[TR Quest] Preparations

Het was eigenlijk best vreemd om te doen. Voor de verandering zat hij in Hoenn, waar hij een tijd lang weg was gebleven. Eigenlijk sinds de overname van Team Rocket op Mossdeep City had hij zijn gezicht niet meer laten zien in dit gebied. Het was hem hier nou eigenlijk net te warm, hij hielt niet zo van alle warme gebieden. Maar hij kon zich momenteel beter gaan richten op het gevecht dat voor hem aan de gang was. Voor de quest die hij in handen had genomen, moest hij een water type pokémon te pakken zien te krijgen om deze te gebruiken om de vracht van de bodem af te kunnen krijgen. Zijn minder slimme collega’s hadden immers de boot tot zinken gebracht en daarmee de vracht geruïneerd. En ondanks dat hij een Agent was, mocht hij het vuile werk weer opknappen. Echo gromde zachtjes, terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak. De twee pokémons waren goed tegen elkaar opgewassen, de Seel was sterk en irritant tegen een immobile tegenstander zoals zijn Venusaur. De jongen had vertrouwen in zijn pokémon en wist dat dit gevecht wel te winnen viel, al zou het een stuk makkelijker zijn geweest als hij een Mega-Evolutie had voor Crowe. Immers zou hij dan minder damage krijgen van het Ice type, waar de Seel voor de helft uit bestond. Nooit gedacht dat Echo ooit zichzelf zou vervloeken dat hij nog geen mega stone had voor zijn eerste pokémon. Nu moest hij dan ook wel eerlijk toegeven dat hij de Venusaur niet zo heel vaak meer uit z’n pokéball liet, dus dit was al een hele prestatie. Hij krabde zichzelf aan z’n hoofd, voordat hij zich weer op het gevecht richtte.

vs.

De Venusaur liet een brul horen, terwijl hij zijn roede te voorschijn liet komen en deze op de zeeleeuw liet neerkomen met een sterke Vine Whip aanval. De Seel zetten zich af tegen de grond, om zodoende de aanval te ontwijken en zetten een van de twee roede vast met een snelle Icy Wind aanval. Crowe brulde nog een keer en wist nu met zijn andere roede de pokémon te pakken te krijgen. Hij sloeg deze tegen de grond aan, voordat hij de bevroren roede los maakte door erop te slaan. De Seel was zwaar op de grond beland en kwam nu met enige moeite overeind. Hij haalde diep adem en blies een kleurige regenboog Aurora Beam in de richting van de Venusaur. ”Razor Leaf,” zei Echo direct als antwoord. De Venusaur schudde de grote bloem op zijn rug uit en liet een wervelwind aan messcherpe blaadjes door de ijzige regenboog straal verschijnen. Het merendeel van de blaadjes werd per contact bevroren en viel op de grond, maar de Razor Leaf aanval hielt langer aan en wist uiteindelijk er doorheen te breken. De scherpe blaadjes raakte de Seel en lieten hem achterover in het water vallen. De zeeleeuw pokémon kwam omhoog uit het water en viel aan met een Water Sport aanval, die Crowe recht in zijn gezicht raakte. Het gezicht van de Venusaur zag er nogal zuur uit toen het water van hem afdroop, het was geen aanval die schade zou doen, maar er voor zou zorgen dat vuur aanvallen minder schade zouden doen. Geen idee waarom de Seel dacht dat dat een slim plan was, om die aanval te gebruiken. In ieder geval had Echo het idee dat deze Seel niet al te bijster was, sowieso niet om een gevecht te gaan voeren tegen een pokémon die drie keer zo groot was als hemzelf. ”Crowe, Petal Blizzard,” zei de zwartharige jongen rustig. De grote groene pokémon liet een lading roze bloemblaadjes om hem heen circuleren, met zo’n kracht dat zelfs Echo zichzelf vast moest houden aan een van de rotsen om niet door de zuiging mee genomen te worden. De Seel zetten zichzelf schrap en en vuur een Ice Shard aanval op de Venusaur af om de aanval tegen te gaan. Maar het brok ijs sloeg stuk tegen de dikke stroming aan bloesemblaadjes. ”Nu!” riep Echo opeens en de Venusaur stuurde de hele lading bloesemblaadjes in de richting van de Seel. Deze probeerde nog weg te komen, maar had al snel door dat het plan niet ging werken. Dus draaide hij zich om en vuurde een Icy Wind aanval op de Petal Blizzard af. Enkele blaadjes bevroren en vielen weg, maar hun plek werd al snel ingenomen door een andere lading blaadjes. De Seel werd overwoekerd door de aanval en toen deze zich had opgeheven lag de zeeleeuw pokémon stil op de grond. Hij ademde nog wel en had blijkbaar nog voldoende kracht om overeind te komen. Het was een taaie, dat was zeker. Misschien had hij toch verwacht dat dit gevecht sneller af zou lopen. De Seel kwam overeind en opende zijn bek om een nieuwe Aurora Beam af te vuren. Crowe moest rusten na de Petal Blizzard aanval en was niet in staat om een tegen aanval in te zetten. De regenboog straal kwam tegen hem aan en bevroor een deel van zijn linker kant, waaronder zijn poten en gezicht. De Venusaur brulde, al kon hij zijn bek niet helemaal meer open maken. ”Maak ‘t af met Solar Beam,” zei Echo met een grom in zijn stem. De Seel was waarschijnlijk niet sterk genoeg om nog een aanval uit te voeren, waardoor Crowe makkelijk de aanval kon opladen. De Venusaur begon met licht verzamelen in de binnenkant van de bloem op zijn rug, terwijl de Seel zich plotseling afzetten tegen de grond en een Headbutt aanval uitvoerde. Crowe gromde toen de kleine zeeleeuw tegen hem aan beukte en werd naar achter geschoven, maar het was geen probleem. Nu had de Seel echter wel een probleem. Crowe was bijna klaar met zijn aanval op te laden en hij stond nu veel te dichtbij. Als laatste redmiddel deed de Seel een poging om een Ice Shard in de knop van de bloem te steken, in de hoop de Solar Beam tegen te gaan, maar het ijs smelten bij het contact met de Solar Beam aanval die hem nu op zeer close range raakte. Echo zuchtte en haalde zijn schouders op toen de Seel stil op de grond bleef liggen. Hij pakte een pokéball erbij en gooide deze naar de zeeleeuw pokémon, hopelijk kon dit ding nog eens van pas komen. Want voor nu had hij er geen nut voor, behalve de opdracht behalen dan.

