It rains in hell

Met een duistere blik in haar ogen gromde ze even naar Sachi, voordat ze haar een schop gaf. "Je bent echt waardeloos," zei ze even terwijl ze schuin keek naar de kleine rock type die daar stond. "Je kan niet eens zo'n ding aan, ik denk dat ik je maar gewoon moet wegdoen, rotbeest," gromde ze even. Ze haalde de Pokéball van Saiko boven en liet de robotspin eruit komen. Zonder haar mond te openen, maar enkel gebruik te maken van de telepathie, schoot de steel type in actie en schakelde deze met gemak hun tegenstander uit. Tawn had zelf geen oog gehad voor wat het was. Het was echter vlak nadat de Pokémon de doodklap had gegeven dat ze zich naar de ice type draaide, die zich trillend tegen de grond duwde. Alsof alle trots plots uit haar was gestampt. "Soms vraag ik me af waarom ik je zelfs heb genomen. Ik bedoel. Waarom nemen mensen zelfs zo'n stomme POkémon als starter? Ugh..." ze rolde even met haar ogen. "Je bent een mislukte vos met je freaking lelijke kop en mislukt kapsel. Wat zat ik te denken toen ik nog zo'n klein kind was man," ze snoof even luid en draaide zich om, enkel en alleen om Sachi achter te laten en verder te zoeken naar dingen die ze helemaal niet nodig had.

-Nathan

Voor de verandering had Eric controle genomen, oké, echt een verandering was het ook niet bepaald meer geweest, vooral gezien dit vrij vaak gebeurde. Hij had zijn gele hood-ding ergens vandaan gehaald en had het ding over zijn hoofd getrokken, zodat het groote deel van zijn gezicht nu in een schaduw omhult werd. Hij was in de friend safari gaan lopen, niet echt eigenlijk voor een reden. Omdat het kon maar dan? Ja, daarom. Er was een zuchtje uit zijn mond gekomen, vooral omdat er eigenlijk gewoon niemand was. Echter was er ineens te horen hoe iemand ergens kwaad op was, zo te horen een het heibel wat verderop. Hij had kort licht zijn wenkbrauwen op geheven, ondanks dat niemand het kon zien. Hij liep maar die richting op vanwaar het geluid het geklonken, om daar een bekend persoon te zien, of in welk geval een bekend persoon voor Nathan. Zelf had hij weinig met haar, vooral omdat de jongeman het gewoon niet kon inzien waarom ze zo een goede vrienden waren. Ja, vrienden was wel de goede term hiervoor. Hij had stilletjes zijn armen over elkaar heengeslagen, de ander aankijkend met een fronsje, al was deze amper te zien,

'Meester,' Ze keek even fel om naar Saiko die haar riep. "Wat is er nu weer Saiko?" Mopperde ze even tegen de metalen spin. Deze keek langzaam om. Ze snoof even en volgde haar blik tot een heel bekend iemand. Ze gromde even zachtjes en draaide zich bot weg om te kijken naar Sachi, die ze even liet terugkeren. "Wat moet je nu weer Nathan? Is het weer het tijd van het jaar dat je aardig komt doen met je stomme fucking woorden?" klonk er op een neutrale toon. Het kwam er nogal bot uit, totaal geen respect hebbende over het feit dat ze een geschiedenis hadden. Ze stapte gewoon doodleuk verder, de ander niet eens aankijkend. Ja, ze was te aardig.

Er werd gemopperd door de ander tegen Saiko, dat was toch die Metagross? Als hij het goed had wel. Zodra Tawnee hem in de gaten had gekregen, werd hij al bijna meteen uitgescholden. Had iemand een slechte dag? Hij zou denken van wel. "Hey, you don't need to be so fucking rude, óisín." klonk er droogjes van Eric, daarbij de ander kil aankijkend, niet dat hij zelf eigenlijk een andere uitdrukking kon maken, of niet voor zover hij dat liet merken in welk geval. Door zijn woorden, met voornamelijk de bijnaam, dat zijn accent erg diep geklonken, waardoor het nog wel een vraag was of hij nog wel te verstaan was. Nog steeds had hij zijn armen over elkaar geslagen, de ander blijven aankijkend. Hij wist ergens wel dat ze hem in welk geval niet uit het niets zou aanvallen, dus daar hoefde hij minder zorgen over te maken dan iets anders.

