Everything is so messed up +Connor

Een tijdje niet meer te hebben gesproken met een vriend en dan dit, meteen komt die erachter dat de groenharige bij Team Rocket hoorde, maar wou dan wel weer ontmoeten. Oh, waarom de hell dan ook niet. Hij pakte Agrona's Poké ball, om de enorme Charizard eruit te halen en klom op haar rug. "Shalour, de Tower of Mastery." meteen vloog Agrona op, haar vleugels in een regelmatig ritme heen en weer slaande om erheen te gaan. Hij drukte zonder enige twijfel op de mega stond die om zijn pols zat, al mompelend dat ze moest gaan mega evolueren. Enkele tellen later was de Fire Pokémon nu geheel zwart geworden, uit haar bek kwam de hele tijd blauw vuur stromen en vanaf haar staart kwam nu blauw in plaats van rood vuur. Voorzichtig probeerde de groenharige overiend te staan op haar rug, Nathan had het al enkele andere keren geprobeerd, maar jammer genoeg had het toen niet gelukt en was hij bijna gevallen, hopelijk lukte het nu hem wel gewoon foutloos. Na even zijin houding tijdens het staan te hebben veranderd had hij zijn evenwicht hervonden en kon dus wel er gewoon op gaan staan. Rustig geniette hij van het uitzicht, en de tower of mastery was al een tijdje in zicht, maar nog op redelijke afstand. Enkele Pidgeys en Fletchlings vlogen langs, keken verstrooid naar de zwarte draak die langs hun schoot. Ah, eindelijk. Het balkon was in welk geval zichtbaar, waarop Nathan Connor min of meer kon zien. Toch wel handig zeg, zo een afspraakpunt. Moeilijk te missen was het.

Nog steeds verbouwereerd zijnde liet Connor de Holo Caster die hij vasthield in zijn rugzak glijden. Het boeide hem even niet dat hij dat in het open vak had gedaan en dat het daarom weer een hele zoektocht ging worden als hij het ding direct nodig zou hebben. Niks boeide hem even meer. Hij kon nog steeds niet geloven dat hij dat gesprek met Nathan had gehad. Dat de jongen van Team Rocket was. En dat hij het bovenal geaccepteerd had. Ze hadden zowat aan elkaar toegegeven dat ze elkaar toffe vrienden vonden, maar dat maakte het voor hem nog niet makkelijk om het feit dat Nathan bij Team Rocket hoorde gewoon te accepteren. Hij was aangevallen geweest in Lumiose City door een Grunt en was daarbij bijna zijn Pikachu kwijtgeraakt. Hij kon het niet permitteren dat dat hem nogmaals gebeurde. Hij mocht hopen dat hij het feit dat Nathan de slechte kant had gekozen zo goed mogelijk kon negeren en dat ze ondanks alles toch vrienden konden blijven. Het zou alleen heel erg raar voelen om onder deze omstandigheden vrienden te blijven, maar toch had hij nu geen andere keus. Het duurde niet overdreven lang tot hij Nathan’s Pokémon aan de hemel zag verschijnen. Zijn Mega Pidgeot stond naast hem op de rand en hield Nathan scherp in de gaten vanuit zijn ooghoeken. Connor gaf de Pokémon een geruststellend klopje. Hij kende Nathan natuurlijk niet omdat hij niet bij het gevecht was geweest. Hij stak zijn hand op naar Nathan, hoewel hij aannam dat de jongeman hem allang gezien had. ‘Dat duurde ook niet lang,’ riep hij naar de jongen toe. Zijn Pidgeot hield Nathan scherp in de gaten, maar deed wel een stapje opzij zodat de Charizard van de groenharige veilig kon landen.

