Friends in strange places

» Friends in strange places » with; -

Onder luid gekraak en geknetter werd een kleine rots gehuld in een dun maar stevige laag ijs om vervolgens met een doffe dreun op de grond te ploffen. Op een grote kei verderop zat hij toe te kijken naar zijn werk. De Froakie kruiste zijn armen over elkaar en keek over zijn schouder naar zijn trainer, wachtend op de prijzende woorden. Het meisje glimlachte en gaf een goedkeurend knikje. “Ik ben trots op je Gin, dat was heel goed”. Gin glimlachte ook hoewel zijn glimlach totaal niet vriendelijk was maar het meisje wist dat hij ook trots was. Nala legde haar hand op haar zonnehoed toen een harde windvlaag van boven langs hen vloog. Ze kneep haar ogen dicht tegen het opvliegende zand. Toen de stofwolk weggetrokken was opende ze haar ogen weer en maakte oogcontact met Gin die afwachtend naar haar keek. “Wat dacht je er van als we even pauze nemen” Het was warm buiten. Verzengend heet. Van uit haar rugzak haalde ze twee plastic flessen water waarvan ze eentje naar haar Froakie gooide. Hij ving zijn fles en draaide hem open. Het water was een zegening in het hete weer.

Nala was dankbaar dat ze besloten had vanochtend haar zonnehoed op te zetten want elk plekje dat niet bedekt was door de schaduw van haar hoed brandde. De omgeving rond de Glittering Cave bestond voornamelijk uit een rotsachtig landschap, bewerkt door de vele rots pokémon die in en rond de grot leefde. Het was even een welkome omruil voor het gebruikelijke rumoer die je al snel had in een stad, hoe groot ook. Het was afgelegen, vrij van pottenkijkers. Het was ideaal voor Gin. Gin liet zijn flesje zakken en sloot zijn ogen even. Nala deed snel of ze hem niet zag toen hij één oog opende en haar kant op gluurde. Ze was gelukkig zo.

Gin en zij werkte nu bijna dagelijks als de omgeving het toe liet aan hun band. Hoewel ze er nog lang niet waren kon ze wel zeggen dat er verbeteringen waren. Hij was meer gewillig om te luisteren naar haar al trok hij nog steeds zijn eigen plan. Op momenten als dit, wanneer er niemand anders dan hun twee aanwezig waren, durfde ze zelfs te zeggen dat het gezellig was. Iets wat ze geen enkele keer eerder had kunnen zeggen. Ze had gemerkt dat hij het voornamelijk erg fijn vond als ze samen trainde, gewoon hun twee. Hij trok zijn eigen plan meestal en deed zijn eigen oefeningen onder het toe ziend oog van Nala, als ze er specifiek om vroeg of ze samen konden trainen had hij momenten dat hij gewoon ronduit weigerde. Maar ook momenten dat hij er mee instemde, nieuwsgierig wat ze voor hem bedacht had. Voor die momenten was ze dankbaar. Ze gaf hem zo veel mogelijk ruimte als ze maar kon op zulke momenten, bang dat als ze iets verkeerd deed hij weer terug kroop in zijn schulp. Dat gebeurde steeds minder. Hij werd juist sterker met de dag. Niet alleen mentaal maar ook fysiek. Wie weet evolueerde hij binnenkort wel.  

Ze werd ruw uit haar gedachten verstoord toen ze Gin vanuit haar ooghoek zag bewegen. Ze keek opzij naar hem en zag dat hij het niet was. Schuin naast hem, enkele meters verwijderd van hen, gluurde een pokémon om een groot rotsblok heen. Gin had hem niet gezien. Toen hun blikken kruiste schrok het beestje zo erg dat hij omviel en verdween achter de rots. Het geluid wat dat voortbracht had Gin wel gemerkt. Achterdochtig sprong hij van zijn rots af en hupte naar de plek waar het wezentje zojuist verdwenen was. Nala stond ook op vanaf haar rotsblok en wreef over haar kont die pijnlijk aanvoelde door de harde ondergrond. “Wat was dat, Gin?” Vroeg ze nieuwsgierig. Toen ze hen bereikte merkte ze dat er geen spoor meer te bekennen was van het wezentje. Ze fronste en keek om zich heen of ze hem zag maar de omgeving was weer even uitgestorven als eerst. Schouderophalend keek ze Gin aan die wantrouwig verder ging zoeken. Nala had verschillende keren wel wat pokémon gehoord maar tot nu toe nog geen gezien. Het wezentje woonde vast hier, ze had niet goed kunnen zien wat het was.

