Een Orakel [Open]

Het had iets spiritueels. Niet alleen omdat spirits hier konden rusten.. nee.. het voelde alsof de zielen die hier nog konden rondlopen, van de trainers vooral, ook een bepaalde rust over zich hadden. Het was kalm en het leek er op alsof er hier geen plaats was voor de dagelijkse domme dingen waar mensen meestal mee bezig zijn. Een plek voor eerlijkheid en wellicht reinheid. Zelf had hij gelukkig nooit afscheid moeten nemen van een pokemon. Zelfs nog niet van de pokemon van zijn groot ouders. Of zelfs die van zijn overgroot ouders. De reden dat hij hier dan toch was, was juist hetgeen hij zonet beschreef. Hoe kwam hij daar achter?

Een paar maanden terug vond hij zichzelf in de bossen in de buurt Fortree City. Normaal volgde hij het pad en kon hij de weg in zijn geliefde Hoenn gemakkelijk terug vinden. Echter was hij nu van het pad geweken en kon hij zijn weg niet meer terug vinden. Hij had toevallig ook de meeste zijn pokemon even achtergelaten bij het pokemon center vanwege een heftig gevecht dat hij niet lang daar voor had gehad met weer zo’n aparte uitdager. Hij vroeg zich echt af waar die bekendheid ineens vandaan was gekomen. Maar goed, de enige die hij bij zich had nu waren Colin en Allegro. En deze heren waren nu niet echt bepaald goeie vliegers en of klimmers. Mja, hij was officieel verdwaalt. Niet dat hij zich echt zorgen maakte, hij verwachtte immers dat er wel iets op zijn pad zou komen dat hem zou kunnen helpen. Dat deed het namelijk altijd wel. Geheel toevallig altijd. En nu zou dat dus ook gaan gebeuren. Althans dat verwachtte hij dus. Hij liep verder langs de bomen, de riviertjes en onder takken door. Deze keer besloot hij maar niet door, maar langs de bosjes en struiken te gaan. Daar had hij namelijk al een paar keer ongelukken mee gehad. En hoewel hij relaxed was voelde hij er nu niet zo veel voor om het te riskeren. Maarja, nog echt een weg terug had hij niet gevonden en het voelde alsof hij alleen maar dieper het bos in liep. Totdat hij uiteindelijk iemand zag lopen. Het was een man van rond de veertig jaar oud, schatte hij in. Verder had de man dik donker bruin haar. Hij was echter wel kalend tegen zijn voorhoofd aan. Ook had die een lange donker groene versleten jas aan en een backpack op zijn rug. Meteen zocht hij contact op met de man. Misschien kende die de weg. En als dat niet zo was dan waren ze beide ten minste niet alleen verdwaalt. Dat zou ook weer schelen. De man was erg vriendelijk. Wel was het een beetje een rare. Hij vertelde over hoe hij in eerste instantie op weg was ondergrondse hutten te maken bij een hippie kampement en nu verdwaalt was. Zo’n hut maak je door een kuil te graven en deze vervolgens te bedekken. Het zag er zelfs erg knus uit. Dat kon Jean-Pierre zien omdat de man hem foto’s had laten zien die hij met zijn holo caster had gemaakt. Ook was het schijnbaar een hobby van de man om grotten op te zoeken. Daar liep hij graag in rond en daar verbleef hij graag in. Een soort avonturier was hij dus. Hij liet aan Jean-Pierre zelfs een hele grote kaart van Hoenn zien waarop hij alle puntjes had gemarkeerd van de in- en uitgangen van grotten in de Regio. Toen Jean-Pierre hem vertelde dat hij in Rustboro City woonde liet de man, die zich trouwens had voorgesteld als Bart, een kaart zien aan hem. Hier op stonden ook allemaal puntjes met in- en uitgangen van grotten. Hier was hij best verbaasd over. Hij kende er zelf eigenlijk maar eentje. En die gebruikte hij nauwelijks. Hij vond het veel te leuk om via de andere kant te lopen als hij richting Mauvile City ging. Maarja, dat Bart verder nog speciaal was werd ook wel duidelijk door een ervaring die Jean-Pierre met hem had gehad. Bart had namelijk een boek bij zich met teksten en een zakje met een soort muntjes. Die had hij zelf gekneed uit klei. Iedere munt had één blanke kant en één kant met een puntje er op. Jean-Pierre kreeg de opdracht om de muntjes in zijn handen te nemen en zijn handen vervolgens te sluiten. Daarna moest hij zijn ogen dicht doen en zich concentreren op de muntjes. Jean-Pierre deed rustig wat er van hem gevraagd werd. Hij was er namelijk wel erg benieuwd naar. Hij had zoiets nog nooit gedaan. En uiteindelijk moest hij de muntjes laten vallen. Niet gooien, gewoon laten vallen was de opdracht geweest. Hij deed dit en de man vloog er meteen op af. Vlug sorteerde hij d verschillend gekleurde muntjes op kleur en op of er een puntje op stond. Daarna haalde hij zijn boekje er bij en opende een bepaalde pagina. Hierin stond een orakel voor Jean-Pierre. Hij las het aandachtig en haalde er uit dat hij behoefte moest hebben aan spiritualiteit schijnbaar. En hij was een onvolledig mens aangezien hij nog nooit echte slechte tijden had gekend. Jean-Pierre vertelde dat aan Bart en vroeg wat hij er mee moest doen. Hij snapte nog niet goed wat het boek bedoelde. En toen stelde Bart voor aan Jean-Pierre dat hij eens naar MT Pyre moest gaan. Voor duidelijke redenen natuurlijk. En zo is hij tot het besluit gekomen om naar MT Pyre te gaan.

