Donuts are love

De roodharige smolt. Letterlijk, ze woog een stuk lichter dan normaal volgens de weegschaal onder haar voeten. Hitte was niet haar ding. Of zomer in het algemeen. Ze wou de winter, de kou. Sneeuw. Arceus wat mistte ze sneeuw. Ze zuchtte even en droogde zichzelf verder af. Zoals vaker met dit weer bracht ze veel van haar tijd door onder een koude douche. Maar je kon niet eeuwig de klamme lucht ontwijken, jammer genoeg, wat de rede was waarom ze richting de deur liep. Hier viel haar oog op de kalender, en aangezien ze er toch stond besloot ze even terug te tellen. Ze fronste even na haar telling, en herhaalde die, om hierna snel terug te denken aan de laatste…. Nee.. Ze trok bleek weg en liep even naar de lade waar haar medicatie lag, om een grimmige ontdekking te maken. Damnit. Waarom vergat ze altijd pillen in te nemen als ze manisch was. Lichtelijk, ofwel zwaar, gestrest liep ze naar buiten en keek naar Lucian. “Lucian, kan je naar de winkel gaan verderop?” Het klonk niet echt als een vraag. Ze zou best zelf gaan… maar ze stond in niks meer dan een handdoek.

Kom aan Lucian, werk eens mee. Waar was die behulpzame dude gebleven die altijd voor je klaar staat? Was die ook gesmolten met dit weer ofzo? Bij de kreun maakte dus ook een grommend geluid van lichte frustratie terug, een slechte eigenschap die ze sinds kort had ontwikkeld. Ze vernauwde haar ogen dus ook bij de vraag en gaf doodserieus antwoord. “Ik heb mijn maandelijkse verplichting gemist en met alles wat ik slik, kan er dus van alles gebeuren” In alle eerlijkheid wist ze niet eens of haar medicatie samen ging met de pil. Waarom zou ze ook op die info letten? Hoe dan ook wekte dit wel meteen de aandacht van Aldrei, die op de stoel naast de bank lag en haar kop scherp ophief en een schel geluid kefte. Ragya spreidde haar armen even hopeloos. Ze wist het zelf ook niet, dat was het hele punt.