Oh, What A Life [+Aethan Monteiro]

Onderwerp: Oh, What A Life [+Aethan Monteiro] zo sep 27, 2015 9:36 pm

Say hello to all my little nightmares

Cyllage City stond niet bepaald op haar lijstje van bestemmingen toen ze op haar motor stapte. Desondanks liep ze nu door de stad heen, haar motor veilig en wel geparkeerd op een plek waar dat was toegestaan – want kennelijk waren daar ook een hoop regels aan verbonden en mocht je niet overal parkeren. Carmilla had bij aankomst als doel gehad om wat rond te snuffelen; misschien wat leuks tegen het lijf te lopen, maar dat viel zwaar tegen. Na een half uurtje rond te hebben gelopen, voelde ze dat ze haar been weer wat moest laten rusten. Strompelend naar een bankje dat zich, Arceusdank, in de buurt bevond ging ze erop zitten. Sonic kroop vervolgens richting haar schoot, maar die staakte zijn poging toen hij iets vanuit zijn ooghoek zag bewegen.

Tot beide hun ongenoegen was het naar hen toe. Carmilla deed haar uiterste best om de vreemde man weg te jagen met een boze blik, maar dat was niet genoeg om hem af te schrikken. Ze werd zelfs van het bankje afgetrokken en hij vertelde enthousiast aan een hoopje mensen in de buurt dat hij een vrijwilliger had gevonden. Wacht, wat? Haar ogen werden groot van verbazing toen ze de kist dan eindelijk zag staan, met daarbovenop de welbekende stereotype zaag van de één of de andere magiër. Een magieshow? Werkelijk? “Oh nee maat, daar ga ik echt niet aan mee werken,” stribbelde ze tegen, terwijl hij haar juist naar de kist probeerde te duwen. No way dat ze zich in tweeën liet zagen, zelfs al was het allemaal trucage. Help.

Onderwerp: Re: Oh, What A Life [+Aethan Monteiro] zo sep 27, 2015 9:54 pm

AETHAN

I see your face but you won’t tell
I wish that I could lean aside and avoid it all as well

Eindelijk, voor het eerst in tijden had hij de opstandige Growlithe naast zich weten te krijgen, in plaats van in zijn armen. Hij had haar al een hele tijd geprobeerd te leren om naast hem te lopen in plaats van zichzelf elke keer weer in zijn armen te werpen. Achttien kilo in je armen was niet iets waar je elke dag op zat te wachten als je 't hem vroeg. Emily had hem de hele wandeling door de straten van Cyllage City met een minachtende blik aangekeken, maar de blonde jongen had zijn pokémon en haar jammerende, keffende geluidjes weten te negeren. Iets waar hij nog best trots op was.
Na een tijdje te hebben gewandeld werd zijn aandacht getrokken naar een kleine mensen massa. Nieuwsgierig als hij was had hij zich tussen de mensen door weten te wurmen om het schouwspel te kunnen bekijken. Het eerste waar zijn goudkleurige blik op viel was een kist. Niet een alledaagse, saaie kist. Nee, een of andere gochel kist, en niet eentje die er super professioneel uit zag. Al snel kwam er een licht vreemd uitziende man naar voren, een meisje voor zich uit en richting de kist duwende. Aan haar houding was te zien dat ze er niet erg veel zin in had, maar de man leek het compleet te negeren. Aethan begon te twijfelen. Moest hij ingrijpen? Hij wierp zijn pokémon een vragende blik toe, maar Emily was nog steeds boos, en draaide haar hoofd de andere kant op. Even rolde de trainer met zijn ogen. Goed dan.
''Ho eens, meneer.'' Begon hij op overdreven, geacteerde toon terwijl hij de handen van de man van de schouders van het meisje verwijderde. ''En waar denkt u naar toe te gaan met mijn assistente? Niet naar die amateuristische kist mag ik hopen?'' Hij schudde even zijn hoofd terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. ''Het spijt me meneer, ik denk niet dat ik dat kan toestaan. Ons niveau is al stukken hoger, ziet u. Beginner-trucjes als deze, daar doen wij niet aan.'' Hij stootte met zijn elleboog kort tegen de arm van het meisje, in de hoop dat ze zijn hint zou begrijpen om mee te spelen. Intussen was Emily met rollende ogen de menigte uit gewandeld, beschaamd door haar trainers waardeloze acteer-skills.

