieuwe vlaag angst overspoelde haar.
Met moeite wist de kleine Budew haar oogjes te openen. Enkele meters van haar verwijderd, zag ze, woedde een heftige strijd, maar dat was niet wat haar aandacht het meest trok. Voor haar, uit het water, vlogen spetters op. Spetters die beweging onder het blauwe oppervlak aangaven. Meteen was de Budew alert. Ze kwam zo snel mogelijk als haar toestand toestond overeind en liet haar blik over de aanwezige mensen en Pokémon gaan. Het meisje waar ze achter gescholen had en die haar onder haar bescherming had genomen, was nergens te bekennen. Haar oogjes vergrootten. Strompelend begaf het wezentje zich naar het water, roepend naar iedereen die in de buurt was en het zwartharige meisje, maar niemand hoorde haar. Boven de geluiden van het gevecht en het geschreeuw van haar Trainer kwam ze niet uit. Roepen naar het meisje hielp niet, wist ze nu, en na met lichte tegenzin die ze meteen onderdrukte tot haar middel het water in gestapt te zijn, was de Budew ook duidelijk geworden dat ze zo het meisje niet uit het water kon halen. Snel deed het wezentje het enige wat ze kon bedenken om te helpen. Ze vocht zich een weg terug naar de kant en concentreerde zich. Een pril, groen licht verscheen om haar heen en begon feller te gloeien, totdat ze voor anderen niet meer zichtbaar was. Plots viel al het licht weg, en was een wat grotere Budew te zien. Waar ze normaal gesproken maar net tot iemands onderbeen kwam, zou ze nu bij de knie van dezelfde persoon kunnen komen. Nogmaals hulde ze zich in het groene licht en groeide. En nog eens, en nog eens, en nog eens. De opeenstapeling van Growth-moves resulteerde erin dat ze nu tijdelijk iets groter was dan een volwassen man. Met hernieuwde vastberadenheid stortte de niet-meer-zo-kleine Budew zich in het water. Zoekend naar de redder die gered moest worden, stak ze haar kop onder water. Het eerste wat ze zag, was een bleek gezicht omlijst door een kluwen zwart haar. Het meisje bewoog nog wel, maar het leek alsof ze erg veel moeite moest doen om de bewegingen te maken. De Budew hapte boven water naar adem en naderde het meisje vervolgens snel. Ze nam plaats achter haar en begon te duwen, naar het droge toe. Ze voelde hoe de zwartharige schrok en zich begon te verzetten, wat ze niet begreep maar waarvoor ze op het moment ook niet de tijd had om over na te denken. Op dit moment was het een geluk dat het meisje niet veel kracht meer bezat, al baarde dat haar tegelijkertijd zorgen. Met enkele stevige passen had de Budew het strand bereikt. Met een voorzichtige duw van haar hoofd wist ze het meisje buiten het bereik van de golven te krijgen. Bezorgde geluidjes makend stapte ze op haar af, en met iedere stap voelde ze zich weer krimpen. De zwartharige hapte naar adem en werkte zich rechtop, waarna ze begon te hoesten. De Budew voelde opluchting. Ze leefde.
Ze had het geweten, de schimmen waren echt, ze werd gepakt door een monster. Het oppervlak dat tegen haar aan duwde voelde als huid en veel ook. Lynn vergat spontaan dat niet ademhalen onderwater een ding was en opende haar mond om te schreeuwen terwijl ze met al haar kracht – die op het moment bijna niet-bestaand was – op het ding in begon te slaan. Haar angst dreef haar voort, ook toen ze merkte dat zij en het ding in beweging kwamen. Toen ze zand onder zich voelde, echter, stopte ze plots. Haar hoofd bevond zich boven water.
Haar hoofd bevond zich boven water. Welk wezen van de zee het dan ook geweest was, het had haar geholpen. Meteen begon Lynn naar adem te happen, maar er zat teveel water in haar systeem. Ze werd nog een eind het strand op geduwd en begon te hoesten. Liggend ging dat bijna niet, en daarom bundelde ze al haar krachten om overeind te komen. Het lukte haar nauwelijks. Het hoesten ging door en water verliet haar lichaam. Een kleine Budew met zorgen in haar kraaloogjes betrad haar blikveld. Een geruststellende glimlach zat er op het moment niet in, vreesde Lynn. Ze hoestte door totdat haar keel rauw was en er geen water meer verscheen, waarna ze grote teugen lucht inademde en zich uitgeput achterover liet vallen, haar armen uitgespreid. De Budew trippelde de ruimte tussen haar arm en de rest van haar lichaam in en boog zich over haar gezicht. Een vragend geluid verliet haar mond.
