[ patrouille ] though smoke and ashes

Na ongeveer een kwartier, begon Ryuu langzamerhand in te zien waarom alle "newbie Ranger guides" zeiden dat er veel geduld nodig was om een goede Ranger te worden. Een verveelde zucht verliet de mond van de roodharige jongen, zijn schouders omlaag zakkend. Hij checkte zijn horloge voor de dertiende keer in vijf minuten en murmelde zachtjes “Hoe lang hoort dit nog te duren...?” Copan rolde met zijn ogen, hij keek niet bepaald blij. Natuurlijk hield Copan van een avontuur, en hij was ook niet bepaald de meest geduldige Pokémon die er was, maar zelfs hij was niet even ongeduldig als Ryuu. De jongen wist niet van ophouden met zijn gezeur over hoe lang het duurde, terwijl het nog lang geen eens één uur voorbij was gegaan. Hoe ging hij dit in godsnaam ooit een hele patrouille volhouden?

Copan's vurige wensen dat er snel iets interessants zou gebeuren om Ryuu zijn mond te laten houden, kwamen al snel uit. In de verte hoorden ze iets wat leek op een kreet, gevolgd door het versplinteren van hout. Al leek het helemaal niet op een angstkreet, voelde zowel Ryuu als Copan een soort van bezorgdheid. Werd er iemand aangevallen ofzo? “Kom op, Copan!” Copan hield zich goed vast aan het jasje op Ryuu's schouder, en de jongen begon te rennen. Hij sprong over een oude boomstam heen en struikelde zowat, hij kon nog net zijn evenwicht bewaren om niet de kleine afgrond af te donderen. Hijgend staarde hij naar beneden, totdat het geluid van versplinterend hout zijn oren nogmaals bereikte. Onrustig keek hij in het rond, totdat zijn blik rustte op een blauwgrijs figuur: het bleek een Machop te zijn. De kleine Pokémon boog zijn elleboog, bracht hem naar achteren, en stootte hem in een flits weer naar voren, waardoor de boomstronk die voor hem stond haast uit elkaar spatte.

Een beetje opgelucht zuchtte de roodharige jongen. Al had hij hiervoor echt gehoopt op iets interessants en mogelijk zelfs iets ernstigs, merkte hij nu pas dat hij blij was het dat het niet echt interessant noch heel ernstig was. Hij moest maar uitkijken met waar hij voor hoopte en wenste, wie weet in wat voor situatie hij had kunnen belanden. Hij moest voorbereid zijn op dit soort heftige dingen, maar alsnog. Zijn glimlach wederkeerde naar zijn gezicht, en hij zwaaide enthousiast naar de kleine fighting-type. “Hey daar! Mooie stoot! Ik kon de impact ervan zelfs hier voelen!” De Machop draaide zich om naar de jonge student Ranger, voordat een trotse, licht arrogante glimlach op het gezicht van de Pokémon verscheen. “Chooooop!” de reactie van de fighting-type klonk zoals de glimlach op zijn gezicht eruit zag: trots met een hint van arrogantie.

Maar wat de Machop vervolgens deed, was niet iets wat Ryuu had verwacht: de Machop zakte door zijn knieën en nam een uitdagende pose aan. Hij knikte naar Copan die zich nog steeds vasthield aan de kleding op Ryuu's schouder. Daagde deze wilde Pokémon hen uit? Ryuu draaide zijn hoofd om naar zijn partner, en Copan deed hetzelfde. De grijnzen die op hun gezichten waren haast identiek. “Wat denk je ervan, Copan? Wij kunnen deze Machop wel even helpen met z'n training, huh?” Hij begon het al voor zich te zien in zijn hoofd: dit zou niet als een normaal gevecht gaan. Hij moest de Machop helpen. Misschien zou hij als een soort coach kunnen dienen tijdens een gevecht? Dan kon hij ook zowel tips geven als technieken die de Machop gebruikte onthouden. Hij draaide zijn hoofd terug en knikte enthousiast, nog steeds met een brede grijs. “Tuurlijk willen we je helpen! Kom maar op! Ga ervoor, Copan!”