Enkele seconden later was hij al zowaar voor het balkon, ah, wat een voordeel was dat zeg, om een Charizard zo als vervoersmiddel te gebruiken. Het was hem opgevallen dat bij Connor een Pigeot stond, echter leek deze wel andere dan de andere vogels van dat soort. Mega evolutie? Intressant, hij had er geen idee van gehad dat de vogel dat ook kon. Hij glimlachte lichtjes toen de zwartharige hem toeriep dat het niet lang had geduurd, maar ondertussen was Agrona alweer bezig met landen, hoe snel het wel niet was gegaan zeg. "Ik was vrij in de buurt om het zo te zeggen." en met deze woorden kwam de groenharige van de Charizard af, verbetering, hij sprong er zowar vanaf. "Goed je weer te zien." sprak hij eerlijk, was toch wel eens even goed om een oude vriend te zien.

Connor gaf een rustgevend klopje op het lichaam van zijn Pidgeot. Hij had zo het gevoel dat de Pidgeot zijn onthutste emoties had opgemerkt toen hij aan het stressen was over wat hij met Nathan ging doen. De Pidgeot had het gesprek dan ook voor een deel mee gevolgd, maar het had net geleken alsof hij met andere dingen bezig was geweest dan met het gesprek. Hij had niet gedacht dat de Pokémon zoveel van hem op zou vangen, maar ergens moest het hem ook niet meer verwonderen. Zijn Pidgeot was immers de Pokémon die hij al het langste in zijn team had. Net als Pikachu en Growlithe trouwens. Die drie waren er het vroegste bij. Roselia, Umbreon en Poliwhirl waren er pas veel later bijgekomen. Het was logisch dat zij zijn gevoelens minder snel begrepen dan zijn Pokémon die al bijna hun hele leven lang bij hem waren. Pikachu zat achterdochtig op zijn schouder naar Nathan te kijken. Connor wreef de Pikachu geruststellend over zijn oortjes, maar zelfs dat leek de mouse Pokémon niet te kalmeren. ‘Ja, ik hoorde dat je weer eens in de problemen zat,’ grinnikte Connor. Het was vreemd om zich te bedenken dat hij zich net druk had gemaakt over het feit dat Nathan van Team Rocket was, maar dat dat feit nu onbelangrijk leek te zijn nu ze bij elkaar waren. ‘Insgelijks,’ gaf hij toe aan de jongen. Of hij nu van Team Rocket was of niet, Nathan’s persoonlijkheid zou er niks door veranderen. Of toch niet jegens Connor. Connor zou niet willen geloven dat Nathan werkelijk een Pokémon van hem zou stelen of hem pijn zou doen als hij die opdracht kreeg van zijn baas, maar je wist natuurlijk nooit. Hij gaf nogmaals een klopje op het lichaam van zijn Pidgeot, maar deze keer om Nathan’s aandacht naar de Pokémon te trekken. ‘Dit is Pidgeot. Ik heb eindelijk een Pokémon die kan Mega evolueren,’ sprak hij grijnzend. ‘En Pikachu ken je natuurlijk al.’ Hij haalde verontschuldigend zijn schouders op toen de oortjes van de electric type naar achteren trokken bij het zien van Nathan’s ogen en dat hij zich verborg achter Connor’s nek. Sommige karaktertrekjes zouden nooit weggaan, nam hij aan.

Zou er eigenlijk nog wat bloed op zijn kleding zitten..? Hij had geen idee, niet belaakd dat hij nou de tijd had genomen om het nou echt weg te halsn, maar zo erg xou het ook weer niet zijn, hoogstens hier en daar een spatje. Nothing wrong. Oh dat, hij wuifde het kort weg "Ah, niet echt iets bijzonders was het." hoogstens wat politie die hij gelukkig had kunnen afschudden, was dus best mooi gegaan ook nog. Toen de zwartharige een klopje tegen de vogel keek hij kort daarheen, ondertussen luisterend naar was Connor over de Pigeot vertelde, kort knikkend nadat deze klaar was. "Gaaf man, heb je het ook al een keer gedaan?" vroeg de groenharige nieuwsgierig, het was een tijd geleden dat de twee elkaar hadden gezien, dus gewoon wat bijpraten kon geen enkele kwaad leek hem. Hij fronste licht bij het zien van dat de Pikachu van Connor zich leek te verstoppen achter de nek van Connor, maar toen bedacht hij zich snel wat de ander hem pas over de holocaster had verteld. "Wat is er eigenlijk precies gebeurd?" belsoot hij maar te vragen, hij betwijfelde of hij iets kon (en wou) doen, maar ernaar vragen was in iedergeval iets.

