[OPEN] i'm gonna be the very best..

Mikey

Met een flinke straal water dat in een rubber badje kletterde keek een jongen met een brede grijns naar een blauw wezentje dat vrolijk in het badje rond rende. De Mudkip spetterde met zijn staartvin wat water naar de Plusle en Minun die beide op een tafel stonden. “Dit vind je wel wat hé, maatje?” vroeg Mikey vrolijk aan de Mudkip. “Mudkip! Mud!” kierde hij vrolijk waarna hij nog een keer door het water rende. Vanuit zijn ooghoeken zag de jongen dat Yasin zijn Minun er ook in wilde springen maar dat hij niet echt durfde. De jongen duwde zijn duim voor de tuit van de tuinslang waardoor het water minder hard in het bad kwam. Nu spoot het water als een sproeier alle kanten op waardoor de gele muis in het ondiepe water sprong bij Max. “Mudkip! Mudkip!” riep deze vrolijk uit toen zijn teamgenootje in het water was gekomen en vrolijk wat spetterde in het water. Dit werd uiteindelijk een water gevecht waarop Aylin naar de jongen toe liep en via de grond naar zijn schouder klom. Verrast keek Mikey naar de Plusle die nu in zijn nek zat. De jongen legde zijn vrije hand tegen het gele kopje aan waarna hij voorzichtig het wezentje aaide. Een deur ging open waarna Mikey even achterom keek en zag dat zijn moeder naar buiten kwam met zijn tas in haar handen. Dat was waar ook hij ging vandaag op reis voor echt. “Lieverd, ik heb je tas alvast ingepakt.. en zorg dat je op tijd je pilletjes inneemt bij het Pokémon Center kan je altijd op recept vragen mochten deze op zijn,” sprak zijn moeder en gaf hem een briefje wat hij aanpakte. Mikey tuurde met zijn blauwe ogen even naar het papiertje waar inderdaad de medicijnen opstond die hij nodig had. Hij keek dankbaar naar zijn moeder waarna hij met een hand het briefje opborg. “Dankje mam,” reageerde hij en draaide vervolgens de waterkraan dicht. Het water stopte met stromen waarop hij de slang op het randje van het zwembadje legde en veel betekenend naar Mudkip keek. Vrijwel meteen begreep Max wat de jongen bedoelde en sprong soepeltjes uit het water, gevolgd door Yasin. Mikey bukte zich om zijn Pokémon af te drogen en liet vervolgens zijn Plusle en Minun terugkeren in hun Pokéballen, op zijn Mudkip na. De twee ballen bevestigde hij aan zijn riem en gooide vervolgens zijn tas over zijn schouder.

Max werd van de grond geraapt door de jongen en nam de kleine Mudkip in zijn armen. “Dan denk ik dat ik nu wel kan gaan of niet soms?” vroeg hij aan zijn moeder die knikte. Even wisselde de jongen een blik uit met zijn Mudkip die veelbetekenend naar hem keek. “Ja, jongen, ga maar lekker op pad,” sprak zijn moeder met een glimlach rond haar gezicht waarna ze een hand op een schouder legde. Het was overduidelijk te zien dat de vrouw trots was op haar zoon maar vond het toch ook wel moeilijk. “Ik bel wel als ik in Oldale Town ben, mam,” zei Mikey toen en hielp zijn Mudkip naar zijn schouder te klimmen waar deze in zijn nek ging zitten, vervolgens draaide de jongen zich om en deed het tuinhekje open voor hij zijn huis verliet. Hij zwaaide nog een keer naar zijn moeder die terug zwaaide en liep vervolgens op een langzaam tempo richting de route die naar Oldale Town leidde. Mikey had tijdens het lopen zijn armen achter zijn hoofd gevouwen terwijl hij om zich heen keek. Littleroot Town zou hij voor een lange tijd niet meer zien.. dan niet te spreken over zijn angst voor insecten. De jongen en zijn Mudkip passeerde een bordje met een beschrijving erop; Route 101. Oké, dit ging hij niet echt helemaal geweldig vinden. Er leefde hier namelijk Pokémon die hij niet graag tegen kwam.. Wurmple onder andere. Op dat moment hoorde hij voetstappen en draaide de jongen zich om terwijl hij zijn broer op hem af zag sjokken. Milan stopte vlak voor hem terwijl hij even voorover boog en zijn handen op zijn knieën zette om op adem te komen. Vragend keek Mikey naar Milan die zich al leek te herstellen en hem aankeek, haalde hij iets uit zijn zak. De oudere jongen schraapte zijn keel waarbij hij vervolgens een hand op de schouder van de jongen legde. “.. om het kort te houden.. hier. Ik heb iets dat goed van pas gaat komen op je reis,” sprak Milan die meteen straight to the point een Pokéball in zijn hand duwde. Verbijsterd keek Mikey naar het ronde voorwerp dat glinsterde door het felle zonlicht, waarbij de jongen even naar Max tuurde die het ook niet helemaal begreep. “Een Pokéball?” vroeg Mikey toen aan Milan die knikte. Zijn broer gebaarde dat hij het open moest maken.

