• NEW GAME •

Durnheviir had aangetoond een heel moeilijke pokémon te zijn. Zarhe was daar zeer snel achter gekomen wanneer hij de pokémon voor het eerst uit zijn bal had gelaten. Naar hem had de Houndour niets gedaan, maar het was naar omstaanders dat hij agressie toonden. Zo bekend was Zarhe ondertussen nog niet in het pokémon gebeuren en wist ook niet hoe hij het moest afleren. Op zijn arm had hij al een beetwonde van de pokémon. Het was niets ernstig, maar het was wel gebeurd en er moest wel iets aan gebeuren.

Zarhe had even tijd gemaakt om ook met zijn pokémon dan wat bezig te zijn. Hij stond in de grote stad van Lumiose city met Durnheviir naast ham. Een leiband hing rond de hond zijn nek en hij keek kwaad naar alles en iedereen dat voorbij kwam. Zarhe hoopte dat hij de pokémon wat kon bijleren door hem gewoon onder we mensen te laten zijn.
Het was pas wanneer dat de Houndour weer zeer luid begon te blaffen met zijn oren plat in zijn nek dat Zarhe opkeek en niet eens door had gehad dat zijn rugzak die op de grond stond was meegenomen. Durnheviir was degene die het wel had opgemerkt en met alle kracht probeerde hij achter de daders aan te rennen. Het effect daarvan was dat Zarhe werd meegesleurd.
‘Whoooaah!’

Durnehviir was geen pokémon die iedereen wilde hebben of die je overal kon loslaten. Tot die conclusie zou Zarhe moeten zijn gekomen, maar hij zou het zonde vinden om de pokémon steeds in zijn bal te laten. Mensen gingen vast wel oppassen? Die misschien wel, maar andere pokémon duidelijk niet. Wat dat Zarhe zijn rugzak gestolen had wist hij niet, maar hij had die niet meer en Durnehviir had het opgemerkt. Ondanks het nog maar een pup was, wist de pokémon hem mee te sleuren achter de dader aan.
Terwijl hij moeiten deed om niet om te vallen, was er een nieuwe schakel ertussen gekomen. De jongen was te druk bezig geweest met achter zijn doorgedraaide pokémon te lopen om door de hebben wat er gebeurde. Wanneer zijn voeten echter de grond verlieten keek hij vreemd op. Verwarring was te zien op zijn gezicht, maar geen angst. Zijn houndour daarin tegen vond het niet fijn en begon nogal luid te piepen. Als hij een lange staart gehad had, stak die tussen zijn poten. ‘Wat?’ kon hij enkel uitbrengen terwijl hij nog om zich heen keek en vervolgens zag wie de dader was. ‘Zou je me misschien weer kunnen laten zakken?’ vroeg hij.

Als ze hem weer liet zakken moest hij beloven dat hij zijn hond bij hield, maar dat kon nog een probleem worden. Enkele seconden lang bleef hij dan ook kijken naar de zwarte pokémon die hevig aan het spartelen was met zijn poten en bij de twee andere vreemde pokémon probeerde te geraken. ‘Dat kan ik niet beloven,’ zei Zarhe simpel weg. Het was niet alsof Durnehviir naar hem luisterde en hij zou er niet eens moeiten voor doen. Wat hij wel kon doen was hem laten terug keren naar zijn bal, maar dat was het enige.
Zijn blik gleed wel weer terug naar het meisje. ‘Kan je me nu dan laten zakken?’ vroeg hij nogmaals. De belofte was hij niet aangegaan, maar ze konden hem toch moeilijk in de lucht houden. Zarhe stond toch liever met beide voeten op de grond, want zo vliegen vond hij maar niets.

Zarhe had geluk bij een ongeluk als je het zo kon noemen. De grond onder hem voelde hij al snel en terwijl hij eerst wat zacht zakten, lande hij uiteindelijk had op de grond neer, recht op zijn kont. Wat pijnlijk wreef hij over de bezeerde plek en ook Durnehviir moest op zijn positieve komen. Hij was ook niet zacht neergekomen, maar herstelde zich snel.
Zijn oren lagen gevaarlijk plat tegen zijn nek en zijn tanden waren ontbloot. Ook zijn ogen flitste van de ene pokémon naar de andere en hij maakte zich klein om te kunnen aanvallen als het nodig was. ‘Dur,’ zei Zarhe even kort, maar er werd niet geluisterd of hij voelde zich in ieder geval toch zwaar genegeerd. Eén hand bracht hij door zijn haar om er twijfelend door te krabben. ‘Hij heeft wat problemen,’ zei hij schouderophalend.

Het was wel goed om te zien dat het meisje beschermd werd oor haar twee pokémon. Durnehviir was nog maar een baby en kon je gelukkig makkelijk aan. Dat keurde zijn gedrag enkel niet goed. Als een schijnbeweging sprong hij in een boog naar voor met een hap beweging, maar ging dan weer met een korte sprong naar achter.
‘Af Dur,’ probeerde Zarhe, maar hij had geen enkel gezag in zijn stel. Het meisje vertelde hem om de pokémon te patchen en gelijk hield hij zijn hoofd schuin. ‘Pat-chen?’ herhaalde hij. Natuurlijk kende hij de term van het gamen, maar had het ook een betekenis bij het trainen?

Het meisje begon hem uit te leggen wat patchen was. Alles ervan begreep Zarhe wel en het klonk hem logisch als je het zou toepassen op een game op je computer, of iets anders. Hoe het werkte bij een pokémon wist hij niet. Het was een levende ziel en dus een heel pak lastiger om de fouten die erin zaten te herstellen. Misschien was het niet eens een fout en was het diertje gewoon zo. Veel kon hij er dan ook niet aan doen. ‘En hoe herstel je een pokémon van zijn fouten?’ vroeg hij dan maar. Zarhe was ervan overtuigd dat iedereen meer af wist van pokémon dan hij zelf. Dat was ook niet moeilijk als je er nooit echt mee bezig was geweest.

Trail and error...Dat was wat hij moest doen om zijn pokémon manieren bij te leren waardoor die de fouten zou afleren. Als hij het begreep, want het was niet geheel duidelijk voor hem. terwijl zijn hersenen toch probeerde om het te verwerken bleef hij in stilten naar het meisje kijken, maar lang wist hij zijn aandacht er niet bij te houden. Durnehviir had toch besloten wat dichter naar hem toe te komen en niet aan te vallen, maar zijn houding bleef hetzelfde. Het was iets dat hij al meer naar hem toe was gekomen en daar was Zarhe best blij om. Misschien kwam het dan toch nog goed en zou het nog beter worden als hij ging trainen. ‘Misschien moet ik eens beginnen met trainen, dat zou ook kunnen werken,’ zei hij. Eigenlijk was dat precies wat het meisje bedoeld had, maar hij was eigenlijk al vergeten dat ze wat gezegd had en zeker wat ze had gezegd.