Heck

Hij paste. "Goed." Dat was al één probleem minder. De barst in het scherm van haar holocaster bleef nog over, maar ook daar had Amal een antwoord op. Jordan liet haar blik van het apparaat naar haar partner gaan, haar wenkbrauwen iets omhoog. "I mean," begon ze. Een glimlachje vormde zich rond haar lippen. "Dat aanbod zal ik niet afslaan." Als het hele scherm vervangen werd, zoals ze dacht, dan was ze meteen van alle barsten af, niet alleen de nieuwste. En dat allemaal voor neertackelen van iemand.

Had ze meer gezegd, dan had Jordan haar zin niet af kunnen maken; haar shirt werd vastgegrepen. "Fu—" De 'duiken!' kwam te laat; haar eerste reactie was om te slaan. Ze had al een gebalde vuist in de aanslag, maar werd voorover getrokken voordat haar knokkels contact konden maken met de neus waarop ze had willen mikken. Het verraste Jordan genoeg om de uithaal te staken. Hoe vaak dit individu het een soort van goed kon maken om het vervolgens weer te verpesten, verbaasde Jordan. Na deze zoveelste keer was ze er zo zoetjesaan wel klaar mee, echter.

De koffer merkte Jordan niet op. Haar aandacht werd volledig door iets anders gegrepen. Ze bevroor. Vol ongeloof keek de brunette naar beneden, langzaam, om te bevestigen wat ze dacht te voelen. Die hand zat inderdaad waar ze hem verwacht had. Ongeloof werd verachting. Dit kon niet per ongeluk gebeurd zijn. Dat ze eerder op elkaar gelegen hadden, was door haar toedoen geweest en niet daarom zo gepland. Het vastgrijpen van iemands boezem in deze situatie – zeker die van haar, die niet bepaald van formaat was en daardoor minder makkelijk vindbaar – kon geen goede reden hebben. Het was geen foutje. Dat Jordan even later voelde dat er geknepen werd, bevestigde haar vermoeden alleen maar voor haar.

Haar woede was stil, maar laaiend. Haar ogen werden spleetjes en haar kaken klemden zich op elkaar. Amals woorden drongen niet meer tot haar door. Ze hield zich niet in toen ze de arm waarmee ze eerder al had willen uithalen neer liet komen om de handen van de andere ranger weg te slaan. Eenmaal vrij stond ze binnen twee seconden rechtop. Haar blik was nog donkerder dan normaal terwijl ze haar voet naar achteren bracht en meteen daarna trapte. Dit keer lag haar doelwit een stuk lager dan het gezicht van de jongen; een vuist tegen zijn neus vond Jordan op te moment te aardig.

Haar voet maakte contact, en de jongen schrompelde in elkaar en kreunde. There. Jordan maakte een sprong-stap achteruit om het in elkaar duikende lichaam te ontwijken, haar blik nog steeds woedend en haar schouders strak. Ze was niet van plan nu nog eens te trappen, zoals Amal leek te vrezen, maar dat betekende niet dat ze al gekalmeerd was. "Probeer het niet nog eens," beet ze de hem op lage toon toe. Over veel dingen was Jordan onverschillig, dit viel daar niet onder. Alleen als zij het toestond, werd ze op die manier aangeraakt. Punt.

De lach bracht haar uit haar doen. In eerste instantie dacht ze dat hij van de jongen kwam, wat haar gevaarlijk dicht in de buurt van het uitdelen van een tweede stomp bracht. Het stemgeluid was alleen anders, bedacht Jordan zich – gelukkig voor de jongen – al snel. Een frons verscheen op haar gelaat en werd alleen maar dieper toen Amal leek te proberen onder de stoelen te kruipen. Uh.. Zo hard had ze ook weer niet geschopt. Op het moment dat ze haar mond opendeed om een verklaring te vragen voor wat leek op een plotselinge vluchtpoging, schoot iets door de zitting waar haar partner naar op weg was geweest. Geschrokken door de beweging en verrast door de hoge stem van haar mede-ranger, deinsde Jordan achteruit, haar ogen strak op het vliegende ding gericht. Het was een Gastly. Meteen nam ze haar Styler in de hand en trok de antenne uit. Ze had het apparaat nog maar een paar keer bediend tijdens oefeningen, maar dit was geen moment voor twijfels. De tol had ze dan ook zonder te aarzelen afgevuurd, was het niet dat de ogen van de Gastly bij het zien van het apparaat groot werden, waarna het wezen naar de instapruimte vluchtte. Jordan vloekte hardop en gooide Flups pokéball achter de ghost-type aan. De paarse blob landde met een 'splat'-geluid op de grond en keek erg verward naar de pokémon die voor hem uit vluchtte. "Sludge Bomb!" Het zou niet veel schade doen, wist Jordan, maar remde de Gastly hopelijk wel wat af. Flup was in de war en deed daarom maar gewoon wat er van hem gevraagd werd. Jordan draaide zich ondertussen weer naar Amal om. "Kan je staan?" vroeg ze, haar hand naar hem uitreikend. De kilte was nog niet helemaal uit haar stem. Het werd al minder, echter.