Dat kleine rot kreng wist gewoon zijn aanval te overleven en een tegenaanval op Crowe af te sturen. De Aurorabeam raakte hem in het gezicht en zorgde ervoor dat een deel van zijn gezicht bevroor. Het zag er ergens best lachwekkend uit, een grote Venusaur met een half bevroren gezicht. Echo glimlachte eventjes, maar wist dat hij serieus moest zijn over dit gevecht. Het was een rot tegenstander, voordat tegen een immobile tegenstander zoals zijn Venusaur. Deze gromde dan ook zachtjes en schudde zijn kop om er voor te zorgen dat het ijs er vanaf kwam. Echter leek niet zo makkelijk te zijn als dat hij dacht.
Ondertussen had de Seel genoeg van het hele spelletje en kwam op hem af gegleden met en Headbutt aanval. Crowe gromde, terwijl hij achterover schoof, maar door de aanval brak wel een deel van het ijs van zijn gezicht af. ”Crowe, Razor Leaf,” commandeerde Echo zijn pokémon. Deze schudde de plant op zijn rug uit en een lading messcherpe bladeren schoot in de richting van de Seel. De witte pokémon ontweek de eerste paar behendig, maar was voor de rest niet snel genoeg. Hij werd recht in z’n gezicht geraakt en door de kracht van de aanval belanden hij weer in het water. Een foute zet van Echo, aangezien de Seel nu weer makkelijker kon aanvallen. Het sprong uit ‘t water en viel direct weer aan met een Ice Shard aanval. ”Sla ‘m stuk met een Vine Whip,” zei Echo snel. De roede schoot uit de bloem van de Venusaur en met een paar harde tikken, werd het blok uit tot stukjes verpulverd. ”Nu, Poison powder,” zei hij met een grijns. Het liefst zou hij gebruik willen maken van Sleep Powder, maar dat zou dit gevecht een beetje te oneerlijk maken in zijn ogen. De Venusaur schudde de bloem op zijn rug uit en een paars poeder vloog de lucht in. De Seel had helaas goed genoeg door wat er ging gebeuren en dook het water in, maar Echo wist dat ook de Seel het niet zou kunnen volhouden om lang genoeg onder water te blijven om de aanval te kunnen ontwijken. Het duurde eventjes, maar uiteindelijk kwam de zeehond weer boven, om al snel een hele hap van het Poison Powder naar binnen te werken. De Seel begon te hoesten en een paarse gloed gleed over hem heen. Het gif begon aan te zetten en zou langzaam diens levenskracht doen verdwijnen. En om dit proces nog wat extra kracht bij de te zetten, had Echo nog wel een ander leuk plannetje. ”Leech Seed,” zei Echo rustig. De Venusaur schoot verschillende kleine zaadjes in de richting van de Seel, maar deze wist ze allemaal af te ketsen met een Aurora Beam. Echt waar, deze pokémon wist gewoon niet van opgeven. De witte zeeleeuw schoot naar voren toe, klaar voor nog een Headbutt aanval. Daar zou hij nog wel wat tegen kunnen doen. ”Take Down,” kaatste hij de aanval dan ook snel terug. Het was een gokje, omdat Crowe schade zou oplopen hierdoor, maar het was de enige manier om de Seel weer op afstand te kunnen krijgen. De Venusaur zetten zich schrap, spande zijn achterpoten en zetten zich af. Het leek wel alsof er een schok door de aarde heen ging toen beide pokémon met hun koppen tegen elkaar aan knalde. Het was een wonder dat de kleine Seel het vol hielt tegen zo’n groot bakbeest als Crowe, maar uiteindelijk won de zwaartekracht dan toch en werd de zeeleeuw pokémon tegen een boom aan geslagen. Deze maakte een pijnlijk brekend geluid, maar buiten een diepe deuk in de barst, bleef hij overeind staan. De Seel daar in tegen lag op de grond en even leek het erop alsof hij bewusteloos was, maar zijn ogen gingen weer open en hij wist zichzelf overeind te krijgen. Echo moest de pokémon echt complimenteren met zijn doorzettingsvermogen. Dat was dan misschien ook wel het enige punt waarom hij zo’n pokémon in zijn team zou willen houden. Het zou een goede vecht partner zijn voor Caitlynn, zijn Mawile. Die moest sowieso binnenkort weer eens wat goede training hebben. Maar voor nu was deze Seel de prioriteit. Anders zou hij nooit die vervloekte quest af kunnen maken en zat hij hier nog langer vast. Niet dat hij Hoenn een verschrikkelijke plek vond, maar hij had nog wat zaken te regelen in Kalos, dus eigenlijk wilde hij gewoon terug naar het vaste land toe.
Inmiddels had de Seel weer zijn energie bij elkaar geschrapen, al was het duidelijk dat de combinatie van aanvallen en het vergif dat door zn leven gleed er voor zorgde dat dit gevecht zo z’n einde begon te naderen. Als ze er nu een beetje vaart in konden gooien, had hij in ieder geval de pokémon om de vracht op te kunnen duiken. Echo zuchtte eventjes en keek naar zijn Venusaur. Crowe begon ook aardig gehavend te raken. De Ice type aanvallen begonnen z’n tol te eisen. Hij moest dit snel gaan afhandelen. ”Petal Dance,” zei Echo met een kleine grimas. Hij was geen fan van deze aanval als hij geen berries bij zich had. Het hele probleem zat hem in het feit dat de aanval zou eindigen in zijn pokémon being confused. Maar het was nu eenmaal de enige aanval die er voor kon zorgen dat deze Seel op tijd uitgeschakeld zou worden. De Venusaur liet een draaikolk aan glimmende roze bloemblaadjes verschijnen en stuurde deze op de Seel af. Deze probeerde de aanval nog tegen te gaan met een Aurorabeam, maar was net te laat. De eerste lading was gelost en had hem tegen de boom aan gepind. Crowe brulde zachtjes, terwijl zich klaar maakte voor ronde twee. De Seel liet opeens een lading water verschijnen en met een Auqa Jet aanval probeerde hij de tweede aanval te ontwijken. De Venusaur deed zijn best om de pokémon tegen te houden, maar zijn aanval was niet snel genoeg. Echo kon hem nu geen andere aanval laten doen. Ze moesten ervoor zorgen dat de derde aanval raakte en voldoende was om ‘m uit te schakelen. De Seel had zichzelf verstopt achter een rots, maar Crowe was opvallend creatief. Hij maakte met de aanval een soort van boog om de rots heen en liet de hele Petal Dance aanval in een keer op hem neer komen.
Toen de blaadjes verdwenen lag de Seel roerloos op de grond. Echo pakte de pokéball en gooide deze voor een tweede keer in de richting van de kleine witte zeeleeuw pokémon.