Toen ze zich omdraaide verstijfde ze. Haar rugzak was weg! Hopend dat ze hem misschien van de rots had laten vallen toen ze opstond rende ze er op af, maar hij was nergens te bekennen. “O nee, dit meen je niet” mompelde ze ongelukkig en ze keek om zich heen. Waar was dat vervloekte ding? “O nee, nee.. laat dit een grap zijn” Driftig begon ze rond te zoeken al wist Nala dat haar tas niet zo maar pootjes had gekregen en was weggelopen. Al zou dat wel echt iets zijn wat haar overkomen zou. Gin merkte ook dat er wat aan de hand was en sprong weer op zijn rotsblok. Vanaf daar sloeg hij haar zwijgend gaande. Nala keek hem zuur aan. “Mijn rugzak is gestolen, heb jij wat gezien?” Achteloos haalde hij zijn schouders op en keek verveeld weg. Nijdig draaide ze zich weg van hem en dacht na. Hij had niets gezien, tenminste dat zei hij, en zij had niets gehoord. Op dit moment kon ze nu wel uren doorzoeken maar ze betwijfelde ten zeerste of ze hem kon vinden.

Net toen ze maar het moest opgeven dat al haar spullen, haar gloednieuwe holocaster en ook haar geld weg waren hoorde ze Gin een kreet slaan. Ze keek op en zag haar donkere rugtas verdwijnen in de ingang van de grot. “Hé!” Riep ze boos uit en ze rende er naartoe. Gin was haar voor en hupte achter de dader aan. Voor ze het goed en wel doorhad waren ze beide lang en breed verdwenen in de duisternis. Nala rende ze in eerste instantie achterna maar kwam geschrokken tot stilstand toen er niet langer licht om haar heen was. Met een wild kloppend hart liep ze achteruit tot ze in een plas groen licht stond afkomstig van de lichtgevende mos. Ze keek achterom naar de uitgang van de grot die nog zichtbaar was en vervolgens naar het pad voor haar. Niet overal was mos aanwezig waardoor er grote duistere stukken ontstonden waar je geen hand voor ogen kon zien.

“Gin!” Riep ze. Haar stem echode door de grot heen. Toen er een stilte viel luisterde ze aandachtig of ze iets hoorde. Niets. Geen antwoord, enkel het gestage gedrup van water dat van het plafon af droop. Het was ijzig koud in de grot, een rilling trok over haar rug heen. “Gin!” Riep ze nogmaals, ditmaal iets harder. Weer niets. Nala beet op haar lip. Ze durfde niet verder, dat was een feit die vaststond. Maar ze kon het ook niet maken om zich om te keren en te vertrekken. Ze kon Gin niet achterlaten.. dat en ze had haar rugzak nodig. Al haar essentiële spullen zaten daar in. Er was eigenlijk maar één ding dat ze kon doen. Ze zou hen achterna moeten gaan. Maar.. wat kan ik doen? Eindeloos zoeken en verdwalen? Ik ken deze gangen niet.. misschien moet ik beter hulp halen. De gedachte spookte door haar hoofd. Op dit moment was hulp halen beter dan in haar eentje op pad gaan. Hoe erg het ook tegen haar gevoel in ging ze zou maar gewoon moeten accepteren dat ze dit niet alleen af kon. “Sorry Gin, ik ben zo terug, ik beloof het” mompelde ze tegen de duisternis om haar heen.

Op het moment dat ze zich omdraaide trok er een beving door de grond heen die zo hevig was dat Nala haar evenwicht bijna verloor. Geschrokken hield ze zich vast aan de grotwand en keek naar achter. Het leek te komen van dieper in de grot. Nogmaals ging er een schok door de grot heen. Nala wist niet wat het was maar wel dat ze zo snel mogelijk weg wilde komen. Ze kon één stap zetten voor een oorverdovend gerommel plotseling door de gangen weerklonk. Met een kreet verloor Nala haar evenwicht en viel ze achterover. Ze kon nog net zien hoe enkele rotsen loskwamen bij de ingang van de grot en de weg naar buiten versperde. “Nee!” Riep Nala uit en ze stormde naar de uitgang. Ongeveer vijf keien versperde de ingang. Ze waren niet enorm groot maar Nala zou ze nooit van haar leven kunnen optillen, laat staan loswrikken. Boven de keien was er nog een opening over waar een kleine Pokémon doorheen zou passen. Nala voelde tranen van wanhoop in haar op komen bij de gedachten dat al haar pokéballs in haar rugtas zaten. Er was geen enkele manier om er uit te komen.. ze zat vast. Hier. In het duister.

