Walk of Shame [+Floyd Duncan]

_{Floyd zou hij bijna een schouderklopje hebben gegeven wanneer ze zijn overwinning toe gaf en hem gelijk gaf. ‘Dat heb je goed opgemerkt,’ zei hij tevreden. Misschien daarom ook dat hij uiteindelijk haar comfortzone respecteerde. ‘Ik respecteer mensen niet, of hun comfortzones,’ zei Floyd toen simpel weg terwijl dat hij zijn schouders ophaalde. Mensen waren allemaal stuk voor stuk vervelend, en er moest al veel gebeuren voor dat de man echt iemand zou respecteren. Heel veel. Iemand met respect behandelen viel voor de man dus niet onder een normale behandeling. ‘Maar ik ben in een vriendelijke bui, dus voor deze ene keer zal ik je comfortzone respecteren,’ besloot de jonge man. Wat voor nut had het om er verder in te gaan. Ze had hem al zijn gelijk gegeven wat zijn dag helemaal goed had gemaakt.}

_{Voor even lag de discussie achter zich, en maar goed ook. Floyd wilde er niet mee verder gaan en hij had zijn gelijk. Wat kon een man nog meer willen? Misschien mensen die niet altijd wilde weten wie hij was, of toch in ieder geval zijn naam wilde weten. ‘Ben jij niet nieuwsgierig,’ zei Floyd al was de opmerking totaal nutteloos. Zo veel had ze niet gevraagd, eigenlijk nog bijna niks. Nu vroeg ze enkel om zijn naam, maar of hij die wel zou gaan geven. Het was nu wel dat ze zijn naam kon herkennen moest hij uiteindelijk meer bekendheid krijgen. Als niemand zijn naam wist zou dat nooit mogelijk worden. ‘Maar de naam is Floyd,’ stelde hij zichzelf dan voor. Zijn achternaam bleef iets dat hij haast altijd voor zich zou blijven houden. ‘En je zou mij jou naam kunnen geven maar zolang ik er geen gezicht bij zie heb ik er vrij weinig aan,’ vervolgde hij wat subtiel terwijl hij even in het rond keek en uiteindelijk zijn blik op de jongedame liet hangen.}

_{Er kwam weer een excuus van haar kant zoals dat ze al heel de tijd excuses gaf. Natuurlijk. Dat hij daar niet aan had gedacht. Floyd kon haar herkennen aan haar stem. Briljant. ‘Oh ja, want ik ga binnen een dag jou stem nog herkennen,’ zei hij wanneer dat hij met zijn ogen rolden. Als er iemand slecht in was om gezichten bij namen te plakken dat was hij het wel. Iedereen die geen indruk achterliet vergat hij of hij wist in ieder geval de naam al niet meer. Madam voor hem moest dus in ieder geval niet verwachten dat hij een stem wel zou herkennen. Er volgde echter een woordgrap die dat ze zelf geweldig leek te vinden. Floyd zijn gezicht bleef echter emotieloos en zo staarde hij haar aan alsof ze gek was geworden. ‘Nu dit is precies een reden dat ik geen respect heb voor mensen,’ sprak hij vervolgens kalm.
In ieder geval kreeg hij wel een naam, waar dat hij dus niks aan had. ‘Wat leuk om te weten, nu nog een gezicht en ik weet eindelijk tegen wie ik aan het praten ben.’ Zonder dat hij haar gezicht zag had ze haar naam ook mooi voor zichzelf mogen houden.}