Connor rolde kort met zijn ogen toen hij de opmerking van Nathan hoorde. Ja, natuurlijk was het niets bijzonders. In Nathan’s ogen leken niet veel dingen bijzonder te zijn als het op problemen aankwam. Maar goed, daar mocht hij niet al te veel van zeggen, want hij was ook op die manier ingesteld. Zijn rode ogen bleven kort op Nathan hangen en hij gaf enthousiast een knikje bij de vraag van Nathan, maar vroeg zich af of Nathan soms niet kon zien dat Pidgeot momenteel in zijn Mega-vorm was. Hij nam aan dat het in het donker moeilijk te onderscheiden was en dat Nathan andere dingen had om aan te denken. ‘Al meerdere keren. Zoals nu,’ lichtte hij kort er nog aan toe. Pidgeot klapperde bevestigend met zijn vleugels op de woorden van Connor zodat er even een kort geritsel door de nacht klonk. Connor had echt geen idee hoe laat het wel niet was, maar het moest al na middernacht zijn. Of was het nog maar tien uur? Het werd tegenwoordig zo snel donker en dankzij heel dat gedoe met Nathan had hij niet echt tijd meer gehad om op zijn Holo Caster te kijken om het te checken. Hij haalde zijn schouders op toen hij de vraag van Nathan hoorde. ‘Een paar rotzakken hadden hem vastgebonden aan een ketting vlakbij een restaurant. Hij was vastgeketend aan een vuilniscontainer en je kon gewoon zien aan de schrammen in zijn hals hoe wanhopig hij was. Ook was hij flink vermagerd, dus heb ik een aantal weken moeite gedaan om zijn vertrouwen te winnen. Op een dag wilde hij me niet meer elektrocuteren en heb ik hem mee kunnen nemen. Hij is beter af bij mij nu, hè?’ Dat laatste zei hij tegen Pikachu. ‘Pika!’ bracht deze uit en liet zich aaien door Connor. ‘Je kunt zijn littekens nog zien,’ zei hij verbitterd. Hij pakte Pikachu van zijn schouder en hield hem naar Nathan toe. Meteen trokken de oortjes van de electric type zielig naar achteren en begonnen vonken van zijn wangen te schieten. ‘Als je hem wilt aaien raad ik je aan om voorzichtig te zijn,’ waarschuwde Connor. Hij sprak zijn Pokémon sussend toe. Gelukkig leek Pikachu al veel sneller te kalmeren dat hij normaal gezien zou doen. Hopelijk zou Pikachu Nathan op een gegeven moment ook weer kunnen vertrouwen.

Oh haha, wist hij wel. Nee eigenlijk niet maar toch. Hij lachte kort en wreef toen over zijn achterhoofd. "Ah, het is dat ik eigenlijk zelf geen normale Pidgeot heb gezien, vandaar." was hij blond, zou de jongen daaraan de schuld kunnen geven, of zoals andere mensen het noemden 'een blond momentje'. Heel erg slim bezig Nathan, jep. Maar oke, hij had nog nooit echt een Pigeot gezien zonder het echt door te hebben, dus hem er echt de schuld aan geven was ook niet geheel eerlijk hoor. Zonder een woord te zeggen luisterde hij naar het verhaal van de zwartharige over diens Pikachu, dat was in iedergeval niet niets zeg. "Jeetje, wat erg zeg." zelfs al gaf hij weinig om andere mensen, betekende dat nog niet meteen dat hij geheel een harteloze freak was en ook zo dacht over Pokémon. "Gelukkig voor Pikachu dan dat hij daar wel weg is." Hij glimlachte lichtjes toen Connor sprak dat de groenharige wel voorzichtig moest doen als hij de muisachtige Pokémon wou aaien "Zal ik doen.". Het was namelijk niet echt dat Nathan er nou bepaald veel naar uitkeek om een schok te krijgen van de Pikachu, dus oppassen ging hij wel doen ja. Rustig stak hij zijn hand naar voren, met de intentie om [deze rustig te gaan aaien. Als de muis het niet wou, kon deze dat altijd natuurlijk gewoon katen merken en dan zou Nathan het ook niet meer peoberen, hoe simpel was dat wel niet zeg.