En nu stond hij dus hier. Hij kon wel aanvoelen waarom dit dan zo’n goede plek was volgens Bart. Maar wat hij hier verder dan moest gaan doen wist hij eigenlijk niet. Moest hij gaan mediteren? Moest hij gaan rondwandelen? Moest hij mensen gaan aanspreken? Moest hij lezen wat er op de grafstenen stond? Hij hoopte eigenlijk dat er iets zou gebeuren nu. Maar het leek er niet echt op er iets speciaals zou gebeuren. Het was hier zo kalm. Dus hij keek maar in het rond om te zien of hij dan alsnog iets kon vinden.

[Open]

Het water ruiste langzaam langs de kanten van het kleine sloepje. Een man roeide voort terwijl Vincent om zich heen keek. Er viel eigenlijk best weinig te zien in de dikke mist. Zijn ogen voelden zwaar, maar hij was niet moe. Hij voelde iets, maar kon zijn vinger er niet helemaal op leggen. Misschien was hij gewoon onrustig. Toch voelde het kalm hier, bijna even kalm als het stille water. De energie van deze plek was overweldigend en eeuwig aanwezig. Hij was op weg naar Mt Pyre.
Mt Pyre was een eenzame en koude plek. Toch voelde hij zich kalm terwijl ze aan meerden. De gedaante van de berg was veel meer imponerend vanaf het water. Vincent betaalde de veerman en liep de mist in. Hij bedacht zich hoe vreemd dit allemaal was. Een veerman, dikke mist. Het was net alsof hij de onderwereld in liep. Al gauw zag hij her en der grafstenen. Dit was de plek waar zielen kwamen om voor eeuwig rust te vinden. Een koude rilling liep over zijn rug bij deze gedachten. Het was niet vaak dat hij dacht over zijn sterfelijkheid. Hij volgde het pad dat in een brede spiraal de top op leidde terwijl de grafstenen steeds meer en meer werden. Hij zag niemand in op het pad, al had hij vaak genoeg het idee dat hij iets zag in de mist. Verderop zag hij iets dat hem wel goed kon doen, een stenen bankje. Hij nam plaats met een diepe zucht en keek om zich heen. Waarom was hij ook al weer hier heen gekomen?
Hij was hier heen gekomen omdat hij het wilde, wat best vreemd was voor een bestemming als deze. Hij wilde hier heen komen, omdat hij heel Hoenn wilde zien met zijn eigen ogen en misschien zou het hem goed doen... Een plek als deze was altijd wel goed in je terug in het heden te plaatsen. Hij haalde iets uit zijn jack tevoorschijn en hield het stevig in zijn hand. Hij opende het zachtjes en keek er naar. Het was de school styler die hij gekregen had toen hij zich aan had gemeld bij de rangers. Hij glimlachte er naar en sloot zijn ogen. Hij ademde rustig in en ademde rustig uit. Hij had van de week een van de belangrijkste besluiten van zijn leven tot nu toe gemaakt en zich aangesloten bij de rangers. Hij vroeg zich af hoe lang het zou duren tot hij op missies zou gaan en mensen zou gaan helpen. Het klonk misschien heel kinds, maar hij wilde gewoon mensen helpen. Hij glimlachte en kwam een beetje tot de realisatie wat er allemaal zou gebeuren in zijn leven nu. Pas nu sloeg de realisatie in.
Hij zat zo een minuut of tien tot hij eindelijk op keek met een passie in zijn ogen en een nieuwe lust voor avontuur. Hij deed de styler weer weg onder zijn jack en stond op. Hij had zijn moed terug gevonden en had het gevoel alsof hij de hele wereld aan kon. Hij keerde zich naar het pad en stond oog in oog met een... Met een... Een skelet!!!
Hij deinsde achteruit en greep instinctief naar zijn enige pokeball. De schedel vloog rustig in de lucht boven het pad en werd daarna onzichtbaar. Vincent keek nerveus om zich heen terwijl van de zenuwen een zweetdruppel langs de zijkant van zijn hoofd naar beneden gleed. Zijn ogen waren gefocust en schoten het hele pad af, maar er was geen spoor te vinden van de vliegende schedel. Vol ongeloof schudde Vincent zijn hoofd. Dat kon toch geen vliegende schedel zijn? Ongemakkelijk en nerveus liep Vincent door over het pad. De grafstenen en de dikke mist voelden nu veel gevaarlijker dan voorheen. Vincent liep sneller en sneller tot hij op een gegeven moment merkte dat hij op