Packages

Eindelijk had hij weer eens iets te doen, gezien hij de laatste tijd eigenlijk aan het trainen van zijn Pokémon had besteedt. Geen Nathan, Ragya, Jayde of Jeanne. Het was een oersaaie periode geweest, maar eindelijk stond er een lijstje klaar met missies en had hij natuurlijk voor de moeilijkste gekozen na de reeks makkelijke. Waarom niet? En schijnbaar zou hij het met ene Ethan doen en moest hij zich daarvoor in Coumarine bevinden. Van wat hij van de missie begreep was dat hij meer mocht gaan stelen en dat ene scheen iets zeer belangrijks te zijn voor de duivelse pop. Wegens deze type klus had hij dan ook Revolver tevoorschijn gehaald die hiervoor het meest geschikt was van al zijn Pokémon. En natuurlijk had de Banette er zin in, al keek ze verveeld naar de voorbijlopende mensenmassa. Ciro slaakte een geërgde zucht en leunde tegen een lantaarnpaal welk vlak naast de Pokémon Center stond en waar hij deze Ethan zou ontmoeten. Hij hield niet van al die drukte, maar het scheelde dat hij zich eerlijk gezegd op de missie verheugde. Al mocht hij er waarschijnlijk niet veel in verwoesten én moest hij rekening houden met een ander.

Oké, waar bleef die Ethan in Arceusnaam nou? Dit was de reden dat hij er niet van hield om met anderen te moeten samenwerken en al helemaal met onbekende. Zijn enige tijdverdrijf was naar de passerende mensen te lopen staren, maar ze zagen er zeker niet heel interessant uit. Ugh. Hij ging anders zelf maar op stap. Net toen hij een stap verzet had merkte hij echter een hijgend figuur op die vlak voor hem tot stilstand kwam. Dit zou dus deze 'Ethan' moeten zijn, huh? Ge-wel-dig. Wacht, die gast had bijna dezelfde kleur haar in dezelfde rommelige stijl, al was zijn eigen flink wat korter. Nog beter. Met een frons sloeg hij zijn armen strak over elkaar, maar de ander salureerde plotseling voor hem en scheen een Grunt te zijn. Waarom die groet? Ach,  hij was ouder dan hem, maar een lagere rang. Ciro grijnsde tamelijk geamuseerd door dat idee. Dat mocht ook wel voor de verandering, zeker nadat opa hem rond gecommandeerd had. Net toen hij echter zichzelf wilde voorstellen kraamde de ander overdreven verrast uit dat hij jonger was dan hem. Waarom moest iedereen dat benadrukken?! “Leeftijd maakt niets uit en je weet niet wat ik allemaal door gemaakt moest hebben om te promoveren,” snauwde Ciro er koppig op, “En de naam is dus Ciro en zoals je kon raden.. een Agent,” Ugh, nu had hij er al geen zin meer in. Zeker gezien de ander een hyperactief figuur sheen te zijn en dus nóg actiever dan hem. “Maar goed, Ik heb een Ghost type gereed staan die de mensen een vervroegd Halloween kan bezorgen, en wat heb jij voor bruikbaars?” vroeg Ciro op serieuze toon aan de ander nu hij toch bijna niets over degene wist.

OOC: Zag nu je post & moet inkomen met Ciro ^^"

