Endlessly

Een paar maanden geleden was ze vertrokken naar Hoenn, had er een tijdje rondgezworven en was wel weer redelijk tot rust gekomen. Kalos leek namelijk nooit leuke dingen met zich mee te brengen voor haar, in elk geval had ze nog maar weinig leuke ervaringen meegekregen uit deze regio. Team Rocket was er nogal aanwezig naar haar mening en ook met hen had ze niet bepaald veel positieve dingen meegemaakt. Dominique leek zich snel in de problemen te brengen, iets wat ze altijd al had gehad en wat in Kalos alleen maar erger leek. Toch had ze besloten om terug te komen, een frisse start te maken. De paarse kleur die haar haren voor een paar maanden hadden gehad, had ze er weer uitgewassen zodat haar zwarte kleur terug kwam. Maar wat was er beter om een frisse start te maken dan je hele team omgooien? Dat had ze namelijk gedaan, en één enkele pokémon met een aardig chagrijnig karakter was erin gebleven. Misschien omdat het voelde als het enige stukje van haar zus die ze nog had, Shev had ondanks alle haat die hij her en der zaaide een plekje in haar hart gekregen. Ook vandaag was het beest niet al te vrolijk, want met een zuur gezicht hobbelde het naast haar mee. Het was maanden geleden toen ze voor het laatst in Lumiose City was geweest. Eens zien of er nog veel veranderd was. Toch was ze nog niet helemaal in haar element in deze stad, want binnen één van de kortste keren was ze zo verdwaald als wat. Een netwerk van donkere steegjes was nou niet bepaald haar specialiteit, maar daar was ze nu wel in vast geraakt. Na die maanden in dorpjes in Hoenn was ze even vergeten hoe verraderlijk al die steegjes waren. Kort slikte het zwartharige meisje, terwijl ze door bleef lopen en kort een blik op Shev wierp, die het niet leuk leek te vinden dat ze nu ook nog eens verdwaald waren.

Het geïrriteerde geluid wat haar Ivysaur produceerde werd alleen maar luider en luider. Zeker toen het ding ook had gemerkt dat ze echt verdwaald waren geraakt in het netwerk van steegjes, want voor de vierde keer kwamen ze langs precies dezelfde rij vuilniszakken die iemand ergens in een donker hoekje had gedropt. Met een kleine zucht keek ze met grote tegenzin naar de starter naast haar op de grond, die haar met een verwijtende blik aankeek. Ja, Shev gaf haar maar al te graag de schuld van alles, hun band was nog altijd niet veel verbeterd. Haar zus was de enige persoon geweest waar de pokémon normaal mee had kunnen opschieten, van Dominique leek het nog altijd weinig te moeten hebben. "Ik kan er toch ook niets aan doen?" zei ze vervolgens. Het geluid wat de Ivysaur produceerde maakte echter wel duidelijk dat deze daar heel anders over dacht. Toch bleef het tweetal doorlopen, wie weet zouden ze wel iemand tegenkomen aan wie ze de weg konden vragen. Na nog een paar minuten lopen - om vervolgens weer in hetzelfde steegje terecht te komen, hoe kreeg ze het voor elkaar - zag ze een donkere gedaante naderen. Haar blik schoot kort terug naar Shev, waren ze gered? Zoals altijd keek het groene ding wat zuurtjes, maar het richtte zijn blik omhoog naar Dominique en keek haar afwachtend aan. Ging ze die persoon nou nog aanspreken of moest hij zelf actie ondernemen? Waarschijnlijk was het niet slim als Shev zelf dingen ging doen, de Ivysaur kon nogal ruw zijn in zijn handelingen en ze wilde niemand afschrikken. Al was dat best moeilijk gezien ze er alles behalve badass uit zag met die enkele pokémon aan haar zijde. "Ehm, excuseer mij," begon ze tegen de andere persoon die in het zwart gekleed was en waarvan het gezicht niet zichtbaar was door de capuchon die deze persoon op had, maar aan de bouw te zien was het een man. "Zou u mij misschien de weg willen wijzen, mijn pokémon en ik zijn nogal verdwaald." Hoopvol keek ze de ander aan, want ze werd moe van dat eeuwige rondlopen en het humeur van haar knorrige pokémon werd er ook niet al te beter op. Deze staarde de vreemdeling dan ook diep aan vanaf zijn lage positie, Shev had altijd al zo'n intense staar gehad die als best arrogant en voornamelijk irritant kon worden ervaren.

