Hopelijk houden we het droog

Haar roze ogen vernauwde zich een beetje toen Vincent zei dat hij het niet achter haar had verwacht. "Je bent niet de eerste," zei ze op een rustige toon, terwijl ze voor zich uit keek. Hoe vaak had ze nu wel niet gehoord dat ze geen coördinator type was. Ze zuchtte eventjes en Uta keek zijn trainster even vreemd aan. "Ik heb nog met geen enkele contest mee gedaan, like I said, deze shit is niet echt wat ik van plan was om te gaan doen met m'n leven," zei ze daarna, met een iets strengere toon dan eerst. "Ik ga Uta niet blootstellen aan dat corrupte wereldje," snoof ze daarna, terwijl ze haar pokémon een aai over z'n kop heen gaf.

Ze snoof zachtjes en wende haar gezicht af. "Ondanks dat ik nog niet aan een contest heb meegedaan, weet ik wel hoe ze werken. Meisjes pushen om op te treden, om zichzelf als beeldschoon te zien. En als er dan ook maar iets mis gaat, wordt je afdankt als zooi, dan ben je opeens niet goed genoeg meer. Als je niet mooi meer bent wordt dat erin gewreven en als extra zout op de wonden bieden ze van alles aan om je weer mooi te maken. Ik weet hoe 't is, ik ben m'n zus eraan verloren," ze had moeite met haar woede binnen te houden. Normaliter had Azalea sowieso al een aardig temperament, maar als het op dit onderwerp aankwam, werd ze helemaal snel kwaad.

Ze schoot hem een vurige blik toe. "Ik ben er niet "gedreven" toe, het werd me opgedragen!" snauwde ze hem toe. "Er was geen geld in huis, m'n pa verliet ons op jonge leeftijd. M'n ma werkte zichzelf de dood in. Ik had snel geld nodig en samen met m'n oudere zus begonnen we als coördinator. Zij ging veel beter dan ik het ooit kon doen, ik was het buitenbeentje met m'n kleding en persoonlijkheid. Nee, zij was de engel van de contests. Totdat ze iedereen liet schrikken door zichzelf te verhangen. Kon de stress niet meer aan, zo werd gezegd. Maar ik wist beter. Ik wist dat ze zo ver gepushed was dat ze zichzelf niet meer als mooi kon zien, ze zag zichzelf als een wrak en deed er alles aan om weer mooi te zijn. Toen dat niet werkte, zag ze geen andere uitweg dan de strop," legde ze op een gehaaide toon uit. Uta was uit voorzorg onder een bankje gaan zitten, trillend, bang voor zijn eigen trainster. Hij wist hoe Azalea kon zijn als ze kwaad was, dan moest er niemand in haar buurt komen.

Ze snoof eventjes en keek weg, Uta was weer eens bang geworden van haar gedrag and she couldn't blame him. Af en toe was haar toch al korte lontje wel heel erg kort. Een zachte zucht rolde over haar lippen, voordat ze Vincent aankeek. "Ik kan niet weg, ik heb het geld nodig. Hoe moet ik anders voor mezelf zien te zorgen? Ik heb een pokémon en mezelf te onderhouden en niemand neemt iemand zoals mij aan voor werk," zei ze daarna, iets wat rustiger dan daarstraks. Ze snoof nog een keer en ging op haar hurken zitten om Uta onder de bank uit te krijgen. "Het spijt me," zei ze zachtjes, tegen de pokémon. Deze snuffelde eventjes aan d'r hand en likte die daarna. Voorzichtig glimlachte Azalea, altijd al had ze het idee gehad dat haar pokémon voor haar moest komen als het ging om verzorging. Maar ze waren momenteel wel heel erg diep in financiële problemen gekomen...

Azalea's roze ogen vernauwde zich eventjes, maar ze wist zichzelf goed genoeg in de hand te hebben om niet direct op hem uit te flippen. Ze zuchtte zachtjes, voordat ze overeind kwam met de Houndour in d'r armen. "Ik steel om mezelf van eten te kunnen voorzien, of eerlijk gezegd om Uta van eten te voorzien. En je bent niet de eerste die tegen me zegt om 'gewoon wat kleding aan te trekken', maar bedenk je eens hoe het is om niets anders te hebben. In deze hele pokémon wereld ben ik praktisch gezien een zwerver," zei ze zachtjes, terwijl ze Uta een aai over z'n kopje gaf.

Toen haar een shirt werd aangewezen, keek ze Vincent eventjes vreemd aan. Waarom? Waarom zou iemand zich in Arceus' naam zich voor haar inzetten. Haar, een stelende griet met een veel te grote bek en een veel te kort lontje. Met haar mond vol tanden schudde ze haar hoofd en duwde het t-shirt terug. "Niet in het regen-seizoen. Hou 't maar, ik schuil vanavond wel ergens," zei ze zachtjes, terwijl ze naar de lucht keek. Voor nu leek het prima weer, maar ze wist hoe Hoenn in elkaar zat als het ging om 't weer. Ze glimlachte wat moeizaam. "En bloos niet zo, gek," zei ze daarna, bijna streng, naar de jongen. Ze haatte het dat ze zichzelf zo moest toespreken om haar 'cool' niet te verliezen. Jongens, vervloekte jongens altijd.

Ze gromde zachtjes, waardoor Uta even verbaast opkeek. Daarna snoof ze en schudde haar hoofd. "Nee," zei ze resoluut, terwijl ze geen enkel aanstalten maakte om het shirt aan te pakken. Uta keek eventjes van zijn trainster, naar de vent die erbij stond en blafte eventjes. "Ik neem 't toch niet aan. Ik heb me tot nu toe weten te redden, al is het moeizaam. ik heb ook mijn trots, ik wil niet dat andere zich om me te gaan bekommeren," zei ze daarna, terwijl ze de jongen streng aankeek. "Ik heb lang geleden geleerd hoe ik voor mezelf moet zorgen en ondanks dat ik geen cent te makken heb, ben ik in leven en dat is waar 't om gaat," zei ze daarna op een strenge toon.

Dit ging ... moeizaam worden. Ze waren beide zo koppig als de achterkant van een ezel, zo erg dat dit niet echt een makkelijk gesprek zou gaan worden. Azalea deed haar armen over elkaar heen. "Nee, echt, het hoeft niet. Ik heb meerdere regenseizoenen overleeft hier," zei ze tegen de jongen, in haar roze ogen een bijna smekende blik om 't los te laten. "Ik overleef 't echt wel," zei ze daarna, met een zachte zucht. Ze had eventjes langs de jongen gekeken en merkte dat de lucht boven hen begon te betrekken. Het was pas toen de eerste druppels vielen dat ze Vincent mee trok het steegje in en het shirt aanpakte. "Goed dan," zei ze daarna, een snauw binnen houdend. Ze trok 't t-shirt aan en pakte hem bij zijn arm. "Kom," zei ze daarna tegen 'm.