Help. [&KOTA DAIKI]

Een beetje ver uit de richting. Eerder een hele andere regio. Niet dat hij het heel erg vond om hier rond te komen kijken. Als hij klaar was in Hoenn zou hij hier waarschijnlijk toch wel heen gaan. Al was het enkel voor de omgeving en niet voor de Gyms. Voorlopig zou hij toch nog wel even blijven, het zou zonde zijn om al recht weer weg te gaan. ‘De Orange Islands,’ herhaalde Abigail op een zachte toon. ‘Die ken ik wel.’ Zei ze met een glimlach op haar gezicht. Veel mensen kende het maar er waren ook mensen die er nog nooit van hadden gehoord. Ze stonden waarschijnlijk vooral bekend als vakantie eilanden. Soms ook als een wat makkelijke variant als League. Er waren maar vier Gyms in plaats van acht voor je bij de Leader uit kwam. En precies dat was de reden dat hij juist daar de Gyms niet wilde uitdagen. Het was misschien leuk voor later maar niet echt een stevig begin. ‘Ik ben blij dat je van je pad geraakt bent. Anders had ik daar waarschijnlijk nog gelegen of voor mijn leven gerend voor die Arbok.’ Om die zelfde reden was hij eigenlijk ook wel blij. Hij had er niet mee kunnen leven als ze voor haar leven verminkt zou raken omdat de Arbok haar aan had kunnen vallen. Niet zo lang hij het kon voorkomen gelukkig. ‘Maar de Orange Islands is wel een eindje hiervandaan.’ Veranderde ze van onderwerp terug naar het onderwerp er voor. Hun thuis regio's. Kota knikte bevestigend. "Het was een heel eind met de boot naar Hoenn en een heel eind hier weer heen. Maar Kanto is hier toch ook niet in de buurt, of wel?"

Het was wel typisch voor haar dat ze op reis vertrok en dat het eerste wat ze meemaakte weer zoiets was. Ze vond het niet bepaald een leuk begin van haar reis, maar aan de andere kant had ze door dit deze jongen leren kennen en ze wist niet of ze dat echt een slecht ding vond. Ondanks dat ze meestal wel wat terughoudend was van vertrouwen, zeker omdat ze zo verlegen was en tegenover jongens vooral vanwege dat gedoe met Duke, had Kota iets om zich heen hangen waardoor ze hem wel lichtelijk begon te vertrouwen. En ze moest toegeven dat het best wel een nobel verzoek was om haar helemaal vanaf Laverre Nature Trail naar Lumiose City te tillen. Misschien was het beter geweest als ze terug waren gegaan, maar dan waren ze haar vader waarschijnlijk tegengekomen en dadelijk ging hij dan nog denken dat het toch geen goed idee was om zijn dochter op reis te laten gaan. En dan zou hij al helemaal opkijken als ze zich liet tillen door een jongen. Kort na alles wat er gebeurd was met Mark en de pesterijen zou hij het waarschijnlijk niet begrijpen en aan haar vragen hoe ze nu weer zo naïef kon zijn en dat ze beter zelf kon lopen. Haar vader was zeker geen slechte man, maar zijn vertrouwen in jongens voor zijn dochter zou nu wel een slag hebben gekregen. Ze schudde haar hoofd toen hij zijn vraag stelde. ‘Ik ben ook een beetje uit de richting gegaan,’ grinnikte ze, maar voor de rest zei ze er niet te veel op. Moest ze vertellen dat ze verhuisd was? Nee. Dadelijk zou hij verder vragen en ging ze er nog dingen uitgooien die ze niet op een eerste ontmoeting moest vertellen. Misschien als ze elkaar langer zouden kennen, maar niet nu. ‘Ik heb al veel gehoord over Lumiose City,’ sprak ze tegen hem. ‘Namelijk dat Team Rocket het heeft overgenomen en dat er schijnbaar een avondklok is ingesteld.’ Ze rilde bij het idee dat ze één van die mannen tegen zou komen. Gelukkig had Kota wel een paar sterkere Pokémon bij zich voor als er iets mis moest gaan. Door haar zorgen had ze echter niet meer op de omgeving gelet en schrok ze zich dan ook dood toen er een kreet van een Pokémon ergens in de verte klonk. Onbewust sloeg ze daardoor haar arm net iets strakker om Kota’s nek heen en verschoof ze haar lichaam een beetje zodat ze nog meer tegen hem aanleunde.