Had hij zonet de ander beledigd, nadat hij naar de ander zijn Pokémon vroeg? De vuile blik die hij hem gaf zat hem verre van lekker, maar in plaats van de ander rot te schelden hield hij zijn mond dicht. Gelukkig haalde hij uiteindelijk toch een Pokémon tevoorschijn; een respectabel exemplaar, een Zoroark van een redelijk niveau. “Niet slecht,” zei Ciro oprecht, gezien de Dark type zeer snel waren en zelfs in allemaal Pokémon konden transformeren. Echter begon de ander weer te zeuren over dat hij het woord 'bruikbaars' was begonnen vertelde dat zijn Pokémon zelfs 'geweldig' waren. Serieus? “Geweldig?” Met een frons nam hij de Zoroark op en keek vervolgens hem weer aan, “Ik moet je teleurstellen… Geweldig zijn ze niet, maar ik hoop voor je dat ze gewelddadig zijn,” Dit persoon zou hem op zijn zenuwen werken, gezien hij ergens op hem leek. Moest opa dit de laatste twee keer door staan? Hoe deed hij dat?! In ieder geval vroeg hij naar de missie zelf waar hij zelf voor een deel voor een raadsel stond. “Over tien minuten komt er aan de pier een boot, genaamd 'SS. Anna' en in een ruimte achter die van de kapitein zit een pakketje die we moeten hebben. Geen idee wat er verder in zit. Meer vertelde de duivelse pop niet,” lichtte hij toe, waarna hij maar alvast liep richting de pier.

Het scheelde dat hij niet de enige was die het irritant vond dat de inhoud van het pakketje onbekend was. Ethan stelde echter vragen over de beveiliging en of ze het schip moesten kapen wat hem stiekem enkel plezier deed om aan te horen. Beveiliing uitschakelen hoorde er natuurlijk bij en dat was zeker fijn om te doen en hetzelfde kon over het kapen gezegd worden. “Er zouden wat ammateuristische piraten zitten die niets weten over het pakketje,” begon Ciro, waarna een geamuseerde grijns op zijn gezicht verscheen, “Binnen daarenentegen… Daar staat wat uitdaging ons op te wachten. Ze hadden in ieder geval enkele Pokémon van level 50, zoals een Garchomp. Voor de rest heb ik niets gehoord over dat we het schip moesten kapen, dus dat lijkt mij niet,” Er weerklonk echter wat teleurstelling in zijn stem op het einde, maar vlak voordat hij de pier op liep had hij echter één enkele vraag op de punt van zijn tong liggen. “We hebben twee optie's; zullen we zo geruisloos mogelijk zijn of gaan we voor de confrontatie?” Hij was eenmaal een simpele sadist, maar om brute kracht van zijn Pokémon te gebruiken of in stilte aan het werk te gaan maakte hem eerlijk gezegd helemaal niets uit. Deze Ethan mocht dat wel bepalen en afwachtend keek hij hem dan ook aan.

Uit zijn verhaal kon Ethan al concluderen dat het pakketje zeker niet iets simpels zou zijn, maar hij meende ook mee gegeven te hebben dat het zeker geen 'alledaagse' missie was die amper iets voorstelde. Er moest persé een Agent aan meedoen en zelf vond hij die eis niet heel erg, een uitdaging op zijn tijd mocht zeker. Toen hij echter vroeg naar het type aanpak kwam er een flink verhaal uit de mond van de ander wat erop neer kwam dat hij liever voor de stille, sluwe aanpak ging en daarbij ook zijn Zoroark scheen te willen gebruiken. Deze zou de vorm van een typische exemplaar van zeelui kunnen spelen, maar zonder een stem wat hem degelijk zorgde baarde. “Prima, maar ik denk niet dat het verstandig is je Zoroark erop af te sturen als hij niet kan communiceren. Zeker als we willen infiltreren en hij de zeelui moet zien af te leiden, want wát hij ook doet; er zullen vragen gesteld worden en we kunnen niet zomaar naast hem staan om alles in te fluisteren,” zei Ciro nadenkend, waarna hij zijn blik kort op de rustige zee liet vallen, “Ik stel eerder voor dat we mijn Banette kunnen gebruiken om de zeelui eerst te laten afleiden door omvallende spullen en ze naar een afgesloten ruimt te leiden, zoals de kantine. Dan zal het geen argwaan opwekken en eenmaal daar kan ze hen verwarren met haar Confuse Ray. Niemand die het vreemd al vinden als de zeelui wat vreemd gedragen als ze zijn aangemeerd, lijkt mij. Daarna lijkt het mij dan het juiste moment om het schip te betreden,” Het was zeker een mond vol, maar dat was zijn kijk op de hele situatie.

