Catch the agent!

Ze had dit niet moeten doen, ze had gewoon slecht moete zijn zoals ze nu nog was volgens de clichewetjes.. Ze zuchtte dan ook even trillerig en zocht plots spontaan steun bij Amal door een hand op zijn schouder te leggen, alsof ze even niet goed was. “Hey, euh,” Langzaam keek de paarsharige op en knipperde ze even terwijl haar waterige ogen zijn blik probeerde vast te houden... Wat was er nu weer?! “Je bent goed.” Uh... Ze knipperde even verbaasd, rechte haar rug wat en streek met haar ene vrije hand een stres haren weg, haar ogen alweer naar de grond gericht. "Dat krijg ik... Niet vaak te horen," mompelde ze even zachtjes waarbij ze even zachtjes kuchte, toch ergens ongemakkelijk... Toch gebeurde het, hoe hard ze ook vocht... Een traan ontglipte haar oog en vond een weg langs haar kaak heen. Snel streek ze het natte ding weg... Verdomme.

Ze leunde op hem. Amal wist niet hoe hij zich erbij moest voelen. Vertrouwde ze hem? Was dit een list? Ze deed niets. Hij besloot haar maar het voordeel van de twijfel te geven en complimenteerde haar – in de hoop dat hij de situatie voor zichzelf zou kunnen verlichten. Deze dame was een ingewikkelde puzzel en hij wist niet welk stukje waar hoorde. Amal was altijd al iemand geweest die gewoon blind stukjes opraapte en ze ergens neerlegde. “Oh,” verliet er simpelweg zijn mond toen hij haar stem hoorde. Wat betekende dat? Deed ze dat niet vaak? Vonden anderen haar slecht? Ugh, waarom liet ze hem zoveel nadenken. Daar had hij een hekel aan. Amal richtte zijn ogen op Tawnee in de hoop zijn woorden te kunnen vinden, maar toen zag hij de traan die over haar wang gleed en spontaan verliet zijn gedachtegang hem ook. Wat moest hij hierop zeggen? Huilende mensen had hij niet vaak meegemaakt of ging hij gewoon uit de weg, als hij eerlijk moest zijn. Wilde hij haar ooit nog bij de Base krijgen, dan kon hij dat dit keer niet doen…

Hij hief zijn hand. Legde die op haar schouder. Amal overwoog om iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit zijn keel toen hij zijn mond weer had geopend. In plaats daarvan klopte hij haar stroef op haar schouder.

“’t Is goed.”

Nailed it.

Het was stil geweest waarbij de ander niet veel had gedaan. Maar hij was een guy, wat kon ze verwachten? Een hug? Nog een zoen? Nee daarvoor moest zij toch inspringen? Of was het toch maar de dude die het moest doen? Over een paar maanden was het ook valentijn, Arceus my lord waarom bestond dat zelfs... Met een zachte blik die waterig stond keek ze even op toen een hand op haar schouder werd gelegd... Ugh... Maar... Misschien moest ze gewoon yolo gaan weet je wel? Niet caren en alles opgeven om ervoor te gaan deze ene keer. “’t Is goed.” Klonk er en zonder echt een aanleiden deze keer leunde ze naar hem toe, liet ze haar elleboog wat hangen en duwde ze een zoentje tegen zijn wang aan. "Ik care niet langer... Dus please als je een goede daad wilt verichten, zoen me dan als nooit tevoren," schaamteloos zoals altijd maar met een verleidelijke blik in haar oge. Rawr.