Nieuwsgierig gooide Mikey het voorwerp op die openklapte en een witte straal vulde voor eventjes de omgeving voor de jongen en zijn Mudkip. Binnen enkele seconden stond er een Pokémon voor zijn voeten die netjes op de grond was gaan zitten. Het was de Growlithe die zijn broer had meegenomen op zijn reis door Hoenn.. Kiara. “Waarom geef je me Kiara mee? Ze is toch jouw Pokémon?” vroeg Mikey toen ineens onverwachts waarop Milan zijn wenkbrauw even fronste maar toen leek te begrijpen wat zijn broertje bedoelde. “Dat klopt maar ik.. ik wil dat je haar met je meeneemt,” reageerde de oudere jongen die dit keer met zijn hand over het hoofd van de dertienjarige knul ging. Mikey wierp even een blik op de Growlithe die vrolijk naar hem en Max kwispelde. “Oké, als Kiara het zelf niet erg vind,” zei de jongen toen terwijl hij de hondpokémon aankeek maar deze kwam al op hem afgelopen en sprong tegen hem op waar ze zijn oren probeerde te likken. Mikey wist haar met moeite op te vangen en probeerde zijn Mudkip nog aan te kijken maar deze leek het al te accepteren dat de Growlithe met hen meeging. “Bedankt broer,” sprak Mikey met een dankbare ondertoon in zijn stem en zette Kiara weer op de grond neer, voor hij haar liet terugkeren in haar Pokéball. “Graag gedaan,” reageerde hij nog voor de dertienjarige knul zijn Mudkip wenkte en zich omdraaide naar Route 101, de weg naar Oldale Town.

Mikey stopte na een tijdje met lopen voor hij zijn tas op de grond zette en zijn kaart erbij pakte. Max wierp nieuwsgierig zijn kopje omhoog waarbij hij neerplofte op het gras en naar de landkaart tuurde. “Ik zie nu pas dat de eerste gym in Rustboro City is,” zei Mikey tegen zijn Mudkip, die knikte en overeind sprong. “Mudkip! Mud!” reageerde Max terwijl hij vrolijk met zijn staartvin zwiepte. Dat betekende ook dat hij met zijn Mudkip moest gaan trainen, een hele opgave omdat Max nog geen enkele ervaring daar in had. Terwijl de jongen bedenkelijk naar zijn partner keek had hij niet in de gaten dat er een Wurmple naast hem een draadje bungelde. Max had het in de gaten maar opdat moment viel de worm van het draadje af en kwam op de schouder van Mikey terecht. De jongen dacht eerst dat het zijn Mudkip was maar deze stond nog steeds op het gras voor zijn voeten, nerveus naar zijn schouder starend. “..Huh? wat is er Max?” vroeg hij aan de Mudkip maar deze verstijfde helemaal. Toen Mikey iets roods op zijn schouder zag zitten en het herkende als een Wurmple begon hij angstig om zich heen te slaan en rende een stukje van de plek vandaan. “Haal het van me af, alsjeblieft!” riep Mikey en probeerde de Wurmple nog steeds van zijn schouder te slaan. Max wilde wel maar als zijn trainer spastisch om zich heen bleef slaan dan kon hij niets doen, de Mudkip hoopte gewoon dat die worm vanzelf eraf zou vallen.. of een vreemdeling kon de jongen wel even helpen. Maar er waren hier geen andere trainers, althans voor zover Max kon zien.