Somewhere in Neverland

Oliver kreeg vandaag de beurt om Lori te vergezellen. Ze had besloten een uitstapje te maken naar Oldale Town omdat haar verteld was dat hier een leuke boekenwinkel zat waar boeken te vinden waren die in andere winkels niet zo snel lagen. Met het idee om boeken over Pokémon fokken te zoeken in haar achterhoofd had ze zich naar het winkeltje begeven, en dat bleek een succesvol bezoek te zijn. Natuurlijk kon ze het niet te gek maken, want de daycare bleef qua geld haar prioriteit, maar ze waagde het toch om twee boeken te kopen en stond nu met een plastic zak met de twee boeken er in bij de uitgang van de zaak. Er had zich echter een probleem voorgedaan. Het was begonnen met regenen.

Lori slaakte een zucht. Terwijl zij zich liever niet de regen in begaf vanwege haar nogal kwetsbare aankoop, keek haar Mudkip verlangend naar de waterdruppels die naar beneden vielen. Gelukkig bleef hij wel gehoorzaam aan haar zijde staan. Ze had er op zich geen erg in als haar Pokémon zich rebels gedroegen – Taylor kon er immers ook flink wat van – maar vond het toch wel fijn als ze niet kletsnat of onder de modder naar haar terug kwamen. “Ik ben benieuwd hoe lang het aanhoudt,” dacht de zwartharige hardop. Volgens haar Mudkip kon het niet lang genoeg duren, maar Lori had zelf toch liever dat het stopte. Ze moest ook nog naar huis of op zijn minst een slaapplek vinden. Gelukkig was de middag nog jong…

Een zucht. Het duurde Lori allemaal te lang. De agender had op zich veel geduld, maar dat raakte op een gegeven moment ook op. “Misschien kunnen we beter gaan,” meldde Lori aan haar Mudkip, welke vrolijk omkeek bij dit bericht. Ja, dat klonk hem als muziek in de oren. Gelukkig voor Lori leek het al zachter te gaan regenen, maar ze vervloekte zichzelf er nog steeds om dat ze geen paraplu had meegenomen. Dan maar het plastic tasje tegen haar buik aan drukken terwijl ze lichtelijk voorover boog. Dan bleven haar boeken gered.

Oliver leidde de weg, alsof hij zo bekend was in Oldale Town. Dat was hij helemaal niet. Hij had, behalve de plekken waar Lori hem naartoe had genomen, weinig van de regio gezien en wist dus net zo veel of misschien zelfs minder van het dorpje dan zij. Toch leek hij redelijk te weten waar hij heen moest lopen - dat, of hij volgde gewoon de plassen die er het leukst uit zagen. Ze hadden nog geen hotel of iets dergelijks gevonden toen de Mudkip opeens tot stilstand kwam en verwonderd opzij keek. Daar was een Marshtomp! Dat was zijn geëvolueerde vorm! Enthousiast sprong hij er op af, de straat over, zonder op te letten of er nog andere mensen aan kwamen. “Oliver, wacht!” riep Lori hem nog toe, maar het kleine blauwe wezen was te enthousiast. Lori kon niet anders dan hem achternagaan.

Ze wilde hem niet oppakken omdat ze de boeken in veiligheid moest houden, maar ze kon hem van dichterbij wel beter toespreken. Ze opende haar mond en haalde adem om een preek te houden, maar werd abrupt de mond gesnoerd door een paraplu in haar gezicht. Met een ‘oef!’-geluid deed ze een paar stappen naar achteren om haar evenwicht te bewaren. Bah. Al dat water in haar gezicht. Dat was precies wat ze niet nodig had. Ze wilde al met een boze frons verwijten naar de paraplu-houder gaan gooien toen ze zich realiseerde dat het een Pokémon was en zijn trainer zijn excuses al aan het aanbieden was. Aan zijn manier van spreken merkte ze direct dat hij niet zo makkelijk met contact was als Lori zelf. Ze was sowieso al niet zo’n heethoofd, dus hier kon ze absoluut niet boos om worden. “Joh, maakt niet uit! Kan iedereen gebeuren,” wuifde ze zijn excuses weg. Dat gebaar vulde ze aan door ook met haar hand te gebaren dat het wel oké was, waardoor ze zich iets realiseerde. “Oh nee! M’n boeken!” Haar blik gleed over de stoep, waar het plastic tasje heel zielig lag. Vlug raapte ze het op, hopend dat de schade te beperken was.