Wind can make anything epic

‘Ontwijk en gebruik Leaf Blade!’ riep Soul. Met een snelle beweging ontweek Sceptile de fire attack die op hem af werd gevuurd door Agility te gebruiken. Als zijn trainer ‘ontwijk’ riep wist hij dat hij Agility moest gebruiken waardoor hij genoeg snelheid zou opvoeren om te ontwijken én om zijn volgende aanval te laten slagen. De Leaf Blade kwam ongenadig hard tegen de Magcargo aan en de Pokémon bezweek waarna het gauw wegging. Sceptile landde op de grond neer en was aan het hijgen, maar leek voldaan te zijn met zijn training. De reden dat Soul zijn grass type trainde tegen een fire type was omdat hij wist dat één van de twee Pokémon die de gymleader ging gebruiken een type was die aanvallen gebruikte die sterk waren tegen zijn Sceptile. Het was dan ook de voornaamste reden dat hij een fighting type move wilde leren aan zijn Sceptile, maar tot dusver had hij nog geen aanval gevonden die hem echt lekker lag en waar hij tevreden mee zou zijn. Het was wel een tactiek die hij eenmalig kon gebruiken, maar een fighting type move zou hij natuurlijk ook kunnen blijven gebruiken als hij bijvoorbeeld een steel type tegen zou komen. In elk geval had hij door goed te luisteren naar de andere Rangers die ook de Kalos League uitdaagden wat informatie op kunnen doen over de tweede gym, het één wat leuker dan het ander. Zo moest je bijvoorbeeld een muur beklimmen om helemaal tot aan de gymleader te geraken. Dat was dan nog wel oké geweest, want Soul hield wel van dat soort dingen. Hij zou natuurlijk flauw kunnen zijn en Salamence hem naar de top laten brengen, maar dat ging hij niet doen. Hij ging heel die muur beklimmen tot hij uiteindelijk bij de gymleader zou staan en hem zou kunnen bevechten.

Soul had zich de afgelopen dagen ook bezig gehouden met een potentiële flying type uit te zoeken. Hij was bewust niet voor Pidgeot gegaan omdat hij wist dat het een vrij bekende keuze was onder alle trainers. Als ze voor een flying type gingen dan viel de keuze meestal op Pidgeot, de meest beroemde Kanto flying type. Dodrio was een iets minder bekende keuze – en viel volgens Soul ook niet onder flying types omdat… tja, keek gewoon naar zijn uiterlijk en dan kon je de reden zelf wel bedenken, niet? – en een Golbat wilde hij niet hebben. Hij wist niet eens of het ding zijn gewicht überhaupt zou kunnen dragen. Natuurlijk had hij dan nog wel andere Kanto Pokémon in gedachten die hem overal heen zouden kunnen vliegen, maar de vraag was of ze echt bestonden aangezien ze alleen in boeken beschreven stonden en hij er nooit één in het echt had gezien. Hij had het natuurlijk over Moltres, Zapdos en Articuno. Maar goed, heel de Kanto-lijn viel dus al af voor hem. Dan was hij na gaan denken over de Johto-Pokémon, maar daar had ook niet echt iets tussen gezeten wat hij wilde hebben en wat hij ergens direct in de buurt kon vinden. Over dat tweede was hij niet zeker, maar daar was hij simpelweg gewoon van uit gegaan. Maar toen hij naar de Sinnoh-Pokémon ging kijken had hij zijn keuze al gemaakt. Meteen toen hij de Pokémon zag en er informatie over op ging zoeken – en ze zelfs in het echt was gaan bezoeken omdat hij wist waar hij ze kon vinden – had hij direct goedkeurend geknikt: dit zou hem worden! Maar goed, dat was dus iets wat hij na de tweede gym ging doen. Hij wilde eerst Sceptile’s volledige aandacht hebben op de tweede gym en hem niet het idee geven dat hij zich niet aan zijn woord ging houden en dat hij een andere Pokémon zou gebruiken voor de tweede gym dan alleen hem.

