In Dire Need

Samen met Dante liep Lizzy tussen de bomen door. Vandaag waren ze in Santalune of, om het beter te zeggen, in het Santalune Forest. Na het hele kerstgebeuren had ze graag wat rust gehad, maar helaas. Als ranger had ze het druk. Naast haar lessen, die ze echt zat was geworden, moest ze ook maandelijks een missie uitvoeren. Dus vandaag liep ze door dit bos, op zoek naar een meisje die een gewonde Pichu had gevonden. In elk geval ging haar pokémonkennis erop vooruit. Nu kon ze zeker de helft van alle bekende pokémon noemen, al was het niet iets wat ze wilde uitproberen. Lizzy wierp een blik op Dante en bedacht zich tevreden dat ze helemaal geen zevenhonderd pokémon hoefde te kennen zolang ze haar maatje maar had. De Riolu had een erg speciaal plekje in haar hart, geen pokémon zou zo speciaal zijn als de blauwe vos. Ze wilde wel nog steeds meer pokémon vangen, maar voor nu moest ze eerst eens leren vechten met Dante. De Riolu was nog net zo zwak als toen ze de reis begonnen. Zelf wilde de pokémon ook graag sterker worden, maar het was moeilijk. Vooral omdat ze weinig vrije tijd hadden en geen van beidde wist hoe je goed kon trainen. Om maar gewoon in het wilde weg pokémon te bevechten leek zo.. verkeerd. Als ranger leerde ze dat elke pokémon waarde had, ja, zelfs de Wurmples, en dat je ze geen pijn mocht doen tenzij het echt niet anders kon. Dante zag er ook niks in zitten, ze trainde nu vooral door haar vechttechnieken te oefenen met dummies die beschikbaar waren gesteld. Maar wat had je daar aan? Je werd niet bepaald sterker, alleen je techniek verbeterde. Voor nu zouden ze maar gewoon hun mond houden en hard werken. Ze zouden vanzelf wel sterker worden. En misschien ook ziek, Lizzy dan. Sinds het Stantlergebeuren een paar weken geleden was ze constant aan het hoesten, zoals altijd nadat ze in de koude buiten was gelopen. Alleen was dit een tikkeltje erger doordat ze had moeten vluchten voor wie weet wat. Lizzy rilde bij de gedachten aan de Zoroarks. In elk geval had ze niet tegen de Hydreigon moeten vechten. Ze had de monsters opgezocht nadat ze terug was in haar kamer en die beesten waren sterk. Dante zou in een keer kapot zijn gemaakt door de driekoppige draak. Nu was haar missie een stuk makkelijker..
Het duurde even, maar toen had Lizzy de beller gevonden. Een meisje van rond de elf jaar zat met haar Houndour naast een zielig hoopje geel. Een jonge Pichu - of waren ze allemaal jong? Lizzy wist het niet zeker – was ingestort en lag op een klein bed van bladeren. Waarschijnlijk was dat gedaan door het meisje zodat het een beetje zacht lag. Of het de beste oplossing was wist Lizzy niet, maar oké. Dante zette meteen een sprintje in en boog zich over de zieke pokémon heen. Het meisje merkte de pokémon nu pas op en een seconde later de trainer die erbij hoorde. Lizzy kwam dichterbij en probeerde zo goed mogelijk het niet awkwarkd te maken. Want daar was ze goed in! “Ik ehm.. ik ben de student ranger,” mompelde ze zo goed ze kon. Het meisje stond op en liep op Lizzy af. “Oké, want ik zit hier al echt een half uur en hij word maar niet beter en ik ben zo blij dat je er bent,” begon ze hyper, net een menselijke Dante. “En Damone werd onrustig en ik kon niks doen. Ik was gewoon heel ongerust, maar ik kan hem niet wegbrengen omdat ik hier heb afgesproken met een vriend van en hij komt in misschien tien minuten en ik wil deze dag niet verpesten en ik voel me zo schuldig dat ik hem niet kan helpen.” Lizzy wist, net als haar pokémon, niet wat haar overkwam. Zo een waterval van woorden had ze nog nooit meegemaakt. Arceus alsjeblieft. “Ik zal hem naar het pokécenter brengen,” reageerde de ranger student rustig voordat het meisje nog verder kon gaan over Arceus wie weet wat. Dante had al vriendjes gemaakt met beide de Houndour en de Pichu en had haar eigen vrolijke gesprekjes. De Riolu kon de trainer van de hond vast ook niet aan en leidde zich hiermee af. Het meisje knikte serieus en wisselde een blik met haar pokémon. Daar had Lizzy ook medelijden mee, als die dit de hele dag moest doormaken, maar gelukkig leek hij het niet zo erg te vinden. En als zij Dante kon overleven dan was het vast niet onmogelijk hier doorheen te komen. Voorzichtig liep Lizzy dichterbij de Pichu en probeerde het meisje buiten te sluiten wat door ging over hoe blij ze was dat iemand kwam helpen en hoe graag ze hem wel naar het pokécenter wilde brengen, maar ze was nog niet oud genoeg en geen officiële trainer en zo. Jaren trainen met Dante en Jane had echter geholpen alles buiten te sluiten en zachtjes pakte Lizzy de Pichu op. Wat een schatje. De kleine muisachtige keek haar aan met grote ogen en nestelde zich zwakjes in haar handen. “We gaan,” sprak Lizzy hard genoeg om over iedereen heen te komen. Het meisje knikte en begon aan haar afscheid. Oké, ze zouden  waarschijnlijk in vijf minuten gaan.