Nu hij het idee van de ander nog een keer herhaalde in zijn achterhoofd, besefte hij dat hij hem verkeerd begrepen had. Ach, het maakte verder niets uit, maar hij was dan ook niet heel bekend tot waar een Zoroark in staat was, zoals het manipuleren van de omgeving. De ander had al ingestemd met zijn plan en zijn Zoroark zou er tijdelijk profijt aan hebben door de missie rustig te kunnen beginnen. Een verontwaardigd geluid verdween ook uit de mond van Revolver die haar armen over elkaar heen had geslagen, waarop Ciro enkel met zijn ogen rolde. “Luiwammes,” mompelde hij tegen haar, waarop ze direct zijn blik van hem af wendde. Hij was ook lui op zijn eigen manier, maar ging ze serieus nú lui zijn, tijdens een missie? Voor de rest mocht ze alles doen en laten, maar echt… Misschien had hij zelfs meer aan die kip dan het vervloekte pop. Ze konden echter spoedig vertrekken naar de pier welk bezeten werd door diverse houten dozen die een prima schutting vormde. Automatisch nam hij dan ook achter één plaats met Ethan links van hem, die achter een ander zat. Inmiddels scheen zijn vos ook zich  getransformeerd te hebben in een niets voorstellende Pokémon; een Corsola, die kwam toch geregeld voor aan de kust. En.. wauw. De boot was inmiddels al aangemeerd. Het werd dus tijd voor de eerste stap en direct werd Revolver naast hem onzichtbaar. Nou zou hij de missie starten, zoals door wat de opa het noemde 'de lucht te porren'. Ugh, dát toneelstukje was hij nog niet vergeten. Hij maakte eerst een kort gebaar dat de kantine moest voorstellen en stak toen drie vingers op; het teken van een Confuse Ray.

Zonder bezwaar zweefde de vervloekte pop naar het schip en dwaalde ze eerst door de hele schip rond, totdat ze de kantine gevonden had. Met een akelige grijns op haar gezicht richtte ze zich eerst op een paar tafels waar het bestek nog op lag en liet die met een uithaal op de grond vallen. De Pkémon genoot er zeker van volle tuigen van toen het enkele zeelui de stang ermee op jaagde. De mannen riepen hun vrienden erbij, wat voor haar het teken was een stoel omver te tikken. Veel besloot ze niet te vernielen, omdat de meeste zeelui al binnen de ruimte wist te komen. Een handjevol die nog ronddwaalde wist ze door in hun nekken te hijgen recht richting de kantine te leiden, compleet bezeten door angst. Met de hele crew binnen sloeg ze de deur dicht enverspreidde ze vele blauwe vlammen di voor de ogen van de mannen dansten en ze direct in verarring wist te krijgen. Sommige vielen elkaar aan en andere kraamden onzin uit, terwijl ze suf rond strompelde. Dit vond ze wel geslaagd. Revolver duwde enkele voorwerpen tegen de deur aan, zodat ze niet zo snel zouden vluchten en verdween spoedig weer aan zijn zij. Direct knikte Ciro naar Ethan en keek daarbij weer richting het schip. Er was namelijk geen brug te bekennen die hen aan boord zou krijgen. Natuurlijk had hij zelf drie Pokémon die in staat waren om te vliegen, maar twee ervan vielen flink op door hun gedrag of een vlam op hun staart. Zo geruisloos mogelijk haalde hij zijn Flygon tevoorschijn die tamelijk verward naar Ciro keek en vervolgens hem vrolijk opnam. Hij wenkte echter Ethan naar hem en de Pokémon toe, nadat hij zelf platsgenomn had op de rug van de Flygon, "Neem plaats, en ik denk dat je Zoroark zelf wel een vlucht kan regelen," En dan nog het tweede punt : de ruimte achter de kamer van de kapitein nog vinden. “Zoek naar de ruimte,” fluisterde hij zacht, waarop de Banette knikte en ze weer naar het schip zweefde.