‘Ik ben ook een beetje uit de richting gegaan,’ grinnikte Abigail als antwoord. Kota vond het wel grappig dat ze zo ongeveer zijn woorden over nam. Dan waren ze beide 'een beetje' uit de richting geraakt. Maar goed wat maakte dat ook uit. Als het toeval niet zo was geweest hadden ze elkaar niet ontmoet. ‘Ik heb al veel gehoord over Lumiose City,’ begon het zwartharige meisje in zijn armen. Met een vragende blik keek hij haar aan. Het enige dat hije er van wist was dat het de hoofdstad was van Kalos maar verder kwam het ook niet. ‘Namelijk dat Team Rocket het heeft overgenomen en dat er schijnbaar een avondklok is ingesteld.’ Vertelde Abigail hem. Nog voor hij er iets op terug kon zeggen klonk de kreet van een pokémon in de verte. Kota voelde dat de arm om zijn nek iets strakker werd getrokken en Abigail iets meer tegen hem aan leunde. Een geamuseerde glimlach verscheen op zijn gezicht. "Hey niet bang zijn van iets dat niet hier is. Als het voor onze neuzen komt te staan mag je schrikken", grinnikte de jongen.

Abi schaamde zich een beetje omdat ze weer liet merken hoe makkelijk ze wel niet aan het schrikken te maken was. Als Kota ook maar een beetje slecht bloed in zich had dan zou hij daar waarschijnlijk in de toekomst gebruik van maken. Abi wist nog dat Duke haar een keertje had uitgenodigd om bij hem thuis film te komen kijken. Hij was inmiddels op de hoogte van het feit dat ze van veel schrok en had daarom ook speciaal voor haar een horrorfilm uitgekozen. Abi had op dat moment gedacht dat hij gewoon de beschermende jongen uit wilde hangen omdat ze tegen hem zou aankruipen en hij zijn arm om haar heen zou slaan en alles, maar later had ze zich gerealiseerd dat het weer de zoveelste poging was geweest om haar te pesten. Hij had gewoon gebruikgemaakt van haar angst. Duke had helemaal niks in hun relatie oprecht bedoeld, alles was vanaf het begin al met hun klasgenoten afgesproken zodat de pijn en schaamte voor Abi des te groter zou zijn. De foto had er echter voor gezorgd dat ze van school mocht gaan van haar vader. De foto was trouwens op korte tijd gebeurd nog voordat Mark haar… Ze schudde haar hoofd. Ze wilde niet denken aan die vreselijke broer van haar. Kota haalde haar uit haar gedachten en ze zuchtte. ‘Willen we wel op dat moment wachten?’ vroeg ze aan hem. Zij in elk geval niet. Ze had wel weer genoeg spanning meegemaakt dankzij die stomme Arbok. Haar knieën deden nog altijd behoorlijk veel zeer en ze begon een beetje trillerig te worden. Ook begonnen de temperaturen al een beetje te dalen en Abi rilde een beetje. ‘En trouwens ik was niet bang,’ deed ze nog een zwakke poging om zichzelf te verdedigen, maar die verdediging viel al volledig in het niets toen ze wéér een kreet hoorde en ze geschrokken opzij keek. Waarom? Waarom hield ze vroeger juist van dit soort dingen en maakte nu elk klein ding haar bang? Ze probeerde de brok in haar keel weg te slikken en haar tranen in te houden. Dadelijk vond Kota haar ook maar een grote baby.

