It's just a accident?

Een gebraden geur drong zijn neusgaten in, terwijl hij voor de verandering sliep buiten het Ranger hoofdkwartier met zijn armen onder zijn bovenlichaam, zijn handen over elkaar heen gevouwen en benen netjes opgetrokken. Exact zoals zijn pleegmoeder weleens gedaan had op momenten dat ze rust nodig had maar alert moest zijn voor wilde Pokémon die hem en Agami wilde pijnigen. De geur leidde hem echter af en ter reactie sperde hij zijn ogen open, hief zijn lichaam gelijk overeind en keek met tot spleetjes getrokken ogen de richting op aar de geur vandaan kwam. De gebraden geur kon enkel aanduiden op een Electric type Pokémon, gezien de Fire types net een andere gebraden geur produceerden met hun snikhete vlammen. Dieper snoof hij de lucht in en direct herkende hij de ietwat zoete geur die vermengd was met de gebraden geur, het kon enkel een muisachtige Pokémon wezen, genaamd Pikachu. Dat was wel vreemd. Ze kwamen niet in deze regio van nature voor en de geur van een menselijke soortgenoot hing ook niet direct aan ze. Wel as er laatst een kleine familie gevestigd en nadat de wind de geurspoor versterkte kon hij die vermoeden bevestigen. Het was enkel dan nog de vraag waardoor de gebraden geur kwam, deze werd meestal als gevolg van angst of frustratie afgegeven door de elektrische schokken die ze dan uitstootte. Er was niets vreemds aan maar… Er was een menselijke soortgenoot geur aan en direct sprong hij abrupt overeind, tot de schrik van Lucan die naast hem eveneens had zitten rusten terwijl de rest aan het jagen was. De Pinsir had immers een rust dag verdiend gezien hij een flinke maal nar binnen had gesleept en ook enkele schrammen rond zijn scharen en armen had overgehouden. Ze zouden snel genezen maar uit bezorgdheid en zeker trots liet hij hem rusten, maar… die moest hij helaas verstoren. Met een snelle glimlach geschonken aan de geschrokken Pinsir en een duidelijk waarschuwende grom liet hij weten dat hij daar moest blijven. Het kon geen al te gevaarlijke situatie zijn met deze Pokémon maar Lucan mocht niet zwakker raken dan hij al was; het risico was veel te groot. Luid klapte Lucan tegenwerkend zijn scharen tegen elkaar met een duidelijke ontevreden grom maar een strenge blik die Averill aan hem gaf deed hem zwijgen. Zijn wil was wet op sommige momenten en vooral op deze en dat begrepen ze allemaal, zelfs Lucan die intelligent genoeg was om het te begrijpen maar mensen verafschuwde.

Al ging de Pokemon de goede kant op en leunde deze spoedig weer tegen een boom, terwijl Averill trots naar hem toe lachte en vervolgens de struiken in verdween. Snel moest hij er zeker zijn en razendsnel ontweek hij de boomstammen op zijn pad en de paar laag hangende takken die soms teveel uitstaken en hem enkel meer zouden vertragen. De plek waar de geur vandaan kwam was niet ver meer, maximaal een kilometer of twee wat hij vrij snel zou kunnen afleggen. Gelukkig was het geen andere Pokémon dan een Pikachu, want de soort was nog vrij vredelievend naar mensen toe wegens hun nieuwsgierigheid en hoe tevreden hun tamme soortgenoten over mensen waren. Zelfs toen hij jong was had hij weinig nare ervaringen met ze gehad in de jungle, ze hadden hem zelfs kunnen leren over de menselijke wereld, al waren het meestal kleine dingen. Dus een mens raakte niet snel gewond maar er waren uitzonderingen binnen elke soort en de familie was hem tevens no vrij onbekend buiten de geursporen die ze achterlieten. Hmm, de geur rook al sterer en spoedig zag hij al een jongere menselijke soortgenoot staan, passend bij zijn geur, samen met een Pichu – een jong van een Pikachu-  en de Pikachu familie ernaast. Schokken schoten gelukkig niet van hen af maar hun gegrom klonken afwijkend van wat hij gewend was, het was geen normae communicatie. Meer  klanken op een vreemd tempo, sneller dan hij gewend was te horen maar zonder een teken van pure agressie of gevaarlijke agitatie die gefrustreerde Pokémon konden hebben. Er werd enkel een waarschuwing gegeven en de reden was glashelder maar de Pichu droeg de geuren van beide partijen. De knul leek echter niet op een dief en rook niet naar de geurpatronen wat een dief symboliseerde. Hmm… Met een sprong zette hij zich af om met een zachte grom ter begroeting bij hen te arriveren met vervolgens een glimlach op zijn gezicht. Misschien had hij hen weten te verassen gezien de wind ervoor zorgde dat zijn geurspoor de andere kant op was gegaan maar hij had expres luide stappen genomen wat een roofPokémon nooit en te nimmer zou doen. Twee Pokémon waren daarentegen extra aanwezig die hij door zijn gedachten bijna vergeten was op het gebied van geur en direct trok hij zijn mondhoeken enkel verder omhoog. Er zat een draakachtige slang onder hen, genaamd Dratini, de jongste vorm van Agami en één van de eerste vrienden in zijn leven. “Gegroet, ik rook dat er een probleem was, dus kan ik jullie van dienst zijn,” vroeg hij beleefd, waarna hij het vervolgde in gegrom, na zijn rug naar de Pokémon gekeerd te hebben omdat ze aan zijn geur konden wennen. De huidige situatie leverde hem namelijk vraagtekens op met een verdrietige en verwarde Pichu jong en een Pikachu die op een vreemde manier communiceerde met de Dratini om een punt te maken. Niet een levensbedreigende situatie maar zeker verre van positief. Opgelucht haalde Averill dan even adem en keek zijn menselijke soortgenoot daarbij kort aan. “Het is maar goed dat jij en de Pokémon ten minste in orde zijn, maar… Ik zou graag dus willen weten wat er dus gaande is?” Nu hij er was kon hij niet zomaar vertrekken en bovendien hielp hij graag beide partijen, al waren hun levens niet in gevaar. Dit was ook niet perse omdat hij een Ranger was, dit was eenmaal waar hij naar streefde. Een gemeenschap van mens en Pokémon die elkaar begrepen en in harmonie kunnen leven, al wist hij zeker één ding. Met enkel zijn acties hielp dat niet, vandaar dat hij de Rangers in trok. Maar goed, eerst mocht hij een mysterie ontrafelen.

tag: - | words: 1028 | notes: -