een stevig tempo het pad aan het beklimmen was. Het gevoel van ongemak werd steeds zwaarder terwijl hij het gevoel kreeg alsof iets hem aan het achtervolgen was. Nerveus keek hij om, recht in de holle schedels van de zwevende schedel. Vincent trok wit weg en zette het op een sprinten. Waarom?! Waarom moest dat ding hem hebben?! Hij sprintte steeds sneller tot hij opeens iets aan zijn voet voelde haken. Een ontaarde wortel van een boom of struik had hem gevloerd. In blinde paniek rolde Vincent zich om om zijn belager in de oogholtes te kijken, maar wat hij zag was niet echt wat hij verwacht had.
Een klein donker spookje met een schedel en een enkel rood oog keek hem nieuwsgierig aan en zei: “Duskull?”
Vincent zuchtte toen hij zich realiseerde wat een sukkel hij was geweest. Hij was uit angst en paniek weg gerend van een ghost-type pokemon. De pokemon keek hem nieuwsgierig aan en vloog rondjes om Vincent heen terwijl hij overeind kwam. Hij klopte zijn broek af en haalde zijn pokedex er bij. Vincent scande de pokemon in en zijn pokedex zei:
“Duskull, the requiem pokemon. Duskull can pass through any wall no matter how thick it may be. Once this Pokémon chooses a target, it will doggedly pursue the intended victim until the break of dawn.”
Een Duskull dus... Wat waren de pokedex informatie teksten toch soms zo overdreven. De Duskull leek helemaal niet achter hem aan te zitten als prooi, maar leek eerder enorm nieuwsgierig. De Duskull vloog cirkeltjes om hem heen en leek zelfs een blije uitdrukking op zijn gezicht, ehm schedel, te hebben. Vincent aaide de pokemon en zei opgelucht: “Jij zou mij geen kwaad doen toch? Jij bent eigenlijk best een schatje.” Hij hield zo veel van pokemon. Dat was ook een reden waarom hij zich graag bij de rangers aan wilde sluiten. Hij vond het fijn om mensen te helpen, maar hij kon als ranger ook enorm veel pokemon te hulp schieten, vooral van mensen zoals Team Rocket. De Duskull leek tevreden met de aandacht en verdween ween. Vincent keek verrast om zich heen en zei tegen zichzelf: “Eigenaardige pokemon.” Tevreden en weer wat rustiger na achterna gezeten te zijn door een Duskull deed Vincent zijn handen in zijn zakken en liep verder.
Hij liep rustiger en nam de omgeving om hem heen in. De mist, de grafstenen, het hoge gras dat af en roe ritselde en een jonge man die verderop stond. Wacht, wat? Hij keek naar de jonge man en herkende hem meteen. “JP?” Zei hij verbaasd.

Het hele gebeuren was zo sferisch dat zijn rondkijken al snel veranderde in verdwaalde gedachten. Hij had op dit moment een van die blikken die eigenlijk nergens specifiek naar keken. Hij staarde maar wat in het niets. "Komt de sfeer door de pokemon die hier begraven zijn? Of worden pokemon hier begraven voor de sfeer? En hoe komt het dat sommige pokemon hier zo graag rondhangen? Hebben die contact met de doden op een bepaalde manier? En kunnen doden dan wel praten? Het is eigenlijk een beetje raar. Vanaf dat je geboren wordt ben je eigenlijk al aan het dood gaan. En dan duurt het nog heel lang voordat je weg bent. En ben je dan weg? Ik hoorde geloof ik dat het leven eigenlijk draait om informatie door te geven. Je eigen informatie. Maar waarom ben je dan al meteen bezig met dood gaan na je geboorte? En is er verder nog wel iets na de dood? Ofja, dat is als we er voor kiezen om te geloven dat je dood kunt gaan. Want je zou je info nog steeds door kunnen geven na je dood. Misschien bestaan zoiets als levend zijn niet eens. En ben je gewoon. Dat is wel geruststellend eigenlijk. Je bent, en je zult altijd zijn." Tevreden haalde hij zijn hand door zijn haren. Hij wist niet of het door de kalmte kwam, maar hij voelde zich heel prettig nu. Ongeveer hetzelfde gevoel als dat je krijgt als je een oude vriend tegen komt. "JP?" Hoorde hij in de verte. Hij draaide zich naar het geluid toe, maar zag enkel een silhouette. Was dat zijn spirit guide? Was dit waarom Bart hem hier naar toe had gestuurd?

