Ghost town. [&RAGYA AIRON]

Terwijl Gavin door zijn liedjes aan het scrollen was, liep hij met gebogen hoofd door Lilycove City. Hij verveelde zich te pletter en zocht eigenlijk een paar Pokémon die een waardige tegenstander waren voor zijn Elekid. Hij had de Pokémon de afgelopen dagen getraind en had gemerkt dat het steeds beter ging. Hij begon er zelfs plezier in te krijgen, vooral als er iemand langskwam die etterig begon te doen omdat zijn Pokémon zo klein was en die dan vervolgens verslagen werd. Vooral als het dan zo’n jong kind was, want die barstten dan ook nog eens in huilen uit en riepen vervolgens voor hun moeder. Het was niet dat hij er echt plezier uithaalde om kinderen te pesten en om ze te zien huilen, maar het was een uitzondering als ze eerst vervelend deden tegen hem. Zo van die rotjochies die geen respect hadden voor ouderen en dachten dat ze alles waren. Die wilde hij maar al te graag de grond in boren. Zo had hij daarstraks een jongen met een Zigzagoon verslagen. De Zigzagoon was nog maar pas gevangen, maar was al een superster, had de jongen verteld. Gavin was er in minder dan vijf aanvallen klaar mee geweest en dan vooral vanwege het feit dat hij Low Kick had, een aanval die super effectief was tegen normal types. In elk geval had hij de jongen daarna niet meer gezien, maar dat feit viel Gavin niet zo erg lastig. Hij was in een halve dag van Fortree City naar Lilycove City gereisd en was uiteindelijk hier terechtgekomen. Momenteel was hij van de route naast Lilycove City op weg naar de Mount Pyre omdat daar goede ghost Pokémon zouden zitten volgens de geruchten. Gavin wilde wel eens zien of hij een waardige tegenstander zou vinden die Elelectro kon uitdagen.

Died last night in my dreams, walking the streets, of some old ghost town weerklonk er opeens in zijn hoofd en hij grinnikte. Toepasselijk. Hij was op weg naar een toren die bekend stond om zijn ghost types en dan kwam dit liedje op. Het deed hem een beetje denken aan het verhaal dat hij had gelezen op internet over Pokémon Tower in Lavender Town, het zogenoemde spookdorpje van Kanto. Volgens de verhalen op het internet lagen daar de overleden geesten van gestorven Pokémon begraven. Heel de Tower zou schijnbaar vol zitten met grafstenen. Maar dat werd van Mount Pyre ook gezegd. Mount Pyre diende dan in principe voor hetzelfde doel als de Pokémon Tower. Het maakte niet veel uit waarvoor het diende, als het maar ghost types zou hebben waar hij tegen kon vechten. Hij wilde zijn Elekid onderhand echt eens evolueren en die eerste gym gaan uitdagen. Het was het ambitieuze in hem dat nog steeds niet weggegaan was, zelfs niet na al wat zijn vader hem had aangedaan. Je zou denken dat hij geen fut meer zou hebben voor dit soort dingen en in het begin was dat ook zeker zo geweest. Hij was nu al bijna een week op reis en hij merkte dat hij het toch wel fijn vond. Het mensen ontmoeten niet per se, maar wel het trainen met Electro en tijd doorbrengen met zijn vriend. Hij merkte ook wel dat Electro graag de eerste gym wilde gaan uitdagen. Het was echter een probleempje dat de eerste gym rock types had en dat Electro een electric type was, maar daar had Gavin al wel iets op gevonden. Je zou het misschien niet van hem denken, maar hij was eigenlijk vrij intelligent wat Pokémon en strategieën uitdenken betrof. Hij had vroeger veel boeken gelezen betreffende Pokémon en dat hielp nu wel.

