» Open! «Hoera! Boo en ik hadden de Gym Leader in Santalune City verslagen! Een heuse Gym Leader, en wij hadden ze verslagen! Ik kon mijn geluk nog steeds niet op. Om de zoveel uur spiekte ik even in mijn badge houder om naar het mooie, glimmende ding te kijken. Ook Boo leek zeer in zijn nopjes te zijn; De Noibat had veel geleerd tijdens de gevechten tegen de Surskit en de Vivillion en was nu nog vastberadener sterker te worden. Hij wilde nog meer gevechten, nog meer Gyms uitdagen! Het bracht keer op keer een glimlach op mijn gezicht om te zien hoe fijn de Pokémon het had, en hoe erg hij zich op zijn gemak voelde bij mij. Dat betekende toch wel wat. Wederom was ik zeer dankbaar dat ik de Trainer van dit mannetje mocht zijn. Wederom was ik zeer blij dat de Breeder mij genoeg vertrouwd had om me zijn Noibat mee te geven. God, ik had zo veel geluk gehad...
Momenteel bevonden Boo en ik ons in Santalune Forest. Tetris had geen zin gehad om uit zijn Pokébal te komen, maar ik stoorde me er niet aan. Dit was iets wat ik met Boo wilde vieren. Onze overwinning. De band tussen mij en de Noibat was ook veel sterker geworden, merkte ik, en dat maakte me blij. Ik gaf zeer veel om de kleine vleermuis achtige Pokémon, en om te zien dat hij me nu zo blindelings vertrouwde deed me goed. Ja, ik had geluk dat ik Boo in mijn Team had. Ik had zo ontzettend veel geluk...
Na de Gym Leader verslagen te hebben was ik direct met de vergiftigde Boo naar een Pokémon Center gegaan, waar ik overnacht had terwijl de Pokémon aansterkte. Nu, een dag na het grote avontuur in de Gym, hadden we eigenlijk niks te doen. Boo was al zeer sterk, en hoewel ik me nu moest focussen op Tetris, merkte ik toch dat ik het leuk vond met Boo te trainen. Niet dat ik Tetris nu zou verwaarlozen, zeker niet. Ik gaf nog steeds heel veel om de Pokémon die ik zoveel maanden geleden als cadeau gekregen had. Tetris was me even dierbaar als Boo, dat wist ik zeker. Maar momenteel stond Boo in de spotlights, en dat begreep Tetris. Het was fijn dat de Pokémon geen jaloers type was, want dat had dingen nog flink wat lastig kunnen maken... Nee, Tetris was een echte kanjer. Ik zou hem flink gaan verwennen deze week, wist ik nu al. Ik zou de aller lekkerste bessen voor hem plukken en ik zou hem helemaal vertroetelen. Ja, ik had er nu al zin in, en Tetris ook! De Pokémon had namelijk heel goed door dat nu hij wat vaker in zijn Pokébal zat, hij later lekker verwend zou worden. En zo te zien vond hij het wel waard. God, die lieve gekke Tetris was geweldig, en ik was blij dat hij aan mijn zijde vocht.
Boo tjirpte opgewekt. Het klonk echter meer als een Pidgey of een andere soort vogel. Huh. Verbaasd keek ik om me heen, op zoek naar de bron van het geluid. Totdat Boo me opviel, schuddend van het lachen. Met een frons op mijn gezicht keek ik de vliegende Pokémon aan terwijl we samen over het brede, platgetrapte pad liepen. Boo...?
"Oh," bracht ik uit toen ik doorhad dat Boo me voor de gek had gehouden. De Pokémon had blijkbaar doorgehad dat ik even in gedachten verzonken was en had besloten dat tjirpen als een soort enge vogel Pokémon dé perfecte manier was me uit mijn gedachten te schudden. Nou, het had gewerkt. Een kleine grijns verscheen rond mijn lippen terwijl ik mijn passen wat breder maakte en in een iets hoger tempo begon te lopen. Boo vloog naar me toe, maakte een cirkeltje boven mijn hoofd en landde toen met een zuchtje op mijn schouder. Hij leek wel even genoeg gehad te hebben van vliegen.
"Rust nu maar uit, wij gaan zometeen nog even Trainen!" kondigde ik opgewekt aan.De Noibat besloot dat dat een goed moment was om lekker uitgebreid te gapen, waardoor ik moest lachen. Gekkerd.