Het duurde zeker langer dan vijf minuten, maar uiteindelijk konden ze op pad. Lizzy hield haar blik vooral op de kleine Pichu die zwak in haar handen lag. Ze probeerde zich te bedenken wat er met de pokémon aan de hand kon zijn. Natuurlijk had ze voor de missie alle info opgezocht over Pichu’s, maar ze was geen dokter. Waarschijnlijk was hij ziek geworden door een ongeluk met elektriciteit. Dat kon blijkbaar snel gebeuren met deze pokémonsoort. Ze zou het wel aan het pokécenter overlaten. Dante trippelde naast haar mee en wierp ongeruste blikken op de kleine, gele Pichu. De Riolu voelde de ellende van het zielige hoopje door haar krachten, het moest vast nog erger zijn voor haar als ze de pijn van de pokémon kon voelen. Lizzy kreeg zelf ook een beetje mee van wat Dante aan haar doorgaf. Het was niet heel prettig. Daarbij was de Pichu zo schattig! Oké, ze zei vaker dat ze van grote, sterke pokémon hield, niet het soort wat maar een paar zwakke aanvallen kon leren. Maar eigenlijk.. was ze ergens toch wel echt heel dol op de schattige beestjes. Dante was er ook een, maar die verloor haar schattigheid als je haar beter leerde kennen en haar rare buien meemaakte. Die ze vreemd genoeg niet meer leek te hebben.. waarschijnlijk groeiden ze beidde op. En zonder de buien was de Riolu ook wel schattig, 90% van de tijd dan. Maar terug naar de Pichu. De pokémon was half bewusteloos en werd met gemak meegedragen, erg zwaar was hij niet. Lizzy wilde zich niet voorstellen hoe de familie van de Pichu zich nu moest voelen. Ze had dan wel geen idee van hoe dat in de natuur er aan toe ging, maar ze kon zich wel voorstellen dat zorgzame pokémon zoals Pikachu bezorgd zouden zijn om hun kinderen.  Die zou ze dan ook terug moeten vinden. Nog meer werk, yay! Maar voor de Pichu zou ze het doen, zeker weten! Alleen uit dit bos komen.
Het duurde niet bijzonder lang voordat Lizzy en haar pokémon het bos uitliepen. De Pichu was niet beter geworden, maar gelukkig ook niet slechter. Hij moest wel naar een pokécenter, dat was zeker. Samen met Dante rende het meisje half naar het gebouw met zijn bekende rode dak en liep naar binnen. Stap 1 gedaan. Dante rende meteen naar de balie en begon met wilde pootbewegingen uit te leggen wat er aan de hand was aan een verwarde medewerker. Een deel van de oude Riolu was er nog in terug te vinden. Lizzy ging bij haar pokémon staan en begon aan haar logische verklaring. Het duurde niet lang of de Pichu werd door een zuster meegenomen en verzorgd. Samen met haar pokémon ging Lizzy op een bankje zitten en wachten op resultaten. Dit wachten duurde een heel stuk langer dan eerst, maar erg veel van dit leek wachten te zijn, dus erg veel maakte het niet uit. Lizzy entertainde zichzelf door op haar laptop te werken die ze altijd bij had en probeerde te kijken of ze met wat codes kon rommelen en het menu van morgen kon veranderen in verschillende cake soorten. Dat ging ze niet doorzetten, maar het zou grappig zijn als het middageten morgen chocolade cake zou zijn. Na vandaag had ze het nodig. Het duurde zeker een uur en een stuk cake voordat iemand kwam vertellen dat de Pichu het goed maakte en beter werd. Hij mocht nog niet weg, maar de toestand was in elk geval stabiel. Lizzy knikte en nam de opties even snel door. Weggaan was er geen van, de beste was om te wachten tot de pokémon helemaal beter was en hem dan terug te brengen naar zijn bos. Samen met Dante liep het meisje naar de kamer van de Pichu en nam plaats op een stoel. De kleine, gele pokémon lag op een bedje, gelukkig zonder kabels of snoeren. Zo erg was het niet. Dante gaapte en keek haar trainer vermoeid aan, het was al zeker zes uur geweest, geen wonder dat de Riolu moe was. Lizzy gaapte ook en dommelde langzaam in, straks zou ze hem terug brengen.. straks..
