Emperor's new clothes

<sub>De zomer liep onderhand ten einde. Weldra zou het weer omslaan en zou de aangenaam warme streek van Kalos gehuld worden in een frisse deken. Om de laatste zonnen stralen te vieren was er een speciaal zomerfeest georganiseerd in het paleis die net buiten Camphrier Town stond. Er zouden allerlei activiteiten zijn waaronder een normaal bal en een gemaskerd bal. Volledig in kostuum natuurlijk. Aviana was nou niet echt in kostuum aangezien zij niet af geweten had van de festiviteiten tot ze een uur geleden gearriveerd was in het kleine stadje. Het zoemde van de activiteit en de enthousiaste burgers die allemaal naar het feest gingen. Het was namelijk niet op uitnodiging, iedereen was welkom. Aviana had recentelijk best wat hoofdpijn gekregen door die stomme blauwe waterslang van een Dragonair. Haar hoofd een beetje afkeren van alle zorgen zou haar geen kwaad doen. Een paleis vol extravaganza was daar een zeer juiste oplossing voor. In haar gebruikelijke, simpel zwarte jurkje liep Aviana door de tuinen van het paleis. De vele stemmen in het paleis waren gereduceerd naar een opgewonden geroezemoes nu ze in de tuinen stond. Haar smaragdgroene ogen keken verwonderd naar het balkon op een van de hogere verdiepingen van het paleis. Zelfs daar was het volgepakt met mensen. Het scheen dat enkel in de tuinen op het moment er een moment van rust was.
Al snel was Aviana verveeld geraakt en was ze op een bankje neer geploft naast een van de excentrieke standbeelden die overal verspreid waren. Zo nu en dan kwam er een dame of man langs in kostuum die of flink bezopen waren en een stil plekje zochten voor hun activiteiten, of die even net als Aviana gewoon frisse lucht nodig hadden. Het was flink bedompt in daar binnen. Een zwaar bezopen man met een hangsnor kwam haar kant op gewaggeld. Hij scheen niet eens te merken dat ze er zat. In gedachten verzonken mompelde hij allemaal woorden in een dronken sleur. Aviana nam hem vluchtig in zich op. Dik, heel dik, veel te rijk bewerkt kostuum voor een gewone burger, deze man was niet arm. Aviana wierp een kalme blik om zich heen maar zag dat ze zoals voorheen vrijwel alleen was. Alleen de dikke, dronken man was in haar aanwezigheid. Vluchtig stond ze op van het bankje en schreed ze naar hem toe. De man liep net onder de schaduw van een imposante boom door. Vluchtig gleed haar hand in zijn veel te grote zak en haalde ze er een portemonnee uit. Zo snel als het gebeurd was ging haar andere hand naar zijn andere zak. Leeg. Ze keerde zich om en trippelde bedaard terug naar haar bankje. De dronken man waggelde verder, mompelend dat hij wel een glas bourbon op kon. Die ga je hier niet vinden, of betalen. Dacht ze met een zelfgenoegzame glimlach. Haar goede humeur was inmiddels weer opgewekt. Ze had te lang stil gezeten zonder iets te hebben gestolen. Haar ogen gingen naar de open deuren van het paleis. Er waren daar te veel mensen binnen om een simpele vrouw van één meter vijftig op te merken. De slag die Aviana daar slaan kon! Haar mondhoeken krulde zich om terwijl ze weer naar de paleisdeuren liep. Ze stopte echter na een paar tellen toen ze merkte dat iemand haar kant op keek. Iemand die goed in de schaduwen had gestaan. Ze hield haar gezichtsuitdrukking in het gareel maar voelde wel van binnen een steek van onzekerheid. Heeft die persoon mij gezien? Schoot er door haar hoofd.

