And so we meet again

"Kom op Lai, we moeten nodig eens gaan trainen," zei ze tegen de Shinx, waarvoor ze op haar knieën zat. De blauw/gele pokémon snorde zachtjes, terwijl hij langs het been van het meisje streek. "Ja, je bent lief, maar we moeten toch echt iets aan je training gaan doen," Ze kwam overeind en pakte een tweede pokéball erbij. "Ik ga je vandaag tegen Suzume laten vechten, om te kijken of jullie aan elkaar gewaagd zijn," zei ze tegen de Shinx, voordat ze de Vullaby uit haar pokéball liet. "Ben je er klaar voor Suzume?" vroeg ze en de Vullaby schudde enthousiast haar veren dek uit.

Niet veel later stonden de twee pokémon tegenover elkaar. "Lai, begin met Spark. Suzume, counter de aanval met Air Slash," De Shinx rende in volle vaart in de richting van de Vullaby, die probeerde de lucht in de vliegen om te reageren met de Air Slash aanval. Nog net op tijd wist de kleine vogel pokémon de aanval op gang te krijgen, maar de Shinx ontweek de aanval makkelijk, waardoor deze achter hun tussen de bomen verdween. "Oops," mompelde Yuuki en ze rende snel tussen de bomen door. "Sorry, ik heb je toch niet geraakt hè?" vroeg ze blindelings. Pas toen ze doorhad tegenover wie ze stond, kwam er een glimlach op d'r gezicht. "Oh, hey Jean," zei ze vriendelijk.

[First post for Jean-Piere Depuit]

Zo te zien had Suzume Jean niet geraakt, wat een opluchting. Ze glimlachte eventjes en zag hoe de oudere man op zijn knieën ging zitten en haar pokémon dichterbij riep. De Vullaby keek een beetje vragend naar de uitgereikte hand, voordat ze naar haar trainster keek. Yuuki knikte en met enige moeite fladderde de kuiken pokémon in de richting van de hand. Het meisje keek om toen ze opeens een zachte soort van brul achter zich hoorde en merkte dat de Shinx probeerde om dichterbij te komen. "Kom maar, Lai. Hij doet je niets," zei ze zachtjes en de leeuw pokémon kwam een beetje achterdochtig in de richting van de hand gestapt. "Suzume kan je natuurlijk al. Dit is Lai-ying, het nieuwste lid van mijn team," stelde ze haar pokémon daarna voor aan Jean. "Wat deed je trouwens hier?" vroeg ze daarna.

Haar pokémon wenden gelukkig snel aan Jean-Pierre, dus dat kwam wel goed. Ze had eigenlijk helemaal geen pokémon die moeilijk waren in de omgang, alleen Yurei en Ikiryo wilde nog wel eens geintjes uithalen met vreemde. Iets wat soms nog wel eens in het verkeerde keelgat kon schieten. Lai-ying snorde zachtjes, terwijl kopjes gaf aan de oudere man. Jean-Pierre vroeg aan d'r wat ze aan het doen was hier en vertelde daarbij dat hij zelf op de markt muziek aan het spelen was. Nu pas viel het haar op dat hij een keyboard op zijn rug had. Ze luisterde naar wat hij verder te vertellen had en glimlachte. "Ik was aan het trainen, deze twee pokémons zijn nog jong, maar ze zijn sterk. Dus ik wil hun training op schema houden. Kan je goed spelen trouwens? Mag ik een stukje horen? Vroeger wilde ik altijd een instrument leren, maar er is nooit wat van gekomen," zei ze daarna, met een kleine schittering in haar bordeaux rode ogen.