Goed, de pokéball bleef stilliggen, wat betekende dat hij nu de trotse eigenaar was van een Seel die hij niet eens nodig had gehad. Hij zuchtte zachtjes en greep de pokéball van de grond en keek er eventjes naar. "Alleen maar voor de sake van deze opdracht dat ik je nodig heb," gromde hij naar het ding, voordat hij de Seel eruit liet. De zeeleeuw pokémon kwam vrolijk op de grond terecht, maar zag er wel wat gehavend uit. Gelukkig had Echo altijd wel wat spullen bij zich, vooral als hij op een quest ging in z'n eentje. Dus rustig lapte hij de pokémon op, voordat hij weer overeind kwam en zich uitrekte. "Goed, Seel. Ik heb je nodig om wat op te vissen. Ergens hier in de buurt is een schip gezonken en op dat schip lag dit," hij liet een foto zien van de buit die verdwenen was in het water. "Het is jouw taak om alles boven water te krijgen. Oké?" De Seel keek hem eventjes vreemd aan, maar knikte daarna en sloeg zijn vinnen tegen elkaar aan. Goed zo, het was tenminste een blije pokémon, daar kon hij al heel wat mee. De witte pokémon schuifelde naar de rand van het water en dook er met een soepele beweging in, terwijl Echo naar zijn Venusaur toe liep. "Laten we hopen dat die in ieder geval z'n werk goed doet," mompelde hij tegen Crowe, die hij een aai over zijn snuit heen gaf. "Je hebt goed gevochten jongen. Het was geen makkelijk gevecht," complimenteerde hij zijn pokémon. De Venusaur bromde wat, voordat hij door zijn poten zakte en zichzelf neer legde. Echo besloot dat dat nog best wel een goed idee was en ging er ook bij zitten. Ze moesten toch wachten totdat de Seel alle vracht naar boven had gehaald.