Het duurde niet al te lang voordat hij Mount Pyre bereikte. De indrukwekkende berg torende boven hem uit en Gavin legde zijn hoofd helemaal in zijn nek zodat hij de top van de berg kon bekijken. Zou hij helemaal tot boven gaan? Het was niet dat hij last had van hoogtevrees en als daar de plek was waar hij de meeste ghost types vond, dan deed hij het graag. Hij had in eerste instantie echter nooit gedacht dat de ingang van de Mount Pyre gelegen zou zijn in een berg. Echt letterlijk een berg. En dit diende dan als begraafplaats voor overleden Pokémon. Hij zou toch twee keer nadenken voordat hij Electro zou begraven als deze zou sterven. Died last night in my dreams, all the machines, had been disconnected zong de stem verder. Gavin onderbrak het liedje toen de zanger de volgende zin wilde zingen. Hij was misschien niet de meest sociale persoon op de wereld, maar hij had nog steeds zijn gevoel voor respect. Hij schakelde heel het apparaatje uit en liep op zijn gemak de berg binnen. De grafstenen waren het eerste die hem opvielen, maar ook de verdrietige mensen in de buurt van de stenen. Hij had twee kanten waar hij naartoe kon gaan. Of hij kon de berg verder beklimmen door de trappen te volgen of hij nam de linker-uitgang en ging daar kijken of er Pokémon waren. Aangezien hij niet geconfronteerd wilde worden met nog meer rouwende mensen, besloot hij om naar links te gaan. Hij nam de uitgang en belandde in de buitenlucht. Als hij hier verder omhoog zou gaan, zou hij in de buitenlucht op de berg zijn. Als hij recht door was gegaan in de Mount Pyre, was hij waarschijnlijk meer grafstenen en meer rouwende mensen tegengekomen. Het was hier goed genoeg. Hij keek om zich heen of hij Pokémon kon zien, maar het enige wat hij kon zien was een laaghangende mist. Dan had je natuurlijk ook nog de wind die met zijn haar speelde en het feit dat het er kil was. Gavin deed een paar stappen naar voren en sloeg zijn armen over elkaar heen. ‘Het zit ons ook nooit eens mee,’ gromde hij geërgerd omdat hij geen enkele Pokémon zag waar hij tegen kon vechten. Electro leek daar niet te veel mee in te zitten, want deze zat geïntegreerd te kijken naar de laaghangende mist. Gavin draaide zich met een ruk om toen hij een geluidje hoorde. ‘Wie is daar?’ riep hij.

Gavin rilde toen hij de laaghangende mist zag naderen. De rilling was niet vanwege het aanzicht van de laaghangende mist, maar waarschijnlijk omdat er één of andere ghost type grappig dacht te zijn en dicht bij hem zweefde. Gavin sloeg zijn armen over elkaar heen in een poging zichzelf te verwarmen. Electro leek geen last te hebben van de ghost types, maar zwierde wel met zijn armen wild heen en weer om zichzelf waarschijnlijk een houding te geven. Het was voor Gavin niet echt een verrassing en een geheim meer dat zijn Pokémon zichzelf constant bezig wilde houden, zichzelf een houding wilde geven en niet stil kon zitten. Hij had zich er in het begin wel aan geërgerd en dan vooral omdat Electro zoveel geluid moest maken als hij zijn armen wild om zich heen zwierde, maar net zoals het feit dat de Pokémon zijn zijde niet verliet wat er ook gebeurde, was Gavin ook aan dit gewend. Zowel Gavin als zijn Pokémon keken echter op toen ze een stem hoorden. Gavin had dan ook niet verwacht dat er antwoord gegeven zou worden. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij met zijn ogen rolde. ‘Nee man, die is echt oud,’ zei hij sarcastisch. De ‘man’ was natuurlijk expres omdat hij wel wist dat het een vrouw was. Hopelijk was dit er geen die zich daardoor erg aangesproken voelde, want hij had momenteel geen zin in gezeik. En ondanks dat hij geen zin had in een conversatie en zich wilde omdraaien, moest Electro dat plan natuurlijk weer omzeilen door juist nieuwsgierig naar de personen toe te lopen. ‘Kon je nu echt niks beters verzinnen?’ vroeg hij aan haar, meer om zichzelf een houding te geven dan dat hij echt zin had om verder tegen haar te praten. Hij ging bij zijn Elekid staan welke inmiddels zijn armen over elkaar had geslagen en geïntegreerd naar de Ninetales aan het staren was.