Ze glimlachte eventjes en haalde haar schouders op. "Ik heb een goede band met mijn pokémon, er zit alleen een plaaggeest tussen," zei ze met een zachte zucht. "Maar voor de rest weet ik wel hoe ik m'n pokémon moet aanpakken. Lai-ying is gewoon een vechtersbaas, dus die moet ik onder de knie zien te krijgen." Ze gaf de twee pokémons een aai over hun kopje heen en Lai-ying deed een poging om haar om ver te gooien. "Laat maar jongen, het is al goed," zei ze daarna met een lach.
Jean-Pierre had ondertussen zijn keyboard neer gezet en ze ging op de grond zitten, op een plekje waar het gelukkig niet al te soppig was en floot haar pokémons bij zich. Lai-ying zat al snel op haar schoot, terwijl Suzume voor haar in kleermakers zit geslagen voeten te gaan zitten.
Terwijl de laatste klanken verdwenen tussen de bomen, klapte Yuuki in haar handen. "Dat was echt heel goed," zei ze met een grote glimlach op haar gezicht. "Heb je jezelf dat geleerd?" vroeg ze daarna nieuwsgierig.

"Ohh," zei ze zachtjes. Ze had best wel respect voor mensen die konden spelen en zingen. Ze had zelf nooit echt tijd gehad om iets aan hobby's te doen, dus was ze zichzelf gaan richtte op het trainen van d'r pokémon en het bewijzen van zichzelf bij Team Rocket.
Ze schrok dan ook een beetje toen Jean-Pierre haar uitnodigde om te komen oefenen. "Uh.." stamelde ze een beetje uit het veld geslagen en keek toen van de oudere man naar het keyboard. Voorzichtig stond ze op en iets wat trillend liep ze in de richting van het Keyboard. "M-misschien iets simpels," oh dear Arceus, ze had hier niet echt op gerekend. Wel merkte ze dat voor haar, haar Shinx omrolde van het lachen. "Shut up, Lai," blafte ze naar de pokémon toe, die meteen stil was en iets naar achter kroop.

Ze keek even beschaamd naar de man, maar knikte toch. Ze ging naast hem staan en lette goed op waar hij zijn handen legde en probeerde de klanken vast te houden in haar hoofd. Ze vond het mooi hoe hij speelde en wat hij speelde en ze voelde zich op d'r gemak in zijn gezelschap. Wel knaagde het ergens aan d'r dat iedereen die ze kon hartstikke aardig en lief tegen d'r deed, zonder dat ze wiste wat ze daadwerkelijk deed. Ze was zich er van bewust dat ze heel wat vriendschappen zou verliezen zodra het aan het licht zou komen dat ze bij Team Rocket zat.
Eventjes schudde ze haar hoofd om de gedachten eruit te schudden en legde haar handen op het keyboard. Voorzichtig drukte ze een paar toetsen in, voordat ze knikte naar Jean-Pierre. Langzaam begon ze hem na te spelen.

Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze merkte dat het best wel goed ging zo. Totdat Jean-Pierre zijn handen van het toetsenbord af haalde en zei dat ze nu zelf wat mocht spelen. Ze slikte eventjes en probeerde de tonen in haar hoofd terug te halen. Daarna legde ze haar handen op de toetsen en speelde voorzichtig de melodie na. Er zaten enkele valse tonen in en ze vergat hier en daar een toets, maar verder vond ze het nog best redelijk klinken, al zei ze het zelf.

Ze voelde hoe haar wangen rood werden toen ze een complimentje kreeg van de man en wilde eigenlijk wat verlegen wegkijken, maar ze besloot om haar ogen gericht te houden op het keyboard. "Bedankt," zei ze zachtjes, terwijl ze luisterde naar wat Jean-Pierre eigenlijk te zeggen had en merkte dat hij zijn Emolga de opdracht gaf om haar te dirigeren. Ze keek hem even geschrokken aan. Wait, what!? Wat moest ze nou weer gaan doen. Ze zou hulp krijgen van een pokémon, terwijl ze net een klein stukje van een melodie kon spelen. Oh Arceus, waarom had ze ingestemd? Ze slikte eventjes en keek naar de Emolga, daarna knikte ze langzaam en begon met spelen.