"Ik ben o.." begon Lynn automatisch, maar ze viel al snel stil. Als de golven die dicht in de buurt over elkaar heen sloegen, sloeg het besef van wat er gebeurd was en alle gevoelens die het teweeg had gebracht over haar heen. De zwartharige kromp in elkaar en merkte dat haar ademhaling sneller werd. Het snelle ademen ging over in hyperventileren en eindelijk stond Lynn zichzelf dan eindelijk toe om zich tot een balletje op te rollen. De Budew piepte gealarmeerd en haastte zich naar het gezicht van het meisje, waar ze zich troostend tegenaan drukte. Lynn had haar ogen dichtgeknepen en schrok eerst van het plotse contact, maar drukte zich vervolgens bijna onmerkbaar iets meer tegen de kleine Pokémon aan. Ze was bang voor water. Het toe te moeten geven, deed haar nog meer pijn. De Budew deed een poging de enige traan die over de wang van het meisje liep weg te vegen. Lynn boog haar hoofd meer naar het wezentje toe.
| START START |   | V.S. |   | START START |
In contrast met het stille gevecht dat zich enkele meters van de zee afspeelde, ging het er bij Atlas en Zara hard en luid aan toe. De tweede Hydro Pump die Atlas afgevuurd had, werd gecounterd met een Flame Charge. De door vlammen omhulde Pokémon gooide zichzelf tegen de zeer krachtige waterstraal in. Stoom steeg op en maakte de tegenstanders voor beide partijen lastig te ontwaren. De Galvantula werd bevolen een Signal Beam te doen om meer zicht te geven. Een felle bundel licht schoot op het veld af en schimmen waren voor een moment beter zichtbaar in de mist. Zara bewoog zich geruisloos maar snel voort, niet van plan om deze kans op een gerichte verassingsaanval te laten schieten. Bovendien moest ze opschieten; het stoom begon al naar de grond te zakken, en binnenkort zou iedereen elkaar weer gemakkelijk kunnen zien aankomen. Enkele meters van de Bug-type verwijderd, liet de Liepard zich meer door haar poten zakken, totdat ze bijna op de grond lag. Meer op haar hoede sloop ze dichterbij. De Galvantula leek te geconcentreerd op het produceren van een nieuwe Signal Beam om haar op te merken. Eenmaal dichtbij genoeg, sprong de katachtige Pokémon plots op, haar tanden ontbloot. Ze kwam neer op de rug van haar tegenstander, die meteen geschrokken begon te bokken. Door haar klauwen in zijn lichaam te slaan, wist Zara de houvast te produceren die ze nodig had. Ze wierp haar hoofd naar voren en beet zich vast. Gif druppelde het lichaam van de Galvantula in en het wezen kromp ineen voordat hij zijn wilde bewegingen elkaar nog sneller op liet volgen. Zara zag dit als een goed moment om zich weer terug te trekken en sprong van de Pokémon af, waarna ze de geur van Atlas opspoorde en die naar hem toe volgde.
De Carracosta had zich niet stil gehouden. Vlak na het ontsteken van de eerste Signal Beam was de Blaziken voor hem verschenen, een grote grijns op zijn gelaat. Atlas was normaal gesproken een zeer zachtaardige Pokémon, maar het zien van die haast sadistische grijns had een gevoel in hem ontstoken waardoor hij meteen een kleine rots tussen zijn voorpoten had gecreëerd, die hij met veel kracht naar de Fire-type geslingerd had. De Smack Down werd door deze Pokémon met gemak ontweken. Atlas moest voor zijn lagere snelheid boeten door een Double Kick te verduren te krijgen. De supereffectieve aanval bracht hem aan het wankelen, maar hij maakte wel van het moment gebruik door zijn kaken om de voor de trappen gebruikte achterpoot van zijn tegenstander te klemmen. De Blaziken kraaide verschrikt en probeerde de prehistorische Pokémon te dwingen om los te laten door de poot met vlammen te omhullen. Deze aanval kon Atlas beter hebben. Hij liet niet los. Nog steeds met de Blaziken vast in zijn Crunch, boog de Carracosta zich iets naar voren. Water vormde een snel stromend laagje over zijn kop en vervolgens zijn hele lichaam, en de Aqua Jet schoten hem en de Blaziken met een verschrikkelijke snelheid naar voren. Tegen de wand die de Victory Road afschermde kwamen ze met een harde klap tot stilstand. Atlas opende zijn kaken en de Blaziken zakte op de grond. Een miauw was te horen. Snel zocht Atlas de bron van het geluid dat hij inmiddels uit duizenden herkende en zag Zara, die met gevaarlijk glanzende ogen op de Blaziken afstormde. Ze zette zich af en wierp zich naar de Fire-type. Tijdens haar vlucht schoten haar klauwen uit haar normaal zo zachte poten. Messen van wind vormden een laag om haar nagels en kwamen ongenadig op de Blaziken neer. Het wezen schoot overeind en trapte de katachtige Pokémon met een slordige, halve Double Kick weg. Ze schoof over het zand en krabbelde al sissend weer overeind. De Blaziken grinnikte toen hij het zag en Zara stond op het punt hem weer aan te vallen toen ze een geluid achter haar hoorde. Snel draaide ze zich om en stond oog in oog met de Galvantula, die gekomen was voor wraak nu de mist zijn zicht niet langer belemmerde. Elektriciteit bouwde op tussen zijn voorpoten toen hij die snel over elkaar wreef. Een Electro Ball werd geproduceerd en in het gezicht van de Liepard geschoten. Verschrikt week Zara uit naar achteren, maar ze kon niet voorkomen dat de aanval haar raakte. De Electric-type kwam hier echter niet gemakkelijk vanaf, al was de katachtige Pokémon niet degene die hiervoor zorgde; een stroom aan kiezels, stenen en rotsblokken wervelde door de lucht en boorde op de Galvantula in, die door zijn poten zakte. Liepard en Carracosta wisselden snel dankbare blikken en werden vervolgens meteen het gevecht weer in getrokken.
