My demons. &Nathan.

Het leek er al op dat de rozeharige de ander ook al voor diens kop wou schieten, enkel ging dat een stuk anders volgens plan gezien er een hol geklik klonk zodra ze het zou gaan afvuren. Ergens scheelde het wel gezien hij er nu wel eentje, voorlopig, in leven kon laten, kijk, het was gewoon enkel iets voor ondervraging, daarna mocht de blondine doen wat ze wou vond hij, of hij moest het afmaken. Het maakte hem in beiden gevallen weinig uit, op dat het laatste wel iets leuker was, als je het hem vroeg in welk geval. Hij richtte het pistool op de dude waar hij voor nu in de eerste instantie naar keek, wachtte even tot deze iets dichterbij was gekomen en haalde toen zonder enige twijfel, maar wel met een kleine grijns op zijn gezicht de trekker over. Dezelfde luide knal klonk alweer, waarna de gozer neerviel op de grond, dat was er ook weer een minder. Hierna richtte hij zijn blik snel op de ander, om ook meteen het pistool op hem te richten. Nu leek hij zich wel even te bedenken om op de twee af te rennen, ook een beetje late reactie was dat. Hij kwam enkele stappen dichterbij. "Vertel eens, waarom vielen jullie ons aan?" vroeg hij met een kleine glimlach op zijn mond, iets dat dan ook alles behalve paste bij deze hele scène. Wel nog hield hij het pistool op de gast gericht, zo nodig waren en nog flink pijnlijke manieren om iemand informatie uit te laten spugen, maar voor deze methodes zou hij dan ook niet terugdeinsen om te gebruiken.

In paniek had ze het lege pistool naar de gozer zijn kop gegooid, want een andere manier om hem down te krijgen kon ze op het moment niet zo snel verzinnen. Oké nu had ze geen wapens meer, lekker was dit. In tegenstelling tot Nathan was zij natuurlijk weer degene die pech moest hebben, want zo te horen deed Nathan zijn pistool het nog wel gewoon goed. Een luide knal volgde waarna ze een duidelijke plof in de sneeuw kon horen. Nu betekende het dus dat alleen nog de gozer met haar legen pistool in zijn handen in leven was, ghehe. Gelukkig kwam haar Superman haar alweer uit de penarie helpen, want hij kwam bij haar staan, zijn pistool richtend op de vent die nu langzaam dichterbij leek te komen. Omg ze waren echt het beste superduo, want kom op zeg, ze hadden gewoon met z'n tweetjes vijf man neer weten te krijgen. Met een frons keek ze naar de gozer die nu haast in zijn broek deed van angst. Wat een mietje was het toch ook zonder zijn vriendjes. "Ik ehh... Wij ehh... zagen jullie en jullie waren in de minderheid, dus we dachten dat we jullie wel aankonden. En ja ehm dat meisje ze is ehm ja..." Met een diepe frons keek ze naar de gozer om vervolgens naar Nathan te kijken. Please... Please... Please... Knal hem neer.

Zodra hij zijn vraag had gesteld kwam er al stotterend uit dat hun zagen dat de twee in de minderheid waren en dat het meisje wat was. Ergens had hij wel door wat de ander bedoelde, maar hell no dat hij dat zomaar ging accepteren. Zonder enige twijfel richtte hij het pistool wat omlaag, nee, niet naar de mannelijkheid van de dude, maar naar diens rechterknie. Vervolgens loste hij een schot, welke dan ook meteen raak was in die knie. Meteen viel de man om, ineen krullend van de pijn en miepend. "Zei je wat over haar?" klonk hij dan ook kil. Toen de man weer wat leek te willen zeggen, waaruit de groenharige het half uit kon verstaan dat het weer over Caith ging, stapte hij nog wat dichterbij en zette diens pistool tegen de andere knie van de gozer. Zonder enige twijfel haalde hij voor de zoveelste keer te trekker over, nu de ander knieschijf van de gozer naar de knoppen werken. Een lachje kwam van de jongen zodra deze opstond, oh ja, dit was nog best wel eens weer leuk om te doen zeg~. Met die grijns keek hij dan ook naar de gozer, oh, er was nog genoeg om te doen~.