Connor had kort gegrinnikt toen hij de woorden van Nathan hoorde. Hij had zo het idee dat Nathan zijn eigen fout probeerde te maskeren door zoiets te zeggen, maar het kon natuurlijk echt waar zijn. Als je in Kanto zei dat je nog nooit een Pidgeot had gezien, dan was je echt blind of leefde je onder een steen. De Pidgeot’s vlogen daar namelijk in groepen in de lucht. Ze werden het vaakste gebruikt om mee door de lucht te vliegen en hun voorevolutie, Pidgey, brachten post rond. Nee, het was onmogelijk om een Pidgeot niet te herkennen als je in Kanto had gewoond. Hij miste Kanto soms echt vreselijk, maar hij was er wel al gewend geraakt aan het feit dat hij nu in Kalos was. Wie weet zou hij binnenkort eens zo’n pas kopen om naar Hoenn te reizen. Het zou ook wel helpen als hij eens tegen andere trainers kon vechten en andere mensen kon ontmoeten, maar dat was misschien een idee voor later. Misschien kon hij dat doen tussen de tijd dat hij ging trainen voor de gym en dat hij ook daadwerkelijk de gym ging uitdagen. Pikachu kronkelde kort in zijn handen toen hij de hand van Nathan naar zich zag gaan, maar ontspande zich eigenlijk gelijk weer toen hij zag dat Nathan niet al te snel wilde zijn. Dit gaf Pikachu de tijd om aan het gevoel te wennen en Connor knikte Nathan bemoedigend toe. Hij merkte dat Pikachu zich volledig ontspannen was. En hij wist dat het een gemene zet was, maar anders zou de Pokémon nooit toenadering zoeken. Hij bracht Pikachu ietsje meer naar voren door zijn handen wat meer naar voren te steken zodat de oortjes van de Pokémon contact maakten met Nathan’s hand. ‘Als je nu geen schok door je voelde gaan, zit het goed,’ zei hij lachend tegen de groenharige. Hij had echter niks gevoeld en Pikachu’s lijfje leek redelijk ontspannen te zijn. ‘Ik heb zo het idee dat hij merkt dat we vrienden zijn. En het helpt ook wel dat hij wat meer mensen heeft leren kennen. De laatste tijd wat minder omdat Connor niet bepaald sociaal is geweest.’ Hij lachte er wel bij, maar zijn keel voelde dik aan. Aan zijn overleden vader denken was pijnlijk. Hij hoopte dat Nathan het ook wel zo zou begrijpen zonder dat hij er al te veel woorden aan vuilmaakte. ‘En jij?’ vroeg hij vervolgens. ‘Ben jij wel nog sociaal geweest?’ Hij grinnikte even en liet Pikachu uit zijn handen springen. De Pokémon keek Nathan afwachtend aan, alsof hij nu niet goed wist wat hij moest doen.

Ach, het was niet eens zo heel erg, gewoon een wat ehm, onhandig foutje maar het was niet echt iets groots. Haha oeps. Agrona leek ondertussen nieuwsgierig naar de Pidgeot te zijn gegaan en een begroetend gebrom liet horen, heel sociaal bezig daar zo te merken. Voorzichtig maakte hij aanstalten om Pikachu te aaien, en zorda deze liet zien dat het wel oke was en Connor de kleine Pokémon wat naar voren stak aaide de groenharige de muis voorzichtig, al trok hij na niet zo lang zijn hand weer terug. "Denk je?" vroeg hij, misschien lichtjes glimlachend. Toch kon hij niet over het gevoel komen dat er misschien nog iemand achter hem aanzat, dus even gewoon om zichzelf wat gerust te stellen keek hij even naar achter, maar op enkele kleine Pokémon na was het niet echt dat er nou iemand was, gelukkig, hierna draaide hij zijn hoofd wel weer om naar Connor, om kort zijn schouders op te halen. "Op een manier, het is vooral erg druk geweest." en dat was dan niet druk op een goede manier, eerder druk met ontsnappen van politie, in gevechten raken en genoeg andere dingen.