Nadat Soul Sceptile had teruggekeerd had hij Salamence tevoorschijn gehaald om hem naar Dendemille Town te brengen. Hij zou kijken of hij in de buurt nog wat ice types kon vinden waar hij tegen kon trainen. Sceptile zou alle trainingen kunnen gebruiken die hij tegenkwam, zeker als hij het op moest gaan nemen tegen een ice type zelf. En misschien zou hij ook al eens naar die fighting type move moeten gaan kijken zodat Sceptile daar alvast aan kon wennen. Hij kon niet wachten tot ze de tweede gym hadden verslagen en hij eindelijk de Pokémon kon gaan vangen die hij zo graag in zijn team wilde hebben. Hij grijnsde al bij het idee, maar probeerde zijn hoofd koel te houden. Hij mocht nu niet op de zaken vooruit gaan lopen, hoewel dat alles was wat hij de laatste tijd deed.  Sceptile leek het alvast niet zo erg te vinden. Soul keek op toen Salamence met een luide brul vlak voor het dorp van Dendemille Town landde. Hij bedankte de Pokémon door hem een klopje te geven op zijn borst en keerde hem daarna terug. Soul liep het gebouw binnen dat de Route naar Laverre City en Dendemille Town zelf bevond en kwam uiteindelijk in de koude wind terecht. Hij trok zijn kraag iets hoger tegen het warme weer. Hij had enkel een warmere trui aangetrokken, aan jassen deed hij toch niet echt. Soul wilde net verder wandelen toen hij opeens een figuur opmerkte. Hij trok een wenkbrauw op toen hij de vreemdeling een opmerking hoorde maken en vroeg zich af of dit expres opgezet was, want het dorpje leek nogal leeg te zijn voor de rest. Maar goed, wat hij dus zag was: een kerel dat bedekt werd door een soort van rare mantel waarvan Soul de naam niet wist, blond piekhaar dat verscholen ging onder de al even belachelijke hoed en iets wat leek op een strik rond de hoed. ‘Het moet echt niet gekker worden tegenwoordig,’ mopperde Soul terwijl hij naar de jongen keek. Alleen zijn uiterlijk was al rijp voor het gesticht. Laat staan wat er allemaal uit de jongen zou kunnen komen. Wilde hij dat weten trouwens? Niet echt. Hij zuchtte diep en lang. En natuurlijk was hij weer de persoon die mocht binnenlopen op dit moment. ‘Als die rare mantel van je vast komt te zitten tussen die molens ben ik de eerste die lacht!’ riep hij naar de jongen toe. ‘Als dat niet gebeurt dan vind ik dat zeer jammer, maar dan zou ik je wel aanraden om terug naar het gesticht te gaan.’

Soul begon echt steeds meer en meer het gevoel te krijgen dat hij op een slechte filmset was gestapt. De jongen boven hem dacht misschien dat hij er geweldig uitzag, maar iedereen die een beetje normaal en goed in zijn hoofd was verklaarde deze gozer echt voor gek. Het ergste was nog dat als de jongen inderdaad vast zou komen te zitten met zijn rare mantel tussen de wieken van de molens dat hij als Ranger zijnde hem er uit moest gaan helpen en niet eens de tijd mocht hebben om te lachen. Als ze er op de Ranger Base namelijk achter zouden komen dat hij een persoon in nood had uitgelachen zouden ze hem weer een hele preek geven en hem mogelijk zijn rang afnemen. Dat nam niet weg dat Soul hem nog altijd ging uitlachen tho. Het kon hem voor de rest vrij weinig schelen of de kerel naar de Ranger Base zou stappen en hem zou aangeven. De receptioniste kende hem toch goed genoeg om te weten dat hij een kans om iemand uit te lachen nooit voorbij liet gaan. En ze moesten bij de Ranger Base maar toegeven dat zij ook even hadden moeten lachen als hij hun het verhaal vertelde, niet dan? De jongen trok zijn mantel een beetje opzij. ‘Ik ben te jong om in de buurt van een podloodventer…’ Verder kwam hij niet, want de jongen had – gelukkig – iets onder de mantel aan. En hij had een Capture Styler. Soul kneep zijn ogen samen en herkende het ding dat je kreeg als je Student Ranger was. Aha. Een Ranger dus. Het moest niet gekker worden. ‘Je hebt het dus voor elkaar gekregen om Ranger te worden,’ zei hij. ‘Gefeliciteerd. Ik wist niet dat ze gekken aannamen bij de Ranger Base, maar het toont zich van eigen aan dat wonderen dus blijven bestaan.’ Hij haalde zijn Capture Styler ook tevoorschijn en liet het zien. ‘Dat maakt ons dus praktisch gezien collega’s. Wat leuk. Echt een reden om een feestje te geven.’ Hij rolde met zijn ogen en stak zijn Styler terug weg.