Het duurde een paar uur, maar uiteindelijk had de Seel alles boven water gehaald en stond nu als een of andere trotse aap op het droge. "Goed zo," zei Echo, dan toch maar met een hoopje trots in z'n stem. De Seel klapte met zijn vinnen tegen elkaar en blafte naar hem, terwijl hij hem een aai over z'n kop gaf. Daarna liet hij de pokémons terugkeren in hun eigen Pokéball en pakte een tas die hij had meegenomen om de buit in te doen. Rustig, en voorzichtig, liet hij alles in de tas verdwijnen en legde deze over zijn schouder heen. Zo, nu moest hij dus alleen nog maar terug naar de basis toe om alles af te leveren. Gelukkig was hij niet al te ver buiten Mossdeep City, dus zou het niet zo heel lang duren voordat ze bij de basis waren. Helaas moest hij wel er voor zorgen dat hij niet veel aandacht ging trekken. Het zag er nogal verdacht uit als iemand met een natte tas rond ging lopen door de stad, op weg naar de basis van Team Rocket. Al wist niemand waar die lag, hij nam graag geen extra risico's. Hij hees de tas verder op zijn schouder en begon zijn wandeling teurg naar Mossdeep City.

De zon was onder gegaan en inmiddels begon het niet alleen donker, maar ook nog eens frisjes te worden op zijn weg terug naar de stad. Het was te merken dat het een eiland was, want op het moment dat de nacht inviel en het wat begon te waaien, werd het meteen ook een stuk kouder. Echo zuchtte, het had wel zo z'n voordeel dat hij nu dus ongezien terug naar de basis kon komen. Want de meeste mensen hielden het voorgezien in Mossdeep zodra de avondklok in ging.
Hij stapte de basis binnen en wachtte daar eventjes, rekte zijn rug en keek om zich heen. Zoals gebruikelijk was het rustig op de basis, al zou dat ook kunnen komen omdat hij hier op onmenselijke tijden was. Behalve de mensen die een avond patrouille moesten lopen dan. Eens zien of de mensen bij wie hij de buit moest afleveren nog wakker waren.
Hij klopte op de deur en liet deze voor zich open doen. Hij liep de kamer binnen en zetten de tas op de grond. "Ik weet niet welke idioot die boot heeft laten zinken, maar in ieder geval is hier jullie vracht terug," zei hij op een rustige toon, terwijl hij zijn rug rekte om de pijn eruit te krijgen.