Get Evolve

Nogmaals keek hij naar de Pokéball die in zijn hand lag, gevuld met een Ground type. De vangst was achteraf niet handig geweest, gezien hij juist oog had voor Electric types en Darcy was een uitzondering. Die had hij bewust gevangen zonder een schuldgevoel, maar deze Trapinch? In de hitte van het moment had hij er een Pokéball naar gegooid en zat hij er vast aan. De blonde jongen slaakte een diepe zucht en liep dieper een bos in, nog niet wetend wat hij ermee moest. De bruine Pokémon was namelijk zeker niet zwak in vergelijking met de rest van zijn team. Het bleef daarentegen een Ground type. Verder lopend met de Pokéball in zijn hand liep hij al richting een simpel uitziend stadsparkje toe. Het was voor de verandering eens rustig en het gebrek aan gegil van kinderen was daar de oorzaak van. De tijdstip was ook behoorlijk vroeg. Al dagen had hij bagger geslapen en vermoeid wreef hij met zijn vrije hand bij zijn oog. Hij was dan ook helemaal bekaf. De reden hiervoor lag niet geheel bij de Pokémon, maar hij kon vast wel een uur of twee meer slapen als hij alles weer op rolletjes met de Pokémon had. Tore wilde dan ook rustig plaatsnemen op een bank om de Trapinch aan te spreken en erover na te denken. Zoals gewoonlijk ging zijn plan niet door en ditmaal, omdat een jong figuur vlak voor hem opgedoemd was. Een joch van amper tien jaar oud die hem grijnzend aankeek, energiek wijzend naar hem. ‘Onze ogen hebben ontmoet, dus moet ik je uitdagen!’ Nee hea, niet deze onzin weer. De knul tot zich opnemend, snoof hij kort, maar wel met een beleefde glimlach op zijn gezicht getoverd. “Moet je niet, gezien ik je niet aange-“ ‘Wees voorbereidt!’ Oh… Dit was dus weer een situatie, waarin hij moest belanden en-“Au!” De jongen was klunzig en wierp gelijk zijn Pokéball naar boven, die recht op Tore’s hoofd openklapte en bleef liggen. Deze jongen testte zijn geduld, maar als hij dan een gevecht wilde hebben, waarom dan ook niet? Misschien vormde hij wel een betere band met de Trapinch?  En... hij had toch niet meer de beste humeur en greep uit beleefdheid de Pokéball vast en wierp die terug naar de jongen toe. Zonder moeilijk te doen over een daadwerkelijk strijdveld stapte Tore naar achteren en haalde de Trapinch tevoorschijn die geeuwend ter plekke verscheen. De jongen daarentegen had schijnbaar… “Echt..?” Ja, de tegenstander had ook een Trapinch, maar een nors uitziende die uit twee bijna niet-bestaande neusgaten snoof. Dit werd nog interessant.



‘Sand Attack!’ riep het joch fanatiek en zijn Trapinch kroop recht naar voren en spartelde met zijn pootjes om zand op Tore’s Trapinch te krijgen. Deze wachtte geduldig op een actie van de blonde jongen die niet heel geïntimideerd werd door een poging tot het verlagen van de nauwkeurigheid van de aanvallen. “Gebruik je Earth Power, Trapinch!” sprak Tore beheerst met zijn armen strak over elkaar en met een kalme blik. In vergelijking met gymgevechten of andere gevechten was hij verbazingwekkend kalm over deze, maar dit wilde hij dan nog amper een gevecht noemen tegenover een knul met een zo te zien zwakkere Trapinch. Zijn Trapinch knalde zijn massieve kop tegen het zand aan en met een sterkere zwaai van zijn kop en pootjes liet hij de aarde onder die van de tegenstander in stukken breken en uiteindelijk begeven. ‘Tra-Trapinch!’ gilde de tegenstander angstig uit die wanhopig zichzelf op vaste grond probeerde te brengen en daarbij elke stuk rots vastgreep in flinke wanhoop. Jammerend lanceerde hij zich met veel moeite steeds hoger en hoger en wist via de rotsen uiteindelijk bij de rand van de kleine krater te komen die de Earth Power veroorzakt had. Vol gekreun bracht de Pokémon zich over de rand met zijn vastberaden ‘Trainer’ achter zich. ‘Goed zo, je kan het wel. Het is geeneens heel effectief, dus... laat hem wat zien met je Mud Slap!’ De jongen dacht hiermee zijn troef toegepast te hebben en zijn Pokémon begon vastberaden modder om zich heen te werpen, maar voornamelijk de kant op van Tore’s Trapinch. Het was eerst zand geweest, maar nou zelfs modder? Dit was oprecht het meest onbenullige gevecht ooit. “Stop de Mud Slap met je Rock Tomb!” Zijn eigen Trapinch volgde gehoorzaam de commando op en liet een flinke zand tornado om de tegenstander heen razen die de modder met zich meenam. Kreunend door de modder en de windrukken, waarmee hij de lucht telkens in werd getild, had Tore maar besloten daadwerkelijk in actie te komen. Het was namelijk eerder een gevechtje geworden, waarin er om de beurt aangevallen werd. “Vuur er een Rock Slide op!” Met zijn mondhoeken opgetrokken uit amusatie lanceerde zijn Trapinch nog een reeks rotsen op de Rock Tomb die door de wind in de aanval met volle kracht tegen het lichaampje van de tegenstander gelanceerd werden. ‘Tra-Trapinch!’ kreunde deze luid, terwijl zijn Trainer nerveus begon te slikken uit angst dat zijn Pokémon teveel pijn zou lijden. Zou hij anders het toch minder heftig aanpakken voor de knul, gezien hij vast maar pas begonnen moest zijn, of een échte uitdaging vormen? Hij besloot maar dat tweede, hoe erg men ook tegen zijn beslissing zou zijn; de knul leerde zo wel dat hij sterker moest worden. ‘E-Eh… Gebruik je Bide!’ rip de jongen nerveus en zijn Pokémon spande al zijn spieren aan en ving de klappen van de gecombineerde Rock Tomb op, waarin hij nog vast zat. Eindelijk een slimme zet van zijn tegenstander, maar niet goed genoeg, omdat het tijd kostte en Tore wel slimmer dan dat was om dan juist de tegenstander te schadigen. “Dig!” De Trapinch maakte eerst wat afstand met de nog razende zandtornado en groef zich vervolgens diep in de grond, en daarmee begon het aftellen totdat de Trapinch van hun tegenstander uit zou halen. Wat écht even had geduurd, gezien er pas na één minuut een reactie volgde en de tornado met een flinke kracht openbarstte door de Bide. Echter landde de Pokémon ongelukkig weer op de grond met namelijk zijn kaken diep in de grond en zijn priegelige lijfje er bovenuit stekend. Hopeloos bewoog hij zijn pootjes alle kanten op, terwijl zijn jonge Trainer een paar stappen had verzet naar zijn Trapinch. ‘Maakt écht niet uit, probeer er nu maar uit te komen! Beweeg zo snel als je kan heen-en weer, dan wurm je er vast uit –of... Bite! Bijt de aarde weg!’ kraamde deze uit wat een goede strategie was, maar hij had al teveel tijd ingenomen met het nadenken. “Verschijn uit de grond en sleur hem weg met je sterkste Crunch!” riep Tore uit, waarop de grond onder hen flink begon te trillen, maar het hevigst onder de tegenstander. De grond brak na verloop van tijd open en al spoedig brak de aarde in stukken en verschenen de massieve kaken van zijn Trapinch die zich genadeloos om de nek van de tegenstander sloten. “Ga maar los,” zei hij eenvoudig en de Pokémon draaide met een krachtige zwaaibeweging van zijn kop de tegenstander enkele meters de lucht in. ‘N-NEEE! Tra-Trapinch… Doe snel je… ehm…Oeh, ja, gebruik je Feint Attack tegen hem en combineer het met je achtige Bite!’ sprak de jongen paniekeriger, nerveus zijn armen wrijvend, terwijl hij de lucht in staarde waar zijn Pokémon nog vrij in rond tuimelde. Nog verward wist de Pokémon echter zijn eigen kaken te openen en zijn pootje aangespannen te houden toen de zwaartekracht zijn werk deed en hij rap naar beneden viel, regelrecht op Tore’s Trapinch. “Vuur je Sandstorm op hem af!” Zo kon hij de tegenstander’s snelheid drastisch verminderen en zijn combinatie misschien wel helemaal blokkeren. De rupsachtige van Tore maakte een instemmend geluidje en vuurde ook een flinke zandstorm af die gelukkig ook gelijk de tegenstander vertraagde, maar… niet tegen hield. Met nog steeds zijn kaken wijd opengesperd en zijn pootje klaar voor de uithaal naderde deze hem. Dat was weer eens fijn. Met een flinke klap knalde deze tegen hem op en zette eerst zijn tanden in de nek van Tore’s Trapinch, voordat hij een flinke stoot incasseerde tegen de kop van hem met zijn Feint Attack. Door de klap en gewicht werd de jammerende Trapinch van Tore dieper de grond in geduwd. Nu hij weer eens in het voordeel was, glimlachte het joch en sprong hij  bijna letterlijk een gat in de lucht. ‘Nu hebben we je. Knal er nog een Crunch erachteraan!’ Zijn Trapinch drukte met zijn lichaamsgewicht de ander nog tegen de grond aan en opende weer zijn kaken om weer de keel dicht te knijpen. Geen sprake van dat hij zu verliezen van een knul. “Bulldoze hem van je af!” Een plotselinge woede kwam in de Pokémon op die met hervatten energie met een zwaai van zijn kop de ander van zich af wierp en met een frons recht op hem afschoot. Met zijn volle lichaamsgewicht knalde hij tegen hem op, terwijl de andere Trapinch luid kreunde door de linke klap. Ze hadden weer de overhand in de niet zoveel voorstellende gevecht wat voornamelijk uit een worstelgevecht tussen twee Trapinch bestond. Heel… spannend. ‘Oh ne, s-snel! Gebruik je eigen Bulldoze!’ Dit was wel het moment dat hij zichzelf in de knul dacht te zien, compleet niet-wetend hoe hij tijdens een gevecht in actie moest komen. In het begin was hij zelf niet veel beter door niet op een strategie te komen en zichzelf en zijn Pokémon onnodig in gevaar te brengen. Nu wist hij wel al beter en dat zou hij maar ook bewijzen, zoals Nathan het bij hem had gedaan. De Trapinch van de ander beukte ook zijn eigen lijf tegen zijn Trapinch, maar slaagde er niet in hem van zich af te krijgen. “Bite!” riep Tore eenvoudig en met een plotselinge energieboost greep zijn Trapinch de pootjes van de ander vast en beet fel in zijn nek en slingerde hem tegen de grond aan. Het gevecht had degelijk de nodige aandacht inmiddels getrokken door buitenstaanders, maar hij trok zich er niets van aan, terwijl zijn tegenstander nerveus om zich heen keek. Die fout had hij ook al gemaakt, maar dat terzijde…



“Beëindig het met je –Wat?” Het lichaam van zijn Trapinch gloeide plotseling op en trok direct alle aandacht aan, evenals die van hun tegenstanders die roerloos bleven toekijken. Het lichaam begon zich te ontdoen van de enorme kop en zich te segmenteren in een meer langwerpig ichaam, gepaard met hoekige vleugels. “Earthquake,” zei Tore al, voordat de evolutie voltooid was en zonder daar een probleem mee te hebben liet deze de Trapinch los en sloeg flink met zijn nog niet volledig ontwikkelde vleugels. De grond begon gelijk heftig te trillen, meer dan de Dig veroorzaakt had en zorgde voor een iets grotere breuk in de grond onder de nietsvermoedende Trapinch. “Maak het af met je Bite!” Met een grijns op zijn gezicht vloog de witte schim met zijn drie paar aan vreemde poten recht op de Trapinch af  en zette zijn vlijmscherpe hoektanden in de nek van de Trapinch m hem uit de gleuf te trekken. Echter ging hij ruw te werk en schudde zijn kop, terwijl hij hoger de lucht in vloog, gereed om de strijd te beëindigen. Tore had naar de knul gekeken voor zijn reactie en hij was niet bezorgd om de Pokémon, maar nog steeds verbaasd door de evolutie. Hmm, ze verschilde toch wel flink. “Knal hem met een zwaai van je staart tegen de grond aan!” De Vibrava die inmiddels klaar was met de evlutie knikte gehoorzaam en liet de Trapinch los en knalde er een krachtige klap met zijn staart erachter. Op volle vaart landde de Trapinch op de grond, maar zelfs de Vibrava zag in dat het misschien te heftig zou zijn en vuurde een Sandstorm achter zonder dat Tore het erg vond. Met een iets zachtere plofte de Pokémon uitgeteld op de grond neer en liep Tore met de Vibrava naast hem rondzwevend op de knul af. Deze keerde zijn Pokémon sprakeloos terug en leek elk moment in huilen te gaan uitbarsten toen Tore hem aankeek. Oké, hierin verschilde hij dan weer met Nathan; hij kon aardig doen. De knul gaf hij een vriendelijke aai over zijn hoofd. “Wat je zag was een evolutie, maar helaas lette je daardoor niet op je eigen Pokémon die keihard voor je vocht,” De jongen kon zijn tranen nog net inhouden, en toen hij de jongen gepasseerd was liep hij met een glimlach verder. “Je was een waardige tegenstander, maar… bedank je Pokémon voor al zijn moeite. Respect is een goed startpunt,” Na die woorden meende hij dan ook een zacht bedankje te horen die de knul aan zijn Pokémon af. Die maakte vast niet dezelfde fout als hij. “Bedankt, hé, Vibrava,” De Pokémon keek de blonde jongen vrolijk aan en knikte er uitbundig om.