~ open voor eender wie!</sub> 

Met een lichtelijk geïrriteerde blik keek Gavin naar het kostuum dat hij aanhad. Een of andere lolbroek had een uitnodiging in zijn rugzak gestoken in verband met een feest in Parfum Palace. Gavin had pas gemerkt dat de uitnodiging in zijn zak was gestoken toen hij de persoon die er verantwoordelijk was de hoek om zag rennen. Gavin had de achtervolging ingezet en had dankzij Fugite de persoon kunnen inhalen. De Pokémon was namelijk naast hem komen vliegen en had hem strak aangekeken. Gavin had eerst gedacht dat Fugite weg zou vliegen als hij op haar rug zou springen zodat hij op de grond zou belanden – wat echt iets voor Fugite zou zijn – maar de Pokémon had haar standpunt gehouden en dus was Gavin op goed vertrouwen op haar rug gesprongen. Met één simpele beweging van haar poot had ze de jongen onderuit gehaald en had Gavin kwaad gevraagd wat de jongen zijn probleem was. De jongen had hem vervolgens een foldertje voorgehouden waar heel dat feest uitgelegd stond en had gezegd dat Gavin mocht komen. Hij had daarbij ook aangedrongen dat trainers in één aparte ruimte van het paleis een speciale prijs konden winnen, maar daar was de jongen niet ingetrapt. Gavin had vervolgens aangegeven dat hij niet kon komen omdat hij geen kostuum had waarop de jongen hem mee had genomen naar zijn huis. Gavin kon nog steeds niet geloven hoe het allemaal was gegaan, maar in elk geval was de jongen dus best aardig geweest en had Gavin zijn kostuum voor die avond mogen lenen. Toevallig hadden de twee jongens dezelfde maat en stond het Gavin zelfs nog vrij goed. Zijn kapsel stak zoals altijd in stekels omhoog en er hing één deel over zijn voorhoofd heen, maar omdat Gavin het altijd vrij goed stak leek het niet alsof het ontploft was.

En dus had Gavin op één dag een soort van vriend gemaakt en deed hij iets wat hij normaal gezien nooit zou durven: naar een feest gaan. Het pak liet hem een tikkeltje ouder uitzien dan hij werkelijk was en Gavin voelde zijn wangen rood worden toen een paar meiden giechelend voorbij kwamen en naar hem wezen. Hij stak zijn handen in zijn zakken en gaf enkel een kort knikje naar ze. Blij zijnde dat hij het zonder een opvliegerige opmerking had kunnen oplossen liet hij Fugite tevoorschijn komen uit haar Poké Ball. De Pokémon keek hem even verbaasd zijnde aan, maar gaf daarna wel een goedkeurend knikje. De band tussen hem en zijn Pokémon was verbeterd sinds die ene nacht. Gavin was op een nacht weer eens aan het huilen en had zich afgesloten van zijn Pokémon. Hij was vergeten dat hij Fugite niet terug in haar Poké Ball had gedaan en dat hij de deur naar de badkamer op slot was vergeten te doen. Hij zat zonder shirt op de rand van de wastafel en had zijn handen voor zijn ogen geslagen. De Pokémon had zich nog maar net in de ruimte kunnen wurmen en had Gavin een sympathieke blik gegeven waarna ze een poging had gedaan om hem te troosten. Het leek er op dat ze zijn karakter beter begon te begrijpen en had daarna ook een litteken van zichzelf laten zien die zich tussen haar vleugels bevond. De sympathieke lach die daarop volgde had Gavin doen inzien dat zijn Pokémon zo’n hekel aan hem had – of eerder aan trainers in het algemeen – omdat ze vroeger waarschijnlijk mishandeld was door één. Dat was toch de conclusie die Gavin er uit had kunnen trekken. Hoe dan ook, die nacht had veel gedaan met hun band en hun closer naar elkaar toe laten groeien.