Smekend had ze haar broer aangekeken in de hoop dat hij de gozer na zijn woorden gelijk zou neerknallen. Wat de gasten wel niet met haar hadden  als Nathan er niet bij was geweest... Ze moest er niet aan aan denken, want even serieus, ze was toch geen speeltje maar toch ook gewoon een mens? Een kleine grijns verscheen dan ook op haar lippen toen Nathan het pistool omlaag richtte en de trekker overhaalde. In de eerste instantie had ze gedacht dat hij de gozer zijn ballen eraf had geknald, maar toen ze beter keek zag ze dat het door zijn knie was geweest. Ah, jammer, maar een kapotte knieschijf deed ook behoorlijk wat pijn. Kil vroeg haar broer nogmaals aan de gozer wat hij over haar had gezegd, maar alweer gaf hij hetzelfde antwoord als daarnet. Dat was niet bepaald slim geweest, want ze zag hoe Nathan zijn pistool op de andere knie richtte. Boem, een tweede schot dat volgde. Lachend kwam Nathan overeind om met een grijns naar de gozer te kijken. Awh, kijk hoe schattig hij was met dat lachje laat mij ik vind Flippy zijn evil laugh zo kawaii <'3. "Dus wat gaan we doen? Ze allemaal laten liggen of weet jij iets beters?" Als ze de lichamen gingen laten liggen was er altijd kans dat iemand ze zou vinden en de politie zou gaan bellen. Zin om in de cel te zitten had ze niet, maar als het zou gebeuren was het terecht.

Met diezelfde grijns keek hij toe hoe de man ineenkromp van de pijn, zowaar schreeuwend. Hij had geen medelijden met deze mensen, iets dat vooral nu maar al te duidelijk was. Hij checkte even snel hoeveel kogels zijn pistool nog had, hm, het viel nog mee eigenlijk, nog acht namelijk. Hierna richtte hij zijn blik weer op de man, welke nog flink aan het vloeken was. Hier ging hij geen kogels meer aan verspillen, dat was hem een te grote zonde. Hierna stapte hij zonder enige twijfel dan maar op de keel van de ander, het was wel zeer pijnlijk, daar was hij zeker van. Hij draaide zijn hoofd wat om naar Caith, welke vroeg wat ze nu gingen doen. Hm, normaal liet hij ze zo liggen, sat zou nu ook wel gewoon kunnen. Als het zoed was, waren er geen vingerafdrukken van hen op de dudes gekomen, dus dat zat goed. "Pak je mes als eerst, ik zal de lichamen wel verbranden." en de gast bij Nathan? Oh, daar deed hij nu wel wat aan. Als eerste borg hij het pistool weer op in zijn zak, om daarna met een simpele handbeweging zijn mes uit zijn mouw, stak snel in de nek van de ander nadat hij zijn voet ervan had afgehaald en stopte het ding weer terug. Net alsof er niets was gebeurd, in elke seconden.

Nathan leek op het moment wel op een psychopaat, oh wacht, dat was hij ook. Hij had lachend kogels door iemand zijn knieschijven geschoten, dus goed bij zijn hoofd was hij op het moment niet echt meer te noemen. Zijzelf was eigenlijk geen haar beter dan haar broer, want ook zij liet geen enkele medelijden zien. Wel leek het haar pijnlijk wat de gozer op het moment meemaakte, maar er iets van zeggen deed ze niet. Niet omdat ze bang was om er iets van te zeggen, maar de gozer verdiende het gewoon. Hij had hun immers aangevallen en wilde haar als een speeltje gebruiken. Met een diepe frons keek ze naar de hoeveelheid dode lichamen die in de sneeuw lagen. Wat moesten ze ermee doen? Om 18 jaar of langer in de cel te zitten had ze niet, dus ze moesten ze ergens gaan dumpen. Dragen ging hem sowieso niet worden, want daarvoor was ze net niet sterk genoeg. Nathan leek er blijkbaar wel een ideetje voor te hebben, want hij beval haar om het mes wat ze zonet nog vast had te pakken. Ehh... Waar had ze die ook alweer gelaten? Zoekend keek ze om zich heen om naar een glinsterend voorwerp in de verte te lopen. Hoe was die daar nou weer gekomen? Ach, wat maakte het nog uit? Door voorover te bukken pakte ze de karambit van de grond om vervolgens naar Nathan te kijken die de laatste gozer al had doodgestoken. "Kay. En nu?" vroeg ze terwijl ze het mes stevig in een van haar handen geklemd hield.

Niet veel later leek ze het ding al te pakken te hebben, enkel was het wel een flink eind verderop gekomen. Hoe. Oke, ze had in welk geval het ding terug. Ondertussen pakte hij een van de Pokéballs aan zijn riem, gezien de jongen jammer genoeg op het moment niet een aansteker mee had en daarmee dus wel wat had kunnen doen. Naja, genoeg andere dingen mogelijk om ze te verbranden. Hij zette wat stappen weg van de lijken, zelf had hi namelijk weinig zin om verbrand te worden, om daarna de Pokéball open te klikken, waar een enorme overmaatse Charizard uitkwam. "Je weet wat je moet doen." sprak hij kort tegen Agrona, ja, ze wist nu maar al te goed wat te doen, of ze er blij mee was? Geen idee, in welk geval liet de Flame Pokémon het niet merken. Hij had niets gezegd op Caith der vraag, ze kon het wel nu even gaan raden wat hij van plan was. "Misschien dat je ervoor moet zorgen dat het bloed op je kleding weggaat, voor we ergens anders heengaan." hm, normaal zou hij een pokercenter of dergelijk voorstellen, maar nu in deze staat? Nee, dat was geen slim idee. Hij trok wel zijn vingerloze handschoenen als eerste uit, gezien deze nu nog wel het meest bevlekt waren met de rode vloeistof. Nu nog zijn jas, maar die kon hij wel uitdoen ofzo, dus dat scheelde. Op zijn gezicht? Ohja, das waar. Snel veegde hij dat weg, was ook weer gedaan.

