Very Carefully.

[ OPEN!, Ganzenopdracht! ~ ]

Sinds de kleine Pawniard zich bij zijn team gevoegd had, had Keith dag in dag uit met de Pokémon getraind. Deels om hem sterker te krijgen, maar ook zodat de Pokémon zich meer op zijn gemak zou gaan voelen, in zichzelf zou gaan beloven en ook Keith zou gaan vertrouwen. Dat was uiteindelijk toch een zeer belangrijk punt van de relatie die Keith met zijn Pokémon wilde hebben; Hij vertrouwde hen en zij vertrouwden hem. Dat was belangrijk tijdens gevechten. En ze gingen met grote sprongen vooruit! Komatana was nog steeds wat onhandig, en waarschijnlijk zou de Sharp Blade Pokémon daar nooit van af komen, maar hij leerde zijn aanvallen al steeds beter beheersen en reageerde steeds sneller op Keith’s stem en bevelen. Het maakte de jongen zo blij om te zien hoe deze verlegen Pokémon zich steeds meer op zijn gemak voelde bij de jongen. Hij wilde eerst een sterke band met de Pokémon creëeren voordat hij hem met de rest liet trainen. Misschien vond Komatana een van de Pokémon eng, Sekki bijvoorbeeld omdat die hem verslagen had, en als hij dan niemand had om naartoe te gaan of om achter te schuilen… Keith wilde dat de Pokémon niet aandoen.

Momenteel bevonden Trainer en Pokémon zich in de Berry Fields. Tussen de bessen bomen bevonden zich vele Pokémon die Keith kon uitdagen en ook boden de struiken en stammen goede doelwitten waarop Komatana zijn aanvallen kon uitproberen. Hoewel de Pokémon het allemaal een beetje eng vond, leek hij meer en meer plezier te krijgen in het samenwerken met zijn Trainer, en Keith wist zeker dat het uiteindelijk helemaal goed zou komen met deze Pawniard. Het was uiteindelijk toch een echt vechtertje, een stalen mannetje die nogal wat klappen kon verduren. En gelukkig maar. Zo iemand was een goudmijn voor Keith’s team, en de jongen was dan ook heel blij dat de Pokémon er een deel van uitmaakte.

”Oké, Tana, rust maar even uit! Dat ging goed!” riep Keith zijn Pokémon toe nadat deze een Skitty verslagen had. Licht hijgend kwam de Pokémon terug naar Keith hobbelen, die op zijn hurken zakte en de Pokémon een klopje op zijn hoofd gaf — hoewel hij voorzichtig was zijn hand niet open te halen. ”Hier, eet dit, dan voel je je een stuk beter,” mompelde de jongen toen de Sharp Blade Pokémon eenmaal voor hem stond. Hij gaf de Pokémon een Oran Berry, waar Komatana met zijn scherpe pootje in de bes stak en deze zo naar zijn mond bracht. Dingen oppakken was wat moeilijk voor de Pokémon, omdat zijn pootjes bestonden uit twee scherpe messen. Net als contact; Zo ongeveer zijn hele lichaampje was bedekt in vlijmscherpe messen, dus kon hij moeilijk mensen of dingen knuffels geven of aanraken zonder ze pijn te doen. Het was een beetje verdrietig, maar Komatana leek het niet zo heel erg te vinden. De Pokémon wist waarschijnlijk niet beter, dus wist hij ook niet wat hij allemaal miste. Keith vond het wel jammer; Hij wilde de Pokémon optillen en omhelzen en zijn handje vasthouden, maar door dat te doen zou hij zichzelf bezeren… ”Voel je je al weer wat beter?” vroeg Keith, waarna de Pokémon opgewekt knikte. Hij leek de bes zeer lekker te vinden en zat er gulzig van te snoepen. ”Mooi! Al weer zin om verder te trainen?” De Pokémon schudde zijn kopje en zwaaide even met de bes, waarvan hij pas de helft opgepeuzeld had. Een luchtig lachje rolde over Keith’s lippen. ”Fair enough! Dit is toch een goed moment om lekker te gaan lunchen,” besloot de jongen toen, en hij liet zich achterover op zijn achterwerk vallen. Zo, daar, tussen twee rijen bessen bomen. Perfecte plek, niet?