Momenteel stonden zowel Gavin als Fugite verveeld te kijken naar een paar dames die aan het dansen waren. Er waren nauwelijks mensen van zijn leeftijd. Al hadden die er wel gezeten dan had hij waarschijnlijk nog geen poging ondernomen om met ze te praten. ‘Kom,’ zei Gavin. ‘We gaan een beetje naar de schaduwen toe. Dan vallen we minder op.’ Fugite leek blij te zijn met dat voorstel en vloog hem al stilletjes voor. En dus ging Gavin in de schaduwen staan waar hij minder goed te zien was. Door zijn donker kostuum en zijn donkere haren viel hij nog minder op. Zijn donkergrijze ogen keken rustig naar de omgeving, maar zijn aandacht werd getrokken door Fugite die hem aanstootte. Op het eerste zicht was er niet zo veel bijzonders te zien. Gavin trok een vies gezicht toen hij een koppeltje een eindje verderop dingen zag doen waar hij verder niet bij wilde nadenken. Hoe deden ze dat toch zo in het openbaar? Schaamden zij zichzelf dan ook voor niks? Eigenlijk zou de politie nu moeten komen en hun moeten arresteren. Gavin draaide snel zijn hoofd weg en keek zijn Pokémon lichtelijk verontwaardigd aan, maar deze rolde met haar ogen en legde haar pootje tegen de zijkant van zijn hoofd. Langzaam draaide ze zijn hoofd in de goede richting en kon Gavin een man zien die naar een bankje ging waar een dame zat. Gealarmeerd kwam hij een beetje overeind uit zijn relaxte positie omdat hij dacht dat Fugite bedoelde dat de man de vrouw zou lastigvallen, maar toen zag hij wat de vrouw deed. Ze haalde de portemonnee van de man uit zijn zak. Deze had in zijn dronken staat natuurlijk niks in de gaten. Hij hoorde Fugite naast zich boos grommen. Gavin keek snel naar zijn mouwen om te zien of deze zijn polsen nog altijd goed bedekten en stapte toen uit de schaduwen. Alsof de vrouw hem al had opgemerkt draaide ze op dat moment haar hoofd naar hem toe. Fugite bleef nog even in de schaduwen staan zodat de vrouw haar niet kon zien, maar zodat ze wel kon ingrijpen als er iets zou gebeurde. Een soort van verrassingsaanval zeg maar. ‘Ga je dat nog terugbrengen of hoe zit dat?’ vroeg Gavin en hij knikte naar de portemonnee. Hij liep meer haar richting op en keek haar met een frons aan. ‘Het feit dat die man dronken is geeft je niet het recht om die portemonnee te stelen, weet je.’

_{Al gauw stapte de zonderling de struiken uit. Een jongen die misschien wat jonger was dan zij. Mensen vergiste zich al gauw over haar leeftijd door haar enorm korte lengte. Aviana trok één wenkbrauw op toen hij op haar af stapte en meteen vroeg of ze de portemonnee nog terug ging brengen. "Welke portemonnee?" Vroeg ze onschuldig met haar zachte stem en ze stopte hem, in het volle zicht van de jongen, in in haar kleine handtasje die ze bij zich droeg. Haar mondhoeken krulde lichtelijk omhoog. "Zo zo, en wie ben jij om mij zoiets te vertellen, jongen?" voegde ze er aan toe terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg, duidelijk niet onder de indruk. Haar smaragdgroene ogen vestigde zich om zijn grijze. Ze waren donker van kleur. Verder was hij langer dan zij, kunst, dat waren zelfs kinderen van 13 jaar soms al. Hij had een kostuum aan wat dus haar vertelde dat hij hier was gekomen voor de festiviteiten. "Scherpe outfit" Zei ze niet gemeend. Eens zien wat voor soort jongen dit was. Voor alsnog was het binnen druk dus zou ze gemakkelijk zo in de menigte kunnen weg duiken en zich uit de voeten maken. Ze was klein en onopvallend. Aviana zag dat vaak als een pluspunt. Daarom droeg ze ook meestal iet wat simpele kleding. Wie niet opvalt was altijd gemakkelijker te verdwijnen als je toch gepakt zou worden bij een misdaad. Zoals nu dus.}