Connor draaide zijn hoofd glimlachend opzij toen hij zag dat Pidgeot dan toch uitnodigend een stap opzij deed toen de Charizard van Nathan hem kwam begroeten. De flying type spreidde zijn vleugels kort als begroeting en gaf een knikje ter extra bevestiging dat hij de groet van de fire type ontvangen had en dat hij er een terug zond. Het was niet vaak dat hij een andere Pokémon ontmoette, dus misschien was dit wel het moment om sociaal te doen. Connor was blij met het feit dat Pidgeot dan toch iemand de kans gaf om zichzelf voor te stellen aan hem. Hij dacht namelijk dat het geen enkele Pokémon zou lukken om een band te scheppen met de Pokémon. Natuurlijk was er nu nog geen sprake van een band, maar dat kon nog wel komen. Connor had snel een knikje gegeven op Nathan’s vraag, maar was eigenlijk al bezig met diens andere woorden. Want in hoeverre moest hij zich bekommeren om zijn vriend? In hoeverre moest hij zich bekommeren om zijn eigen veiligheid? Natuurlijk had hij een volledig team van zes, maar die waren lang niet zo sterk als Nathan’s Charizard. Zeker Umbreon niet. Dat was juist de Pokémon die de extra aandacht nodig had. En toch had Connor nog dat soort gevoel van loyaliteit die hij ook had toen ze samen een paar mannen afgetuigd hadden in een café in Santalune City. Hij wist dat Nathan om de juiste redenen vocht, maar misschien gewoon niet voor de juiste organisatie. Maar hoe zou hij dat de jongen ooit duidelijk kunnen maken zonder een discussie of in het ergste geval een ruzie te veroorzaken? ‘Wat is er dan eigenlijk allemaal gebeurd?’ vroeg hij zo kalm mogelijk. Hij was niet van plan om zijn hulp aan te bieden, ook al had hij zojuist net letterlijk gedacht dat hij loyaliteit voor de jongen voelde. Natuurlijk voelde hij dat, maar hij had ook tegen Nathan gezegd dat hij aan de criminele organisatie gerelateerde zaken niet bij betrokken wilde worden. ‘Het klonk niet echt gezellig daar.’ Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en leunde tegen de balkonrand van het hoogste punt van de Tower of Mastery.

De overmaatse Charizard leek blij te zijn dat ze misschien een wel gewoon gesprek kon houden, of wat de hell de twee Pokémon dan ook eigenlijk aan het doen waren. Hij fronste kort bij diens volgende vraag, wat er nou was gebeurd. Ja, soms kon hij dat zich ook vaak genoeg wel gaan afvragen, maar deze ker ging het om net, toen hij de ander per ongeluk had gebeld. Gezellig was het ook zeker niet geweest, hoe je er ook naar keek. "Was het ook niet echt." maar het was toch wel even leuk geweest om mee te maken mocht hij het even zeggen. Een tril was niet altijd meer te vinden bij de jongen, dus natuurlijk vond de groenharige het wel een leuke afwisseling als dit wel eens het geval zou zijn. "Het waren gewoon wat dudes die om geen enkele reden met me ineens wouden vechten, kort nadat hun dat niet meer konden kwam er politie, die al naar me zocht dus moest hun van hun vluchten." had de jongen even snel samengevat, want dat was wel wat er ongerveer was gebeurd. Hij wist wel dat de ander niets van Team Rocket wou afweten, dus het verhaal had hij wel een klein beetje verdraaid om dat uit zijn mond te houden, het leek in welk geval meer dan genoeg op het origineel. Of dat vond Nathan wel.