De enige Electric-type Pokémon op het veld richtte zich op Atlas, nadat hij zich weer overeind gewerkt had. De prehistorische Pokémon kruiste zijn grote flippers voor zijn lichaam toen hij het onrustige, snelle getik van diens poten zag. Aan dat zijn tegenstander lichtjes door zijn poten zakte, zag Atlas dat hij zou gaan springen. Het baarde Atlas zorgen gezien de snelheid van zijn tegenstander, maar de elektrische aanval die voorbereid werd, deed dat nog meer. Toen de Galvantula dan ook daadwerkelijk op hem af sprong en een Electro Web op hem afschoot, besloot de prehistorische Pokémon het bij zijn veilige, verdedigende gevechtsstijl te houden. Hij knipperde een keer en een matte, witte bubbel verscheen om hem heen en nam een vaste vorm aan. Het web, waar de vonken vanaf sprongen, sloeg tegen de Protect aan zonder schade te doen en de Galvantula volgde al snel. Wetend dat zijn bescherming snel zou verdwijnen, begon Atlas in zijn nog gesloten bek al een Hydro Pump te vormen. De Galvantula, gezeten op de bubbel, ging deze te lijf met Slashes die elkaar snel opvolgden, waarbij hij af en toe haperde omdat het effect van Zara's Toxic in begon te treden. Een barst begon te verschijnen en zodra er een echt gat in de Protect zat, brokkelde de hele bubbel af. Zo snel als hij kon, opende Atlas zijn bek. Een geiser van water lanceerde de spinachtige Pokémon van hem af, wat de reden was waarom Atlas deze aanval ingezet had. Een Electric-type aanval zou hem veel schade toedoen en kon hem bovendien verlammen. Dat kon hij niet laten gebeuren als hij de Trainer van zijn tegenstanders wilde straffen voor wat hij de Budew aan had gedaan, en daarvoor moest hij de Galvantula uit zijn buurt houden. Langzaam hief de Carracosta zijn flippers, waarmee stenen groter dan een flinke vuist uit de grond oprezen. De dingen hadden een mysterieuze paarse gloed en hingen doodstil in de lucht, totdat Atlas zijn flippers tegen elkaar drukte. De Ancient Rock schoot in een rechte lijn naar de Galvantula, die net overeind was gekomen. De Electric-type stuurde een Thunder Wave op de stenen af om ze onschadelijk te maken, maar wist zo alleen de projectielen die het meest voorop vlogen tot gruis te verpulveren, terwijl de andere stenen doel raakten. Deze keer had de Galvantula niet veel tijd nodig om bij te komen. Zijn razendsnelle poten brachten hem binnen enkele seconden weer bij Atlas, die het te laat opmerkte om te kunnen reageren. De Electro Ball die volgde sloeg hard in. Atlas liet zich een zachte grom ontvallen en trok zich terug in zijn schild, waarna er een stenen bal om hem heen vormde die een tweede Electroweb tegenhield. De Galvantula zag de Rollout op hem afkomen en week uit, waardoor hij bij toeval in de baan van een Shadow Ball kwam te staan en erdoor geschampt werd. Atlas was inmiddels zonder iets te raken langs de Electric-type gerold en ontvouwde zichzelf weer. Bij het openen van zijn ogen, werd hij begroet door een Fury Cutter. De Carracosta hief zijn flippers en ving daarmee de meeste klappen op. Golven ontstonden onder zijn achterpoten en voerden de Galvantula naar de zee, waar Atlas hem naartoe volgde met een Aqua Jet. Verward en zonder houvast probeerde de Electric-type zijn puntige poten in het zand te steken. Atlas wist nog net een Smack Down naar het wezen te gooien om te verzekeren dat de spinachtige Pokémon zijn grip niet hervond voordat hij in zijn rug geraakt werd door twee harde trappen.