Blijkbaar kon zijn Elekid verder kijken dan hijzelf, want Gavin zag nog niet eens half wie er voor hem stond in de mist. Maar ja, het was inmiddels al wel bewezen dat Pokémon een beter zicht hadden dan mensen. Soms was Gavin zelfs jaloers dat hij het zicht van zijn Pokémon niet had, want dan zou hij problemen zoals deze meid al van te voren zien aankomen en kon hij snel weggaan. Hij besefte zich echter ook dat het zijn eigen schuld was omdat hij tegen haar was beginnen spreken, maar dat feit liet hij toch maar even achter zich. De jongen zette zijn handen in zijn zij toen hij de dame hoorde praten. Het was in elk geval al een goed ding dat hij het juist had gehoord en dat hij niet tegen één van de grafstenen stond te praten, want dat was één erg awkward en twee een tikkeltje zonder respect. Hij zou zelf ook niet graag hebben dat ze tegen het grafsteen van zijn Elekid zouden praten als deze hier begraven zou liggen. Daar wilde Gavin eigenlijk zo weinig over nadenken over dat onderwerp en met een zacht hoestje richtte de jongen zijn volledige aandacht weer op de meid. ‘Dan is het maar gelukkig dat ik niet in zo’n film zit, right?’ Zijn stem klonk sarcastisch en hij draaide met zijn ogen. Hij haalde zijn schouders op op haar volgende opmerking. ‘Soms kan ik gewoon erg goed gokken,’ zei hij nonchalant. Wist zij veel dat hij gewoon iets gehoord had en dat hij er maar van uit was gegaan dat het een mens was geweest die achter hem had gestaan. ‘Maar ik denk dat ik er maar eens vandoor ga. Ik heb het hier al wel gezien. Kom mee, Electro!’ Hij verhief zijn stem wat zodat zijn Elekid hem zeker zou horen, maar zag nog altijd geen beweging in de mist en zuchtte. Moest hij de Pokémon nu echt gaan halen?

‘En dat kan me ook geen ene moer schelen of de scène nu wel afgelopen is of niet,’ snauwde hij. Ja, hij raakte geërgerd van deze meid. En als hij geërgerd raakte van iemand of lastiggevallen werd op een moment dat hij geen communicatie met anderen wilde hebben, dan kon hij erg bot en zelfs agressief zijn. Vooral dan als die persoon echt irritant begon te worden en hem niet met rust liet. Maar ja, dat leken de meesten de laatste tijd bij hem te doen. Maar zelfs van Azalea was hij nog niet zo geïrriteerd geraakt vanaf het begin dan van deze meid. Het zou een lachertje worden als hij met deze meid net zo’n band zou krijgen als met Azalea, maar hij hoopte er niet al te veel op. Ze leek niet het soort type te zijn waar hij overdag mee gezien wilde worden. Hij rolde enkel met zijn ogen op haar opmerking, maar bij haar belediging jegens Electro schoten zijn ogen vuur. Als hij ergens een hekel aan had, dan was het wel als zijn Pokémon beledigd werd. ‘Je vindt jezelf behoorlijk grappig,’ zei hij schamper toen hij haar hoorde grinniken. Nu ze dichter was komen staan kon hij haar al veel beter onderscheiden: een roodharige met rode ogen en een Ninetales naast zich. ‘Gaan jij en je vlooienbal me nu nog met rust laten of hoe zit dat?’ snauwde hij agressief. Electro had zijn korte armpjes over elkaar heen geslagen. Zijn ogen glansden toen de meid hem ‘verlengsnoer’ had genoemd. Alsof het de mooiste naam ooit was voor een Pokémon. Maar ja, Electro vatte dan ook zeer weinig op als een belediging. Gavin hoopte dat dat tegen de toekomst wel eens ging veranderen, anders werd de Pokémon naar zijn idee veel te vriendelijk en veel te naïef.