Toen ik eindelijk een goede plek gevonden had om te gaan trainen, legde ik mijn gitaartas en Ei tegen een boom aan de rand van het kleine open veldje dat ik uitgekozen had als trainingsplaats. Perfect. De bomen rondom het zonnige mini-veldje waren zeer dik. Dat was goed. Dan zou Boo niet per ongelijk een boom doormidden hakken, of zo. Hij had dat ooit gedaan. Het was geen pretje geweest dat aan de Rangers die voor dat bos zorgde uit te leggen. Maar goed. Dikke bomen. Hopelijk zou Boo ze dit keer niet door midden snijden. Vast niet.
"Oké, Boo, we gaan het rustig aan doen vandaag," zei ik vrolijk en ik zette mijn handen op mijn heupen. De kleine vleermuis sprong van mijn schouder en bleef op ooghoogte fladderen. Hij leek te wachten op een bevel, en dat kreeg hij ook.
"Oké, begin met Screech en doe dan Air Cutter!" zei ik en ik merkte hoe ik iets luider dan gebruikelijk sprak. Boo opende direct zijn kleine bek en een hoge piep verliet het. Het was verbazingwekkend hoe zo'n kleine Pokémon zo'n fel geluid kon produceren. Vanuit de bomen rondom de kleine open plek vlogen een paar Pidgeys en Fletchlings geschrokken op bij het horen van het hoge geluid. Met een knikje liet ik Boo weten dat het oké was om te stoppen en direct hield het oorverdovende (of nou ja, oorverdovend als je een Pokémon was) geluid op. Boo begon vervolgens met zijn vleugels te slaan, en stuurde felle, vlijmscherpe windvlagen op de dichts bij zijnde boom af.
"En nu Wing Attack!" zei ik rustig, waarna Boo op de boom afschoot en met gloeiende vleugels uithaalde.
"Oké, rust!" zei ik vervolgens, en Boo streek neer op de grond. Ik liep naar de boom om de sneeën in het hout te inspecteren. Die van de Wing Attack zat iets boven de dunnere sneeën veroorzaakt door de felle windvlagen, en was iets dieper dan de andere sneeën.
"Boo, kijk!" zie ik opgewonden. De snee was veel dieper dan toen ze de vorige keer getraind hadden! Woah! Boo was écht een heel stuk sterker geworden in de afgelopen paar weken.
"Deze is echt veel dieper dan de vorige keer, hey, super goed!" Toen ik geen antwoord kreeg, draaide ik me fronsend om. Was alles oké -- Holy shit. HOLY SHIT.
"Boo?" stamelde ik geschrokken. Het kleine, paarse vleermuisje g-gloeide! Hij gloeide! Waarom was hij aan het gloeien? Wat was er aan de hand? De Pokémon keek op toen hij mijn stem hoorde, maar de gloed die hij uitstraalde werd alleen maar erger. Totdat ik hem niet meer kon zien doordat het witte licht dat hij uitstraalde te fel werd om goed te kunnen zien. Ik hoorde achter me geritsel en zag vanuit de bosjes twee Bidoofen* wegspinten. Ze leken geschrokken te zijn door het plotselinge gloeien van Boo. Net als ik! Het kon me echter vrij weinig schelen wat een stel wilde Pokémon deden. Al mijn aandacht was gefocust op Boo. Plotseling begon de gloed van vorm te veranderen. Hij werd groter, wijder. Eerst langzaam, stukje bij beetje, maar naarmate hij langer gloeide en meer veranderde, ging alles steeds sneller. Geschrokken en bezorgd zette ik een stap naar achter, niet wetend wat ik moest doen. W-Wat was Boo aan het doen? Was alles oké!?
Wist ik veel dat dit was hoe een evolutie eruit zag. Ik had nog nooit een Pokémon zien evolueren, en in de boeken had ik deze stukken vaak overgeslagen. Of had ik niet opgelet toen mijn ogen over de woorden gleden. Wist ik veel. Het was nooit belangrijk geweest, en kom op, ik ben dertien jaar oud. Je kan niet van me verwachten dat ik al deze dingen weet. Vooral niet als ik pas een paar maanden aan het 'rondreizen' ben. Langzaam werd de gloed minder, tergend langzaam als je het mij vroeg, tot het compleet verdween. In plaats van de kleine, paarse vleermuis stond er nu en slanke, vooral donkere draak-achtige Pokémon. Met wijd opengesperde ogen keek ik het beest even aan, die met een licht twijfelende blik terug keek. Geschrokken liet ik mijn donkere ogen vervolgens over Boo's nieuwe lichaam glijden en -- en werd ik verliefd. Oh shit. Hij was prachtig. Hij was groot; veel groter dan ik, en god, die vleugels. Hoe breed zou hij zijn als hij ze helemaal uitspreidde? Oh wauw. De geschrokken blik verdween als sneeuw voor de zon en maakte plek voor een verwonderde blik, en langzaam verscheen er een brede grijns op mijn gezicht die gepaard ging met een lichte blos.