Onderwerp: Re: Oh, What A Life [+Aethan Monteiro] zo sep 27, 2015 10:20 pm

Say hello to all my little nightmares

Carmilla keek verbaasd op toen ze iemand uit het publiek zijn bezwaar hoorde geven, om vervolgens te merken dat ze bevrijd werd uit die vreemde vent zijn greep. Verbaasd hief ze een wenkbrauw, haar blik glijdend van de magiër naar de jongeman uit het publiek. Zijn blonde haren vielen haar nog wel het meeste op, aangezien het niet op het gebruikelijke, korte lengte van een jongen zat, maar eerder in een paardenstaart zat verwerkt. Haar aandacht werd echter sneller van het haar weggetrokken dan ze had gedacht, want de vreemdeling begon iets te vertellen over een hoger niveau en dat ze met z’n tweeën al veel beter waren. Carmilla voelde de elleboogstoot, dat waarschijnlijk als teken diende om haar mee te laten spelen, maar ze kon het niet laten om toch even op haar tenen te zijn getrapt door het gebaar. Ondanks dat was ze hem wel dankbaar en legde ze haar armen over elkaar heen, om vervolgens een geïrriteerde blik op de goochelaar te werpen. “Ik werk maar met één iemand en dat ben jij zeer zeker niet,” vertelde ze de man bot. “Als je ons nu wilt excuseren, wij hebben wat zaken te bespreken voor onze eigen act.” Met die woorden draaide ze zich om en trok ze de blonde jongeman aan zijn arm mee. Het enige wat door haar hoofd ging was om zo snel mogelijk weg te gaan hier, al ging dat misschien wat moeizamer door haar rechterbeen. Dat probeerde ze echter, tezamen met de vreemde blikken, te negeren.

Onderwerp: Re: Oh, What A Life [+Aethan Monteiro] ma sep 28, 2015 8:11 am

AETHAN

I see your face but you won’t tell
I wish that I could lean aside and avoid it all as well

Hij was opgelucht toen hij merkte dat de vreemdeling wie hij te hulp was geschoten zijn hint begrepen had en mee speelde. Enkele mensen in het publiek wierpen het tweetal wat verwarde blikken toe, terwijl een aantal anderen juist enthousiaster werden bij de gedachte van het dubbele aantal goochelaars.
Gelukkig wisten ze alweer snel uit de situatie te ontsnappen. De jonge vrouw had zijn woorden bevestigd tegenover de goochelaar en had hem vervolgens meegetrokken aan zijn arm. Net toen hij dacht de situatie uit te zijn hoorde hij een aantal versnelde voetstappen naderen, vervolgd door een zachte ruk aan de achterkant van zijn jas. Een beetje verbaasd draaide hij zich om en ontmoette al snel de enthousiaste blikken van een groepje kinderen. ''Meneer, mevrouw, willen jullie een truc voor ons doen?'' Begon een van de kinderen haast smekend. Aethan wierp een blik op zijn 'assistente', niet echt wetend wat te antwoorden op de kinderen.

