Evolution += 2[Open]

“Ontwijk en gebruik je Charge Beam!” De aal-achtige Pokémon wierp zichzelf opzij, voordat de hoektanden van de Luxio een kans hadden om zich in haar lijf te planten. Met een zwaai van zijn staart wist hij nog net stabiel op zijn vier poten te belanden, voordat hij zijn lichaam regelrecht tegen haar slijmerige lijf aan wierp, voordat ze haar aanval had kunnen afvuren. De klap was pijnlijk aangekomen en met een kreun rolde zijn tegenstander over de grond en kwam ze vlak voor een boom tot stilstand. Licht kreunend schudde ze na enkele tellen haar kop, voordat ze met vernauwde ogen vuil naar Gauss keek. Ze zou niet een ander haar zo makkelijker laten verslaan, zeker wanneer hun Trainer toe keek en haar bevelen gaf. Met hernieuwde energie wierp ze zich de strijd in en vuurde een krachtige Charge Beam op haar tegenstander af die het echter moeiteloos met een sprong ontweek. Er sierde een triomfantelijke grijns op zijn gezicht die de laatste tijd voorzichtig, maar steeds vaker tevoorschijn kwam. Eindelijk keerde er ook wat meer zelfvertrouwen en trots in Gauss terug maar het had zeker zijn tijd genomen. Hetzelfde kon gezegd worden over het wennen aan inmiddels de tweede versie van de mechanische poot die hij voor hem gemaakt had. In het begin was hij vaak gestruikeld en had dat hem enkel des te meer gekrenkt, maar na hem rustig begeleidt te hebben zag het eruit alsof het een poot van vlees en bloed was. Geen metaal in te bekennen. Na een uithaal van Coulomb werd hij enkel herinnerd aan zijn angst voor vuur, maar ook nog iets wat een probleem zou vormen; hij was telkens onrustiger en gebruikte meer spierkracht, maar ook roekeloosheid in gevechten. Ook in oefengevechten, zoals deze. “Hup, Coulomb. Raak hem!” Ze schoot steeds haar aanval mis door de behendige bewegingen van Gauss. Dit gedrag herkende hij echter al te best en het was dus het teken dat er binnenkort een evolutie op komst was. Na al die keren met Newton en Joule meegemaakt te hebben leerde hij een bepaalde gedragspatroon te herkennen, zoals zulk impulsief en onrustig gedrag. Hetzelfde gold ook voor Coulomb die ondanks haar vrij zwakke onhandige lichaam toch een uitdaging voor de grotere en meer gespierde Luxio scheen te zijn. Ze wist haar glibberige lichaam goed te gebruiken en had een manier gevonden om zich voort te bewegen op het land: ze kromp haar lijf in elkaar en lanceerde haar lijf de lucht in. De laatste tijd scheen ze echter het vermogen te hebben om daadwerkelijk rond te kunnen zweven, maar tot vandaag had ze het niet veel gebruikt. Inmiddels scheen Gauss bijna succesvol erin te zijn haar uit te schakelen door haar lijf tegen de grond aan te drukken en haar keel vast te grijpen met zijn tanden. Als niet één van de meest agressieve Pokémon beet hij heel voorzichtig, enkel licht trekkend aan haar huid. Coulomb daarentegen spartelde flink en deelde een rake tik uit tegen de snuit van hem, waardoor hij direct los liet. Versuft en met een jammerende kreun schudde hij zijn kop, voordat hij weer een aanvalshouding aannam.

Op dat moment zag hij echter dat ze bezoek hadden gekregen van een hele zwerm Zubat-achtige Pokémon die chaotisch uit een grot vlogen. Het waren afschuwelijk lelijke Pokémon die lichtblauwe dons hadden, beschikten over een hartvormige snuit en een paar vlezige vleugels. Met een bleek gezicht staarde hij er naar, totdat ze recht op hen af vlogen. O… Godver. Pijn wilde hij ze natuurlijk niet doen, maar afschrikken was dan wel het minste wat hij kon doen. Hij moest wel snel in actie komen als hij Nathan moest geloven en niet stilletjes blijven staan… zoals... hij nú dus deed. Gezien ze vleugels hadden vermoedde hij dat het wel gedeeltelijke Flying types moesten zijn, dus als hij nou eens..? “Gauss, gebruik je Leer en Coulomb, knal met een Spark tegen ze op!” De verdedigingsniveau ging hiermee omlaag en de aanval zou voor helaas meer pijn zorgen, maar enkel de voorste menigte afschrikken die toch meestal sterker waren dan de rest. Tore was inmiddels dan ook opzij gesprongen en zag in zijn ooghoek de intimiderende blik die de Luxio aan de zwerm gaf. Ze hadden misschien geen ogen, maar zoiets zou als het goed is, nog moeten werken. Hierna was de Tynamo aan de beurt die na de aanval van Gauss, zichzelf gelijk met een elektrisch laagje over zijn lichaam op de zwerm geworpen had. De Pokémon kregen de schok van hun leven – in letterlijke én figuurlijke zin- en kraamden hoge veraste kreten uit, maar weken helaas niet van hun route af. Wel trokken ze hun kaken open waar één vlijmscherpe hoekige tand zat die blonk onder het weinige zonlicht. De grootste exemplaar was al op hem af gevlogen en wilde zijn tand al gelijk in zijn arm zetten, totdat hij automatisch tegen de snuit van de Pokémon had getikt. Als zijn meest gevoelige orgaan zijnde krop hij gelijk in elkaar en vloog direct uit pure angst weg, gevolgd door de rest. Tore bleef verbluft stil staan, terwijl de Pokémon langzaamaan wegvlogen. Had hij zich zonet verwe- ‘Ty!’ De Tynamo was in de tussentijd nog bezig haar lijf tegen de zwerm in te werpen en ditmaal de wat zwakkere leden van de groep. “Coulomb, kappen!” De Pokémon stopte echter niet en begon plotseling licht af te geven. Haar lichaamstransformatie was echter niet genoeg om haar tegen te houden en direct knikte hij naar Gauss om haar tot een halt te krijgen. De Luxio zakte zijn oren ietwat onzeker opzij, maar sprintte op haar af en wist een zoveelste uithaal met zijn staart te blokkeren.
Opgelucht dat het voorbij was liep Tore gelijk op de twee af, maar net nadat Coulomb stil zat en haar lichaam vinnen toonde, vervolgde Gauss. Dit had hij dan helemaal niet verwacht; spontaan twee evoluties achter elkaar, maar… Hij had al eerder drie evoluties tegelijkertijd meegemaakt. Het lichaam van de Luxio vervormde en hij zag zijn kleine manen uitgroeien tot een flinke bos vacht die alle kanten uit uistak, terwijl zijn lichaam gespierder werd. Met het licht van beide Pokémon eindelijk gedempt keek hij goedkeurend op de twee neer en gaf ze zonder iets te zeggen een klopje tegen hun kop. Zijn angst werd toen werkelijkheid; Gauss had geen evenwicht op zijn mechanische poot en zwikte al opzij, maar het was Coulomb die zijn gezicht opving en haar kop vervolgens tegen Tore’s gezicht wreef. Ze was verre van vriendelijk tegen de rest van het team, dus dit had hij zeker niet verwacht maar het kon net zo goed zijn dat ze dat deed om hem een plezier te doen. Er stond echter een nieuwe metalen poot in schema voor Gauss.