Nadat de lunch weer voorbij was en Komatana weer zin had om verder te trainen, sprong Keith overeind en liepen ze door de rijen bomen door op zoek naar een geschikte tegenstander. Uiteindelijk vonden ze een Mareep, die rustig stond te grazen. Zodra de twee aankwamen keek de schaapachtige Pokémon op en zette ze voorzichtig een stapje achteruit. ”Ik daag je uit tot een gevecht!” riep Keith naar de Pokémon, die na kort twijfelen accepteerde. En het gevecht begon! ”Komatana, Feint Attack!” riep Keith direct. De Sharp Blade Pokémon gaf de Mareep niet eens de kans om aan te vallen, maar schoot direct op haar af om haar vervolgens vol te raken. ”Goed zo, en doe nu Scratch!” ging Keith verder, maar de Mareep wist nog net weg te springen en deed een Tackle, die Komatana tegen de grond wierp. De Pokémon krabbelde weer overeind, en zodra Keith hem beval “Torment” uit te voeren, begon de Pokémon de Mareep te irriteren. Totdat de aanval in zijn werking trad, en de Mareep niet in staat was Komatana te tackelen. ”Nog een keer Feint Attack!” riep Keith dus, en met succes raakte de aanval de Mareep. En zo gingen ze verder. Door de goede samenwerking tussen Komatana en Keith waren ze al snel aan de winnende hand, maar alles sloeg om toen de Mareep iets deed dat Keith niet aan had zien komen. Ze elektrocuteerde de Pawniard, waardoor deze verlamd raakte en niet meer in staat was zich te verdedigen. Hoewel hij zo nu en dan een tegenaanval wist te doen, waren zijn ledenmaten te zwaar om nog goed te kunnen vechten en had de Mareep dus eigenlijk vrij spel. Geschrokken en bezorgd kon Keith niks doen dan toekijken terwijl aanval na aanval raak was. Oh nee…! En toen — Natuurlijk! Hoe had hij zo stom kunnen zijn! Uit zijn tas haalde  Keith gehaast een Cheri Berry, die hij naar zijn trouwe Pokémon toegooide. Deze at de bes in een paar happen op, en … ja! De Pokémon sprong weg voor de Tackle van de Mareep, en reageerde direct toen Keith hem beval een Scratch te doen. De Mareep werd geraakt door de scherpe messen van Komatana, en leek geschrokken te zijn dat de Pokémon weer kon bewegen. Het duurde nu niet lang voordat ze de Mareep versloegen, die verzwakt op de vlucht sloeg.

Een opgeluchte lach vulde de lucht, en Keith stapte vlug naar zijn Pokémon toe. ”Tana, gaat het?” vroeg hij bezorgd, en hij zakte op zijn knieën voor de Pokémon. Deze knikte en opluchting stroomde door de jongen heen. Poeh, dat was toch wel eng geweest. Het zien van zijn Pokémon die daar zo nutteloos lag, niet in staat íéts te doen. God, het hoefde van hem nooit meer te gebeuren. Met een brede glimlach om zijn lippen vouwde de jongen zijn armen om de Pawniard’s rug en trok de Pokémon naar zich toe. Deze struikelde verrast tegen Keith aan, en probeerde zichzelf toen geschrokken weg te duwen. Nee! Hij zou zijn Trainer pijn doen met de scherpe messen op zijn buik…! Maar Keith liet de Pokémon niet los. Hij voelde de messen door zijn shirt tegen zijn ribben aanduwen, maar hij negeerde het. Nope, hij zou zijn lieve Pawniard lekker knuffelen! Toen Komatana uiteindelijk doorhad dat het nutteloos was tegen te stribbelen, sloeg hij voorzichtig zijn pootjes over Keith’s schouders en liet hij zijn hoofdje schui op één van zijn schouders zakken. En zo bleven ze daar zitten, in een hele gevaarlijke, maar hele tedere omhelzing.