‘Willen we wel op dat moment wachten?’ Vroeg ze hem waarop hij vrijwel meteen met zijn hoofd van nee schudde. Dat leek hem geen goed plan. Zijn pokémon zouden het overigens ook niet op prijs stellen als hun hulp om de drie secondes gevraagd werd. Aruna mocht nu wel uit haar pokéball zijn maar veel kracht zat er nog niet in het kleine ding. ‘En trouwens ik was niet bang,’ zei het meisje. Okay nee daar geloofde de zwartharige jongen niets van. Als ze niet geschrokken was had ze ook niet zo gereageerd, simple as that. Er klonk nog een pokémon schreeuw, ditmaal van de andere kant. Kota merkte op hoe ze haar hoofd snel in de richting van de schreeuw draaide. Ze was echt wel bang en dat was... eigenlijk nog best schattig als hij het eerlijk moest toegeven. Inmiddels merkte hij ook dat ze rilde. Zelf had hij het niet koud, van lopen met een mens in je armen kreeg je het vanzelf warm. "Aruna haal die fleece deken eens uit m'n tas", vroeg Kota aan zijn pokémon. Meteen begon de Chimchar in de tas op zijn rug te graven en haalde er een dekentje uit. Aruna had al lang door wat hij bedoelde en trok wat moeizaam de deken over het meisje heen.

Kota reageerde er voor de rest gelukkig niet al te veel op waardoor Abi zich al wat minder schaamde, maar toch… ze wilde dat ze eens ophield met steeds die paniekerige reacties. Het had geen zin om om elk klein dingetje al bijna in paniek uit te barsten en bovendien was er niet eens iets. Oké, een verdwaalde Pokémon, maar voor de rest echt helemaal niets. Ze maakte het zelf gewoon erg voor haar eigen. Ze vond het echt vreselijk. Vroeger was ze voor niet heel veel dingen bang, dwaalde ze gewoon rond in de Pokémon Tower en schrok ze dan niet eens zo heftig van een Haunter die uit het niets kwam opdoemen dan nu van een Pokémon die ze niet eens zag. Ze onderdrukte een zucht. Haar vader was speciaal een huis gaan zoeken in Laverre City zodat ze in de buurt kan zijn van een eng spookgedeelte en een sprookjesachtig gedeelte, maar tot nu toe werkte het nog niet echt. Of misschien vond ze het gewoon minder eng als ze met ghost types te maken kreeg dan met poison types zoals Arbok. Ook was Virus in de Pokémon Tower de hele tijd bij haar geweest. Was er in Kalos überhaupt een begraafplaats voor Pokémon? Ze wist dat het in Hoenn de Mount Pyre was. Die wilde ze sowieso een keer bezoeken. Misschien kon ze Kota wel eens vragen om haar mee te nemen naar Hoenn als hij dat niet te veel moeite vond. Net toen ze het hem wilde vragen zei hij opeens tegen zijn Chimchar dat deze een deken moest pakken en Abi voelde een blos en een glimlach tegelijkertijd op haar gezicht verschijnen toen de Chimchar de deken netjes over haar heen legde. Ze bedankte de Chimchar door zich wat op te richten en het een kusje op haar wang te duwen. Daarna wilde ze hetzelfde doen bij Kota, maar ze kwam enkel tot bij zijn kaaklijn en grinnikte. ‘Dat was nogal mislukt,’ zei ze. Ze pakte de deken lekker vast en legde deze keer ietwat genietend haar hoofd tegen Kota’s borstkas, hoewel ze niet in de gaten had dat ze echt zo genoot. ‘Kota,’ sprak ze. ‘Je bent toch bekend met Hoenn, hè?’ Ze liet hem even antwoorden. ‘Zou je me eens willen meenemen naar de Mount Pyre? Ik zou het echt geweldig vinden om daar een keer naartoe te gaan.’ En zonder dat hij het in de gaten zou hebben had ze ook ervoor gezorgd dat ze elkaar dan nog een keer zouden zien. Want eerlijk? Ze mocht hem wel. Hij gaf haar een vertrouwd gevoel.

