Shake it Off [+Jean-Pierre Dupuit]

Jean-Pierre was blij te zien dat Cecille zijn grapjes waardeerde. Hij kreeg daar een fijn gevoel van. Dit was te zien aan een enkele twinkle die hij even in zijn ogen kreeg. Eigenlijk was iemand aan het lachen maken een van de mooiste dingen die je kon doen. Vond hij dan. Hierna deed Cecille zich voor als een maffiabaas. Net zoals hij net had gedaan. Maar hij vond dat zij het beter deed eigenlijk. Totdat ze wat ongemakkelijk ging zitten. Beetje apart. Had ze iets verrekt? Nah, ach. Hé kijk! Een volgende pokemon voor de WoordEkans. Gallade. Hij had zich voorgenomen weer een klein toneelstukje op te voeren, maar hij kende die helemaal niet. "Huh? Welke is dat dan?" Hij kende er veel, maar die nog niet. Of was Cecille gewoon een grapje aan het maken? Neh, Cecille was met geen mogelijkheid duivels genoeg om dat te doen.

Nouja zeg. Pokémon waren toch nog iets specialer dan dat Jean-Pierre altijd al gevonden had. Twee laatste evoluties. Wel heb je ooit. Die Ralts, dat zijn me toch een stelletje doerakken. Hij knikte toen Cecille voorstelde om er een afbeelding van op te zoeken. Ja hij vond het inderdaad fijner er een beeld bij te hebben. Misschien was het nog wel eens een pokemon voor hem. De blondine schoof haar holocaster naar hem toe. Hij legde zijn handen op zijn wangen en zijn ellebogen op de tafel om naar de afbeelding te kijken. Kijken doe je namelijk met je ogen, niet met je handen. "Ohja die is cool ja." Moh, het was een coolert. Zo eentje die Ace trainers graag zouden willen hebben. Hij hield zelf meer van pokemon met wat meer haar. Of pokemon met een geweldige persoonlijkheid. En dat bedoeld hij absoluut niet sarcastisch Mimi of zo. Nu-uh. Ohja, en schattig telde ook mee. "Wil je er een?" Dit was weer typisch hoor. Helemaal afgeleid raken en side-tracked. Zo zou het ook met Vincent gebeuren waarschijnlijk. Met hem kon hij ook altijd zo fijn van onderwerp naar onderwerp springen. Met het motto: als het maar grappig is.

Nou met dat enthousiasme van Cecille was helemaal niks mis. Deze mevrouw was diep enthousiast voor alles waar ze ook maar een beetje interesse voor had. De pokemon zou perfect in haar team passen. En oh.. Jean-Pierre glimlachte. "Is dat je vriendin?" Want als het een koppeltjespokemondinges was, dan was dat eigenlijk wel schattig. Vooral voor zo'n onbevreesde krijger zoals Cecille. Hij vond dat soort dingen nu eenmaal leuk. Voor een artiest zoals hij zelf was kon een hoop inspiratie uit liefde worden gehaald. Ook al haalde hij het voor zichzelf vaak uit andere vreugdige gevoelens en / of situaties. Maar dat is een verhaal voor een andere keer. Nu wilde hij gewoon iets meer weten over de twee dames.

Na het stellen van zijn vraag had hij gelijk een beetje spijt. Hij wist eigenlijk niet zeker of hij nu wel zin had om het over 'lang en gelukkig' te hebben. Het was drie (bijna vier) jaar geleden gebeurd, maar het voelde nog altijd even vers iedere keer als hij er aan dacht. Hij voelde een kleine steek in zijn hart. Heel klein. Niet pijnlijk genoeg om er iets van te laten blijken. Maar goed, hij had de keuze nu eenmaal gemaakt. En aan de andere kant was het heel leuk om te zien dat anderen wel hun eigen lang en gelukkig konden hebben. Althans, hij kende die Sara niet, maar hij wenste het hen tweeën wel toe. Hij kon zich goed herinneren hoe gelukkig hij zelf was toen. Maar.. het einde van zijn eigen verhaal was abrupter en ook veel permanenter. Anyway, terug naar het gesprek. Een foto. "Nee nog niet. Laat maar zien. Maar op één voorwaarde." Zei hij plagerig. "Het moet er wel eentje van jullie samen zijn." Dit zogenaamde leuke grapje was om te maskeren waar hij zelf pijn door had.