Angstig draaide ze zich om toen die werkelijkheid bij haar in begon te zinken. Haar ademhaling was gejaagd terwijl ze plots het idee had dat er van alles om haar heen bewoog in de duisternis. De aandrang om gewoon hier te blijven zitten in de plas zonlicht, dicht bij de ingang, was plotseling heel aanlokkelijk. Nala zuchtte en probeerde te kalmeren. Op dit moment waren haar opties drastisch gedaald. Ze kon hier blijven zitten en hopen dat iemand toevallig naar de Glittering Cave kwam om vervolgens hulp te gaan halen of ze kon de grot in gaan en gaan zoeken naar Gin en haar spullen. Wie weet vond ze hem wel. Nala keek op naar het pad dat voor haar lag. Wat zou ze er wel niet voor geven om haar pokémon bij zich te hebben. Ze had zich dan op zijn minst nog iets veiliger gevoeld. Nala duwde zich omhoog en haalde diep adem. Oké, verman je. Er is op dit moment geen weg uit.. er zit niets anders op dan Gin te vinden. Zelfs haar mentale stem klonk onvast en onzeker. Haar koperkleurige ogen sloten zich voor enkele tellen en toen Nala ze weer opende begon ze ook meteen te lopen. Dit moest gebeuren. Ze kon wel hier blijven en er om huilen dat ze vast zat maar dat ging natuurlijk ook niets veranderen. Nala haar zelfvertrouwen kelderde vrijwel meteen weer zodra ze uit de poel licht gestapt was en volledig was gehuld in duisternis. Ze zette het op een drafje die uiteindelijk over ging tot een sprintje. Ze dook de volgende poel licht in die werd losgelaten door het mos. Nieuwsgierig raakte ze het aan. Het voelde vochtig aan wat ze totaal niet verwacht had. Ze vroeg zich af hoe het in vredesnaam gloeien kon.. dat was wetenschappelijk toch niet mogelijk?

Nala raapte haar moed bij één en rende weer door tot de volgende plas licht. Plotseling haakte haar voet ergens achter en struikelde ze. Met een pijnlijke smak kwam ze neer op de grond en voelde een pijnscheut door haar knie gaan. Ze slaakte een gesmoord kreetje en krabbelde overeind. Hinkend dook ze de veiligheid van het groene licht in en zakte neer. Ze tilde haar knie op en zag dat ze een schaafwond had. “Oh, fijn” mopperde ze. Ze had niet eens haar fles water meer om het schoon te maken. Allerlei zanddeeltjes zaten in het bloed vermengd. Het prikte hevig. Als het zo door ging lag ze straks helemaal open. Zonder enige vorm van licht kon er van alles in die duistere plekken liggen. Het was maar een kwestie van tijd voor er een afgrond lag die Nala met geen mogelijkheid kon voorzien. Toen haar emoties weer de overhand dreigde te nemen probeerde ze iets te vinden om haar aandacht op te vestigen. Haar ogen gingen naar de kleine plas licht die in de verte scheen. Ze was haar zonnehoed ook verloren, ongetwijfeld lag die in de duisternis nu. Opgeslokt om nooit meer teruggevonden te worden. Treurig zette ze haar handen om haar mond en riep nog één keer “Gin!” Luider deze keer. Toen er een hard gerommel klonk die erg leek op het gerommel van eerst zweeg ze snel. Angstig luisterde ze maar deze keer trokken de schokken snel weer weg. Wat voor beest moest hier wel niet leven? Nala vroeg het zich ernstig af wat ze in godsnaam doen moest als ze een wilde pokémon tegen zou komen. Ongetwijfeld leefde hier allerlei soorten rotspokémon die waarschijnlijk niet heel blij waren met haar aanwezigheid hier. Met niemand om zich te verdedigen voelde ze zich plots erg kwetsbaar.