"Hey, you don't need to be so fucking rude, óisín." had er geklonken. Oh yeah. Ugh. Ze rolde even met haar ogen en keek strak om naar de ander. Wat voor taalgebruik was dat nu weer echt serieus my Arceus wat was dat? Ugh. Ze stapte zonder boe of ba op de ander af en knipperde even. Haar gezicht stond niet zoals altijd, het stond nijdig, het stond koud. Haar gezicht leek haast een dwingende expressie te hebben. Ze was er zo goed als done mee uiteraard. Haar bloedrode ogen priemden in die van hem. "Ik ben niet gemeen, jij bent gemeen. Je doet altijd weer hetzelfde tegen mij!" zei even. En daar ging ze hoor. "Je bent altijd zo van Idk, idc. Gvd. Ik ben er fucking done mee want je behandelt me nu al jaren zo en godverdomme leer eens fucking omgaan met mensen of ga fucking weg jij fucking... Muk." ze balde even haar handen tot vuisten, ze trilden lichtjes. "Wat wil je? Godverdomme. Of ben je hier maar om weer wat te gaan praten over de meest droge dingen? En begin me niet godverdomme de kutles te spellen of ik dan ga je me echt uit mijn fucking kot lokken, fucking hell" het aantal vloekwoorden in haar vocabulair ging niet ver. Het wa net zo groot als die van haar speler, Bo. Die ook met veel frustratie het woordje gebruikte. In dit geval was ook zij nu gefrustreerd en rolde het in overmate van haar lippen af. Het ontsierde haar natuurlijk, maar eenmaal boos gaf ze daar niks om.

Het was te zien hoe de ander naar hem was gaan toelopen, hem daarbij nijdig aankijkend. Hierbij staarde de groenharige haar koud terug, niet van plsn om terug te deinzen of dergelijk. En er kwam een hele stroom aan woorden, wat vooral veel inhield met hetzelfde woord schelden. "Like you're such a 'Úna atá gan locht'." had er spottend van hem geklonken. Ondertussen leek zij gewoon verder te gaan met heet gescheld, wat vooral gezeik was op Nathan's gedrag naar haar. "En weet je, dat heb je dan wel verdient hé, als h- ik zo tegen je doe." Muk, dat was wel heel close geweest. Hopen maar dat zij zijn 'verspreking' niet had opgemerkt. Hij keek enkel wel geamuseerd bij het laatste dat er werd gesproken. "En wat ik hoef? Van jou in welk geval niets." het was de waarheid wel, hij had namelijk niet eens verwacht om haar hier te zien, dus hij had ook niets van Tawnee nodig.