De staar van Shev was echter zo intens dat Dominique bijna het gevoel zou krijgen dat de pokémon de andere persoon herkende. Maar nee, zo heel veel mensen had de Ivysaur nou ook weer niet ontmoet omdat hij meestal ergens grumpy een eind bij haar vandaan had gelopen hier in Kalos. Toch verbaasde het haar dat de pokémon door bleef gaan met het staren naar de persoon, normaal was hij nu allang al zijn interesse verloren en kattenkwaad ergens uit gaan halen. Voornamelijk om Dominique te irriteren, wat hij vaak deed als ze een gesprek met iemand aan probeerde te knopen, dan ging hij expres veel geluid maken zodat alle aandacht naar hem ging. Maar hij bleef wonderbaarlijk genoeg zo stil als de nacht en deed niets anders dan staren. Nadat ze had gevraagd aan de persoon of deze haar de weg kon wijzen richtte ze dan ook kort haar blik naar beneden, waar ze haar pokémon nog altijd zag staren. Vreemd. ‘Hier rechtdoor en dan eerst afslag links,’ zei de andere persoon toen. Vrijwel meteen schoot haar blik omhoog, de stem klonk nogal bekend in haar oren, maar ze kon het gezicht van de ander nog altijd niet zien. "En waar.." ging ze verder maar maakte haar zin nooit af. De vreemdeling had namelijk zijn kap afgedaan, iets wat ze even niet had verwacht. "Floyd!" zei ze toen verbaasd. Natuurlijk. Ze was net terug in Kalos en de eerste persoon die ze aansprak moest natuurlijk hem zijn. Het verbaasde haar nog wel dat hij überhaupt antwoord had gegeven op haar vraag en niet gewoon doorgelopen was, aangezien hij haar vast al wel had herkend.

Shev had de andere persoon al herkend zodra deze dichterbij was gekomen. Hij bleef nog altijd doorgaan met het staren naar de andere persoon, ook al leek deze zich daar helemaal niets van aan te trekken. Dominique wist dat Shev niets anders zou doen dan staren, de pokémon was simpelweg te lui om iets te doen tegen de andere persoon. Anders dan haar Sceptile, want die was de ander vast en zeker al bijna in de haren gevlogen. Het was normaal gesproken wel een neutrale pokémon, echter had hij door de tijd heen een enorme hekel gekregen aan Floyd. Maar haar Sceptile was niet hier, ze wilde een frisse start en de enige pokémon die ze niet uit het oog wilde verliezen was Shev, want haar zuster had haar gevraagd of ze op deze wilde passen, en dat was ze dan ook van plan om te blijven doen.
Dat het Floyd was die ze nu was tegengekomen had haar wel even verbaasd. De ander leek echter in zijn neutrale zelve te blijven en reageerde er niet eens op, wie weet was hij haar naam allang weer vergeten. ‘Straat volgen en links,’ herhaalde de ander. 'Dan kom je weer op de drukkere straten uit,' zei hij. Twijfelend keek Dominique over haar schouder, niet helemaal zeker of haar routeskills dat wel zouden redden. "Daar kwam ik net vandaan.." zei ze alleen en keek de ander twijfelend aan. Zelfs een straat volgen en een afslag nemen was al moeilijk voor haar, want de kans was heel groot dat ze de verkeerde links nam.