Ze had haar mes van Nathan moeten pakken, maar waarom wist ze niet. Alle gozers waren dood, dus veel met het mes kon ze nu niet meer doen. Afwachtend keek ze Nathan dan ook aan om te zien hoe hij een van zijn Pokéballs pakte. Wat was hij van plan om te doen? Nadat hij het rode ding had opengeklapt verscheen er een pracht van een beest. Het was een Charizard, maar deze keer was het geen zwartte. Was zijn starter die hij nu al zo'n negen jaar bij zich had? Wow. Ze was zo gefascineerd over het beest dat haar mond bijna open hing, maar wat wel zeker was dat zij er ook zo een moest hebben. Ja, moest. Op de vraag wat ze met het mes moest doen kreeg ze geen antwoord, maar wat hij wel zei was dat ze iets aan haar kleren moest gaan doen. Yhea, right, maar hoe moest ze hier nou weer aan schone kleren komen? "Ik ga echt mijn jas niet uittrekken, daar is het immers veel te koud voor," mompelde ze eigenwijs om met een frons naar haar bebloede shirt te kijken. Gvd. Wanhopig probeerde ze de bloedspetters er vanaf te krijgen, maar daardoor maakte ze het alleen maar erger. Gefrustreerd slaakte ze een zucht om maar het bloed van haar gezicht af te vegen, althans voor een groot deel. Gvd.

Terwijl hij zijn rug had gedraaid naar Agrona en de rest, keek de groenharige zijn zusje aan met een zucht. Ondertussen was het te voelen hoe er een enorme hitte ineens tegen zijn rug aankwam, waardoor hij meteen al kon weten dat de Flame Pokémon bezig was, mooi. Er werd door de rozeharige gesproken dat ze echt niet haar jas zou uitdoen, gezien het daar veels te koud voor was. Hij bleef even stil, nadenken over wat ze konden doen. Hm, Anistar was toch niet heel ver van hier? Zo nodig konden ze daarheen gaan, immers was daar 'zijn' huis. "We zijn niet te ver van Anistar City, we gaan daarheen. Daar woon ik namelijk." besloot hij uiteindelijk, met nog de uitleg waarom precies daar natuurlijk. Hij wachtte weg nog even op antwoord van haar, voordat de groenharige iets verder zou gaan doen.

Blijkbaar was Nathan van plan om de hele boel in de fik te gaan zetten. Aha, dat was nog niet eens zo'n slecht idee. Wel zonde dat zijn Pokémon het voor hem moest doen, maar ja het was voor nu immers niet anders op te lossen. Even keek ze naar de draak die een Flamethrower losliet om de gozers en al te verbranden, om vervolgens haar blik weer op Nathan te richten. Yhea right, ze ging dus mooi niet haar dierbare jas uittrekken in deze kou, ze stierf al zonder. Haar broer stelde voor om naar Anistar City te gaan, iets wat ook geen slecht idee was. Wow, sinds wanneer kwam Nathan met goede ideeën opdagen? "Dat is nog niet zo'n slecht idee. Maar als we erheen gaan hebben we altijd nog de kans dat mensen ons zien en de politie bellen." Ze zag hun reactie al voor zich als twee met bloed besmeurde mensen droogjes door de straten liepen.

Wetende dat als hun nu gingen vertrekken, de Fire type hem wel zou volgen liet hem daar weinig over zorgen maken. Daar had ze wel een punt yeah, maar het was dat de twee al vrij bij de rand van Snowbelle waren, en zo was zijn huis dat maar dan bij Anistar. "Het ziet er niet naar uit dat er voorlopig iemand komt, mijn huis daar is vrij aan de rand, dus we kunnen dat wel ongezien erheen komen.. Of je wit vliegen?" dat vond hij ook prima, dus eigenlijk was het aan de rozeharige de keuze. Wel scande hij even snel de omgeving, waar niets te zien was kua andere mensen, dus daar zaten ze wel goed mee. Voorlopig dan. Hierna keek hij afwachtend aan, met het bijna normale fronsje op zijn gezicht, niet dat je dat hem echt kon kwalijk kon nemen erover. Ondertussen was Agrona gestopt, blijkbaar al klaar zijnde met haar taak. Hij ging haar echter niet terugkeren in der Pokéball, wetende dat ze zo nodig nog wel voor het moment van pas kon komen.