Wat ze verwachtte? Een antwoord die ze altijd kreeg. Droogheid en geen careheid. Maar tot haar eigen verbazing kwam dit niet. Ookal was Tawn in een of andere woede-aanval voor Arceus weet welke reden, ze bleef observerend, haar onderzoekende aard die ze had ontwikkeld bleef immers behouden. "Like you're such a 'Úna atá gan locht'." Spot? Spot?! Hij spotte zowat met haar kon je dat nu geloven. Ze snoof even, maar leek enkel kalmer te worden. Nu gaf hij wat om wat ze zei, ondanks dat ze maar de helft van zijn woorden verstond. Hij gaf haar verkeerde aandacht, slechte aandacht, en nog was het aandacht. Was dit niet iets waar Nathan niet op zou ingaan? Waar Nathan gewoon even doodleuk niet op zou caren? Wie was deze persoon en waarom deed hij zou naar haar? En waarom was er de plotse urge om hem keihard in zijn face te meppen? Dat laatste was niet zo moeilijk, aangezien ze wel heel graag een ander in de face wilde meppen om eerlijk te zijn. Die woede maakte haar agressief. Je kon haar zien als een klein, pittig kind nu. En dat was ze eigenlijk nu ook geworden, maar laten we zeggen zonder veel geduld. "En weet je, dat heb je dan wel verdient hé, als h- ik zo tegen je doe." Hm? Ze trok een wenkbrauw op, meteen het verdachte oppikkende uit de zin. Had ie zijn kop gestoten? Wat was er gaande? Nog steeds de urge om hem te slaan tho. "En wat ik hoef? Van jou in welk geval niets." Ze schudde wel meteen haar kop even toen hij dat allemaal gezegd en wandelde naar voren om zonder pardon de ander zijn arm vast te nemen en van alles te gaan bekijken. Ze keek naar zijn kleren, zijn postuur, zijn houding. Ze schatte ook zijn gewicht even in, en vervolgde dat dan aan de andere kant. maar hoe ze het ook draaide of keerde dit was Nathan van uiterlijk, maar wie zat er dan in hem. "Ten eerste, waarom spreek je Chinees?" klonk er plots scherp en kalm van het roosharige meisje af. "En wat heb jij met Nathan gedaan?" ze sloeg deze keer ook zelf haar armen over elkaar terwijl ze de ander scherp aankeek, haast uitdagend en uitlokkend. "Nathan zou geen meter caren om mijn kleien uitbarsting en toch ga je erop in. Als jij denkt een Nathan te zijn mijn vriend, dan doe je dat grandioos fout," Ja. Kijk maar wat hij had gedaan in de woestijn. Het was allemaal maar hoe je het inschatte. Heh.

Zodra hij was uitgesproken, was de ander meteen naar hem toegelopen, om daarbij zijn arm vast te pakken. Eric, daar niet tegen kunnende, trok hij deze meteen los. "Don't touch me." had er ijskoud geklonken van hem, waarna hij zjn hand weer langs zich liet hangen. Bij haar vraag vernauwde hij zijn ogen even. Chinees? Hoe kon ze het ook maar vergelijken met Chinees? Hij zou het schandalig vinden. Ook klonk er een tweede vraag, wat hij met Nathan had gedaan. "Dat is geen Chinees Oinseach, dat is Iers." had er lichtjes geamuseerd geklonken van hem. Hierna was er een klein grijnsje op zijn gezicht. "En er is niets met Nathan gebeurd, hij is gewoon nog hier." sprak hij, daarbij wijzend naar zijn hoofd. Maar hij moest toegeven, ze had het opvalkend snel doorgehad, voor haar doende dan. In welk geval sneller dan de meeste mensen die hij had ontmoet. Er werd nog gesproken over dat Nathan het niet zo uitmaken dat Tawnee uitbarstingen zou hebben, en dat als hij de ander wou zijn, hij het helemaal mis deed. "Net zoals jij denkt dat ik Nathan wil nadoen, daar heb je het ook fout."