Toen er een geluidje klonk in de duisternis verschoot Nala en schoot haar hoofd naar de bron van het geluid. Iets.. bewoog zich. Ze zag het nog net verdwijnen in de duistere poel zwartheid die tussen haar en het vorige stuk licht zat. Nala haar handen tastte achter zich af naar een wapen. Ze sloot haar vingers om een gekartelde steen  en krabbelde overeind. Stenen zouden vrij weinig doen tegen rots pokémon maar ze kon ook niet blijven zitten tot een of ander hellebeest tevoorschijn sprong en haar te grazen nam. O nee, dan hadden ze toch echt de verkeerde. Er viel een stilte, gevolgd door nog een geluid. Het klonk alsof iemand per ongeluk rotsen wegtikte met zijn voet.. tenzij diegene het niet per ongeluk deed maar juist expres. “Ik weet dat je daar bent! Laat jezelf zien, monster!” gromde ze uitdagend en ze hief haar versteende wapen omhoog. Eerst kwam haar hoed tevoorschijn uit de duisternis, gevolgd door twee bleke handen die het vasthadden. Meteen daarna stapte een bleek maar apart gespierd wezentje de plas licht in. Voorzichtig hield hij de hoed als een soort schild voor zich terwijl hij haar in zich opnam. Nala keek hem onderzoekend aan. Hij had ongeveer de lengte van een jong kind die tussen ze zes en acht jaar was. Ze herkende hem wel uit de pokédex maar de naam van de pokémon was haar ontschoten. Hij leek erg veel op het wezentje dat eerder hen had bespied. Watchop.. Marstop? Kraakte haar hersens. Zwijgend stak de pokémon de hoed naar haar uit. Nala pakte hem aan en zette hem op haar hoofd terug. “Je hebt mijn hoed gevonden, bedankt” zei ze met een flauwe glimlach. ‘Chop, machop' Zei de Machop. Dat is het, machop! Herinnerde ze zich weer. Nu de bedreiging geïdentificeerd was voelde Nala zich een heel stuk kalmer. De Machop leek niet vijandig meer nieuwsgierig. Hij bewoog niet van zijn plek en nam Nala in zich op. Hij woont hier vast. Besefte Nala zich met een schok. Misschien kon hij haar helpen met het zoeken naar Gin en haar gestolen rugzak. Ze zonk voorzichtig op haar goede knie en keek Machop vriendelijk aan. “Hé, heb jij toevallig hier een rugzak en een pokémon voorbij zien komen?” Machop knikte en wees met zijn vingers naar de rechts. Nala keek opzij en zag dat verderop er een splitsing was. Zijn vingers wezen duidelijk naar rechts. “Zou je mij kunnen helpen? Ik wil ze echt graag terug hebben maar ik ken de weg hier niet.. jij misschien wel” Machop scheen het even te overdenken. Hij liep op de duisternis af en keek toen om naar haar. ‘Chop!’ Zei hij toen met een brede grijns. Nala stond op en liep half hinkend half huppend achter hem aan. Machop verdween in de duisternis en dook weer op in de plas licht bij de splitsing. Hij gebaarde met zijn handen dat ze lopen kon. Blij met de hulp volgde ze hem behoedzaam.