Amals was in de war. He tene moment huilde ze en het volgende moment stond ze dicht tegen hem op. Het deed iets met hem. Natuurlijk, want hij was een jongen en een erg actieve op dat vlak. Het koste hem dan ook veel wilskracht om zichzelf niet te verliezen toen ze hem praktisch uitnodigde om te doen wat hij wilde. Amal slikte. Was het niet verkeerd om te rotzooien met een Team Rocket lid? Maar wat nou als ze echt bij de Rangers wilde…? De Rangers… Zij deden wat de mensen en pokémon van hen wilden, toch? Dan kon hij niet anders dan aan haar wensen voldoen. Bovendien kon hij geen nee tegen zo’n blik zeggen, dus overbrugde hij dat kleine beetje afstand tussen hen in en maakte er een einde aan. Zijn lippen zochtne die van Tawnee op en vond hij met gemak. Amal vergat op dat moemnt alles op hem heen. Voor zover hij wist stond hij niet merr op straat. Ze waren nu in hun eigen wereldje.

Hij deed zoals gevraagd en boy wat was het goed. Ze sloot haar ogen en liet haar lippen teder de zijne raken, om een heviger iets tot vorming te brengen. Deze keer niet zo stug als eerst, maar meer natuurlijk. De tijd leek stil te staan, maar zij besefte wel degelijk dat ze te snel ging. Daarom ging ze wat meer naar voren en duwde ze haar lippen meer tegen de zijne als teken dat hij nog niet terug mocht nemen. Nee, niet doen Amal, nog niet laten gaan. Nadat ze voelde dat ze zowat ging omvallen nam e terug en liet ze een licht zacht piepje horen voordat ze haar evenwicht verloor naar voren. Tja, als je alleen je bovenlichaam gaat bewegen naar daar dan vraag je om op je muil te gaan.

Dat ze tegengewicht bood, vond hij fantastisch. Het gaf aan dat hij niet helemaal zijn zin zou kunnen krijgen en dat vond hij een leuke uitdaging. Amal was echter teleurgesteld toen Tawnee weer van hem weg leunde, hoewel een brede grijns zijn gezicht sierde. Die bleef ook aanwezig toen ze voorover viel en hij haar op wist te vangen in zijn armen – compleet vergeten dat hij hier met een missie was. Rangers, Team Rocket? Wat was dat? Hij wist het even niet. “Val je zomaar voor me?” plaagde hij; een grijns van oor tot oor op zijn gelaat.

Natuurlijk werd ze cliché opgevangen door de jonge oh what a prince charming. “Val je zomaar voor me?” hm... Ze keek even op en moest toch zachtjes lachen waarna ze even haar houding probeerde te herstellen. "Yeah... problemen mee?" klonk er haast uitdagend van de paarsharige vrouw af terwijl ze even zachtjes moest lachen en toen even zuchtte. Oh, ja... Waren ze nu beide vergeten wat ze aan het doen waren? Het leek er zo wel op ja... Oh well... Het kon gebeuren niet waar. "eigenlijk mag dit niet," fluisterde ze haast geniepig. heh, rebelleren kon nooit kwaad, daarvoor waren ze jong.

Haar reactie maakte het alleen maar beter. Het liefst zette hij dit in een hotelkamer voort, maar ook daar was hij het bestaan even van vergeten. Zijn brede grijns bleef op zijn gezicht totdat ze rechtkwam en zachtjes iets fluisterde, alsof deze hele situatie zo fragiel was dat ze het met haar stem zou kunnen breken. Iets wat, in feite, ook redelijk waar was. Met die woorden besefte Amal zich namelijk dat hij zijn werk niet goed deed en dat ze beter haast konden maken naar de Ranger Base. Ondanks dat kon hij het niet helpen dan te denken dat het verbod hierop de situatie juist zo aantrekkelijk maakte. Die kick… Dat kon hij niet vaak meer hebben. Amal kuchte in zijn hand en forceerde zich terug naar het hier en nu. “Dat klopt. We moeten naar de Ranger Base,” probeerde hij op strenge toon. Het lukte hem niet. Niet alleen omdat de toon hem gewoon niet lag, maar ook omdat hij zelf meer een rebel was. Daarom viel de harde blik al snel van zijn gezicht en verscheen er een plagende glimlach rond zijn lippen. “Daarna kunnen we doen wat we maar willen.”