Aangezien het hier om Nathan ging verwachtte Connor niet echt een zoetsappig verhaal waarin Nathan als onschuldige burger uitkwam. Connor wist goed genoeg waar zijn vriend zat en hij vroeg zich af waarom hij dit in godsnaam accepteerde. Zou zijn vader het goedvinden dat hij dit accepteerde? Hij kon het hem moeilijk vragen, want zijn vader was in de hemel. Hij had zijn moeder natuurlijk nog die Arceus wist waar zou uithangen, maar hij zag het niet zitten om haar na zo’n lange tijd te contacteren met zo’n nieuws. Natuurlijk kon hij het ook helemaal niet, want hij had het nummer van zijn moeder niet en hij had geen idee waar zijn moeder te bereiken was. Hij kon natuurlijk een telefoonboek gaan opzoeken, maar hij had één probleem: over de jaren was hij haar achternaam vergeten. Want wie onthield nu zoiets als de achternaam van zijn moeder, right? Connor werd uit zijn gedachten gehaald door Nathan’s korte uitleg en ondanks dat hij zich voorgenomen had om niks Team Rocket’s gerelateerd goed te keuren, grinnikte hij toch even nadat Nathan klaar was met zijn verhaal. Toch maakte hij zich lichtelijk zorgen. Hoe konden ze deze vriendschap ooit onderhouden als hij eerst nog moeite moest doen om vrede te nemen met waar Nathan nu thuishoorde? Hij had geen idee en hij wilde er eerlijk gezegd nu ook helemaal niet aan denken. En dus richtte hij zijn rode kijkers op Nathan. ‘Ik hoor het al, je bent weer onschuldig,’ zei hij plagerig tegen zijn vriend. Hij draaide zich om, zette zijn handen op de randen van de Tower of Mastery en keek naar boven. Omdat de avond al gevallen was, waren de sterren vanaf hier goed te zien. ‘Wel, het klinkt spannender dan mijn leven, ook al haat ik het om dat toe te geven,’ zei hij met een zucht. ‘Ik ben nog steeds aan het trainen voor de derde gym. Ik zit op een goed moment te wachten tot ik mijn Pokémon kan evolueren, sinds de helft van mijn team evolueert door middel van evolutiestenen.’ Hij grinnikte even. Tja, die strategie had hij wel wat eerder mogen uitdenken!

Hij glimlachte lichtelijk toen er plagerig klonk dat hij 'onschuldig' was, ja, natuurlijk was hij dat. "Natuurlijk ben ik dat." klonk er op diezelfde toon van de groenharige. Hij meende er in werkelijkheid geen moer van, als er iemand wel de schuld was, zou het namelijk zeker weten niet hem zijn. Hij fronste even toen er werd gesproken dat het wel spannender klonk, misschien dat hij dat wel ergens had verwacht van de zwartharige. "Geloof me, soms is het beter om het rustig te hebben. Littekens krijgen van Pokémon is bijvoorbeeld niet een geweldig iets." hoeveel had hij er? Geen idee meer, tellen kon hij onderhand wel opgeven. Ah, de derde gym dus. Even moest hij kort nadenken welke het was, tot Nathan bedacht dat het met dat gekke rollerskater mens was geweest, moeilijk om te vergeten. "Derde hm? Dat is een fighting gym, met Pidgeot zou je die wel kunnen redden." sprak hij rustig. "Ik ben ondertussen aan het trainen voor de zesde gym, al is het ook voor afleiding." de zesde, waren allemaal Fairy types, dus Lugus zou het wel prima gaan doen, geen idee wie hij nog anders zou inzetten zo nodig.