Een tijdje liepen ze zo door. Machop koos de weg uit en Nala volgde hem. Ze had af en toe haar twijfels over wat ze aan het doen was maar dit was haar beste kans momenteel om Gin te vinden. Ze durfde niet meer te roepen naar hem, bang dat ze weer dat monster zou wakker maken dat er voor had gezorgd dat de grot half ingestort was. Ze merkte dat nu ze niet meer helemaal alleen was ze minder bang was. De plassen licht die aanwezig waren hielpen daar ook aan mee. Tenslotte was ze bang voor absolute duisternis. Dit was ook eng maar.. minder eng. Toen Nala een plas duisternis in wilde stappen, vertrouwend op de Machop die nog niet verschenen was aan de andere kant voelde ze hoe hij plots haar hand vastpakte nadat hij verscheen uit de duisternis. Verbaasd door dit plotse contact verstijfde ze en keek ze neer op hem met vragende ogen. In plaats  ervan dat hij vooruit liep leidde hij haar nu vooruit. “Machop, machop” zei hij vastberaden en hij liep voor haar uit. Hij deed dit uiterst voorzichtig. Nala liep extra voorzichtig achter hem aan en merkte al gauw dat de grond onder haar voeten erg ongelijk was. Meerdere rotsen lagen verspreid over de grond en er zaten diepe groeven en kuilen hier en daar. Als je zou vallen zou je je aardig pijn kunnen doen. Toen ze weer in de veiligheid van het licht stonden liet hij haar hand los en liep hij naar voren tot ze weer voor een splitsing stonden. Machop krabde aan zijn kin en leek na te denken welke kant ze op moesten. Nala nam de tijd even om haar pijnlijke knie wat rust te geven. Haar ogen zochten naar enige beweging in de grot maar dat bleef uit. Het was enkel zij en Machop. Op een moment als dit kon Nala het niet helpen dat ze zich afvroeg waarom hij zo vriendelijk was tegen haar. Het was niet ongehoord dat wilde pokémon af en toe mensen hielpen, een uitstekend voorbeeld daarvan waren de Rangers. Als Nala zich een pokémon voorstelde die mensen hielp was het niet meteen een gespierd mini mensje waar ze aan dacht. Zo zag ze maar weer dat vooroordelen soms té snel getrokken waren. Na enkele tellen langer te wachten scheen Machop weer zich te herinneren welke kant het op was. Ze maakte aanstalten om hem te volgen toen er plots een gedempte kreet klonk gevolgd door het kenmerkende geluid van rotsen die afbrokkelde. Dat moest Gin wel zijn! Haastig liep ze achter haar gids aan die haar in een donkerder deel van een tunnel wilde leiden. Hoewel haar hartslag ongezond hoog begon te worden toen ze hem volgde probeerde ze zich zo veel mogelijk te concentreren op het licht wat aan het einde van de gang scheen. Ze zag geen hand voor ogen. Toen ze Machop zijn hand in de hare voelde glijden sprong ze bijna een meter hoog van schrik maar realiseerde zich een seconde later dat het geen eng monster was. Gedwee liet ze zich voort leiden, volgend in het pad die Machop voor haar uitgestippeld had. Het licht in de verte werd duidelijker nu. Nog maar vijftig meter. Ze maakte een bocht en werden opnieuw gehuld in duisternis. Nala rende steevast door. Ze hoorde allerlei geritsel boven haar hoofd en naast haar. De aandrang om nog harder weg te rennen werd heviger maar ze verzette zich er tegen. Nog maar vijfentwintig meter. Ze hoorde hem duidelijk nu. Gin was aan het vechten met iets of iemand. Verschillende doffe dreunen weerklonken. Machop scheen te merken hoe bang ze zich voelde want hij kneep zijn hand dichter om de hare, vastberaden te zorgen dat het mens die hij gevonden had in de grot veilig aankwam bij haar pokémon. Nala kon het licht al bijna voelen op haar wangen tot er een aanval hun kant op kwam en net boven de opening rotsblokken deed vallen. Ze kon niet op tijd tot stilstand komen en kruiste haar armen beschermend voor haar gezicht. Machop zijn greep verdween rond haar hand. Hij sprong voor haar uit en sloeg met een gloeiende vuist de vallende rots aan diggelen. Nala voelde wat gruis en steentjes op haar neer regenen en struikelde half de grote ruimte in.

Haar blik ging naar de Machop die trots zijn vuisten balde en geen enkele moeite er mee scheen te hebben dat hij zojuist een rotsblok aan diggelen had geslagen. Haar koperkleurige ogen zochten Gin op. De ruimte was groot en hol. Via verschillende gaten in het plafon vielen er poelen licht de ruimte binnen. In combinatie met een scala aan blauw en groen mos was de grot enigszins verlicht. Er lagen een stuk of zes Woobat verspreid over de vloer van de hol. Een grotere, geëvolueerde versie daarvan fladderde hoog boven hun hoofde. Gin zat in het midden van de grot, omringd door brokstukken en bewusteloze Woobat. Hij was op één been gezonken en omklemde zijn linker ribben met een pijnlijke uitdrukking op zijn gelaat. “Gin!” Riep ze opgelucht en ze rende naar hem toe. Ze pakte haar pokédex toen die begon te piepen en richtte die op de grotere, vleermuisachtige pokémon. ’ Swoobat, the Courting Pokémon and the evolved form of Woobat. It emits sound waves of various frequencies from its nose including some powerful enough to destroy rocks’. Nala trok een gezicht. Dat was niet goed. Haar aandacht werd echter getrokken door iets geels wat tussen enkele rotsen geperst was. Haar rugtas lag veilig opgeborgen in een spleet in de muur, achter de Swoobat. De dief was dus een nieuwsgierige Swoobat. Of Woobat. Dacht Nala met een blik op de chaos dat bewusteloos rond hen lag. Gin kon nooit van zijn leven een Swoobat aan, zeker niet na al die Woobat enkelhandig neer te hebben gehaald. Ze waren blijkbaar niet erg sterk geweest maar kracht in aantallen werkte even effectief als een aanval van één ultra sterke tegenstander. Nala beet op haar lip en liet Gin terugkeren in zijn pokéball. Hij had al meer dan genoeg gedaan. De Swoobat streek neer op een hoge, puntige rots en keek dreigend neer op Nala. Als ze haar tas kon bereiken kon ze ook haar spullen bereiken en haar pokémon. Ze zou al haar drie pokémon er uit moeten laten in deze ruimte.. en er was geen enkele mogelijkheid dat ze allemaal veilig aan zouden komen bij de ingang van de grot. Daarbij was Mera een Ponyta, er was simpelweg geen enkele mogelijkheid dat die zich op zijn gemak zou voelen in een grot. Ze had geen keus.. ze zou haar tas moeten pakken en moeten rennen. Op dit moment was deze pokémon te sterk voor haar team.