Verbaast keek Kota naar beneden toen hij in zijn armen merkte dat Abigail wat omhoog kwam. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat Aruna een kusje op haar wang kreeg. De Chimchar maakte een vrolijk geluidje. Toen ze nog wat verder omhoog kwam en hij een kusje op zijn kaaklijn kreeg verscheen er een wat verbaasde blik op zijn gezicht. Hij zou haast gestopt zijn met lopen, gelukkig lukte dat nog wel. Het zou misschien wat awkward zijn geweest als hij daadwerkelijk gestopt was. ‘Dat was nogal mislukt,’ zei het meisje waarop Kota kort grinnikte. Hij was nog een beetje in shock waardoor er geen woorden uit kwamen. Abigail liet zich weer in zijn armen hangen en pakte de deken vast. Haar hoofd kwam weer tegen zijn borstkas te liggen. Een paar passen verder sprak de zwartharige weer. ‘Kota.’ Met een vragende blik keek de jongen richting Abigail's hoofd. ‘Je bent toch bekend met Hoenn, hè?’ Vroeg Abigail hem. Tja wat was bekend zijn met een regio. Vaag genoeg kende hij de weg overal wel maar echt de precieze weg overal bleef hem wat vaag. Tenzij je al lang rond reisde ergens en op alle plekken meerdere keren was geweest kende je de weg maar in bepaalde maten. "Soort van", antwoordde de jongen schouderophalend. Doordat hij zijn schouders ophaalde kwam Abigail ook kort een beetje verder naar boven. ‘Zou je me eens willen meenemen naar de Mount Pyre? Ik zou het echt geweldig vinden om daar een keer naartoe te gaan.’ Vroeg het meisje hem vervolgens. Hij was al eens eerder op Mount Pyre geweest, dat was een heel drama geweest toen. Lava en al. "Ehm, ja hoor. Het is er erg mooi kan ik je zeggen. Het uitzicht is geweldig als je het vanaf een hoger punt bekijkt", vertelde Kota met een glimlach op zijn gezicht.

[Nope, ik heb hier eigenlijk helemaal geen tijd voor]

Abi probeerde een lach te onderdrukken. Kota leek, net zoals zij, toch niet alles van zijn thuisregio te weten, maar dat hoefde naar Abi’s idee ook niet. Zij was ook nog niet overal geweest in Kanto en er waren vast nog geheime plekken die zij helemaal nog niet ontdekt had. Sterker nog, ze had het grootste deel van Kanto al wel gezien, maar er waren zelfs plaatjes geweest die ze nog nooit bezocht had. De Safari Zone in Fuchsia City bijvoorbeeld… ze zou geen idee hebben hoe dat er uit zag, hoewel men zei dat voor de Safari Zone allemaal leuke Pokémon te zien waren en dat je in de Safari Zone zelfs een Rhyhorn en een Kangaskhan kon vinden. Ooit wilde Abi die Pokémon ook wel hebben voor haar verzameling, maar nu was het het belangrijkste dat ze eerst een keuze ging maken op vlak van welke Pokémon ze allemaal zou gaan vangen. Ze moest een lijst maken met de Pokémon die ze als eerste in haar team wilde hebben, maar een flying type sowieso want ze kon het zich niet permitteren om overal te voet heen te gaan en een fiets kopen Cyllage City was haar te duur. Ze viel al half achterover als ze zag wat de huurprijzen waren, laat staan als zij het ging kopen! Ze glimlachte toen Kota over de Mount Pyre sprak. ‘Klinkt als een geweldige plek,’ zei ze met een glimlach. Zou je in Kalos ook een soort van berg hebben waar je op uit kon kijken? Vast wel. Ze wist dat je in Johto, vlak voor Blackthorn City, de Ice Path had en dat dat ook een soort berg was dat tussen Mahogany Town en Blackthorn City in lag, tussen de zevende en de achtste gym in. ‘Ik had ook gehoord dat daar ghost types waren. Dat kan wel interessant zijn voor mijn Gastly.’ Ze glimlachte. ‘En misschien kan ik jou wel eens meenemen naar de Pokémon Tower dan. Virus zou het vast geweldig vinden om zijn vriendjes terug te zien.’ Ze dacht maar niet aan het feit dat Mark daar woonde. Als ze niks liet weten aan hem en Kota niks zou vertellen over wat haar broer had gedaan of wat Duke had gedaan dan zouden ze normaal gezien in en uit het dorp kunnen glippen zonder al te veel problemen. 'Of ik kan misschien een Shuppet vangen,' ging ze met glimmende oogjes verder.