Dat Amal tegen de stoel waar hij onder lag aan knalde, kreeg Jordan niet meer mee; haar aandacht was gericht op de Gastly. Dat haar partner haar hand niet aannam, viel de brunette wel op. Het maakte dat er een frons op haar gelaat verscheen, maar ze besloot er verder niets van te zeggen. Ergens begreep ze wel dat je de persoon die je net geschopt had niet meteen vertrouwde, en bovendien had ze belangrijkere dingen om zich op te concentreren, anyway.

Het ging prima. Jordan wierp één blik op de jongeman en trok een wenkbrauw op. Haar ogen schoten naar de Gastly, die op dat moment net een ander treinstel in zweefde, en weer terug. "Nee." Als Amal niet kon staan – om over lopen nog maar te zwijgen – dan moest hij rusten. De achtervolging inzetten ging zo niet. "Ik ga achter die Gastly aan, zoek jij hier naar een tweede." Heel even had Jordan spijt dat ze de jongen niet pas teruggepakt had nadat de quest afgerond was. Heel misschien moest ze straks haar excuses maar aanbieden, al voelde ze daar momenteel nog bar weinig voor. Zonder te wachten op een reactie, draaide Jordan zich om en sprintte achter de Gastly aan, haar Styler in de aanslag.

Al rennend doorkruiste Jordan het halletje en duwde de deuren naar het volgende treinstel open. Bijna vergat ze om naar Flup te gebaren mee te gaan; de Grimer was verdwaasd in de hal achtergebleven toen de Gastly zijn niet-bestaande benen had genomen en kwam nu weer in beweging. De ghost-type had geen last gehad van de twee deuren aangezien hij er gewoon doorheen kon zweven, waardoor de Student Ranger en haar partner hem tijdelijk uit het oog verloren waren.

Om die reden vloekend, stortte Jordan zich de cabine in. Het was er leeg en stil. Een geërgerde zucht verliet haar mond. "We zijn op zoek naar die Gastly," legde ze uit toen ze de vragende blik van Flup zag. Dat ding had zich natuurlijk weer verstopt, en nu moest ze hem opnieuw gaan vinden. "Als je hem ziet, hou hem dan bezig of iets." Met die woorden kwam Jordan zelf weer in beweging, haar voetstappen zacht. Terwijl de Student Ranger in bagagerekken en op stoelen keek, glibberde haar partner over het gangpad. Inmiddels had hij door wat er van hem verwacht werd en keek hij geconcentreerd onder iedere stoel waar hij voorbij kwam, want als de echte goede ziel die hij was, wilde Flup natuurlijk graag helpen.

Oh! Oh! Flup had iets gevonden, en daar was hij best trots op. Zijn vondst had alleen nog niet door dat hij ontdekt was; het zwevende gasballetje had zijn ogen strak op Jordan gericht, die een eindje verder in de coupé stond, waardoor hij hem niet zag. Dat was niet zo erg, besloot Flup uiteindelijk. Hij kon de aandacht van het wezen wel vangen en hem daarna bezig houden, zoals Jordan gevraagd had. Voorzichtig glibberde de kleine Grimer iets onder de stoel bij de Gastly, waarna hij het wezentje aantikte. De reactie die Flup kreeg, vond hij eigenlijk wel een beetje overdreven. Overdonderd draaide het wezen zich naar hem om, zijn blik erg boos. Nog voordat Flup een handje begroetend op kon steken, kwam er een paarse blob op hem af die hem hard raakte. Onder het maken van een geschrokken geluid schoof Flup door de impact weer het gangpad op. Gekrenkt wreef hij over de plek waar hij geraakt was, voordat hij een verraden blik naar de Gastly wierp. Waarom waren alle pokémon die hij tegenkwam toch zo onvriendelijk tegen hem?

Zodra Jordan het gorgelende geluid hoorde dat ze inmiddels wist te herkennen als een paniekgeluid van Flup, draaide de Ranger zich vlug om, Styler in de aanslag. Haar ogen vonden een kort, slijmerig pad met aan het einde de Grimer, zachtjes met zijn hand over de voorkant van zijn lichaam bewegend. Het zorgde ervoor dat het slijm waaruit zijn hand bestond en dat van zijn borst, als je het zo kon noemen, samensmolten. Een boze frons verscheen op het gelaat van de brunette. Dat kreng van een Gastly had Flup – de goede, tere ziel – pijn gedaan. Dat was niet moeilijk, maar alsnog. Jordan nam het de ghost-type kwalijk.

Ze stond op het punt om haar Capture Disc onder de stoel te schieten waar het slijmspoor begonnen was, toen er plots een paarse schim onder het ding vandaan schoot. Jordan reageerde zo snel als ze kon en vuurde de Disc achter het wezen aan. De Gastly stootte hard tegen het ding aan, waardoor het uit diens baan gebracht werd en op zijn kop op de grond landde, en deed daarna een nieuwe vluchtpoging. "Flup!" riep Jordan terwijl ze de Disc met een van de knopjes op haar Styler terugriep, "Sludge!"