Soul moest de receptioniste toch eens gaan vragen of het de bedoeling was voor de Ranger Base dat ze tegenwoordig gestoorde mensen aannamen. Namen ze de Quests niet meer serieus? Soul kon zich niet voorstellen dat deze knul Quests kon afhandelen waar levens mee gemoeid waren. Hij zou hem nauwelijks nog inzetten op een missie waarbij hij een Pokémon uit een boom moest redden. Hij voelde zich vast heel wat met die poncho en de manier waarop hij daar stond, maar hij had waarschijnlijk niet in de gaten hoe achterlijk hij er wel niet uitzag zo. En Soul was natuurlijk te fatsoenlijk om hem dat te gaan zeggen. Haha. Nee, als hij het eerlijk moest zeggen om de jongen niet voor schut te laten zetten dan zou hij dat natuurlijk wel doen, maar dan wel met heel erge moeite. Kuch kuch. De jongen kwam inmiddels naar beneden gelopen en Soul keek hem met een frons aan. ‘Het is jouw taak om een beetje normaal te doen. Dan zou ik niet zo op je neerkijken,’ kaatste hij bot terug terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Je zou zien dat deze jongen zich vreemd gedroeg en dan weer zo’n heel normale naam had zoals Tim of Simon. Of Thomas. Wist hij veel wat voor namen ouders hun kinderen tegenwoordig gaven. Soul zat niet bepaald in het rijtje thuis van veelvoorkomende namen, maar dat was die van Fever ook niet geweest. ‘Dat gaat je niks aan,’ zei Soul koeltjes. ‘Het enige wat jij moet weten is dat ik Ranger ben en dat ik honger in rang dan je ben. En geloof me… mensen gaan zoiets niet appreciëren.’ Hij keek de jongen met een frons aan. Dacht hij nu werkelijk dat mensen zo gingen praten met de jongen zoals hij nu deed? Die schopten hem gelijk buiten en vroegen om een andere Ranger. En Soul kon ze geen ongelijk geven. Je door zoiets laten helpen was dan ook wel zwaar triest.

Het irriteerde Soul enorm dat de jongen naar hem keek, maar voor de rest niet al te veel zei. Had hij zelf überhaupt wel in de gaten hoe hij daar stond? De poncho zorgde ervoor dat hij er al achterlijk uitzag, maar de manier waarop hij zich gedroeg en zijn poncho opendeed om zijn Capture Styler te tonen was al helemaal om te gieren. Soul zuchtte al bij het vooruitzicht dat hij ingedeeld zou worden met deze kerel om een Quest samen te gaan doen. Dan zou hij waarschijnlijk het meeste van de tijd bezig zijn met de jongen belachelijk te maken om zijn poncho en zou hij niet eens voldoende aandacht hebben voor zijn Quest omdat de jongen al zijn aandacht stal. Hij zuchtte eens diep toen de jongen zijn opmerking maakte, zich omdraaide en vervolgens weg begon te lopen alsof er niets aan de hand was. Wat moest hij nu toch met deze gozer? Want hoewel hij het niet wilde toegeven was zijn nieuwsgierigheid toch wel een beetje weg. En dus was Soul met een klein sprintje zo bij de knul en stak zijn handen in zijn zakken. ‘Het is onbeleefd om zo uit een gesprek weg te lopen,’ wees hij de knul op zijn gedrag. ‘Maar goed, wat is je naam? Dan weet ik in elk geval of ik ’s morgens moet zuchten of niet als ze me een partner toewijzen.’ Wat was hij weer vriendelijk.