"B-Boo?" vroeg ik voorzichtig. Een brede grijns brak door op Boo's nieuwe gezicht en hij zette een stap in mijn richting. De Pokémon leunde op zijn voorpoten, die nu drie grote, rode klauwen als uiteinden hadden.
"Oh. Mijn. God," bracht ik vervolgens uit en ik deed twee brede passen naar voren om de afstand tussen mij en Boo te doorbruggen.
"Je. Bent. Prachtig," ging ik toen verder, en ik begon de zachte witte vacht om zijn nek aan te raken. En toen zijn vleugels, donker aan de bovenkant maar een mooie cyaan aan de binnenkant. En toen zijn enorme oren. En toen zijn gezicht. Zijn stevige kaken, zijn grote neus-ding, zijn klauwen. Oh god. Wat een plaatje. Een sprankelende lach verliet mijn mond terwijl ik met twinkelende ogen opkeek.
"Oh mijn god je bent geëvolueerd! Nieuwe Boo! Je was al mooi, maar nu ben je beeldschoon! Oh god, Boo, kijk dan naar je!" begon ik opgewonden te ratelen terwijl ik mijn handen door zijn zachte witte hals haalde. Een opgeluchte lach verliet Boo's mond, waarmee hij twee scherpe slagtand-achtige dingen ontblootte. Oh wauw.
"W-Wacht," stamelde ik toen, want iets werkelijk briljants was op komen drijven in de chaos die mijn gedachten waren,
"K-Kan ik nu met je vliegen? Kunnen we samen vliegen? Ik op jou rug?" Met grote ogen staarde ik op naar de Noivern, alsof ik zijn grootste fan was. Misschien was ik dat ook wel. De Pokémon keek me even wat twijfelachtig aan, maar knikte toen opgewekt en liet zijn linkerschouder zakken. Ik pakte zijn rechtervleugel van achterlangs stevig vast, maar net toen ik me op mijn net geëvolueerde Boo wilde hijsen, hoorde ik achter me geritsel. Het geritsel was te luid voor een Pokémon, wat betekende dat...
Ik keek om, met één knie half op Boo's schouder. Het zag er waarschijnlijk een beetje idioot uit, maar dat kon me echt niks schelen. MIjn Noibat was zojuist geëvolueerd in een Noivern, dus ik mocht opgewonden en blij zijn. En ik mocht ook op mijn Pokémon proberen te klimmen zodat hij me mee kon nemen naar de wereld van boven de boomtoppen. Zodat ik over heel Kalos uit kon kijken, ogen groot van bewondering en plezier. Yup. Dat betekende allemaal echter (helaas) niet dat ik er niet een beetje gek uit zag. Dus liet ik Boo los en zette ik mijn voet weer stevig op de grond, waarna ik me naar de persoon die daar stond draaide. Achter me voelde ik hoe Boo op twee poten ging staan en boven me uittorende, en ergens hoopte ik dat hij niet al te angstaanjagend keek. Ik wilde natuurlijk niet iemand de stuipen op het lijf jagen. Volgens mij niet. Nee, ik was best zeker dat dat niet de bedoeling was. Dus keek ik even om en legde ik mijn hand op Boo's zachte nek, om vervolgens weer naar het mens te kijken.
"Um, hai!" begroette ik hen dus maar opgewekt. De twinkels die in mijn ogen verschenen waren toen ik Boo zo voor het eerst zag waren nog steeds aanwezig, en ook de lichte blos was nog duidelijk zichtbaar op mijn bleke huid. Een brede grijns die ik niet langer kon onderdrukken verscheen ook, hoewel een beetje schaapachtig.
"K-Kan ik u ergens mee helpen?"-- Basically, Noibat evolueerde in Noivern tijdens het Trainen en Cad stond net op het punt op Noiverns rug te klauteren toen 'jij' kwam. :'D
