You're annoying. [&TANGUY LANCE]

Een zucht ontsnapte Kaito’s lippen terwijl hij zijn kaart vergeleek met hoe het er uit zag in de realiteit. Het leek erop dat hij weer eens eindeloos verdwaald was geraakt in dit gore moeras. Volgens de kaart moest hij dadelijk een leegstaand huisje tegenkomen dat door toeristen ‘Scary House’ werd genoemd, maar niets leek erop dat het een huis kon zijn. En dat was nog niet eens het grootste probleem. Nee, het grootste probleem was dat zijn broekspijpen doordrenkt waren met vies moeraswater. Hij had er nog aan gedacht om Aqua tevoorschijn te halen en de Pokémon hem te laten dragen, maar hij wilde ook weer niet overkomen als een watje. Bovendien liep Psycho naast hem en die hield het meeste moeraswater wel opzij, maar zelfs Psycho’s psychische krachten deden niet alle wonderen waarmaken. Een nieuwe golf moeraswater werd doormidden gekloofd terwijl Psycho en Kaito hun weg zochten naar Laverre City. Kaito draaide gefrustreerd zijn hoofd naar rechts en zag plotseling een huisje. Het was nu niet direct iets engs te noemen of iets in die trant, maar het leek in elk geval wel op het huisje dat voldeed aan de beschrijvingen. De random grafstenen die ze in het moeraswater hadden gestoken maakten het net echt. Kaito grijnsde al bij het idee hoeveel kleine kindertjes wel niet zouden schrikken als ze hier langs zouden komen en wat voor leuke dingen ze wel niet konden doen om die angst nog wat groter te maken. Ja, hij was drieëntwintig en ja, hij vond het nog steeds leuk om kleine kinderen op de stang te jagen ondanks dat hij in een criminele organisatie zat die wel andere dingen aan hun hoofd hadden dan kleine kinderen een trauma voor hun leven bezorgen. Maar goed, laat hem. Hij wandelde rechtdoor en zuchtte opgelucht toen hij bij zijn idee een iets te vrolijk stadje uitkwam. Hij zuchtte toen hij allerlei groene kleuren zag en besloot om naar het Pokémon Center te gaan. Onderweg moest hij natuurlijk weer tegen iemand botsen. ‘Mijn broek is al vuil genoeg dankzij dat moeraswater zonder dat jij het nog eens vuiler maakt om tegen me aan te lopen, dankjewel,’ zei hij hooghartig tegen diegene tegen wie hij was gelopen. Doodleuk liep hij vervolgens verder.