Overdenken en overHENKen

Misselijk. Dat was ze. Een draaierig gevoel met het gevoel alsof ze ieder moment kon overgeven. Nee. Het was niet slim om een vervoersmiddel, in dit geval dus een boot, te nemen als je leidt aan een hevige vorm van wagenziekte, maar ze was hier met een reden. Ze zocht rust. De laatste tijd zaten dingen niet zo zeer mee voor haar, dus een dagje ontspanning kon geen kwaad. Tenminste... Het was de bedoeling dat dit een dagje ontspanning zou worden, maar voor zover het nu leek kwam daar ook niks van in. Met een misselijke kreun liet ze zich op een van de dichts bijzijnde bankjes vallen om languit te gaan liggen, haar hoofd zo plaatsend zodat het over het bankje heen hing. En dan nu wachten op de maaginhoud die zo naar boven toe zou komen...

Ze had niet door dat ze op een bankje was gaan zitten waar al iemand zat. Ach ja... Niet zo zeer haar probleem. Als de persoon een bijna kotsende Fae niet aankon, dan moest hij/zij maar ergens anders gaan zitten. Moeizaam bewoog ze haar lijf om haar kortte beentjes naar zich toe te trekken. Daar lag ze dan... Compleet verzwakt door een simpele bootreis. "Hmm...?" kreunde ze moeizaam toen de persoon naast haar iets aan haar vroeg. Zo te horen was het een jongen, maar goed, het kon ook een meisje met een veel te lage stem zijn. "Nee," kreunde ze kortaf met nog steeds haar ogen gesloten. Ze ging nog wel even zitten zo... Maar goed, nu had ze tenminste iemand die haar zou kunnen redden als het fout zou gaan, toch?

Halfdood lag ze op het bankje om af en toe met een arm of been te bewegen. Nee. Er was geen leven in madame te krijgen. Niet na een verschrikkelijke reis met wat dan ook. Een vermoeide kreun verliet haar lippen toen ze gerommel naast zich hoorde. Alsjeblieft... Laat het hulp zijn, want lang ging ze het niet volhouden zo. Verward opende ze haar ogen toen de jongen een boterham voor haar gezicht hield. Het rook... Zó lekker en sterk. In de eerste instantie had ze gedacht dat de jongen haar enkel aan het plagen was, maar toen hij de vraag stelde of ze honger had voelde ze zich spontaan beter. Iemand bood haar te eten aan! Dat kon ze niet afwijzen, echt niet. Hoe misselijk ze ook mocht zijn, eten ging er altijd in. "Ja... Ik heb honger ja..." antwoordde ze iets te snel om al overeind te komen. Het ging ineens beter met haar. Dat kon je wel zeggen ja.

De jongen, waarvan ze de naam nog steeds niet wist, bevestigde dat ze het broodje mocht hebben. Dat was dan ook voor haar het teken om het aan te pakken, want man oh man, wat had ze een honger. Hoe blij kon je een persoon wel niet maken met één simpel broodje? Well... Zo blij dus. Blijer dan Fae over eten kon je niet zijn, echt niet. "Bedankt," bedankte ze de blonde knul om het broodje al naar binnen te werken. Ze kauwde amper, zo'n haast/honger had ze. Het was Fae, wat wilde je? Zij had altijd honger, dus. "Wat is je naam trouwens?" vroeg ze met half volle mond om haar roze blik naar de jongen te laten glijden. Yhea. Ze was hongerig én nieuwsgierig.

Met volle mond had ze naar zijn naam gevraagd, hierbij nog steeds half verder kauwend. Manieren? Die had ze wel, ergens. Ze pastte ze alleen niet echt toe en dat was een heel ander verhaal dan ze niet hebben. Na haar gestelde vraag slikte ze het eten in haar mond door om te horen hoe de jongen zich voorstelde als Jean-Pierre. Nog nooit eerder had ze zo'n naam gehoord, dus apart vond ze het zeker. "Jean-Pierre?" herhaalde ze langzaam, het compleet verkeerd uitsprekend. Niks aan te doen toch? Het was immers geen naam die je iedere dag tegenkwam. "Mijn naam is Fae," stelde ze zichzelf voor om een laatste hap van de boterham te nemen. Heerlijk.

Jean Pierre zijn reactie vertelde haar dat ze zijn naam niet goed uitsprak. Ongeveer was namelijk niet helemaal. "Spreek ik het niet goed uit?" vroeg ze dan ook voor de zekerheid om haar mond verder leeg te eten. Misschien was het maar eens tijd om wat van die manieren toe te passen. Gelukkig voor haar sprak Jean-Pierre haar naam wel gewoon goed uit, maar zo'n moeilijke naam had ze dan ook weer niet. 'Faye'. Zo sprak je het uit. Niet zo moeilijk dus. "Ik ben wagenziek," gaf ze als reden op Jean-Pierre zijn vraag. Het was niet iets waar ze zich voor schaamde, dus mocht hij het gewoon weten. "Ernstig wagenziek," vervolgde ze haar verhaal.

De jongen bleef volhouden dat het geen probleem was, dus liet ze het maar gaan. Jean-Pierre, een naam die ze nooit van haar leven zou kunnen uitspreken. Gelukkig voor haar gaf Jean-Pierre haar de mogelijkheid om hem wel gewoon bij zijn naam te kunnen noemen. Hij stelde namelijk wat bijnamen voor die veel makkelijker waren qua uitspraak. Oew! "Dan noem ik je wel gewoon Jean," glimlachte Fae om ondertussen langzaam overeind te komen. Al die tijd had ze gewoon naast Jean op het bankje gelegen, maar ook zij vond dat het nu tijd was om overeind te komen. Helaas voor haar was haar maag het daar niet mee eens, want gelijk kwam het misselijke gevoel terug. Oh Muk... De boterham met de sterk ruikende kaas was niet zo goed op haar maag gevallen. Shit, shit, shit! Al snel voelde ze hoe haar maaginhoud naar boven kwam... En ja hoor, daar ging ze dan. Nog net op tijd kon ze over de bankleuning hangen om haar maaginhoud zo op de grond uit te kotsen. Yhea... Fantastisch gedaan meid.