Closed - Time for some rest.

- For Tsugumi.

_{Floyd had zichzelf een welverdiende vakantie gegeven van onbepaalde duur. Hij had geen zin meer om zich bezig te houden met alle zorgen die hij de afgelopen maanden met zich had meegedragen. Het zorgde er steeds voor dat hij met een kwaad gevoel rond liep en dat wilde hij niet meer. Daarom had Floyd Kalos voor even verlaten en was hij naar Hoenn gegaan. Team Rocket was daar ook actief, maar veel minder. De kans dat hij oude bekende tegen kwam, werd daardoor kleiner en het was precies wat hij wilde. Geen ‘hogere’ rangen die dachten dat ze beter waren, kleine mensen die je een opa noemde, niemand die zeurde. Dat was wat hij echt nodig had.
Zijn eerste dag van zijn vakantie spendeerde hij al goed. Floyd had de warmwaterbronnen opgezocht en had er zijn privé plek van gemaakt. Hij had heel de warmwaterbron voor zich alleen omdat de andere mensen die er eerder nog waren, weg waren gevlucht. Viserys was namelijk uit zijn bal gelaten en had voor genoeg onrust gezorgd, ook al zat de pokémon ondertussen rustig op één van de vele rotsen.
Floyd zelf zat in het water. Ondanks dat het regenseizoen was begonnen in Hoenn, bleef het warm.}

- Time for some rest.

_{Een plek voor hem alleen, niemand die hem kon storen en dan nog hoorde hij uiteindelijk een geluid. Het was vooral het geluid van Viserys die hem één oog deed openen. De pokémon had gereageerd op de aanwezigheid van iemand en had zich ook naar haar omgedraaid. Floyd keek enkel naar het meisje, dat zich ook richting de hotsprings begaf, maar hij zei niet gelijk iets. Door zijn armen op de rand van de hotspring te leggen, had hij het zichzelf makkelijk gemaakt. Hierdoor waren de letters die op elke vinger getatoeëerd waren zichtbaar. Op beide handen spelde het zo de woorden ‘Death’.
Wanneer het meisje hem benaderde en vertelde dat zijn pokémon mooi was, haalde hij geen seconde zijn blik van haar af. Ondertussen waren beide ogen ook weer geopend. ‘Mooi is relatief,’ reageerde hij. ‘Maar hebben ze het bordje nog niet veranderd? De hotsprings zijn gesloten voor het ogenblik,’ deelde hij haar vervolgens mee.
Viserys had het nog altijd niet voor andere mensen die hij niet kenden en het meisje was er één van. Hij was dan ook volledig op haar geviseerd en elke beweging die ze zou maken, zag hij.}

_{- Time for some rest.}

_{Floyd had in eerste instantie niet begrepen wat het meisje daar kwam doen. Iedereen was eerder weg gejaagd en de vrouw aan de inkom moest toch wel melden dat het gesloten was? Of dat er in elk geval een wilde pokémon zat. Niet dus want het meisje trok zich er zelfs weinig van aan en kroop ook gewoon het water in. Nadat Floyd had gevraagd of ze niet hadden gezegd dat het gesloten was, leek ze even verbaasd te zijn. ‘In dat geval ga ik even een klapje doen met mevrouw aan de ingang,’ zei Floyd terwijl dat hij al rechtop ging staan en weer richting de rand ging om eruit te gaan. Was hij daarstraks niet duidelijk genoeg geweest? Vast niet. Het meisje dat nu mee in de hotspring zat, was daar het bewijs van. ‘Als ik terugkom wil ik dat jij je spullen hebt genomen en weg gaat,’ vervolgde hij nog tegen het meisje terwijl hij naar zijn spullen ging om er een handdoek te nemen. Deze sloeg hij voor de warmte over zijn schouders heen. Dat hij maar snel die hotspring terug in kon, de koude was niet goed voor zijn knie.}

_{- Time for some rest.}

_{Floyd was helemaal het water uit gegaan, had er een handdoek bij genomen en zo liet hij het meisje achter. De vrouw binnen verdiende eerst zijn aandacht even. Floyd kreeg in ieder geval gelijk haar aandacht toen dat hij binnen wandelde en recht naar haar toe ging. Veel moeite kostte het hem niet om haar bij de kraag vast te grijpen en vervolgens tegen de muur aan te duwen. ‘Had ik niet gezegd dat niemand binnen mocht?’ vroeg hij aan haar. ‘Ja, dat heb ik inderdaad gezegd,’ reageerde hij op zijn eigen vraag.
De vrouw tuimelde bijna voorover op de grond wanneer de deur weer open vloog en Floyd haar naar buiten duwde. ‘Zge het haar,’ beval hij de dame en zijn armen sloeg hij over elkaar. Zoveel werk om gewoon rustig in zijn eentje te kunnen genieten. Allemaal omdat iemand haar werk niet goed deed, maar dat zou ze nog wel doen. ’Het- het is gesloten, gelieve je s-spullen te pakken en te vertrekken,’ zei de vrouw. Met een alles behalve gemeende glimlach keek hij even naar het meisje. Voila nu moest ze wel weg.
Viserys had ondertussen buiten braaf zitten wachten vanop zijn steen, maar was het meisje voor geen seconde uit het oog verloren en was enkel even bewogen toen het meisje van plek wisselde.}