De uitstraling die deze kerel had was alles behalve aangenaam. Serieus, haar vuist wilde ze zo graag midden in zijn face planten. maar dat zou niet elegant zijn. Daarbij zou een uithaal van de ander veel krachtiger zijn. Ze was daarbij ook nu een beetje meer bij haar gezond verstand en die zei haar om het er maar bij te laten. Ze zou grandioos verliezen in een fysiek gevecht met de ander, tenzij ze haar trucjes gebruikte. Maar dat zou eindigen in een fataal iets. Voor de ander dan toch. "Don't touch me." Klonk er en ze trok een wenkbrauw op terwijl ze hem even top tot teen aankeek. Vond meneer het niet goed of wat? Jezus, sterf dan gewoon fucker. "Dat is geen Chinees Oinseach, dat is Iers." Die fucking kutgrijns moest echt eens van zijn bek gaan want het stond hem niet en zeker niet de manier waarop hij zei. Weet je hoe hij nu overkwam? Dom, achterlijk, kinderachtig. Alles behalve iets waar ze aandacht aan wilde vergen. Nu kwam een tweede neiging tot iets in haar op, wegwandelen. Mooi. Nu wilde ze hem slaan én wegwandelen. Ze kon nu tenminste kiezen wat ze zou doen om haar gedachten wat geluk toe te brengen. "En er is niets met Nathan gebeurd, hij is gewoon nog hier." Goed. De ander was dus met andere woorden mentaal doorgeslaan. Goed om te weten dat nog een vriend van der bij de marginaal kring kon. Niet dat Nathan daar nog niet toe behoorde, maar nu stond hij ook bij haar mentaal instabiele groep. En dan werd er van haar gezegd dat ze instabiel was. Nou, zij deed zich tenminste niet voor als een ander. Nee, ze was niet zo fucking retarded. Sorry hoor. "Net zoals jij denkt dat ik Nathan wil nadoen, daar heb je het ook fout." Ze knipperde even en haalde diep adem. "Ten eerste, meneer fucking retard, jij sprak met mij, het was een verspreking, dus je probeerde wel Nathan na te spreken. Wil je de feiten aub naast de kutfeiten leggen? Want ik heb geen zin in een fucking kutgesprek met een gast die denkt dat hij alles is," klonk er even met luid gesnuif. "Ten tweed kan het mij geen enkele reet schelen of je nu Iers of Chinees of fucking Taiwans spreekt. Like I fucking care man," klonk er bot. "Ik kan het toch niet verstaan en ik neem aan dat weinig andere mensen het kunnen. Leer eens een nuttige taal in dat fucking stomme kutkop van je te stoppen, als je toch even in je midlife crisis komt en speciaal moet doen," klonk er nogal kalm van haar. "Jezus man. Ben je nu echt serieus dom of hoe zit het? Ik hield er meer van als je je kop hield en niet carede, dan kwam je minder achterlijk over dan dat je nu doet," zei ze even fel. Oh maar natuurlijk gaat meneer-ik-weet-het-beter zo weer zijn fucking muil open trekken om Arceus weet welke reden iets te zeggen tegen me omdat ie toch ouder is en fucking hoger. Sterker misschien," ze haalde haar schouders op. "Kijk, dit is de face van iemand die niet cared. Niet om whatever the Muk je nu aan het doen bent of wat dan ook," zei ze even. "Als je aandacht wilt, ga dan ergens anders naartoe, maar midden in een bos ga je het niet vinden, fucker," zei ze even fel. Nathan was gewoon de dieharde aandachtshoer aan het uithangen vond ze. En dit irriteerde haar mateloos. Ze kon wel door blijven rammen tegen hem, mopperen en zagen. Voor zover ze nog bezig was, was ze nog niet persoonlijk gegaan. Niet dat Tawn dat zou doen, want veel dingen die binnens Nathan's persoonlijke ruimte vielen lagen ook dicht bij Tawn. Tenzij je over dat marginaal kind van een Ragya had. Dat fucking kutwijf kon je beter doodmeppen voordat het eigenlijk eieren zou leggen. Fucking hell waarom had ze dat gewoon niet gedaan? Ze gromde even zachtjes bij de gedachte aan de roodharige. Ze wilde het dood en snel ook en daar kon ze gewoon niks aan doen. Het was een manier van denken, van doen, van leven. Eentje die door haar hormonen veel te veel naar boven was gekomen. Maar dat kreeg je ook als je dag in en uit in een gezin van mentale fuckers leefde en geen enkele fuckaandacht kreeg voor wat van reden ook. Hah, whatever. heel haar mentale fuckstaat was toch naar de vaantjes omdat ze zo was opgevoed. Ze was gewoon niet meer normaal te behandelen, noch normaal aan te spreken. Ze wist dat maar al te goed en liet daardoor haar volledige karakter, manieren en vriendelijkheid vallen. Like, wie cared om die dingen? Serieus? Wat had je eraan? Kijk maar naar die fucking retard voor haar neus. Geen cent beter natuurlijk.
Ze haalde even diep adem e, probeerde haar kalmte terug te vinden. Saiko voelde de spanning van haar trainer aan en ze voelde even een golf van rust door haar heen gaan, iets dat de ander vast deed. Ze sloeg haar ogen van de ander. Ze moest zijn lelijke smoel even niet zien, dankje. Zijn graskop had ze al veel te veel gezien en nu had ze meneer broccoli veel te lang aangestaard; Kreeg je vast oogschade van. hij zag er zelfs achterlijk uit. En wat probeerde hij eigenlijk mùet die fucking fedora te doen? Wilde hij een groene aiden worden of wat? Godverdomme. Ga gewoon weg. Ze snoof even lichtjes en balde haar handen tot vuisten, om ze daarna wee lichtjes te ontspannen en het proces even gefrustreerd te herhalen. Weer open en weer toe. Zo ging ze even door. Alsof ze een onzichtbaar stressballetje in haar handen had. Misschien was het een idee om eentje te kopen. Zo leerde ze haar stress en woede misschien een beetje in toom te houden, wie wist. Ze slikte even, haalde diep adem en sloot haar ogen even, waarna ze haar hoofd weer wat kantelde en naar de ander keek. Ze haalde diep adem, leek zichzelf opnieuw te hebben gevonden en slikte even. "Maar goed dan," zei ze even op een licht kille, maar vriendelijkere toon dan eerst. En dat was al een hele uitdaging natuurlijk, om nu iets aardigs uit haar mond te laten lopen. "Als jij beweert niet Nathan te zijn, wie ben je dan wel?" klonk er redelijk bot. Om eerlijk te zijn kon het antwoord haar niks schelen. Als Nathan speciaal wilde doen, so be it. Maar ze was ergens toch wel nieuwsgierig naar zijn antwoord. Gelukkig was deze hevig onderdrukt door haar stille woede, die nog steeds in haar ging... Zo zag je dat aan haar felle, rode ogen. Een blik waar een opkomende storm van razernij in zat; eentje die zich gelukkig nog weerhield van weer uit te barsten.