Gavin rolde enkel kort met zijn ogen, maar dwong zichzelf om zich om te draaien en gewoon weg te lopen. Dadelijk had hij weer een situatie zoals met Azalea. Dat zou awkward zijn. Want Arceus, hij hoopte dat het niet zou uitdraaien zoals toen met Azalea. Hij wilde niet nog eens ongemeend gezoend worden. Als hij wilde dat iemand hem zoende, dan was dat wel omdat diegene hem leuk vond en niet omdat het allemaal maar een spelletje was. Hij was misschien een bot en agressief persoon, maar op dat vlak wilde hij wel oprecht en loyaal zijn. Hij wilde gerust voor haar vechten en alles voor haar doen, maar dan moest het voor haar niet allemaal een spelletje zijn zoals toen met die Azalea. Jammer, want die meid hij had wel aardig gevonden. Hij wist niet direct of hij gevoelens voor haar zou hebben gekregen, maar aardig vond hij haar zeker. Was ook één van de redenen waarom hij wat opener was geworden en misschien ook één van de redenen waarom hij zich nu wilde omdraaien en weg wilde lopen. Van dat omdraaien kwam al snel niets van en van dat weglopen al helemaal niet, want de roodharige lokte het uit. Gavin balde zijn vuisten en draaide zijn lichaam weer naar haar toe. Zijn ogen boorden zich in de hare en als hij een kat was geweest had hij waarschijnlijk zijn tanden dreigend naar haar ontbloot. Maar hij was geen kat en in gevoelens uitdrukken was hij geen ster, dus keek hij haar maar hatelijk aan. ‘Als je zo doorgaat kom je daar snel genoeg achter,’ zei hij bot tegen haar. ‘En ik weet niet of je dat wel wilt. In tegenstelling tot mijn leeftijdsgenoten slaag ik gewoon door en dan boeit het niet welk geslacht je bent. Ik ben niet zo het type dat kijkt naar geslacht en dat daar rekening mee houdt. Als je een pak slaag verdient, dan krijg je die ook.’ Hij keek haar nijdig aan en wachtte af op wat ze zou gaan doen.

Het leek er niet echt op dat de roodharige onder de indruk was van zijn woorden, maar dat had de zwartharige eerlijk gezegd ook niet verwacht. In dit opzicht leek ze precies op Azalea, hoewel Gavin op de één of andere manier het gevoel had dat de roodharige zich wat minder ging inhouden. Azalea had zich ingehouden en uiteindelijk waren ze op de één of andere vreemde manier vrienden geworden, maar het had ook voor wat problemen gezorgd. Om zijn aandacht op deze meid te houden moest hij echter niet aan die specifieke problemen denken, want anders ging hij weer piekeren en dat wilde hij niet. Hij had het feit dat zijn leven nooit normaal kon zijn al geaccepteerd, maar hij vond niet dat hij zich omwille van dat feit aan nog meer vervelende dingen moest herinneren. Hij trok enkel zijn wenkbrauw op bij haar opmerking. Hij wist dat hier een gevecht van ging komen en om eerlijk te zijn vond hij dat niet erg. Hij was opgegroeid met straatgevechten omdat hij een agressief persoon was. Hij had zijn agressie nooit bij zijn vader weg kunnen werken, had altijd met die frustratie gezeten omdat zijn vader hem had vernederd tot en met. Het enige jammere was dat ze op een plaats gingen vechten waar mensen rouwden om hun overleden Pokémon, maar ook dat liet hij een beetje achter in zijn hoofd. Hij moest wel, want de roodharige haalde uit. Hij deed een stap naar achteren en kon de volledige vuist ontwijken, maar haar knokkel schraapte kort langs zijn onderlip wat een beetje zeer deed. Omdat Gavin twijfelde over wat hij zou doen zag hij makkelijk aankomen dat ze een stap opzij deed om een waarschijnlijke snelle terugslag te ontwijken. Dit gaf hem de kans om naar voren te komen, zijn voet achter die van haar te haken en kracht te zetten. Daarna deed hij een stap naar voren en deed een uitval naar haar borstkas zodat ze hopelijk geraakt zou worden en over zijn uitgestoken voet zou vallen. Electro keek ondertussen verbaasd zijnde naar de trainers en schudde zijn hoofd afkeurend naar Gavin, maar leek niet van plan zijnde om in te grijpen en besloot daarom op zijn gemak de graven in de Mountain Pyre te bestuderen.