Gavin was geen heilig boontje en ook hij had vroeger dingen gedaan die niet door de beugel konden, maar stelen van een dronken persoon was daar niet één van. Hij was in heel veel straatgevechten beland en had dan ook vrij veel littekens opgelopen daardoor waardoor hij soms niet kon onderscheiden of de littekens nu van zijn vader afkomstig waren of van de straatgevechten. Het was wel altijd tegen zijn principes geweest om te vechten in een situatie waarbij oudere mensen of mensen die niet meer voor zichzelf op konden komen gemoeid waren. Kinderen had hij altijd wel bedreigd, maar nooit mee gevochten. Het waren meestal de oudere kerels geweest die het nodig vonden om hem uit te dagen waarmee hij had gevochten. Maar gebruik maken van de situatie van iemand die dronken was? Nee, dat vond hij zielig. ‘Die daar,’ sprak hij bot en hij knikte naar de portemonnee die ze weg had gestoken in haar handtasje. Hij deed één stap naar voren en haalde zijn wenkbrauw op. ‘Stel dat jij het was geweest die dronken was geworden,’ sprak hij. ‘Dan zou jij het toch ook niet oké vinden als ze jouw portemonnee stalen? Of op een andere manier misbruik maakten van de situatie?’ Hij ging niet verklaren waar hij aan dacht. Je had natuurlijk immers ook nog van die zieke geesten rondlopen die op een andere manier gebruikmaakten van een meisje als zij dronken was. En hetzelfde als met dat stelen: daar was hij géén voorbeeld van. ‘Ik heb er een hekel aan,’ mompelde hij toen ze over zijn outfit begin. Hij meende het echt: hij miste nu al weer zijn truien en lange spijkerbroek. ‘Maar we waren niet bezig over mijn outfit,’ zei hij koeltjes. ‘We waren bezig over die portemonnee. Die moet teruggeven worden.’ Hij fronste.

_{Aviana voelde een groeiende drang om Vhagar zijn pokébal te pakken en die los te laten op de jongen. Als ze niet in de tuin stond van een paleis die op dit uur vol gestampt was met mensen en ze niet een van haar favoriete jurkjes aan had gehad dan zou ze het gedaan hebben. Dan zou ze hem losgelaten hebben en gewoon vertrokken zijn. Was ze van dat rot beest af en van deze vervelende jongen. Altijd waren het dezelfde typen. De typen met een soort verwrongen gevoel van welwillendheid die de arme, hulpeloze mensen wilde behoeden van de types zoals Aviana. Ze wilde graag denken dat deze jongen zo eentje was, ongedacht dat ze hem niet eens kende. Aviana zag dingen wat anders dan andere. Toen de jongen één stap naar voren zette bleef ze staan en moest ze haar hoofd wat in haar nek leggen om hem aan te blijven kijken. Aviana snoof geamuseerd. "Ik zou in de eerste plaats niet dronken genoeg worden dat ik niet meer weet welke kant rechts of links is, laat staan dat ik niet doorheb dat iemand mijn tasje pakt en mijn portemonnee steelt" Dat was iets wat ze van huis uit meegekregen had. Haar vader was altijd heel duidelijk in het uitdrukken van zijn idealen. Hij dronk daarom ook zelden en als hij dat wel deed dan deed hij het met maten. Immers wilde hij altijd controle hebben over de situatie al was het maar enkel de zijne. Dronken of aangeschoten zei men al gauw dingen die je in normale omstandigheden niet zo snel prijs zou geven. Dit was een van de weinige dingen waar de kleine vrouw het eens was met haar vader. Stomdronken zijn en beroofd worden of erger, dat was iets wat zij nooit zou wensen. Nee, je moest altijd een stapje voor zijn. Op alle situaties in alle gevallen. Waarom was zij dat nu dan niet? Haar vader zou haar slaag gegeven hebben hiervoor. Of nou, eigenlijk eerst voor het feit dat ze in zo'n klote situatie terecht gekomen was en daarna pas voor het feit dat ze in de eerste plaats iemand beroofd had. Maar gelukkig was hij hier niet en zou ze hem waarschijnlijk ook nooit meer zien. Althans, levend, hoopte zij. Ondertussen scheen de jongen er gebrand op te zijn dat die portemonnee terug ging. Het begin haar best te irriteren. Die man had er zelf voor gekozen dronken te worden en in een half verlichte tuin te lopen. Dat was vragen om problemen. Aviana vernauwde haar ogen en keek hem indringend aan. Met een ongeduldige zucht kruiste ze haar armen over elkaar. "En waarom dan wel? Omdat 't 'het juiste om te doen' is?" Hoonde ze. "Omdat het eervol is?" Ze liet de toon over haar tong rollen. Ze nam een houding aan alsof ze heel serieus in wilde gaan op zijn dwaze woorden. "Want hoe ik het zie is het meer een gelegenheid die zich voordoet, hm" Neuriede ze. "Ik kan met dit geld wel wat aardige dingen doen die mij helpen, die man waarvan dit geld gestolen is zou het geld enkel gebruiken om dingen te doen als meer drank kopen. Ik heb de wereld een gunst gedaan en hem onthouden van meer alcohol. Wie niet sterk is moet immers slim zijn en-" met een hoofdknikje naar de richting waar de dronken