Zijn starter sprong onmiddellijk van zijn schouder af, en nam net zoals de Machop een actieve vechthouding aan. De twee cirkelden om elkaar heen voor een momentje, totdat de Machop besloot het gevecht te laten beginnen. Hij zette zich af en rende op Copan af, zijn arm klaar om een harde stoot uit te delen. Ryuu grijnsde. Zijn snelheid was niet te vergelijken met zijn kracht. Copan zou nog een uur stil kunnen blijven staan en alsnog niet geraakt worden. “Copan, spring!” De fire-type sprong door zich krachtig af te zetten de lucht in, waardoor de Machop zijn aanval compleet miste. De Machop verloor zijn balans en viel zohaast voorover. “Flame wheel!” Copan rolde zich op en stortte zich naar beneden. De Machop probeerde nog weg te springen, maar tevergeefs: het vlammende, tollende lichaam van Copan raakte hem volop en de wilde Pokémon werd opzij gesmeten.

“Okay, time-out!” riep Ryuu terwijl de Machop weer probeerde op te staan. De Machop keek licht geïrriteerd omdat hij door wilde gaan met het gevecht, maar protesteerde niet en bleef stilstaan om te luisteren naar wat de jonge Ranger te zeggen had. “De kracht in je spieren is enorm, en als je een stoot kan uitdelen, zal die best wel veel schade aan kunnen richten. Probleem is dat je je doelwit ook moet kunnen raken. Je grootste zwaktes blijken je snelheid je balans te zijn! Zie, toen je probeerde aan te vallen, zette je jezelf af met je hele voet, maar zo kun je niet jezelf afzetten met je maximale snelheid! Als je jezelf beter wil afzetten, is het beter je voet af te laten rollen en je daarna af te laten zetten met je voorvoet. Dat helpt echt!” De roodharige jongen grijnsde even voordat hij weer een actieve houding aannam. Het gevecht was nog niet klaar.

Hij wachtte even totdat de Machop weer hersteld was, voordat hij zijn volgende commando naar Copan toeriep. “Nogmaals, Flame Wheel!” Copan rolde zijn lichaam op tot een bal, vatte vlam en schoot op de Machop af. De Machop stond echter klaar en greep Copan vast. Hij weerstond de pijn van het vuur en zorgde ervoor dat Copan stopte met rollen. Zodra hij de Chimchar volledig onder controle had, deelde hij een harde stoot uit: het leek op iets van Karate Chop, al was het eerder een stoot naar voren. Copan liet een geluid horen wat aangaf dat hij pijn had terwijl hij door de lucht vloog, voordat hij neerkwam op de grond. De fire-type was nog maar net opgestaan toen de Machop zich afzette, dit keer gebruik makend van zijn voorvoeten, en hij hem onderuit haalde met een Low Sweep. “Erg mooi! Goed gedaan!” riep Ryuu enthousiast zodra hij zag dat Machop zijn tip had gebruikt. De Machop liet een trots geluid van zich horen. “Erg mooi! Copan, gebruik Ember!” De fighting-type maakte een verward geluid, voordat hij werd geraakt met een vuurbal. “Het ging goed, maar blijf op je hoede! Je vijand gebruikt altijd de tijd dat je niet oplet om je neer te halen!” De Machop protesteerde nu niet meer en knikte alleen terwijl hij opstond.

“Flame Wheel!” riep Ryuu opnieuw. Hij begon door te krijgen hoe leuk hij dit eigenlijk vond. Copan stribbelde niet tegen en leek het gevecht zeker ook niet saai te vinden. Als dit echt het leven van een Ranger was, wist hij zeker dat hij een goede keuze had gemaakt. De Machop ging weer klaarstaan, proberend weg te komen met dezelfde techniek als daarnet. “Maak een scherpe draai!” riep Ryuu opeens, zodat Copan de bocht kon maken. De Chimchar ging om de wilde Pokémon heen en raakte hem in plaats daarvan vol in zijn rug. De Machop viel om, en bleef zo liggen. Ryuu liep naar de fighting-type toe en hielp hem overeind. “Laten we het hier maar bij laten. Een goede vechter weet ook wanneer hij moet stoppen.” Hij grijnsde even. “Je techniek is al goed, maar je moet goed letten op je snelheid. Ook moet je niet te snel denken dat je tegenstander neer is gehaald. Zoals ik zei, op je hoede blijven is belangrijk.” De Machop knikte, en maakte een dankbaar geluid. Hij had zeker wat gehad aan de tips van de Student Ranger. De Machop stond weer op eigen benen, zwaaide even en ging vervolgens weer op pad. Ryuu pakte Copan op en lachte luid. “We hebben het gedaan, Copan! Onze eerste opdracht! Of zoiets! Laten we zien of er nog meer te vinden is!” De Chimchar knikte instemmend, en het tweetal vervolgde hun weg terwijl Copan terug op Ryuu's schouder klom.