-1140 words

Ze waren nu letterlijk gewoon tegen elkaar aan het bekvechten, of eerder, zij tegen hem aan het schreeuwen en Eric die het niet uitmaakte. Er kwam dan ook een hele waterval van woorden uit haar mond. De jongeman het besloten om er gewoon niet naar te gaan luisteren, ze was echt te irritant, ja, hij snapte wel waaeom de ander zo naar haar deed. Hij reek naar zijn zakken, om er een sigarettenpakje uit te halen. Hij klapte het ding open er pakte er een sigaret uit. Hierna stopte hij het pakje terug, om zijn aansteker te pakken, het ding te activeren en de sigaret aan te steken. Meteen nam hij een teug van het ding, iets dat hij wel zeker nodig heeft gehad. Na een tijdje leek ze eindelijk klaar te zijn zo, dat mocht eens tijd worden zeg, jezus. "Ben je klaar?" vroeg hij met een fronsje op zijn gezicht. Als ze weer een preek ging hij haar serieus slaan. Ze waren hier niet gekomen voor dit in welk geval. Op het moment dat hij weer uitademde, was er een blauwe rookwolk ontsnapt uit zijn mond, welke zo in het gezicht van Tawnee was gekomen als ze te dicht in de buurt stond. Hij ging niet eens moeite doen om een redelijk antwoord te geven op haar hele uitbarsting, ze deed namelijk net als een klein kind nu. Daar kon je niet een normaal gesprek mee houden. Wonder bij wonder leek ze iets kalmer te gaan worden, iets maar. Er werd een 'goed dan' gesproken, vervolgd door dat ze vroeg wat dan wel zijn naam was. Voor even was er een fronsje op zijn gezicht te zien, hij had niet nu van haar verwacht dat ze wat kalmer kon doen. Oh well, hem hoorde je er niet over klagen, absoluut niet zelfs. "Ik ben Eric." klonk er dan ook droogjes van hem.