_{- Time for some rest.}

_{Floyd hoopte dat het zou helpen als ze zag dat hij de balie vrouw erbij had gehaald, maar in plaats daarvan zag ze er enkel geïrriteerd uit, maar ze kwam wel dichterbij zitten. Floyd sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl dat het meisje weer begon te spreken. Ze vroeg of dat hij extra betaald had. De vrouw opende haar mond om wat te zeggen, maar voor ze dat kon doen gaf hij haar een elleboogstoot waardoor ze direct weer zweeg. Floyd zelf besloot er ook niet op te reageren en liet het gewoon voor wat het was. ‘Moet ik gaan aftellen zoals ze bij de kleine kindjes doen? Want geloof me, je wilt niet dat ik je uit dat water moet sleuren,’ zei hij kalm tegen haar. Nee, hij ging zichzelf ook niet druk maken. Als hij zelf kalm bleef dan kwam de boodschap veel beter over.
Heel de situatie had echter ook een effect op de Aerodactyl. Viserys werd lichtelijk nerveus van alles en het was duidelijk te merken. De pokémon veranderde heel de tijd van houding en kon maar niet stil blijven zitten.}

_{- Time for some rest.}

_{Floyd zuchten geïrriteerd wanneer het meisje koppig verder bleef gaan. Waarom had hij nooit de gevalletjes die direct weg liepen. Nee, hij moest de mensen hebben die altijd lastig deden en tegen werkten. Even wisselde hij een klik uit met de vrouw die naast hem stond. Het was duidelijk dat de vrouw schrik had dat er nog wat zou gebeuren met haar, zeker nu het meisje niet gewoon deed wat haar gevraagd werd. Floyd had haar wel gezegd dat dat ze niet wilde dat hij haar kwam halen en dat meende hij ook, alleen was hij te lui voor al die moeite. ‘Blijf,’ sprak hij kort tegen de vrouw voordat hij naar zijn stapel kleren wandelde en zijn geliefde mes eruit haalde. Het was een nieuwe versie van zijn oude zakmes, eigenlijk een volledig nieuwe soort die hij onlangs gekocht had. Een zilverkleurig vlindermes haalde hij uit zijn broekzak.
Terwijl dat hij weer naar de vrouw toe wandelde, liet hij het heel de tijd aanklikken aan de hand van een speciale techniek. Hij moest enkel zijn hand lichtjes bewegen en hij kon het open en weer dicht klappen. ‘Het bad is groot genoeg ja, maar ik ben nogal heel asociaal en heb niet graag mensen bij mij zitten,’ legde hij aan haar uit.
Het geklik van zijn mes dat open en toe ging was gespot en de punt van het lemmet duwde hij zachtjes tegen de kaak van de vrouw. ‘Moet ik nog eens herhalen wat er van je verwacht wordt?’ sprak hij kalm.}

_{- Time for some rest.}

_{Floyd hield zich nog heel rustig onder de situatie waarin hij verkeerde. Het was niet dat hij zijn woede echt ging uiten in een verhoging van zijn stem of door iedereen ineens uit te schelden. Nee, hij behield gewoon zijn kalmte en dat was iets wat hem daarvoor niet meer was gelukt. Toen sloeg alles zo tegen, leek iedereen duizend keer zo vervelend te zijn en werd het hem teveel. Zijn paar dagen vakantie hadden zeker goed gedaan en hij had de kalmte in zichzelf terug gevonden.
De vrouw was wel braaf blijven staan waar ze stond zodat Floyd rustig een mes tegen haar kaak aangedrukt kon houden met de punt. Als dit er niet voor zorgde het het meisje weg ging, wist hij het in elk geval ook niet meer. Maar nee, ze bleef zitten en vroeg hem in de plaats daarvan of hij haar zou vermoorden. ‘En waarom zou ik dat doen? Als ze dood is heb ik niet veel aan haar,’ sprak hij kort tegen het meisje, maar aangezien ze niet luisterde, zetten hij meer druk op het vlindermes en een straaltje bloed rolde over de wang van de mevrouw. Waarom gingen mensen er altijd van uit dat je iemand wilde doden? Floyd was geen moordenaar en zou er ook nooit één worden. ‘Dat gaat vast een litteken worden, maar onthoud dat het door haar komt. Het had niet zo ver moeten komen als ze luisterde,’ zei hij rustig tegen de vrouw naast hem. Ze deed moeite om tranen binnen te houden door op haar onderlip te bijten.}