Vanaf het moment dat hun blikken kruisten, had de Blaziken weer die honende grijns rond zijn snavel. Die grijns werd snel opgevolgd door een Flame Charge. Zara, die het voordeel had tegenover Atlas had ongeveer even snel maar ook leniger dan de Fire-type te zijn, wist vlak voordat de Blaziken haar zou raken uit te wijken. Terwijl de Pokémon haar voorbij raasde, draaide Zara zich vliegensvlug om en haalde met dezelfde messen van lucht van eerder uit naar de achterpoten van haar tegenstander. De poot die ze geraakt had, schokte en de Blaziken stortte op de grond. Snel kwam de katachtige Pokémon naar voren en hief haar klauwen. Ze was een stuk kleiner dan de Fire-type, en nu zij boven hem uittorende, moest ze daar goed gebruik van maken. Met een Slash hield ze haar tegenstander tegen de grond toen die weer overeind probeerde te krabbelen, waarna ze ook een haastig gevormde Shadow Ball op hem afschoot. Veel meer kon ze niet doen, want het volgende moment werd ze door een Fire Punch aan de kant gebeukt. Lenig zijn betekende in het geval van Zara helaas ook dat ze een lichtgewicht was, wat dit voor de Blaziken erg makkelijk maakte om te doen. Een klein balletje vuur volgde, die de inmiddels weer op haar poten staande Liepard goed kon ontwijken en beantwoordde met een Shadow Ball, die op zijn beurt met een Blaze Kick de grond in gestampt werd. Zara siste dreigend en scherpte haar klauwen. De Blaziken grijnsde alleen maar arrogant en zakte door zijn knieën, waarna hij zichzelf de lucht in lanceerde. Verward keek Zara toe hoe meer vlammen er om het lichaam van de Blaziken verschenen naarmate hij hoogte won. Toen hij weer naar beneden begon te vallen, draaide hij zijn lichaam zo dat zijn hoofd – inclusief de grijns waar Zara zo langzamerhand een hekel aan kreeg – en uitgestrekte klauwen naar zijn tegenstander gericht stonden. Zwaartekracht versnelde zijn val en een blauw, van kracht pulserend aura gloeide verscheen om de Pokémon. Zara's ogen vergrootten zich. Ze wist niet waarmee ze te maken had, maar wat ze wel wist, was dat dit een Flying-type aanval moest zijn. En een krachtige, bovendien. De katachtige Pokémon zakte iets door haar poten en maakte zich klaar om uit te wijken, maar eerst wachtte ze nog. Zodra hij zich ongeveer met haar op gelijke hoogte bevond, vuurde ze een Shadow Ball af. Met een overdreven rol opzij ontweek de Fire-type de aanval. De intens donkere blob schoot nog door, maar Zara had geen tijd om te kijken waar hij naartoe ging. Wel had het voor de vertraging gezorgd die de Liepard nodig had om opzij te springen en in diezelfde beweging een klauw zand in de ogen van haar tegenstander te gooien. De Blaziken krijste, kneep zijn ogen dicht en maaide met een Fire Punch naar Zara, die de aanval niet kon ontwijken. In de tijd dat het haar kostte om weer op te krabbelen, wreef de Fire-type verwoed in zijn ogen. Het herstelde zijn zicht iets, maar hij wist nog niet al het zand uit zijn ogen te halen voordat Zara alweer op hem afsprong. De Aerial Ace kraste over zijn gezicht voordat hij zijn knie met veel kracht omhoog stootte en de Liepard in haar maag raakte. Zara liet een gepijnigd geluid horen en kwam hard op de grond terecht. De katachtige Pokémon probeerde overeind te komen, maar zo kort na een supereffectieve en sterke High Jump Kick lukte dat haar nog niet. Tegen de tijd dat ze weer op vier poten stond, was haar tegenstander verdwenen. Haar gifgroene ogen zochten het strand af en vielen op Atlas, die net een klap van achteren te verduren kreeg. De blik van de Liepard vernauwde en haar sikkelvormige staart zwiepte boos heen en weer. Haar zomaar verlaten om haar teamgenoot in de rug aan te vallen? Dat zou ze niet accepteren.
| PAUSE PAUSE | | V.S. | | PAUSE PAUSE |
Een ander tafereel waar Zara's blik even op bleef hangen, was dat van haar maatje en de Budew. Tot haar grote geluk was Lynn het water uit, al leek ze nog steeds niet helemaal in orde. Wat haar iets minder blij maakte, was dat de Grass-type nu geknuffeld werd in plaats van zijzelf. Meer tijd om stil te staan bij het hoe, wanneer en haar gevoelens over deze ontwikkeling had ze alleen niet; ze moest haar teamgenoot helpen. Ze wist dat de zwartharige dat haar ook gezegd zou hebben als ze bij het gevecht betrokken was geweest.
Wat er in het gevecht gebeurde, echter, was volledig aan Lynn voorbij gegaan. Ze had wel willen helpen, maar haar gemoedstoestand stond het niet toe. Het hyperventileren ging maar langzaam weer over in een normalere vorm van ademhalen en tot overeind komen had ze zichzelf nog niet kunnen brengen. Ze wist niet goed hoeveel tijd er verstreken was, maar op een gegeven moment roerde de Budew – die ze onbewust meer en meer tegen zich aangedrukt had omdat haar aanwezigheid haar om de één of andere reden geruststelde – zich. Lynn opende haar ogen en zag dat ze het kleine wezentje wel heel erg fijnkneep. Meteen loste ze haar grip op het wezentje. Haar handen trilden nog en ze was door en door nat, maar ze voelde zich.. Beter. Rustiger dan eerst, in ieder geval.
"Sorry," mompelde de zwartharige haastig, waarna ze zich van de grond omhoog duwde totdat ze zat.
"Ik was.." Ik was bang. In paniek. In haar gedachten zou ze het dan niet meer kunnen ontkennen, tot het ook daadwerkelijk uitspreken en het een waarheid maken, kon ze zichzelf niet brengen. Nu nog niet. Zonder het in woorden uitgedrukt te hebben, leek de Budew het alsnog te begrijpen. Lynn keek in de kleine ogen van het wezentje en zag erin dat er niets uitgelegd hoefde te worden en dat de Pokémon zou toestaan om nog een keer bijna platgedrukt te worden als dat haar zou helpen. Een prille glimlach verscheen op het gezicht van de zwartharige.