man in verdwenen was zei Aviana "Overleven van de sterkste, zegt dat je iets?" Ze legde één hand op haar tasje en ging leunde nu op één hak. Niet de beste opties om te rennen, moest ze toegeven. Maar normaal werd ze ook niet gepakt en hoefde ze niet te rennen. Geamuseerd grijnslachte ze. Ze was niet langer verveeld. Als ze eenmaal deze vervelende gesprekspartner afgeschud had kon ze toeslaan op de vangst van de eeuw! Als ze al dacht aan alle juwelen en het geld dat ze binnen stelen kon uit zakken van nietsvermoedende dansers. Haar hart begon sneller te kloppen bij de gedachten aan zo veel geld. Maar dan moest ze natuurlijk nog eens zien of ze hem af schudden kon. Misschien niet de gemakkelijkste taak. Maar in dit geval heiligde het doel de middelen. Moest ze hem van kant maken, deed ze dat. Moest ze hem van een balkon duwen en daarmee een paar botten in zijn lijf breken, deed ze dat. Moest ze heel hard gillen en een scène schoppen vanwege die akelige jongen die haar niet met rust laten ging, deed ze dat. Haar mondhoeken krulde om bij dat laatste idee. Normaal was ze nooit zo luidruchtig maar het zou natuurlijk wel super komisch zijn om een keer te doen. Ze kon alleen maar de uitdrukking op het veel te serieuze gelaat van de jongen voor zich zien. Hoe dan ook, het doel heiligt de middelen. Een spreekwoord die voor Aviana als een soort lijfspreuk geworden was. Het maakte niet uit wat ze doen moest. Als ze daarmee haar doel bereikte deed ze het, zonder ook maar één moment te aarzelen. Natuurlijk was haar hele beschutting dan weggeblazen maar dan zou ze wel af zijn van deze jongen met de lelijk kijkende grijze ogen. Ze gooide haar haren in haar nek en trok haar lach weer in tot een wat serieuzere blik al fonkelde haar ogen van de plezier. Ze had iets gevonden om haar mee te amuseren. "Dus, ben je het niet eens met mijn woorden?" Fluisterde ze zodat hij moeite moest doen haar te verstaan. Haar groene ogen keken diep in de zijne en ze boog een eindje naar voren zodat hun neuzen elkaar bijna raakte. Als hij had gedacht dat hij haar intimideren zou door op haar af te stappen had hij het raak mis. Ze kende veel engere personen dan dit broekie, en daarbij was ze altijd al de kleinste geweest. Het hoorde erbij. En op deze hoogte had ze een perfecte hoek om hem een knietje te geven tussen zijn benen. Daar was geen enkele man of jongen op voorbereid, in geen enkel geval. Het was een zwakke plek die iedere man gemeen had met elkaar en waar ze niets aan veranderen konden. Nou ja, snelle reflexen misschien.}  

Sinds wanneer was hij een wereldverbeteraar geworden? Eigenlijk zou hij beter weg kunnen gaan en gewoon van het feest genieten. Of gewoon naar huis gaan. Ja, eerder dat laatste dan, want van dit feest kon hij niet bepaald genieten. Hij verveelde zich echt enorm en wilde het liefste naar huis gaan. Of nou ja, naar een Pokémon Center in Lumiose City gaan. Had je natuurlijk wel weer het feit dat de avondklok was ingegaan. Dus dan kon hij beter het dorpje ervoor nemen: Camphrier Town. Bovendien was dat Pokémon Center sowieso open. Met de avondklok en al die Grunts die dat daar rondliepen was Gavin nog niet zo zeker of het Pokémon Center überhaupt wel open was. Het leek er op dat de Grunts een heel grote invloed op de stad hadden waardoor het wel eens goed kon zijn dat het Pokémon Center ’s avonds moest sluiten zodat het geen trainers meer op kon vangen. Het zou typisch zijn als ze dat hadden gedaan zodat ze de mensen die ’s avonds na de avondklok toch nog over straat liepen makkelijker te pakken kregen. Maar Gavin was niet bang. Hij had zijn Pokémon bij en bovendien was hij goed met vuisten. Grote Pokémon waren makkelijker te ontlopen door zigzaggende bewegingen te maken en bovendien konden ze je niet voor eeuwig blijven achtervolgen. Tot dusver was Gavin echter nog niet na de avondklok in Lumiose City geweest en ondanks dat hij niet bang was, wilde hij dit wel graag zo houden. Het zou namelijk typisch zijn geluk zijn als hij na die avondklok toch nog in de stad rondzwierf en dan de sterkste Grunt tegen zou komen die hem en zijn Pokémon zo van de kaart kon vegen. En dan had hij niet meer veel aan een grote bek en goede vechtkunsten.