Toen het meisje wakker werd was het ochtend en zat er een nieuwsgierige Pichu op haar schoot. De gele pokémon keek haar met grote ogen aan en begroete met een ‘chu’. Langzaam knipperde Lizzy met haar ogen en zag Dante slapen tegen de muur. Zelf zat ze ongemakkelijk in de stoel en kwam overeind. De Pichu sprong van haar schoot en keek toe hoe ze zich uitrekte. Hij was in elk geval niet schuw, dus dat was goed. “Zullen we je naar huis brengen,” mompelde ze vermoeid tegen de wilde pokémon. De Pichu hield zijn kop vragend schuin en keek het meisje vrolijk aan. Niet de slimste, maar hij was net als Dante een babypokémon. Zoveel wist ze wel. Dante werd ook langzaam wakker en knipperde slaperig met haar ogen. Bij het zien van de actieve Pichu leek al haar vermoeidheid te verdwijnen en sprong ze overeind. Vrolijk keek de Riolu de wilde pokémon aan en begroete die met haar blije blaf. De Pichu reageerde wat voorzichtig, maar toen hij doorhad dat de blauwe pokémon geen kwaad in zin had stak hij vrolijk zijn voorpootjes uit. Twee babypokémon, hopelijk werd dat niet te vermoeiend. “Laten we gaan,” verbrak Lizzy de twee terwijl ze haar spullen bij elkaar raapte. Op naar het bos!
“Dus.. waar woon je?” vroeg Lizzy aan de gele pokémon op haar schouder. Van de zusters in het pokécenter mocht ze de pokémon meenemen aangezien hij geen verdere zorg meer nodig had. De Pichu reageerde vrolijk met een ‘chu’ wat niet erg behulpzaam was. Dante leek het beter te begrijpen aangezien ze de gevoelens van de muis kon lezen en ongeveer zeggen waar ze wel en niet vrolijk van werd. Toch liepen ze zeker een half uur in het bos voordat de Pichu van het meisje haar schouder sprong en richting een boom stormde. Uit de boom, in een waarschijnlijk verlaten vogelnest, werd een gele kop zichtbaar. Een Pikachu keek nieuwsgierig naar buiten bij het horen van een verwante. Al snel kwam de pokémon uit haar been gevolgd door nog zeker drie andere Pichu en twee Pikachu. Misschien broers en zusjes? Lizzy keek van een afstandje toe en hoopte dat ze de familiereünie niet zou verstoren. De Pichu dacht daar echter anders over en kwam enthousiast op haar afgerend. De kleine, gele pokémon klom razend snel haar broek omhoog en ging op haar schouder zitten terwijl hij iets duidelijk probeerde te maken in zijn eigen taal. Lizzy glimlachte en pakte de Pichu voorzichtig op. De andere leken even bezorgd, maar ontspande toen ze het beestje op de grond zette. “Sorry,” mompelde ze tegen de pokémon. “Ik moet gaan.” De Pichu leek eerst niet helemaal te begrijpen wat ze zei, maar toen Dante de gevoelens doorseinde zakte zijn oortjes. Onzeker keek de muis naar zijn redder en liep een stapje naar voren. “Ik beloof dat ik je kom opzoeken,” probeerde Lizzy de Pichu op te vrolijken, met Dante als tolk. De gele pokémon wisselde een blik met de Riolu en liep toen langzaam weer terug naar zijn familie. Het meisje zwaaide nog haar afscheid en begon toen terug te lopen met Dante traag volgend. De Riolu wierp ook nog een laatste blik over haar schouder voor ze mee ging. Maar ze zouden de Pichu een keer komen opzoeken, belofte is belofte.