"Wat ik wilde zeggen is: bedankt voor je steun." Ze hoorde het ruisen van de zee, maar wist het bijna te negeren. De Budew liet een tevreden geluid horen, alsof ze de woorden goedkeurde maar tegelijkertijd ook over wilde brengen dat het geen probleem was. Pas nu viel het Lynn echt op hoe slecht de Grass-type eraan toe was. De rust en zelfzekerheid die het wezentje uitstraalde, verhulde zo goed als helemaal dat ze moeite had op haar poten te blijven staan, maar in observeren en doorzien was Lynn altijd best goed geweest. De kant waarop ze met de Blaze Kick geraakt was, werd overdekt met schroeiplekken en vegen roet. De andere zijde van de Budew, waarmee ze over de grond geschuurd was vanwege de trap, vertoonde gemene schaafwondjes. Ze moest zo snel mogelijk naar een Pokécenter gebracht worden. In stilte vervloekte Lynn zichzelf. Omdat ze alleen maar aandacht voor haar eigen problemen gehad had, had de Budew langer geleden dan nodig was.
"Gaat het? Je hebt het zwaar te verduren gekregen." Even leek het erop dat de Grass-type haar waardigheid wilde verdedigen, maar uiteindelijk schudde ze in plaats daarvan maar zo waardig mogelijk haar hoofd, zij het met tegenzin. Lynn glimlachte. Het gedrag van de Pokémon deed haar vaag aan haarzelf denken. Weigerde zij niet ook altijd hulp als ze iets zelf aan wilde kunnen, immers?
"Wij brengen je wel naar het Pokécenter," begon Lynn, waarna ze snel omkeek toen ze een harde knal hoorde. Brokken steen schoten door de lucht en op één bepaald punt dichtbij de zee af, waar ze hard neerkwamen. De Trainer van de Budew stond er stampvoetend bij, zijn hoofd rood aangelopen.
"Ten minste, ik ga er vanuit dat hij het wel niet zal doen." Haar blik ging weer naar de Budew, die haar fronsend aankeek. Even leek het wezentje na te denken, waarna ze resoluut met haar hoofd schudde. Lynn keek haar vragend aan. De Budew was het ergens niet mee eens, dat was duidelijk, maar ze kon zich niet voorstellen dat het wezentje geloofde dat hij haar goed zou behandelen. Wat kon het dan zijn?
"Je wilt toch niet naar het Pokécenter?" Probeerde ze. Ook dat leek haar een onwaarschijnlijke mogelijkheid, die dan ook wegviel door het ietwat verontwaardigde nee-geschud dat als reactie op haar vraag kwam.
"Het spijt me, ik volg je niet meer, denk ik." De Budew zuchtte en wees naar haar Trainer, waarbij ze een afwijzend geluid maakte. Lynn fronste. Ze begreep het nog steeds niet helemaal, maar de Budew leek ook nog niet klaar te zijn. Het wezentje stapte op haar af, tikte haar even aan en knikte plechtig. De frons van de jonge Trainer werd nog iets dieper. Wat ze uit de gebaren van het wezentje kon halen, was dat haar Trainer slecht was en zij.. Niet? Het duurde nog enkele seconden voordat alles voor Lynn op zijn plaats viel. De Grass-type had zojuist verkondigd dat ze bij haar team wilde horen. Of nee, dat ze nu bij haar team hoorde, punt. Hoewel de manier van beslissen haar verbaasde, merkte Lynn dat de beslissing zelf haar blij maakte. Ze glimlachte.
"Nou, bij deze, welkom in het te—" Een tweede hard geluid. Atlas zat dit keer gevangen onder een web waar elektrische vonken vanaf sprongen. Lynn kwam overeind. Ze moest helpen.
"Dit zal later moeten, vrees ik." De Budew knikte ernstig en wachtte totdat Lynn haar opgepakt had, nadat het meisje dit aangeboden had. Met hervonden kracht stapte Lynn op het gevecht af. Water druppelde uit haar kleding en in haar blik was nog iets van angst te vinden omdat ze naar de zee toeliep, maar ze zou dit doen.
| START START | | V.S. | | START START |
De Blaziken stond klaar om Atlas een tweede trap te geven, maar werd voor hij dit kon doen onderuit gehaald door een Aqua Tail. De prehistorische Pokémon draaide zich zo snel als hij kon om en vuurde een Hydro Pump af op de plek waar de Fire-type gelegen moest hebben. De Blaziken was echter al overeind gekrabbeld en haalde nu van de zijkant uit. Terwijl de vogelachtige Pokémon zijn gebalde vuist naar beneden bracht, waarna hij op begon te lichten, verplaatste Atlas de krachtige straal water naar waar zijn tegenstander zich nu bevond. Voordat de Hydro Pump doel raakte en de Blaziken naar achteren dwong, wist hij Atlas met zijn Sky Uppercut op de kaak te raken. De Carracosta wankelde. Na een aardig aantal effectieve aanvallen te verduren gekregen te hebben, begon zijn energie weg te sijpelen. Hij schudde zijn kop in een poging de pijn van de daarop ontvangen klap sneller te doen verdwijnen, maar werd onderbroken doordat iets op zijn rug landde en hem aanviel. Met een brul trok Atlas zich terug in zijn schild nadat hij een houw in zijn ruwe huid voelde. De Rollout die hij vormde, walste over de verraste Galvantula heen, die dacht de overhand te hebben door onverwachts aan te vallen. Na tegen een rotswand