Ondanks dat Gavin te druk bezig was met het gevecht om zijn aandacht op Electro te richten, wist hij gewoon dat de Pokémon iets anders aan het doen was dan naar het gevecht aan het kijken. De Pokémon dacht er dan ook nooit even aan om in te grijpen, maar dat had Gavin ook niet verwacht. Zijn tijd zou nog wel komen. Zodra Electro van een Elekid in een Electabuzz zou evolueren zou alles anders worden. Gavin kende de evolutielijn van Elekid goed genoeg om te weten hoe agressief en ambitieus ze wel niet werden zodra ze veranderd waren. Daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat Electro helemaal niet wilde evolueren omdat hij het zo wel goed vond met het postuur dat hij had. Helaas voor Electro wilde Gavin veel voor hem doen en had de zwartharige veel voor hem over, maar dat niet. Hij wilde een volledig geëvolueerd team hebben aan het einde van de rit en een Electivire hoorde daar ook bij. Maar goed, dat waren geen dingen om nu over na te denken, want anders zou hij te veel afgeleid raken en… Een krachtige, venijnige steek ging door zijn scheenbeen heen. Gavin had de schijnbeweging wel gezien, maar had dankzij zijn gedachten geen tijd gehad om er op te reageren. De voet tegen zijn scheenbeen was erg hard, maar Gavin weigerde om zijn pijn te laten zien en genoeg om hem in elkaar te doen zakken was het ook niet. Ondanks dat het meisje goed was in vechten, leek ze niet heel veel kracht te kunnen zetten in één beweging. Het was wat haar een meisje maakte. Gavin wilde het vrouwelijk geslacht niet te veel onderschatten, maar als het op kracht kwam waren zij mannen nog altijd beter. En dat zou hij laten merken ook, want die trap tegen zijn scheenbeen had hem nijdig gemaakt. Gavin maakte met zijn andere voet echter een snelle beweging naar boven en mikte op haar achillespees. Hij had geen idee in hoe snel zij haar voet kon wegtrekken van de plek waar ze hem nu hield, maar hij hoopte dat het raak was. Door zijn houding kon hij echter niet genoeg kracht zetten dus als hij al raak was, was het helaas nog geen einde oefening. Toch gaf Gavin de dame geen tijd om zich te recupereren want zijn vuist vloog al op haar gezicht af zodat ze naar achteren zou wijken en hem wat ruimte zou geven.

Terwijl zijn trainer zich aan het uitsloven was om de roodharige zeer te doen, was Electro geïnteresseerd naar een grafsteen aan het kijken. Zijn mondhoeken gingen lichtelijk naar beneden toen hij las dat er hier een Caterpie begraven lag. Zijn blik gleed naar de grafsteen en hij fronste toen hij zag hoe groot de grafsteen wel niet was. Was dat niet een beetje overdreven voor een Caterpie? Voordat hij zich er echter drukker in kon maken hoorde hij al iets achter zich en draaide zich om. Het was niet moeilijk om te raden wie er op hem afkwam, maar Electro was niet van plan om te vechten. In tegenstelling tot Gavin had hij heus wel gemerkt dat hij geen partij voor de Ninetales was omdat deze kennelijk van een veel hoger niveau was. Electro had bovendien geen zin om op te draaien voor de agressiviteit van zijn trainer. Hij was bijna met zijn kont op de grafsteen van de overleden Caterpie gaan zitten toen hij zich besefte dat dat niet bepaald respectvol was. Een tikkeltje sarcastisch vroeg hij zich af wat respectvol ook alweer was in hun team, want zijn trainer was momenteel wel lekker een potje aan het vechten met iemand anders en trok zich kennelijk niks aan van het doel van deze toren. Aan de andere kant kon Electro ook wel begrijpen dat zijn trainer eindelijk iemand had gevonden om zijn lang ingehouden frustraties op uit te werken, maar moest dat echt weer hier? In plaats van dat Electro vijandig deed naar de Ninetales deed hij een stap opzij zodat ook zij naar de grafstenen kon kijken. Zijn houding verraadde niks vijandig, maar zijn ogen waren gericht op de Pokémon. Hij wist dat ze aan kon vallen als ze dat wilde en dus liep hij expres wat verder de mist in, zogenaamd om de grafstenen te bekijken. Gavin hoorde de opmerking van de roodharige, rolde met haar ogen en dook vervolgens naar de grond. Dankzij de mist maakte hem dat in principe onzichtbaar en zou ze eerst geen idee kunnen hebben wat hij aan het doen was. Gavin leunde op zijn armen en haalde uit met zijn been. Hij zwaaide het in een halve cirkel richting haar benen zodat het er hopelijk tegen zou botsen en ze op de grond zou vallen. Hij kwam al een beetje overeind, maar dook vervolgens naar voren. Tegen haar aan. Hopelijk zou ze op de grond vallen en met een beetje geluk haar hoofd raken.