Gavin kneep zijn ogen samen toen de dame verderging. Ze had een punt. Hijzelf zou het ook niet kunnen opbrengen om te drinken tot hij het verschil van links en rechts niet meer wist. Oké, behalve die ene keer toen met de groenharige in Slateport City, maar dat telde niet omdat ze toen iets in hun drinken hadden gedaan en verplicht geweest waren om het allemaal op te drinken. Gavin wist nog het gevoel van controle dat hij verloor. Een beetje het gevoel dat hij kreeg als Azalea hem zoende of wanneer hij een heel sterke tegenstander had die hij onmogelijk kon verslaan. Nee, dronken worden was echt niet meer aan Gavin besteed. Hij had de groenharige jongen daarna ook niet meer gezien en dat vond hij niet zo heel erg. Dit meisje kon misschien een zus van hem zijn, hoewel hij het betwijfelde. Hij rolde met zijn ogen op de waterval van woorden die uit haar mond kwam. Ze leek hem meer het type dat haar middelvinger naar hem op zou steken en weg van hem zou proberen te komen, dus waarom deed ze zich alle moeite om haar acties uit te leggen? ‘Kan me niet schelen,’ sprak hij bot. ‘Het is nog altijd zijn geld en wie weet hoe hard hij daarvoor gewerkt heeft.’ Hij kon zich herinneren dat als hij zelf geld verdiende met weddenschappen dat hij dat ook altijd op een eerlijke manier deed. Nee, geld ontfutselen van iemand anders was niet zijn stijl. En hij begon er een hekel aan te krijgen dat ze hier zo laks mee omging, alsof het haar helemaal niet kon schelen dat ze de man dadelijk beroofd had van één van zijn laatste centen. ‘Dat slaat nergens op,’ bromde hij op haar vraag. ‘Die man was totaal niet sterk en er zijn wel andere manieren om geld te verdienen.’