tot aangebotst te zijn, ontrolde Atlas zich weer. Hij hijgde nu duidelijk zichtbaar, maar er zat nog steeds strijdlust in zijn blik. De Galvantula, in tegenstelling, leek op het punt te staan om in te storten. Vanuit zijn ooghoeken zag Atlas dat Zara zich bezighield met de Blaziken, die er een stuk energieker uitzag dan zijn teamgenoot. De prehistorische Pokémon richtte zich weer op de laatste loodjes van zijn eigen gevecht en hief zijn vinnen. Bij iedere flipper verscheen een afzonderlijke stroom aan stenen die zich tot gevaarlijke, rondkolkende bollen vormen nu ze nog niet afgevuurd werden. Lang bleven ze zo niet; met een beweging alsof Atlas iets met veel gewicht over zijn kop wierp, stuurde hij de Rock Slides op de Galvantula af. De stroom aan rotsen en rotsjes benaderden de Electric-type van twee kanten, wat uitwijken voor de Pokémon lastig maakte. De Galvantula deed nog wel een dappere poging, maar kon niet aan de aanval ontkomen. Met een luide klap botsten de twee golven aan stenen met elkaar en het wezen. Zand schoot de lucht in en begon weer aan diens afdaling. Atlas begon net te geloven dat het gevecht definitief gestreden was toen door de neerdalende sluier van zand een plakkerig iets op hem afschoot dat zich in zijn vlucht ontvouwde tot een web. Geen tijd hebbende om te reageren, viel de Electroweb over hem heen. De stroom die van de draden af knetterde, schokte hem en deed hem in elkaar krimpen. Atlas liet een rommelend geluid horen en probeerde zich aan het web te ontworstelen, maar het lukte hem niet gemakkelijk; zijn lichaam bleef plakken aan de draden, waardoor hij alleen maar verstrikter raakte. In ieder geval leerde een blik op de plek waar hij de Galvantula voor het laatst gezien had hem dat de Electric-type uitgeschakeld was.
De Blaziken had de verkeerde Pokémon gekozen om van achteren aan te vallen, constateerde Zara trots toen ze zag hoe de Fire-type onderuit ging. Aanmoedigingen miauwend, spurtte Zara op haar teamgenoot en de Blaziken af. Al snel week ze van haar koers af, echter, want de Blaziken werd door Atlas' Hydro Pump enkele meters weggespoten. De katachtige Pokémon had er alle vertrouwen in dat de Carracosta met de Galvantula af kon rekenen. Nu was het tijd voor haar om hetzelfde met de Blaziken te doen. De Pokémon in kwestie grijnsde al minder, merkte Zara toen ze bij hem in de buurt kwam en een Shadow Ball op hem afvuurde. De donkere, paarse blob raakte haar tegenstander precies waar ze op gemikt had; in zijn gezicht. Na weer opgeveerd te zijn na de klap, was de Blaziken even bezig met de duistere materie van zijn kop te vegen, wat Zara de tijd gaf om over te gaan in een sprint, om zich vervolgens tegen de Blaziken te werpen. De Pokémon viel achterover en nog voordat hij het zand raakte, had de Liepard haar klauw al geheven. De Aerial Ace raakte doel. Meteen wilde Zara op een andere aanval overgaan, maar daar kreeg ze de kans niet toe; een Ember raakte haar neus en haalde haar uit haar concentratie. Niezend en snuivend strompelde Zara naar achteren, haar tegenstander hiermee onvrijwillig de ruimte gevend om op te staan. Een door vuur omhulde poot raakte haar in haar zij, wat haar ineen deed krimpen. De Liepard wist zeker dat de grijns van haar tegenstander langzamerhand weer groter werd. Dat gunde ze hem niet. Vliegensvlug draaide ze zich naar de Blaziken en vuurde een serie Shadow Balls op hem af. De meeste wist hij te ontwijken, maar daarvoor moest hij zich in vele onhandige bochten wringen. Tijd om zijn balans te hervinden was er niet; na de bollen afgevuurd te hebben, was Zara alweer op hem af gesprongen, haar klauwen in de aanslag. Met Fury Swipes bewerkte ze haar tegenstander, maar zo dichtbij komen had een prijs. Door twee krachtige klauwen werd Zara opgetild en vastgehouden. De Liepard voelde dat niet eens haar achterpoten meer contact maakten met de grond, waarop ze wild begon te kronkelen en beet naar de armen van de Blaziken. Vuur golfde over de poten en bracht haar schade aan. Ze zag dat hij moeite had met haar in bedwang te houden, maar niet genoeg om haar los te laten. Zara siste en besloot op een andere tactiek over te gaan, een tactiek die eerder ook al gewerkt had. De katachtige Pokémon opende haar bek, waarin een donkere stip begon te groeien. Net voordat de Shadow Ball te groot zou worden voor haar mond, vuurde ze hem af, recht in het gezicht van de Blaziken. Een geïrriteerde kreet slakend, bracht de Fire-type automatisch één van zijn poten naar zijn gezicht. Het gaf Zara voldoende vrijheid om haar tanden in de arm van haar tegenstander te zetten die haar nog wel vasthield, waardoor ze losgelaten werd. Het gif van Toxic zou snel zijn werk doen. Plots klonk er een stem op, en Zara was blijer dan ooit om die te horen.