De Grimer keek enkele seconden weifelend naar zijn trainer voordat hij besloot de opdracht uit te voeren. Ja, de Gastly had hem aangevallen, maar Flup had veel liever vrienden willen worden. Daar was hij niet heel goed in, blijkbaar, ook al wilde hij het wel graag. Het gasballetje had er duidelijk niet zoveel zin in; een tweede paarse blob werd zijn kant op gestuurd. Jordan had veel meer verstand over of pokémon aardig waren of niet, constateerde Flup wat sipjes. Hij maakte zichzelf zo plat als hij kon – een poeltje paars op de grond, dus – en de Shadow Ball schoot over hem heen. Vervolgens herrees hij weer, vuurde zijn eigen aanval op de Gastly af en raakte. Verwoed probeerde de wilde pokémon om de druipende, paarse materie van zich af te schudden, wat niet bepaald lukte.

Flup was duidelijk nog niet bijgekomen van zijn aanvaring met de Gastly, merkte Jordan. De drang van het wezen om met iedereen vriendjes te willen maken in combinatie met zijn geur en uiterlijk – waar veel pokémon en mensen geen fan van waren – maakten dat zijn avances niet vaak welkom waren. Jordan had medelijden met het wezentje. Dat had ze misschien niet echt aan hem duidelijk gemaakt, maar het was waar. Het beste dat ze nu kon doen, was de Gastly die zijn gevoelens gekrenkt had hier wegkrijgen.

Opnieuw vuurde ze de Capture Disc af, dit keer terwijl de ghost-type druk bezig was met de Sludge. De Ranger begon cirkels te maken met het apparaat in haar hand. Goede, nette cirkels. Ze had een stabiele hand, werd haar vaak verteld als het zeldzame moment waarop ze een rondje moest tekenen voorbij kwam. Normaal gaf Jordan er nogal weinig om, nu kwam het wel van pas; de tol en de lichtcirkels die het ding achterlieten dreigden erdoor niet om ongewild tegen de Gastly aan te botsen of te ver af te wijken. Tegen de tijd dat de pokémon het slijm van zich af had weten te schudden, was het al te laat – het licht was in hem getrokken. Met een neutrale blik in zijn ogen keek het wezen naar Jordan, die bij Flup neergehurkt was om iets te nors te vragen of hij oké was.

Flup was oké. Met de schermutseling achter de rug, keerde de rust terug in de coupé, en daarmee ook de stilte. Jordan had op het punt gestaan een raam open te schuiven en de Gastly op te dragen te verdwijnen, maar voordat ze daar aan toekwam, trok iets anders haar aandacht. Geschreeuw. Uit de cabine waar ze Amal achtergelaten had. Zonder lang te aarzelen beende de brunette naar waar het geluid vandaan was gekomen, de twee pokémon in haar gezelschap meewenkend.

Er waren wel een aantal mogelijke scenario's door haar hoofd gegaan. Amal die achtervolgd werd door een Gastly, bijvoorbeeld. Amal, wegduikend voor een derde koffer. Niets kwam in de buurt van wat Jordan aantrof toen ze de deur open gooide, echter. Er leek wel een storm gewoed te hebben in de cabine; een wild in het rond maaiende Bisharp werd omringd door stoelen waar de vulling uitpuilde, een van de eerder gegooide koffers was blijkbaar open gegaan waardoor de inhoud over de grond geworpen was en een tweetal Gastly zweefde giechelend in het rond. En daar, in het gangpad, lag haar partner op zijn buik. Jordans wenkbrauwen deden een poging om naar de kin van de brunette te zakken en verder, van haar gezicht af. Het lukte ze net niet.

"Amal, hoe—" De Gastly die zich niet al bezighield met een Ranger, had haar opgemerkt. Haar warme welkom was een koffer die in haar richting geslingerd werd. Jordan probeerde achteruit te stappen, maar de deur van de coupé was achter haar dichtgevallen. Muk. Instinctief hief ze haar armen om haar gezicht te beschermen en draaide haar lichaam iets opzij. De koffer beukte hard op haar in. Terwijl haar lichaam door de klap tegen de deur aan geworpen werd, voelde Jordan een doffe maar langzaam intenser wordende pijn door haar arm en schouder trekken. Sissend ademde ze in, en vervolgens weer uit. Au.

Plots voelde ze iets aan haar broekspijp trekken. Met de op haar afkomende koffer nog vers in het geheugen was Jordans eerste reactie om te schoppen, maar ze dankte Arceus in stilte voor dat iets haar tegengehouden had – het was Flup, met een vastberaden blik in zijn ogen. Bijna verscheen er een glimlach rond de lippen van de brunette, was het niet dat de pijn haar nog iets te veel overweldigde. "Pak 'm." De Grimer glibberde naar voren, zijn blubbervuistjes geheven. Na ook de gecapturede Gastly de aanval in gestuurd te hebben, begaf Jordan zich naar waar Amal zich bevond, alle vechtende pokémon zo goed mogelijk ontwijkend.