Haar kleine uitbarsting was inderdaad gestopt en ze wreef even kalm langs haar gezicht, maar hoestte even zachtjes toen ze plots rook in haar face kreeg. Aangedaan en licht aangebrand keek ze naar de persoon die schuldig was. Fucking Nathan. Hij fronste echter op der vraag, maar haf wel deftig antwoord. "Ik ben Eric." zei hij en ze zuchtte even waarna ze een hand in haar gezicht legde. Vervolgens keek ze traag op, haar kalmte was inderdaad wedergekeerd. "Beter," zei ze even kalm terwijl ze hem strak aankeek met haar bloedrode ogen. Ze haalde diep adem en zuchtte even. "Dus wat is er nog anders aan je, buiten je karakter? Je herinneringen? Je manier van denken?" ze wreef even over haar kin, het was duidelijk dat ze plots een switch had gemaakt van boos naar onderzoekend. Alsof ze nooit boos was geweest. Dit was het probleem waarmee tawn zat. Haar verschrikkelijke verandering van mood en manier van denken. "Also, ik heb ook wel nood aan een sigaret nu," zei ze even. "Dus geef ook meer eentje, dan stop ik wel met zagen," ze stak haar hand uit. Het was niet dat ze er zelf gene had. Het was eerder dat ze meestal straf van der ouders kreeg als ze het doorhadden. Wat ze mocht niet roken. Hell, alsof ze daar een reet om gaf.

Er was geen antwoord gekomen op zijn vraag, maar het was wel al te zien hoe ze wat rustiger leek te zijn, op een aangebrande blik na toen de rook die hij had uitgeblazen in haar gezicht kwam. Hij had zichzelf kort voorgesteld, waarbij er van Tawnee een 'beter' had geklonken. Wat was dat nou weer voor een antwoord? Niet iets om te zeggen als iemand zich voorstelde in welk geval. Bij hetvolgende haalde de jongeman kort zijn schouders op, wist hij veel wat het allemaal precies was. "Ik weet zeker niet alles van Nathan's geheugen af, maar hij ook niets alles van mij. Manier van denken, denk wel dat je daar al een antwoord op heb." hij nam weer een teug van zijn sigaret "Ook ben ik wat ouders dan hem." want als hij het goed had, was de ander pas negentien, ja, dan was deze nog jongen dan hem. Hij besteede er maar geen aandacht meer aan dat ze zojuist nog tegen hem aan het schreeuwen was, immers kon het voor andere mensen ook zo zijn als hij en Nathan switchten. Er klonk dat ze nood had aan een sigaret, en hij haar deze moest gaan geven zodat ze opgield met zeuren. Dat klonk goed genoeg. "Niet mijn fout als jij je longen verpest." niet dat Eric nou veel anders deed. Hij pakte het pakje weer, om en een sigaret uit te pakken en het ding aan Tawnee aan te bieden, hier na viste hij weer naar zijn aansteker om haar het ding voor even te lenen.