"Zara, help Atlas!" Lynn zag hoe de Liepard vragend om zich heen keek, waarna haar blik op haar teamgenoot viel. Meer commando's waren niet nodig; de katachtige Pokémon sprintte al op de Carracosta af. Met een snelle haal van haar klauwen werd een scheur in het elektrische web gemaakt, waarna Atlas het ding gemakkelijk van zich af kon scheuren. De twee Pokémon wierpen een korte, opgeluchte blik op hun Trainer, als om zich ervan te verzekeren dat ze echt in orde was. Lynn glimlachte terug en ze draaiden zich om naar de Blaziken, die zijn best deed onverschrokken te blijven kijken. Lynn volgde de blik van de Budew in haar armen en zag zo dat de andere Trainer haar nijdig aankeek.
"Waar denk je mee bezig te zijn? Dat ding is van mij!" Weer zwaaide de jongvolwassene met de nieuw uitziende Pokéball, alsof de capsule een niet te weigeren bevel inhield.
"Ze heeft gekozen," reageerde Lynn, haar stem koel. Ze voelde dat de Budew knikte. Een frons vond echter wel een weg naar haar voorhoofd, want ze was zich ervan bewust dat de oudere Trainer de Budew nog steeds van haar weg kon nemen door haar terug te laten keren. De man leek dit nog niet bedacht te hebben, gelukkig, maar het betekende wel dat Lynn de Pokéball in handen moest krijgen voordat het hem te binnen schoot. Gewoon op hem afstappen en de Pokéball eisen, zou hoogstwaarschijnlijk niet werken, echter, had ze zo het idee.
"Damon, High Jump Kick!" Hm. Niet zolang de man het idee had de overmacht te hebben, in ieder geval.
"Atlas, ga erop af met Aqua Jet! Laat Zara meeliften!" De Carracosta wachtte totdat zijn teamgenoot op zijn rug gesprongen was en sloeg vervolgens zijn flippers om haar heen. Een soort gedempte knal klonk op toen de twee Pokémon met veel kracht naar voren gestuwd werden door de Aqua Jet. De Blaziken was inmiddels hoog opgesprongen, al zag Lynn dat de Pokémon liever geprobeerd had de aanval te ontwijken. Nadat hij vergiftigd was, zag hij zijn kansen veel slechter in. Het had zijn arrogantie gebroken.
"Zara, spring en gebruik Sucker Punch!" De prehistorische Pokémon waar de Liepard op zat, loste zijn greep iets, wat Zara genoeg vrijheid gaf om te springen. Door de hoge snelheid waarop ze voortbewogen had, werd ze haast tegen de Blaziken aan gelanceerd, haar poot al uitgestrekt om de Fire-type een harde klap te geven. Aanvallen van het Dark-type waren misschien niet in het voordeel, gezien de kracht van een Sucker Punch en het feit dat Zara een Dark-type was, ging Lynn er vanuit dat het alsnog aardig wat schade zou kunnen doen. De Dark-type aanval raakte, net zoals de High Jump Kick.
"Aerial Ace, hou je vast!" Zara haalde uit met haar door windmessen omhulde klauwen en zette haar nagels vervolgens in het verendek van de Blaziken. Samen begonnen ze naar beneden te vallen, naar waar Atlas ondertussen aangekomen was.
"Hydro Pump, Atlas!" De Carracosta legde zijn hoofd in zijn nek en opende zijn bek. Een krachtige waterstraal schoot omhoog.
"Doe iets
, Damon!" De onder woede verscholen wanhopigheid in de stem van haar tegenstander ontging Lynn niet.
"Zara, laat gaan!" Meteen trok Zara haar klauwen in en sprong. Enkele seconden later bevond ze zich veilig op de grond, klaar om weer in actie te schieten. Op het laatste moment veranderde de Blaziken zijn koers met een Quick Attack, waardoor de Hydro Pump hem alleen schampte. Wel gaf de aanval hem een onverwachtse draai, waardoor de Fire-type neerstortte in plaats van op zijn achterpoten te landen.
"Sta op, verdomme!" De Blaziken kromp kort in elkaar. Lynn wist niet of die reactie kwam op de sneer of de Toxic, maar in ieder geval zag het er niet goed uit voor de Pokémon. Ergens voelde ze medelijden voor de Fire-type omdat hij onder een verschrikkelijk onsympathieke Trainer leefde, maar tegelijkertijd had de Pokémon voorafgaand aan het gevecht wel laten blijken ook wreed te kunnen zijn. Met moeite wist de Blaziken zijn achterpoten onder zijn lichaam te krijgen, waarna hij probeerde zich op te richten.
"Atlas, Smack Down." De steen van aardig formaat dwong de Fire-type weer tegen de grond. Dit leek de Trainer van de Blaziken nog bozer en onverstandiger te maken, want zijn volgende geschreeuwde commando luidde:
"Flare Blitz!" Even leek het helemaal stil te worden. De vogelachtige Pokémon keek om naar de man, die boos terug staarde.
"Doe het," sprak de man, tanden op elkaar geklemd en ieder woord extra benadrukkend. Langzaam begon de Blaziken zich opnieuw op zijn poten te werken. Lynn was niet harteloos genoeg om een tweede Smack Down te commanderen.
"Zara, ga achter Atlas staan." De Liepard glipte achter haar teamgenoot, maar kon het niet laten om langs zijn brede lichaam heen naar de Blaziken te kijken. Atlas liet een laag, rommelend geluid horen en kruiste zijn flippers voor zijn torso, zijn hoofd iets omlaag gebracht. De prehistorische Pokémon mocht zijn tegenstander niet, dat was voor Lynn duidelijk te zien, maar ze kon uit zijn lichaamshouding zien dat hij dit toch niet vond kunnen. Daarover was Lynn het met hem eens. De vergiftigde, sterk afgezwakte Pokémon stond te trillen op zijn poten; deze aanval zou het laatste duwtje zijn dat hem uitschakelde. En toch weigerde de oudere Trainer van zijn plan af te zien.