Hij legde zijn hand op zijn wang en leunde zijn hoofd erop in de tijd dat hij even moest wachten. Hij had stiekem wel een klein glimlachje. Waarschijnlijk meer uit automatisme tho. Maar gek genoeg was hij niet jaloers. Hij wist niet waarom, maar daar was hij blij mee. Jaloers zijn was een verschrikkelijk vervelende emotie. Oh kijk, ze had de perfecte foto gevonden. Hij keek er eens goed naar. Hij keek altijd eerst naar de gezichten. Die moesten wat hem betreft een oprechte glimlach hebben, anders telde het voor hem niet. En oh boy, wat straalde hier het geluk van af! Daarbuiten was het in zijn ogen ook nog best een stijfvolle foto, dus hij vond dat Cecille hier wel een pareltje had. Het 'awh' gezicht verscheen op zijn gelaat en genoot even van het moment. "Mooi hè?" Hoorde hij ineens naast zich. Een beetje geschrokken draaide hij zijn ogen naar rechts. De blauwe vrouw had haar kin op zijn schouder gelegd en was mee aan het kijken. Nee, stop, af, fout, njet, nope. Jean-Pierre keek gewoon maar weer vlug terug naar de foto. "La vie en Rose." Zei hij. Het was het liedje dat hij eerder die dag nog gezongen had. "Het betekend dat alles in de wereld ineens prachtig wordt, gewoon puur omdat je je ware liefde gevonden hebt." Legde hij nog even uit. Niet iedereen kon zijn moedertaal spreken. Dus soms koos hij er voor het maar gewoon even meteen uit te leggen.

Jean-Pierre kon enkel knikken toen hij haar verhaal aanhoorde. Hij kreeg het wel binnen maar een paar dingen gingen langs hem heen. Zijn eigen gedachtes en die plotse verschijning van de blauwe vrouw trokken zijn aandacht wel erg. "Mooi gezegd." Zei hij. Perfect, hij had niet opgelet op de woorden, maar hij pikte de intonatie van het verhaal wel op. En hij gokte op een reactie die vrij solide leek. Mooi. Dat was ook net het moment dat hun eten geserveerd werd. Hij was al haast vergeten wat hij besteld had na alles. Maar zijn sterkste gevoel was blijheid. Want hij kon eindelijk zijn maagje vullen. "Smakelijk." Zei hij nog en begon meteen een paar frietjes naar binnen te werken met zijn vork. Manieren ey.

Hij maakte zelf even geen aanstalten om een gesprek te starten tijdens het eten. Het was even helemaal zen. Kauwen kon heel relaxend werken. Daarnaast was zijn optreden over anderhalf uur. Als hij daar even zijn rust niet voor zou pakken zou dat niet goed uitpakken. Daarnaast at hij enorm langzaam als hij ook nog ging praten. Maar dat is vrij logisch. Het was nog maar even afwachten of Cecille hetzelfde was daarin. Hij kon zich nu lekker een beetje focussen op een mini-planning in zijn hoofd. Hij moest zijn keyboard nog gaan terughalen van het kleine podium van eerder. En hij moest ook nog naar de locatie en doorgeven wat hij allemaal nodig had voor zijn optreden. Gewoon dat soort dingen. Maar hij kon het niet laten om te zeggen: "Je bent een cool persoon Cecille." Hij had haar eerdere spatjes wel vergeven eigenlijk. Ze was een krijger met een hart van goud.

En als je spreekt over de duivel.. Op het raam tikte de kleine Chatot. "Hé!" Zei hij vrolijk. Dit alles was net een opera ofzo, waarin alle personages tevoorschijn komen op hele typische momenten. "En ik was blij dat je boos op me werd dat ik je niet direct hielp." Grapte Jean-Pierre. Hij wist van zichzelf dat hij nog wel eens momentjes had dat hij te veel in zijn hoofd zat. Dus hij kon het Cecille nog niet eens verwijten. Ze leek hem in ieder geval allang ervoor vergeven te hebben. Maar goed, dat hele ding zorgde er wel voor dat ze naar elkaar toe gepusht werden, en achteraf gezien was het wel fijn.