Zijn spirit guide liep rustig op hem af. En hoe dichter bij die kwam, hoe meer details zich lieten zien. Vincent? Zou hij zijn gids zijn? Hij vroeg aan hem wat hem hier gebracht had. "Hey Vincent." Zei hij zacht. "Je gelooft het misschien niet. Maar een orakel heeft me hier gebracht." Hij krabde even over zijn neus. "Jij?" Vroeg hij nog een beetje ongelovig naar het feit dat Vincent nog wel eens zijn spirit guide kon zijn.

"Uhu." Antwoorde hij op zijn eerste vraag. "Oh jawel hoor." Op de tweede. Vervolgens luisterde hij naar het antwoord van Vincent. Het was minder serieus dan hij had verwacht. Ook was het helemaal niet spiritueel. Tenzij Vincent ineens een of andere guardian of the traveler blijkt te zijn. "Oh." Zei hij dus maar kort. "Dat is niet de standaardreden waarom mensen hier komen." Om eerlijk te zijn was zijn eigen reden ook niet echt heel gebruikelijk, maarja, hij moest toch wat zeggen he. Hij was namelijk een beetje overdonderd er door. Hij was allang blij dat hij iets had gezegd.

Hij moest een beetje lachen. "Tja, daar moet ik je gelijk in geven." Zei hij na de snuggere reactie van Vincent. Hij moest er net zelf ook wel aan denken. Maar toch wel leuk. Het liet in ieder geval zien dat hij goed luisterde. Hij knikte bij de volgende opmerking. Daar was hij zelf ook blij om. En natuurlijk ook dat Vincent niet om die reden hier was. Echt uitbundig durfde hij hier niet te doen. Dat voelde een beetje raar. Daarna maakte Vincent wederom een goede opmerking. "Ja inderdaad." Zei Jean-Pierre met een lichte verbazing. "Eigenlijk wel, maar nu dat je zo voor me staat voelt het alsof het gisteren was." Nu kon er wel een glimlach vanaf. Vooral door de gedachten aan hoe zijn Swablu toen nog op zijn hoofd kon zitten. Dat moet die nu niet meer proberen. En greep hij naar een doosje in zijn broekzak en maakte die open. Daar zaten vier mooie badges in. "Hiermee vooral." Zei hij grijnzend. Hij was zó trots op zichzelf. "Jij?" Vroeg hij toen geïnteresseerd.

Hij kreeg een grijns door de leuke reactie van Vincent op zijn vier behaalde badges. "Ja best wel he! Ik had er opeens heel veel zin in. Oh maar twee zijn er ook al veel hoor!" Zei hij oprecht. Hij had vervolgens de vraag terug gekaatst naar Vincent. Hij moest wel even laten zien dat hij belangstelling had voor wat zijn oude vriend al die tijd had meegemaakt. Alleen maar mooi toch? "Wooow!" Zei hij als reactie.. misschien iets te hard voor de huidige locatie. "Dat is echt heel tof!"

Jean-Pierre kreeg een permanente glimlach toen hij leek te zien dat Vincent trots op hem was. Hij wist het niet zeker, maar hij geloofde graag dat het zo was. Vervolgens vertelde Vincent over dat hij nog geen quest had voltooid, maar heel erg lang zou dat niet meer duren schijnbaar. Maarja, dat riep wel meteen een vraag op. Want zoveel wist hij niet van Rangers. Dus hij stelde de meest geweldige open vraag ever! "Ik weet er niet zo veel van eigenlijk. Kun je me misschien wat meer vertellen over wat Rangers doen?"

Hij legde zijn duim en zijn wijsvinger op zijn kin terwijl hij aandacht luisterde naar wat Vincent te vertellen had over al het Ranger gebeuren. Hij had het over mensen helpen. Stylers. Missies, maar ook Team Rocket. Hij keek lichtelijk verbaasd met een vleugje bezorgdheid. "Is dat niet heel gevaarlijk?" Vroeg hij bezorgd. Net op dat moment liep er een groep mensen langs hen. Deze waren duidelijk net wezen rouwen bij een graf. Het waarschijnlijk nog erg recent gebeurd, ze waren verschrikkelijk aan het huilen. Jean-Pierre liet zijn ogen even die kant op gaan. Hij durfde niks te zeggen nu dat er mensen waren met zulke heftige emoties. Misschien maar beter eerst even wachten totdat ze weg zijn.