Ze leken de wapens voor even neergelegd te hebben en er leek zelf een soort sfeer van rust te zijn. Nja, dat kwam zeker door de mentale golven van haar rotpkm. Een of andere mentaal doorgebrachte drugs ofzo. Niet dat zer iets tegen had, maar je snapte het zo wel. "Ik weet zeker niet alles van Nathan's geheugen af, maar hij ook niets alles van mij. Manier van denken, denk wel dat je daar al een antwoord op heb." Ze knikte. Wat mistte ze een handig notitieboekje nu zeg... Ze wilde alles neerpennen en kijken wat voor dingen ze hieruit kon opmaken. Was het raar...? Vast niet~ "Ook ben ik wat ouders dan hem." Ouder? Ze knikte even als teken dat ze het snapte. Ok dan, een persoon die dacht dat hij niet nathan was en dus wel nathan was maar het ook weer niet was. Dat was het zowat. Ze zou de ander dan ook gewoon als Eric aanspreken, was vast een stuk beter dan hem vernoemen naar zijn 'wederhelft'. "Niet mijn fout als jij je longen verpest." Ze kreeg er een aangeboden, nam het aan en stak de sigaret zonder veel moeite aan. Ze nam eerst een teug en blies het kalm uit. Ah, ja... Tawn was gewoon een persoon die een of ander stresswerend iets nodig had in haar leven. "Dus, Eric, hoe lang is deze relatie met Nathan al aan de gang?" begon ze even kalmpjes te vragen. "Jullie... Verhaal of whatever the Muk it is, maakt me nieuwsgierig," ze zuchtte even en nam nog een trekje van de sigaret. "Hoe oud zie je jezelf dan? Een stuk of 30?" ze zuchtte even en nam nog een trekje. "Weet je eigenlijk van Riddle af?" ze begon hem te analyseren. Elke manier van doen, elk spiertje die kon bewegen. Wat was zijn reactie hierop?

De ander leek zwaar geïnteresseerd te zijn in hem, en al wou hij eigenlijk het zo min mogelijk vertellen,vwas het goed als in welk geval een paar mensen het wisten. Nathan vertrouwde Tawnee, dus Eric had besloten haar dit te vertellen. Hoe lang? Ja, dat is een goede vraag eigenlijk.. "Iets van tien jaar nu, maar Nathan weet pas sinds enkele dagen van mijn bestaan af." ja, dat was het eigenlijk wel een beetje, misschien dat hij wat korter nu al 'bij' de ander was, maar het was dan ook wel een ruime gok geweest. Hij grinnikte lichtjes bij haar volgende woorden, dat was wel iets waar ze antwoord op zou krijgen bij haar volgende vragen. Hoe oud bij zichzelf dan zag? In welk geval geen dertig, nee, alsjeblieft niet. "Drieëntwintig." bij haar volgende vraag vertrakte zijn houding meteen, werd zijn blik iets van tien graden kouder. "Ja, ik weet van haar." en nee, hij was absoluut niet blij met Riddle, dat was duidelijk te zien.

Ze begon verder met trekjes te nemen van haar sigaret. Haar ogen stonden op scherp, elke beweging moest opgenomen worden hiervoor. "Iets van tien jaar nu, maar Nathan weet pas sinds enkele dagen van mijn bestaan af." Ze maakte even een verbaasde 'o' met haar mond. Dan... had ze Nathan leren kennen rond de tijd dat Eric erbij kwam? Leuk, trio. "Drieëntwintig." Ze knipperde even en knikte waarna ze diep adem haalde en even begon te glimlachen bij de verandering van houding. "Ja, ik weet van haar." Ze grinnikte even. "Geen goede herinneringen dus. Wat heb je gedaan? Nee, wat heeft zij naar jou gedaan?" Hm, ze kon eerlijk gezegd maar een iets denken dat Nath kon laten breken om zo te komen. Maar ze vroeg zich af hoe het ertoe kon komen natuurlijk. "En het is grappig, Eric. Ik kende Nathan toen ook kennen," ze glimlachte even, maar haalde deze al snel weg om een trek van haar sigaret te nemen. "Je bent fascinerend, dat moet ik je meegeven," betekende niet meteen dat ze geen bloedhekel aan hem had.