Swoobat vloog op en liet een scherpe geluidsgolf los die recht op Nala af ging. Snel dook ze opzij en rende, zo goed als het kon met haar pijnlijke knie, recht op haar tas af. Toen de geluidsgolf neerkwam op de plek waar ze enkele seconde geleden nog stond braken de rots met een luid gerommel uit elkaar. De brokstukken vlogen alle kanten op. Nala slaakte een geschrokken kreetje maar bleef doorrennen ondanks de stekende pijn in haar knie. Swoobat cirkelde rond en draaide zich naar Nala toe. Haar vleugels begonnen blauw te gloeien, met een krachtige zwaai ervan liet ze blauwe halve maanvormige messen los die op Nala af gingen. Ze dook opzij maar een aanval sneed langs haar arm heen. Ze viel tegen een rotsblok aan en stopte even om op adem te komen. Ze keek opzij naar de Swoobat maar zag dat haar aandacht door iets anders getrokken was. Aan de andere kant van de grot stond de Machop die zo te zien grote keien naar haar aan het gooien was. Sommige waren wel twee keer zo groot als hij! Veel tijd om daar van onder de indruk te zijn had ze niet want ze begon te merken dat met elke rots die op de grond viel er een lichte schok door de grond ging. Die schok zorgde er voor dat verschillende rotsblokken begonnen af te brokkelen van de muur. Ook diegene rond de enigste uitgang van de kamer. Haastig duwde Nala zich overeind en hinkte naar haar tas toe. Ze bereikte hem veilig, zocht in haar tas naar haar pokéballs en een zaklamp en gooide hem over haar schouder. Met haar één hand om haar gewonde arm geklemd en de ander om een zaklamp geklemd begon ze naar de uitgang te hinken. Swoobat scheen te hebben gemerkt dat haar schat gejat was en ging weer in de aanval. Nala draaide zich geschrokken om en scheen het licht van haar zaklamp per ongeluk recht in het gelaat van de Swoobat. Die slaakte een grom en vloog haastig achteruit, ogen stijf dicht geknepen tegen het felle licht. “Kom op Machop, we gaan!” Riep ze over haar schouder terwijl. Net toen ze dacht bijna veilig te zijn in het duister van de grot tackelde de Swoobat haar in haar rug. Alle lucht werd uit haar longen geperst en ze viel voorover. Ze ving zichzelf redelijk op en probeerde op adem te komen. Hijgend keerde ze haar hoofd om en zag de Swoobat zich klaar maken voor nog een aanval. Machop zijn vuist maakte ruw contact met de wang van de Swoobat en ze werd een eindje opzij gesmeten. Vervolgens rende hij naar haar toe en hielp haar zo goed als het ging overeind. Duwend en trekkend aan haar hand hielp hij haar naar de ingang van het gangenstelsel. Nala’s rug deed zeer, haar knie deed zeer en haar arm deed ontiegelijk veel zeer. Ze kneep haar ogen stijf dicht tegen de pijnsteek die door haar arm heenging als ze haar hand weghaalde. Hijgend dook ze in de schaduwen van de lange gang en voelde hoe haar knie dan toch eindelijk onder haar uitgaf. Ze gleed tegen de muur naar beneden en bleef hijgend zitten. Machop keerde zich om en trok aan haar handen ten teken dat ze mee moest komen. “Ah, het gaat niet.. ik moet .. even ..” hijgde ze buiten adem. Het ge klapper van vleugels bereikte haar oren en ze keek opzij. De Swoobat gaf zich niet zo maar gewonnen en vloog achter hen aan de tunnel in. Machop kwam meteen in beweging en gaf de Swoobat een lage schop. Hoewel het haar terug deed deinzen deed het na genoeg weinig schade. Nala pakte de pokéball van Nura en liet haar Fletchinder tevoorschijn komen. “Nura, help Machop!” riep ze haastig zich er vaag van bewust dat het gerommel van eerst ook weer op begon te spelen. Oh help.. nee.. het komt hier heen. Besefte Nala. Als het niet gauw op zou houden zou wat het ook was wat die aardbevingen veroorzaakt had al snel bij hun zijn. Plotseling kreeg ze een idee. Ze had geen zin om tussen twee vijandige pokémon in te raken.. er was maar één manier om op zijn minst voorlopig van ééntje af te zijn. “Machop, Nura, laat de ingang instorten! We moeten haar opsluiten”. Nura verscheen vanuit de grote ruimte en fladderde bij de ingang. Duidelijk kon je zien aan haar dat ze zich niet op haar gemak voelde ondergronds. Nala kon dat maar al te goed begrijpen. Op mijn lijstje van dingen die ik nooit meer van me leven wil mee maken is dit ongetwijfeld nummer 1!  Nala duwde zichzelf overeind met moeite en begon weg te hinken. Zodra het in begon te storten zou ze weg moeten wezen.. Achter haar klonk het geluid van vallende rotsblokken. Tegen de tijd dat ze de hoek om ging begon het luid te rommelen om vervolgens de grond te doen shaken. Geschrokken draaide ze zich om en zag een enorme stofwolk haar kant op komen. Ze dook in elkaar en sloot haar ogen tegen het stof. Ze begon te hoesten en voelde hoe haar rug pijnlijk tegenslag bood. Het was onmogelijk om te zien door het stof, maar van onder de gevallen rotsblokken weerklonk een zacht gesis dat uiteindelijk wegstierf. “Nura?” Riep ze angstig, niet in staat iets te zien door de stofwolk. Een hartslag lang hoorde ze niets- en toen het geklapper van vleugels en een iet wat gepikeerd gefluit. Nura verscheen naast haar en blies de wolk moeiteloos weg. Ze landde voor haar trainer en keek afwachtend omhoog, gehuld in groen licht. “Bedankt.. kom ik laat je terug gaan in je pokéball”. Dankbaar liet Nura zich terugstralen. Nala nam de vrede die om haar hing als een teken dat de Swoobat niet langer hun kant op kwam. Ze keek om zich heen en merkte dat er nog een gezicht miste. Ze krabbelde overeind, leunend tegen de muur en zocht naar haar gids. “Machop?” Alsof hij daar op gewacht had sprong hij trots uit de schaduwen met een grote grijns op zijn gelaat. Nala glimlachte naar hem. “Wauw.. dat was geweldig! Je hebt ons gered” ‘Chop machop’ Zei hij gewichtig met zijn handen in zijn zij. Nala moest lachen om zijn luchtige act, ondanks dat ze zo net bijna waren vermoord door een groot vliegend beest met een hartjesneus. Wat een moedig kereltje. Nu was het enigste wat er nog moest gebeuren haar weg terug vinden naar de ingang van de grot. Ze durfde te wedden dat Machop gemakkelijk de weg vrij kon maken met zijn ijzersterke vuisten en brute kracht. “Zou je mij kunnen helpen om hier weer uit te kunnen komen?” Machop knikte meteen en zette een pas vooruit ten teken dat ze verder moesten gaan. Ze wendde zich tot hem en glimlachte dankbaar.