Hoe dan ook, hij ging die portemonnee terugkrijgen. Niet per se omdat hij de zogenaamde weldoener wilde zijn, maar eerder omdat dit meisje hem vreselijk irriteerde. Gewoon de manier waarop ze sprak en waarop ze handelde stond hem niet aan. Ze dacht waarschijnlijk dat ze heel was om deze portemonnee zomaar te pikken en er dan bijna mee weg te komen, maar niet als het aan Gavin lag. Fugite, die achter hem nog altijd in de schaduwen stond, kneep haar ogen wantrouwend samen toen de dame zich dichter naar Gavin boog en iets fluisterde. Ze balde haar klauwen tot een vuist en haar staart zwiepte nijdig heen en weer, maar ze maakte geen geluid omdat ze altijd nog op dat ene teken van Gavin wachtte. Gavin werd van zijn stuk gebracht door het gebrek aan ruimte. Hij zette één hand tegen haar schouder en wilde haar naar achteren duwen. ‘Achteruit,’ bromde hij tegen haar, maar hij had te laat door wat ze van plan was en een schrijnende pijn kwam tevoorschijn tussen zijn benen toen ze hem een knietje gaf. Dat was het teken waarop Fugite wél uit de schaduwen tevoorschijn kwam. De Pokémon gebruikte geen aanval, maar vloog één keer langs de vrouw om haar haar balans hopelijk te laten verliezen en de tweede keer om haar daadwerkelijk op de grond te krijgen. Daarna ging ze achter de vrouw staan en keek haar met samengeknepen ogen aan. Gavin deed ondertussen zijn best om te bekomen van de aanslag op zijn onderkant en keek haar nijdig aan. De ergste pijn ging weg omdat hij zijn benen tegen elkaar drukte en het kloppende gevoel trok gelukkig ook tergend langzaam weg. Er was dus niks geraakt dat niet meer hersteld kon worden of zo. Maar de woede van Gavin was wel gewekt. Dame of niet, ze ging tegen de grond en ze bleef tegen de grond. En met een schreeuw sprong hij naar voren en beukte zijn lichaam tegen het hare aan. Blindelings zocht hij naar haar handen zodat hij deze strak boven haar hoofd kon houden en duwde hij haar benen zo goed mogelijk tegen de grond. ‘Fugite, sla met je staart tegen die handtas zodat de portemonnee tevoorschijn komt,’ zei hij tegen zijn Pokémon. Nijdig zijnde keek hij daarna de vrouw aan. ‘Waar was dat voor nodig?’ siste hij. ‘Vind je dat soms normaal? Je maakt vreselijk gebruik van anderen hun zwaktes. En nee, daar moet je niet trots op zijn.’

_{Voor een fractie van een seconde twijfelde ze of ze het doen moest of niet. Al gauw nam haar verwrongen gevoel voor humor de overhand en gaf ze hem dus toch maar een knietje. Haar plan was geweest om zich om te draaien en weg te glippen maar dat plan werd mooi verijdeld toen iets uit de struiken schoot en langs haar heen schoot. Ze wankelde eventjes en keek toen omhoog. Haar mondhoeken krulde om. Wat schattig, hij had back up meegebracht. Aviana had zich al omgedraaid om een snijdende opmerking te maken maar werd daarvan weerhouden toen de jongen haar te lijf ging. De klap benam haar de adem en ze kon even niet zo veel anders doen dan maar gewoon daar blijven liggen in de, ontzettend, ongemakkelijke positite. Hijgend keek ze omhoog naar de jongen en moest ze onwillekeurig lachen. “Nou, nou, jij laat er ook geen gras over groeien” Hijgde ze met fonkelende ogen, genietend van de situatie. Ze wilde eigenlijk nog een opmerking maken over de suggestieve positie waar ze beide in verkeerde maar ze werd ruw onderbroken door het joch. Hij was gewoon buiten zinnen van woede! Het was fantastisch! Ze had nauwelijks iets hoeven doen dan een beetje plagen. Goed en dat knietje was niet haar bedoeling geweest maar het was gewoon gebeurd. Soms moest je gewoon toegeven aan die aandrang om dat te doen bij een vervelend, jammerend joch. “Oh boe hoe, ik zal het nooit meer doen” Kwam er quasi berouwvol uit en natuurlijk totaal niet gemeend. “Hey, die handtas was duur, ik heb er wel vier mensen voor moeten beroven” Zei Aviana met een scherpe blik op de pokémon van de jongen. Haar ogen zochten die van hem weer op en ze keek hem strak aan. Hij dwong haar nu eigenlijk zo’n beetje om een scène te schoppen. Als ze moest zou ze schreeuwen tot haar keel rauw was. Als het moest. Één ding wist ze wel zeker. Als ze