"Maak je klaar, Atlas." De Blaziken zette vermoeid enkele passen naar achteren. Kleine vlammetjes sprongen op rond zijn vuisten en veroverden langzaamaan zijn hele lichaam. Eén van zijn achterpoten werd door de Blaziken iets naar achteren gezet en hij boog zich iets naar voren, als een sprinter die klaar ging staan en wachtte op het startsignaal. Een sprinter die al wist dat hij de race niet zou winnen. De vlammen laaiden plots hoog op en de Blaziken kwam in beweging. Zijn poten sleepten over het zand, maar toch maakte hij een redelijke snelheid. Al snel was de Fire-type nog maar enkele meters van de Carracosta verwijderd.
"Maak je klaar, Atlas!" Riep Lynn. Ze zou de prehistorische Pokémon Wide Guard kunnen laten gebruiken, maar als ze de aanval zou laten raken, zou de terugslag een eind maken aan het gevecht. Ze had er vertrouwen in dat Atlas de Flare Blitz aankon. Rode vlammen werden blauw en met een harde knal botste de Blaziken tegen zijn tegenstander. De Carracosta gromde en schoof een stuk achteruit in het zand, maar bleef staan. Rook steeg op en onthulde de Blaziken, die op één knie zat en zichzelf ondersteunde door een voorpoot op de grond te houden. Lynn en haar teamleden zwegen. De Budew in haar armen schudde zachtjes met haar hoofd.
"Nu Double Kick, Damon!" De Fire-type wankelde en viel in het zand.
"Damon, nu!" Het gezicht van de oudere Trainer was rood, zag Lynn. Zara sloop naar voren en snuffelde voorzichtig aan de Blaziken, die niet meer bewoog. Ze zette een stapje achteruit en zocht Lynn met haar blik. De zwartharige liep in stilte naar haar maatje toe. Atlas boog zich voorover en nam de Blaziken in zijn flippers, waarmee hij op de Trainer van de Fire-type afliep. Lynn liet met hem mee, de Budew in haar armen en Zara aan haar zijde. De man snoof, maar zette wel een stap achteruit toen ze genaderd waren. Lynns blik ging naar Atlas toen die met een harde blik de Blaziken nog verder naar voren hield, de man zo dwingend nog enkele stappen naar achteren te doen, waardoor hij tegen de muur van de Victory Road te staan kwam. Lynn opende haar mond. Ze had niet geweten wat Atlas van plan zou zijn, maar wist dat dit een goed moment was om de Pokéball te krijgen.
"Dit laat ik u deze Budew niet aan kunnen doen." Ze liet een korte stilte vallen om de woorden beter door te laten dringen. Vervolgens hief ze haar hand.
"De Pokéball, graag." Even bleef de man haar aanstaren, maar zijn blik brak al snel. Het leek alsof alle woede uit hem wegsijpelde toen hij de Pokéball in haar hand liet vallen. Lynn stopte de capsule snel in haar zak, zodat de oudere Trainer hem niet gemakkelijk terug kon grijpen, mocht hij zich bedenken.
"Atlas?" De blik van de prehistorische Pokémon werd zachter en hij legde de bewusteloze Blaziken voorzichtig aan de voeten van diens Trainer neer. Lynn wilde zich al omdraaien, maar aarzelde even.
"We gaan nu," besloot ze te zeggen. De man knikte, maar het zwartharige meisje had het idee dat hij haar niet echt verstaan had. Iets streek langs haar been. Lynn keek naar beneden en keek in de gifgroene ogen van haar maatje, die vragend naar de ingang van de grot knikte. Na nog een laatste blik op de oudere Trainer geworpen te hebben, begon Lynn in de richting van de opening in de muur te lopen. Haar teamleden bleven, net zoals zij, stil totdat ze de Victory Road betraden hadden en er een soort druk weg leek te vallen. Zara zette haar voorpoten tegen haar maatje aan om naar de Budew te kijken en ook Atlas kwam voorzichtig dichterbij, een vriendelijke blik in zijn ogen. De Budew glimlachte naar de twee en maakte een geluid dat als begroeting diende. Een enthousiaste – zij het ook ietwat jaloerse – miauw en warm gerommel vormden het antwoord. De Budew leek nog iets aan Zara te vertellen, die daarop een zachtere blik in haar ogen kreeg en de Pokémon leek te bedanken.
"Jongens, deze Budew hoort nu bij ons. Ze.. Heeft me geholpen. Welkom in het team." glimlachte Lynn.
"Goed, een naam.." De zwartharige fronste terwijl ze nadacht.
"Zou je Catherine oké vinden?" De Budew dacht op haar beurt na en knikte vervolgens tevreden.
"Gelukkig. Laten we dan nu een Pokécenter opzoeken." De drie Pokémon om haar heen, allemaal toegetakeld, stemden meteen in. Na Atlas, die er het ergste aan toe was, bedankt en teruggekeerd te hebben, zette Lynn en haar overgebleven gezelschap zich in beweging. Het geluid van vredig ruisende golven was op de achtergrond nog te horen.