De weg terug naar buiten vond Nala om een of andere reden korter duren dan de weg naar Gin toe. Desondanks was ze immens opgelucht toen ze weer het bekende licht vlekje zag verschijnen en de koele wind van de buitenlucht haar kant op voelde waaien. Ze barstte bijna in tranen uit toen ze opnieuw dreigde te overmannen te worden door emoties. Ze dwong ze echter weg. Haar benen voelde zwaar aan, haar arm deed tien keer zo veel zeer als eerst en haar rug bonkte pijnlijk. Ze was nog nooit zó erg toe aan thuis als nu. Helaas was ze niet dicht bij huis. In Ambrette Town wachtte haar pokécenter bed op haar. Ze overwoog of ze niet beter eerst naar een ziekenhuis of zo kon gaan, haar lichaam voelde zeker alsof het een rust van twee weken kon gebruiken. Uitgeput liet ze zich tegen de muur aanvallen en keek ze opzij naar Machop. “Doe wat je moet doen”. De Machop knikte vastberaden en knakte zijn knokkels met een zonderlingen grijns op haar gelaat. Nala dook een beetje in elkaar toen hij naar de rotsformatie toe rende. Één slag was genoeg om allerlei kleine kieren, spleten, barsten te vormen. Het kraakte toen die er in gevormd werden. Nog één slag en ..