Onderwerp: Re: Oh, What A Life [+Aethan Monteiro] ma sep 28, 2015 9:50 pm

Say hello to all my little nightmares

Oh nee. Voetstappen. Dat kon niet veel goeds betekenen. Carmilla wilde stug doorlopen, maar helaas hadden haar been en de kids die naar hen toe waren komen lopen andere plannen. Snel ontsnappen kon ze niet en het was al helemaal onmogelijk om te ontkomen aan de vraag die gesteld werd. Ze bleef abrupt staan en draaide haar hoofd naar de jonge kinderen toe. Waren het volwassenen geweest, dan had ze hen gezegd dat ze konden oprotten met hun kinderachtige vormen van entertainment. Maar kinderen? Nee, daar kon zelfs zij niks tegen in brengen. “Err...” Carmilla struikelde meteen over haar eerste woord, haar blik glijdend naar de blonde knul naast haar. Ze moest wel naar boven kijken, maar ze besloot zich daar dit keer niet aan te irriteren. Het was nu niet de tijd om gefrustreerd te raken van haar lengte ~~(drink je melk, carm, drink je melk)~~. Aan zijn blik te zien wist hij ook niet wat hij moest zeggen. “We hebben momenteel niet echt spullen bij ons,” besloot ze maar als smoesje te gebruiken. Hopelijk hadden die kids zelf geen goochelspullen bij zich. Carmilla was namelijk niet zo goed met dat soort zaakjes.

Onderwerp: Re: Oh, What A Life [+Aethan Monteiro] wo sep 30, 2015 9:15 pm

AETHAN

I see your face but you won’t tell
I wish that I could lean aside and avoid it all as well

Gelukkig had de jonge vrouw naast hem wel een smoes klaarliggen, en meteen knikte hij als bevestiging. ''Een andere keer misschien.'' Voegde hij er aan toe. Hij wist zelf ook wel dat er geen 'andere keer' zou zijn, maar hij zou het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om die kinderen compleet af te wijzen.
Hij had zich al mentaal voorbereid op de bedroefde gezichtjes, tot één van de kinderen een pakje kaarten uit zijn zak toverde en dit naar hem uitstak. Shit. Na hij een twijfelende blik had geworpen op de vrouw naast zich pakte hij het pakje kaarten van de jongen toch maar aan. Een beetje uit het veld geslagen staarde hij naar het kartonnen pakje, waarna hij deze openmaakte en de kaarten in zijn handen liet glijden. Hoe ging hij zichzelf hier in hemelsnaam uit redden.
''Oké,'' begon hij, proberend de twijfelende ondertoon in zijn stem te onderdrukken. ''Trek een kaart.'' Vervolgde hij. Net toen hij de kaarten naar het jongetje uit wilde steken bedacht hij zich iets. Hij kon de vreemdeling die hij zojuist 'gered' had beter een kaart laten trekken. Misschien zouden ze het een tweede keer kunnen faken.

Onderwerp: Re: Oh, What A Life [+Aethan Monteiro] ma okt 05, 2015 3:03 pm

Say hello to all my little nightmares

Haar verhaal werd bevestigd door haar compagnon en Carmilla stond op het punt om zich om te draaien, totdat er opeens een pakje speelkaarten tevoorschijn werden gehaald. De jongedame keek er even beduusd naar, waarna haar eigen twijfelende blik die van de jongeman vond. Hij scheen er echter voor te kiezen om het door te zetten, want hij nam het pakje aan en Carm kon alleen maar voor het beste hopen. Zelf kende ze namelijk geen goocheltruucjes die de rest van de wereld al niet had geleerd, want veel interesse had ze e eigenlijk nooit in gehad. Hopelijk had de vreemdeling meer geluk daarin. Toen tot haar verbazing aan haar werd gevraagd of ze een kaart wilde trekken, keek Carmilla hem voor een moment aan en deed wat hij van haar vroeg. Moest ze hem op de één of andere manier duidelijk maken dat ze een harten drie had? “Oké, ik weet ‘m,” deelde ze mee aan niet alleen haar partner maar ook aan de kinderen. Vervolgens wierp ze hem een verwarde blik toe.

Gesponsorde inhoud

» Aethan Monteiro
» Aethan's dex
» Walk along (Aethan)
» Me vs. Life
» [job] Still Life