Toen Ethan eenmaal plaats genomen hd op de Flygon wapperde ze met haar vleugels en vloog ze recht naar het schip waar ze gehoorzaam landde. Vliegen was nog steeds niet zijn ding en al helemaal op de rug van een Charizard, maar de Flygon vloog dan ook wat beter en rustiger. Cannon was eenmaal niet het beste vervoermiddel, maar hé, hij moest niet erover klagen als hij aan de politie moest ontsnappen.
Na zelf van de Pokémon afgestapt te zijn en deze vervolgens teruggekeerd te hebben leek de ander nog wat tijd nodig te hebben om bij te komen van de vlucht. Zelf had hij voor de verandering nergens last van, maar hij raakte het dus gewend. “Misschien tijd voor een Flying type?” sprak Ciro met een geamuseerde grijns op zijn fluistertoon, wetend dat de ander net zoals hij dan doodsangsten zou uitslaan. Een antwoord kreeg hij niet, want de ander leek volledig bezig te zijn met het zoeken naar zijn 'Corsola' die vlak bij hem leek te zitten. Ze waren dus compleet, dat scheelde. Op dat moment commandeerde de ander echter om de Zoroark een vermomming voor hun te regelen. en.. Wacht, vermomming?! Sinds welk jaartal kon de vos een pak tevoorschijn toveren? En als het dus al een tijdje kn, kwamen daar dan alle kleren vandaan die men verkocht? Plotseling klonk het hebben van een Zoroark niet als een heel slecht idee als hij eens iets bij wilde verdienen. De Zoroark gloeide inmiddels paars op en vormde twee pakken, oortelefoontjes en een bodyguard die er vrij alledaags uitzag met een glanzende, kale kop. Uhm, wát nou? Met een frons keek hij naar zijn 'pak' die hem enkel nare herinneringen gaf omtrent de trouwerij van zijn achterlijke vader. Die Pokémon leek qua kwaliteiten haast op Lucario; sterk en tot veel toe in staat. Geweldig… Echter besloot Ethan eerst de Pokémon te bedanken, voordat hij op speelse wijze een opmerking maakte en zelfs een… knipoog gaf? Deels wilde hij de ander in de fik steken, maar hij kon ook zijn luchtigheid apprecieren, ondanks de pittige missie. “A reality is another one´s fantasy,” sprak hij met een diepe zucht, maar het werd hoogstens tijd dat Revolver eens kwam opdagen. Net toen de ander ook een opmerking maakte waar deze bleef, verscheen ze vlak voor het gezicht van Ethan met een zo eng mogelijk getrokken gezicht. “Het blijft een dame en die kan je  geen popding noemen,”
Maar goed, had ze nou de locatie van de kamer achterhaald? “Resultaat?” vroeg Ciro aan de Banette, waarna ze naar hem toe zweefde en onderdanig knikte en via haar Will-o-Wisp enkee vlammen vervormde tot diiverse vierkanten en rechthoeken. Het leek gezien de grootte de onderste tage te zijn en ze stak haar poot recht naar de kleinste 'kamer' in het midden uit. Dit betekende echter dat ze door al die etages moesten gaan, totdat ze deze bereikt hadden en natuurlijk zouden ze vast op een gegeven moment aangevallen worden. Spoedig verdwenen de vlammn en leek ze weer ter plekke op te lossen. Ze moesten eerst dus naar de andere verdieping gaan, dus het vinden van een trap was een goed begin.

Zonder al teveel moeite zag hij er één wat verderop staan die naar beneden leidde wat ook de bedoeling was. “Laten we maar gaan,” sprak hij kortaf en liep met een strak gezicht richting de trap met de Banette onzichtbaar naast hem heen zwevend. Het was op het dek nog aardig rustig, dus stopte hij vlak voor de trap en keerde zich kort tot Ethan. “Probeer zo min zo mogelijk oogcontact te maken, en als we worden aangesproken en je niet weet hoe je moet reageren.. dan krab je even bij je nek. Zeker met al die etages die we moeten doorlopen is een conrontatie vermijden het beste wat we kunnen doen,” begon Ciro, waarna hij zijn ogen vernauwde, “Duidelijk?”