Het zonlicht scheen als een waar baken van de goden zelf naar Nala toen de uitgang vrij werd geslagen van puin. Het deed pijn aan haar ogen. Nala voelde de warme zon op haar gelaat wat haar pushte om op te staan en naar buiten te rennen. Toen ze eenmaal buiten was bleef ze bevend staan. Nu pas zonk het in hoe dicht bij een veel erger einde had kunnen uitkomen. Hoe het voor hen beide had kunnen aflopen.. Ze wierp een blik op de Machop die naar haar zijde kwam. Ze wendde zich naar hem toe. “Ik.. ik kan je niet genoeg bedanken voor wat je hebt gedaan, Machop. Je hebt mijn leven gered.. en dat had helemaal niet gehoeven, waarom?” Eindigde ze onbegrijpend. Ze zag geen enkele reden er voor dat hij haar zo maar had geholpen. Nala was maar gewoon een trainer. Die kwamen vaker door deze delen van Kalos en dus zou Machop er niet geheel onbekend mee moeten zijn. Machop zijn blije uitdrukking vertrok naar een treurige blik. Een wee gevoel nestelde zich in Nala’s maag. “Machop” zei hij treurig en hij draaide zich om. Hij liep op een drafje weg. Nala volgde hem twijfelend. Omdat ze hinkte kon ze niet zo goed hem bijhouden. Toen hij achter wat grote rotsen verdween bleef ze staan. “Machop?” Zijn hoofd verscheen even later en hij wenkte haar. Met ongelijke passen liep ze om de rotsen heen en kwam met een schok tot stilstand. In de rotswand stond een groot vierkant uitgehouwen. Het deed haar sterk denken aan een soort monument. Er lagen wat bloemen voor maar de meeste waren al dor en verwelkt. Nala las het opschrift. ‘Hier liggen de elf slachtoffers die zijn omgekomen op 12 februari 2014 als resultaat van een mijn instorting. Zes dappere mannen en hun vijf even dappere pokémon die dag en nacht doorwerkte om de kolen en fossielenmijn te bouwen’. Een gevoel van medelijden trok door haar heen toen ze neer keek op de Machop die met zijn ogen gesloten naar de verwelkte bloemen staarde. Zijn trainer moet hier liggen.. zes slachtoffers zijn mensen en vijf zijn er pokémon.. hij is de enigste overlever! Realiseerde Nala zich met een schok. Ze voelde tranen achter haar ogen prikken. Waarschijnlijk had hij al die tijd hier geleefd, niet in staat verder te gaan zonder zijn trainer. Nala zakte op haar goede knie neer en legde haar hand op zijn schouder. “Het spijt me, Machop” Fluisterde ze. Machop draaide weg van haar en zette enkele passen opzij. Ze wachtte even enkele tellen en liet hem zijn gang gaan om tot bedaren te komen. Twee jaar is een lange tijd om in je eentje door te brengen Dacht Nala treurig. Moeizaam kwam ze weer omhoog, pijnsteken trokken door haar rug maar ze dwong zichzelf te blijven staan. Daarom had hij haar geholpen..  

Ze voelde zich plots heel erg bewust er van dat ze zo weer op weg was. Ze liet deze grot en alles achter en kwam waarschijnlijk nooit meer terug hier. Het gevoel dat ze Machop hier achter moest laten stond haar niet aan. Hij zag er eenzaam uit. Ze gunde het niemand om alleen te zijn. Maar wat als ze hem nou met zich mee kon nemen? Nala liet haar rugtas van haar schouder glijden en zocht er in naar een lege pokéball. Toen ze die gevonden had keek ze er lang naar. Wie weet wilde hij wel helemaal niet mee.. ze kon het wel begrijpen. Wat ze van hem zou vragen was niet niets. Als hij zou besluiten hier te blijven begreep ze het wel. Maar proberen kon geen kwaad toch? Ze schraapte haar keel en zei toen voorzichtig “Machop?” Machop draaide zich langzaam om. Toen hij de pokéball zag werden zijn ogen groot en keek hij haar langzaam aan. Onzekerheid borrelde bij Nala naar boven. Uiteindelijk sloot ze haar vingers harder om het rood met witte object en vroeg met zo’n heldere stem als ze maar kon opbrengen, gelaat gesierd door een grijns “Machop, wat dacht je er van als je met mij mee gaat?”