‘Klinkt als een geweldige plek,’ reageerde Abigail met een glimlach op zijn verhaal over Mount Pyre. Het verhaal over zijn vorige keer daar zou hij bewaren tot wanneer ze daar zouden zijn. Misschien kon hij die plek nog wel terug vinden en was het nog te zien. ‘Ik had ook gehoord dat daar ghost types waren. Dat kan wel interessant zijn voor mijn Gastly.’ Ghost types? Die had hij daar niet gezien. Het zou best kunnen gezien hij er überhaupt geen pokémon had gezien toen. Naja zijn eigenste en die van Kate maar wilde pokémon waren nergens te bekennen geweest. Misschien hadden die het wel aan zien komen en waren ze gevlucht. ‘En misschien kan ik jou wel eens meenemen naar de Pokémon Tower dan. Virus zou het vast geweldig vinden om zijn vriendjes terug te zien.’ Kota glimlachte op haar woorden. Zo zouden ze elkaar meenemen naar een coole plaats waar ze eerder waren geweest. "Klinkt als een plan", zei Kota met een glimlach terug. 'Of ik kan misschien een Shuppet vangen,' zei Abigail al weer. De glimmende ogen lieten Kota even grinniken. "Het is leuk om te zien hoe enthousiast je bent over wat je wil doen" verklaarde de jongen met een glimlach. Het was gewoon schattig om te zien hoe enthousiast ze was over het vangen van allerlei verschillende pokémon.

Abi glimlachte bij het idee dat ze Kota de speelruimte zou laten zien waar Virus, Haunter en Gengar hun meeste tijd samen doorgebracht hadden. Ze was zelfs eens een keertje in de toren geweest toen de Pokémon een hele feestzaal voorbereid hadden. De grootste kamer in de Pokémon Tower was toen versierd geweest met van alles en Abi was nieuwsgierig op onderzoek uitgegaan. Ze had geen idee gehad dat de Pokémon haar in de schaduwen hadden bespioneerd en netjes hadden gewacht tot ze op één van de stoelen ging zitten om het eten wat beter te bestuderen dat zich daar op tafel bevonden had. Vervolgens was de stoel in de lucht gevlogen en was Abi er net op tijd vanaf kunnen springen voordat ze tegen het plafond geknald was. Maar goed, dat was nog geweest voordat ze echt bevriend waren geraakt met elkaar. De Pokémon hadden haar toen vooral als een indringer gezien en wilden haar daar toen gewoon weg hebben, maar toen dat niet was gelukt waren ze tevoorschijn gekomen en hadden ze Abi beter leren kennen. Ze hadden haar algauw als één van hun gezien en hadden haar dan ook de meest geweldige, maar ook de meest verdrietige plekken van de toren laten zien. Abi keek op toen Kota zijn opmerking maakte en heel even bloosde ze, maar ze glimlachte daarna naar hem en gaf een klein knikje. ‘Ik ben al de hele tijd aan het nadenken over de eerste Pokémon die ik wil vangen, maar ik ben er nog niet zeker van,’ gaf ze toe. ‘Voor een normal type te vangen kan ik Virus niet gebruiken, dus ik denk dat ik dan eerst voor een andere type moet gaan zodat ik met die Pokémon een normal type kan vangen.’

Het viel Kota op dat Abigail een beetje bloosde voor er een glimlach op haar gezicht verscheen en ze naar hem knikte. ‘Ik ben al de hele tijd aan het nadenken over de eerste Pokémon die ik wil vangen, maar ik ben er nog niet zeker van,’ vertelde het zwartharige meisje. Het was al moeilijk om te kiezen welke je pokémon wilde als je er maar een paar wilde. Als je de keuze had uit zo goed als alle pokémon waren er zo veel meer keuzemogelijkheden. Hij kon prima snappen dat ze wat problemen had met kiezen. ‘Voor een normal type te vangen kan ik Virus niet gebruiken, dus ik denk dat ik dan eerst voor een andere type moet gaan zodat ik met die Pokémon een normal type kan vangen.’ Dat was inderdaad ook wel een beetje een moeite. Op normal type pokémon hadden Ghost type aanvallen geen effect. Haar Ghastly zou dan ook niet echt veel schade doen. "Dan maar gewoon wachten tot je er een tegen komt die je graag in je team wil en die je met Virus kan vangen." Een seconde of twee na zijn woorden klonk er geritsel in de bosjes om hun heen. Kota richtte zijn ogen meteen weer op het pad om direct te kunnen reageren mocht er iets gebeuren.