Dat opgewekte gedrag ergerde hem mateloos, zeker toen hij hem een duidelijke waarschuwing had gegeven. Hij begon langzamerhand wel te begrijpen waarom opa echt zijn geduld bij hem had verloren, al was hij verre van opgewekt. “Je weet maar nooit,” zei Ciro er nors op, waarna ze eindelijk écht konden infiltreren. Na de trap afgelopen te hebben kwamen ze al op de eerste verdieping aan en liepen ze een gang door die tot vrij ver doorging. Geweldig was dat weer… werkelijk waar. Al was de eerste bewaker al verschenen en stond deze middenop de gang met een strakke blik op hun drie gericht, de Zoroark hoorde er immers ook 'bij'. Gelijk dacht hij niet te weten wat zij hier nou deden, maar net toen hij zijn mond wilde open doen was Ethan hem al voor. Hij kwam met een overgebruikt smoesje dat ze dringend naar de volgende verdieping moesten en met enige intimidatie stapte de man al opzij. Dat was wel heel gemakkelijk geweest..? Niet dat het verder een probleem was, gezien ze de gang gewoon verder door konden lopen om de trap naar de volgende verdieping te nemen. Met zijn blik daarop gefocust begon Ethan plotseling over het feit dat de bewakers elkaar amper schenen te kennen. Ciro reageerde er maar niet op, maar dit verastte hem eigenlijk. Hoorde een bewakersteam elkaar niet te herkennen, minstens op basis van hun gezichten? Verder maakte dit de infiltratie vele malen makkelijker, maar het leek hem niet logisch dat er zulke slechte bewakers rondhingen. Kom op, waar was de uitdaging dan? Hoe lager ze gingen, hoe erger de bewaking vast werd en dan leek het hem stug dat ze elkaar niet zouden kennen. Het was prima mogelijk dat er twee groepen bewakingen waren, de één voor intimidatie en de harde kern om mensen zoals hun te irriteren. Eerst moesten ze voorbij de eerste laag zien te komen. Hij moest Ethan hier wel over informeren, maar met de trap vlak voor hun, leek hem dat geen goed idee.

Na deze dus afgelopen te zijn zag hij echter direct twee enorme bewakers staan die hun ogen direct vernauwde bij het zien van hun. De linkse leek hem echter te herkennen en spande direct zijn spieren aan. 'J-Jou.. Ik ken jou, jij was de knul die-' En… dronkenschap. Achter zijn rug stak hij drie vingers op en direct dansten er lichtjes voor hun gezichten, waarna de twee verward ronddwaalde. Als ze weer bijkwamen, waren ze als het goed is geheel over hun twee vergeten. Ze leken immers op dronken malloten en als ze het nog wisten te herinneren, zou niemand ze geloven. Belangrjker nog, was hij nog zó herkenbaar in het pak? Zonde, zeg. Dan vroeg hij zich af warvan hij hem dan herkende, maar na zijn gezicht kort bekeken te hebben wist hij het weer. Oja, dat moest de politieagent geweest wiens pistool hij gestolen had toen hij Flippy nog net ontmoet had. Goede tijden… In ieder geval was de rest van de gang vrij en konden ze rustig verder lopen, maar was hij voorzichtig dichter naar Ethan toegelopen. "Deze paar etages bestaan uit een wat amateuristische beveiliging en de onderste uit de betere. Verder neem ik aan dat ze wel allemaal over die hoog gelevelde Pokémon beschikken,” fluisterde hij zo zacht zo mogelijk, waarna hij de trap naar de volgende verdieping al benaderde. “Oja, dát was dus wat mijn vervloekte pop kan doen. Niet slecht, hmm?”