Het was duidelijk dat ze echt niet het risico wilde lopen om opgepakt te worden door de politie. Of Nathan had gezeten wist ze niet, maar dat boeide haar op het moment ook vrij weinig. Als zij maar niet kwam te zitten, dan was alles goed. Nathan legde uit dat zijn huis op de grens van Anisar lag, dus zorgen maken over dat iemand ze zag hoefde ze niet. Ah, mooi. Wel kwam hij met een alweer geniaal voorstel waar ze niet lang over hoefde na te denken. Lopen werd hem sowieso niet omdat ze te veel te lui was, maar vliegen was integendeel een geniaal idee. Ook had ze nog nooit op een Pokémon worden, dus dat zou een geweldige ervaring kunnen worden. "Vliegen lijkt me erg leuk, maar er is wel een probleem... Oliver kan mij niet echt dragen," sprak ze met een schaapachtige glimlach. Ze zag het al voor zich, een kleine vleermuis die haar door de lucht heen droeg.

Het antwoord kwam al vrij snel, welke namelijk luidde dat vliegen haar erg leuk leek. Snapte hij, het was in welk geval een stuk minder saai dan ordinair lopen. Het was dan ook iets dat hij absoluut niet zou ontkennen erover hoor. Wel werd er nog gesproken dat er een probleem was; dat haar vleermuis haar niet kon dragen. Ze meende het. "Denk je echt dat ik het zou voorstellen als ik daar niet iets op had?" sprak hij, met een glimlachje op zijn mond. Vervolgens pakte hij de Pokéball van Abby, om het ding open te klikken. Hieruit kwam dus de tweede Charizard, overduidelijk kleiner dan Agrona, maar nog steeds. De kleinere Charizard keek Caith even onderzoekend aan, om daarna naar haar trainer te kijken, alsof deze wou vragen 'en wat moet ik hier nou weer mee?' "Klim maar op der, ze doet je niets." sprak de jongen, even scherp naar Abby kijkend. Dat zei haar al genoeg, iemand die ze dus niet mocht aanvallen.

Met een schaapachtige glimlach keek ze naar de jongen toen ze hem uitgelegd dat haar vleermuis haar niet door de lucht kon dragen. Als ze had geweten dat hij dat wel kon had ze hem allang al als een vervoersmiddel gebruikt, maar helaas. Nathan leek hierop een oplossing te hebben, want hij pakte al een tweede Pokéball uit zijn zak. Hoeveel vliegende Pokémon had hij wel niet in zijn team zitten? Als hij er veel bij zich had wilde ze er echt wel eentje huren voor een dag hoor. Nathan klikte de Pokéball open nadat hij deze had vergroot om een tweede Charizard vrij te laten. Welke van de twee was nou zijn starter geweest? Met een frons keek ze naar de draak die haar aankeek alsof ze een stuk vuil was wat vernietigd moest worden. Wow, en bedankt. Twijfelend keek ze naar Nathan toen hij sprak dat de draak haar geen kwaad zou doen. Yhea, ofcourse. En dat moest ze geloven nadat de draak zo naar haar had gekeken? Na een poosje getwijfeld te hebben besloot ze maar om naar de draak toe te lopen en voorzichtig een hand op diens flank te leggen. Ach, het was nu of nooit. Door zichzelf op te hijsen klom ze op de draak om zich vervolgens goed te nestelen. Zo slecht zat dit nog niet eens.

Het was wel vrij duidelijk te zien geweest hoe ze met een frons had gekeken naar Abby, iets waarop de jongen even lichtelijk op had gegrinnikt. Het was nou niet bepaald dat ze er als de liefste soms uitzag, maar dat hoefde niet meteen zo te zijn hoor. Echt niet. Ze leek zelfs na zijn woorden te twijfelen erover, ach joh, dat viel ook wel mee zeg, hoe erg het zou zijn. Dacht hij in welk geval. Toen de rozeharige haarzelf eindelijk leek op te hijsen, gaf hij een klopje tegen Agrona´s flank, waardoor de Pokémon wat naar voren ging buigen, hierdoor kon de jongen makkelijker op haar rug zitten, wat Nathan dan ook deed. Hij wachtte even tot Caith zat, om daarna tegen de Charizard te zeggen. "Naar Anistar." wetende dat de ander wel zou volgen, steeg Agrona op, om in een noodvaart weg te vliegen, zodra hij achter zich keek, was het inderdaad te zien hoe Abby op een klein afstandje achter hun bleef vliegen. Dit leek nog wel prima te gaan, mooi. Niet veel later zakten ze beiden wat af kua snelheid, zodat ze nu naast elkaar vlogen. "En wat vind je ervan?" vreog hij maar aan Caith.