eenmaal van dit joch af was zou ze de hele tent leeg roven en hem opzoeken later. “Je bent verschrikkelijk onverstandig bezig, dat begrijp je toch wel? Kan je kleine brein dat aan?” Siste ze en ze bracht haar hoofd iets omhoog zodat ze weer wat dichter bij zijn hoofd kwam. “Denk je nu echt dat je de wereld zijn problemen verhelpt door die nietsnut van een dronkenlap zijn veertig euro terug te geven? Ik verzeker je dat ik een kaartje sturen zal als hij zichzelf de klote ingedronken heeft” Zei Aviana met een knipoog. Ze meende het. Ze zou gemakkelijk die man uitnodigen voor wat te drinken en dan.. er voor zorgen dat hij niet meer wakker werd. Ze had zo haar maniertjes om de jongen terug te vinden en anders de organisatie waarvoor ze werkte wel. Ja, als ze hieruit kwam.. zou ze de jongen laten merken wie ze wel niet was. Natuurlijk had ze veel destructieve gedachten maar ze vond de jongen gewoon zo vervelend. Zij kon het geld zo veel beter spenderen dan hij! Aviana trok een pruillipje alsof ze wekelijk ongelukkig was dat het gemene joch haar overmeesterd had, een vrouw van 1 meter 51 met de hulp van zijn pokemon.}

Fugite was blij dat ze eindelijk wat kon doen en vloog naar de handtas toe. In plaats van hem netjes op te pakken en hem om te keren zodat ze de inhoud kon zien, sloeg ze met al haar kracht met haar staart tegen de handtas zodat het ding openging. De portemonnee vloog naar buiten en niet veel later had Fugite deze vastgepakt. Ze keek naar het embleem dat zich op de voorkant van de handtas had gevonden en dat nu ergens in het gras verspreid lag. Oeps. Met een snelle beweging sloeg ze de handtas weer terug met haar staart zodat het niet meer zichtbaar was voor de eigenares van de tas dat Fugite hem zo wat gesloopt had. Over het embleem zelf legde Fugite haar grote poot zodat deze ook aan het zicht onttrokken werd en haar blik bleef strak op de dame gericht voor als deze iets ging doen tegen haar trainer dat niet door de beugel kon, maar toen ze een opmerking maakte over de handtas vloog ze omhoog en kwam ze naast de dame staan. Ze sloeg met haar staart uitdagend vlak langs het hoofd af van de dame, maar Gavin schudde zijn hoofd naar haar ten teken dat ze dat niet meer mocht doen. Hij wilde enkel dat de dame de portemonnee terug zou brengen naar de dronken man, maar dit ging ze niet doen en dus wilde hij haar duidelijk maken dat hij het niet pikte als hij tussen zijn benen werd getrapt. Het was niet de bedoeling dat ze een deuk in haar schedel zou krijgen omdat Fugite dat nu zo leuk vond. Fugite keek hem wat beteuterd aan, maar zwierde wel pesterig met de portemonnee voor het gezicht van de groenharige dame. ‘Fugite, genoeg,’ sprak Gavin met een stem die geen tegenspraak duldde, maar zijn aandacht werd weer getrokken door de dame onder hem. De kloppende pijn aan zijn onderkant begon al iets minder te worden en hij was blij dat hij kon concluderen dat er niks beschadigd was geraakt. Hij haatte mensen die hem zo wilden raken, zeg. ‘Ach, al was het maar om jou een lesje te leren,’ zei hij op een rustige toon tegen haar. ‘Ik ben niet zo’n grote wereldverbeteraar als je denkt en misschien had ik je uiteindelijk wel laten doen, maar ik moet zeggen dat dat knietje me heilig overtuigd heeft.’ Zijn boze karakter kwam dankzij haar weer naar boven zetten en hij wist dat hij dat opvliegende karakter nooit helemaal kwijt zou raken. Hij drukte haar handen echter wel harder in het gras zodat ze het hopelijk in haar armen of haar polsen voelde rekken. ‘Maar wees blij,’ ging hij doodleuk verder. ‘Nu hoef je ook alweer geen geld – dat je nu toch niet meer hebt, maar dat terzijde – te spenderen aan een kaartje. Is dat ook weer opgelost.’ Fugite hield ondertussen de man in de gaten die daar nog altijd op het bankje zat. Als ze het op tijd wilden terugbrengen moesten ze de man wél in de gaten houden. Opeens viel Gavin iets in. ‘Roof je omdat je het zo leuk vindt of werk je voor iemand…?’ Hij keek haar vragend aan. Je hoefde hem er niet van bewust te maken dat er genoeg criminelen rondliepen in Kalos en dan vooral in Lumiose City, dat wist hij zelf wel.