Ooc; geen idee over welke je het hebt *stares @ rotator* maar thanks :')

Connor rolde zijn ogen toen hij de opmerking van Nathan hoorde, maar besloot om er verder niet al te veel meer op te reageren. Ze wisten beiden dat Nathan niet onschuldig was en ze wisten beiden ook dat Connor dat ook niet was, ook al vond de jongen dat soms van wel. Oké, niet echt. Hij kon soms alleen nog dat kinderachtige trekje hebben dat beweerde dat hij wel onschuldig was, maar hij nam aan dat dat zou blijven tot zijn 50ste en verder. Dat zou waarschijnlijk nooit helemaal weggaan. Bovendien was een beetje kinderachtig zijn goed voor het hart. Ja, dat zou hij zichzelf vooral blijven vertellen. Hij wilde echter geen saai persoontje zijn dat overal serieus op reageerde en gelukkig had hij geen vrienden die dat wel waren. Ook de opmerking over de littekens negeerde hij, maar hij keek geïnteresseerd zijnde op toen Nathan wel leek te weten over welke gym het ging. Connor glimlachte toen zijn vriend hem goed advies gaf. Ja, hij zou Pidgeot zeker gebruiken en zou de Pokémon voor het gemakje ook even Mega-evolven als het zo ver was. ‘Ik denk dat de rest van mijn strategie bestaat uit het evolueren van Roselia zodat zij gemene aanvallen kan gebruiken om die gymleidster nog wat extra met haar tanden te laten knarsen.’ Het voordeel van het hebben van een Roselia was dat hij alle soorten grasaanvallen en vervelende status-problemen kon veroorzaken zonder dat ze daar echt iets terug tegen konden doen, aangezien dat Roselia tegen veel immuun was omdat ze dus zelf een grass- en een poison type was. ‘De zesde al,’ zei hij bewonderend. ‘Dan schiet je lekker op.’ Het was voor hem veel makkelijker om over Nathan te denken als een trainer die al aan zijn zesde gym was dan als het lid van een organisatie waar hij elke keer voor over zijn schouder moest kijken of hij niet aangevallen zou worden. Maar hij nam aan dat Nathan niet zo gauw iets bij hem zou doen. Hoopte hij toch. ‘Weet je nog ongeveer welke Pokémon ze gebruikte?’ viste hij nieuwsgierig zijnde naar informatie. ‘En ik neem aan dat de zesde gym met die Charizard van je geen probleem gaat zijn?’

In welk geval hadden ze het nu wel een beetje over een onderwerp waar meerdere mensen het over konden hebben zonder al te veel zorgen. Hij grinnikte kort bij dat Connor sprak over de gymleader irriteren, zou wel grappig zijn om te zien. "Succes daarmee." sprak hij gemeend, niet dat het nou echt zo moeilijk was om te doen, maar toch, succes met een gym was wel iets nietwaar? Hij knikte kort toen er werd gesproken dat hij wel goed opschoot dan, zo kon het wel genoemd worden ja. "Ik ben wel van plan om mijn team naar level tachtig te brengen voordat ik het ga uitdagen, heb er wel vertrouwen in maar wil liever geen risico nemen." zo had hij immers ook wel de rst gewon en, met een toevallig typevoordeel dus dat scheelde wel erg voor hem. Oh jeetje, ehm welke Pokémon de derde gym gebruikte? Hij zou geen flauw idee meer hebben om eerlijk te zijn. "Niet zeker meer, maar volgens mij gebruikte ze wel een Lucario." het waren echt van die Pokémon die vreselijk bekend waren onder fighting type gymleaders, hij gaf hun gelijk, het waren sterke Pokémon namelijk. Tja, hij zou maar al te graag Agrona willen gebruiken, dan waren de gyms een eitje voor hem geweest, nog makkelijker dan ze al waren. "Als ze nog toegestaan zou zijn, had ik dat met alle liefde hebben gedaan. Enkel met die level limieten gaat dat nu niet meer." een klein zuchtje ontsnapte zijn mond, ach, hij kon Abby en Agrona weer in de laatste gym gebruiken als hij deze ooit ging uitdagen. Keek hij naar uit, een gym gewoon helemaal gaan verwoesten.

Ooc: hehe (a') ik weet al welke je bedoeld ja :') thanks~