Wilder dreams ( closed )

Het oranje varkentje schaterde van het lachen, wat voor Ethan klonk als opgewonden en onophoudelijk geknor. Oftewel: Muziek in zijn oren. Oh, wat hield hij van het geluid dat dit prachtige beestje maakte. Zelf had de jongen ook een enorme grijns op zijn gezicht terwijl hij steeds opnieuw het beestje over haar buikje krabbelde, om vervolgens zijn handen weer weg te halen om haar even de kans te geven om te ademen. Genadeloos bracht hij zijn handen vervolgens weer naar haar zachte vachtje om haar verder te kietelen en zo ging het maar door. Hij was in de afgelopen tijd onzettend aan Lilo de Tepig gehecht geraakt. Hij had haar voor haar schattigheidsfactor uit de PC gehaald zodat ze andere mensen kon doen smelten, maar ze had Ethan's hartje zelf ook gestolen. Hij vond het helemaal niet erg. Ze was een goede toevoeging aan zijn team, hoewel ze momenteel qua kracht niet veel toevoegde. Het dametje wilde dan ook alleen maar spelen en moest van trainen nog niks hebben. Ach, dat kwam nog wel. Ooit. Het had geen haast. Ofzo. "Genoeg," besloot de roodharige jongen (hé, Lilo en hij matchten) uiteindelijk, waarna hij haar een laatste aai gaf en zichzelf overeind duwde. Het varkentje kwam enkele momenten later enigszins hijgend ook overeind en dribbelde vrolijk achter haar trainer aan.

Hij was nog geen vijf minuten onderweg toen hij plotseling, tussen de laaghangende takken door, een wel heel bekend achterhoofd zag. Of eigenlijk bekend haar. Want hij kende niet veel mensen wiens haar aan de 'binnenkant' anders was dan aan de 'buitenkant'. "Allison!" riep hij enigszins opgewekt uit, alsof hij een goede vriendin aansprak inplaats van zijn baas. Hij hobbelde met een brede grijns op haar af en remde af naast haar om in hetzelfde tempo met haar mee te lopen. "Ik ben net terug van een veel te lange missie en ik word wéér de regio uitgestuurd! Naar Unova dit keer! Ik wist maar net te voorkomen dat mijn ma me op kwam zoeken. Kan jij niet regelen dat ik gewoon een keertje in Kalos kan blijven? Ik wilde eindelijk eens van die stomme Grunt rang afkomen, maar daar is nu ook niks van gekomen," begon de jongen direct, waarna hij met een lichte pruillip en een zucht zijn handen in zijn zakken stak. Way to go, Ethan.

Gereserveerd voor Allison~

Ze grinnikte. Wow. Goedzo, Ethan. Hij was enigszins verbaasd, maar de gedachten werden al snel verdrongen door een "Maar natuurlijk, wie zou niet blij zijn hem te zien?". Zijn ego was er niet bepaald kleiner op geworden, dat was wel duidelijk. "Niet in Kalos?" herhaalde hij vragend. Hmmm, daar had hij nog niet over nagedacht. "Maar ik wil helemaal niet weg," vervolgde hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar, maar toch duidelijk hoorbaar. Hij had hier mensen en plekken; Tot nu toe was Kalos de leukste regio, dus hij zou graag nog langer blijven om het verder te ontdekken. Een opgewekte grijns verscheen dan ook om zijn lippen toen ze opmerkte dat zij wel iets kon regelen. Net een puppy. Sheesh. "Z-Zou je dat echt doen?" vroeg hij verwonderd haar met grote ogen. Hij bleef enkele passen na haar ook stilstaan, zette opgewonden een stapje dichterbij, maar bleef daar staan. Hij haalde een hand door zijn haar, leek zich wat te herstellen en grijnsde vervolgens een vrolijke grijns. "Dankje, ben blij om terug te zijn!" Hij slaakte een tevreden zucht, waarna zijn handen in zijn zakken verdwenen en hij begon. "Ken je Arty Fanell? De Agent, afkomstig uit Kanto. Hij is klein en hij heeft een foeilelijke snor. Niet te missen. Als je hem ooit ziet, geef hem een klap. Wát een sukkel! Het was dat hij een Agent was en ik een lichte angst voor zijn Trapinch had, anders had ik het zelf gedaan..." Daar ging hij dan. Een schot in de roos, Allison. Wat ken je hem toch goed.

Hij keek haar met een frons aan toen ze hem vroeg waarom hij eigenlijk niet weg wilde. Ja, eh, dat wist hij ook niet zo zeker. Het was niet alsof hij het erg zou vinden om in Kanto of Johto of een van de andere regio's wat tijd door te brengen. Hij zou de natuur en de steden daar net zo goed kunnen verkennen, en toch.. Nee, hij vond Kalos wel prima. "Nou, graag, als ik dit keer niet weer weggestuurd wordt," merkte de jongen op als antwoord op haar volgende woorden, waarna hij vrolijk grijnsde. Grunt zijn was leuk en prima maar... Eigenlijk niet. Hm. Oh well, hij kon nu niet veel meer dan zijn best doen. Of misschien een beetje beter dan zijn best, hoewel hij niet zeker wist of de moeite die hij voor dingen zou doen ook meegeteld werden. Ach, hij zou het wel zien. Nu was niet het juiste moment om zich erin te verdiepen, want hij was een soort van in een bos. Haha. Het enige wat de ander vervolgens mee leek te krijgen van zijn verhaaltje, waren zijn negatieve gevoelens jegens Trapinches. Heuh. Terwijl ze sprak en hij over haar woorden nadacht, maakte hij een gezicht, waarna hij echter toch weer wat zuurder keek. "True, maar alsnog," antwoordde de jongen, die eventjes terug moest denken aan zijn arme enkel nadat een Trapinch die in zijn bek had weten te krijgen. "Die beesten zijn vijftien kilo, als ze eenmaal op je zitten, krijg je ze niet meer van je af, hoor! En je wilt echt geen vingers of tenen tussen hun kaken krijgen, dat kan ik je wel vertellen," ging hij verder met een pruillip. Ja, hij vond de oranje dingen vele malen ongemakkelijker dan die evoluties ervan, dat wist hij wel zeker.

Een tevreden grijns verscheen om zijn lippen toen Allison meedeelde dat enkel zij hem nu nog weg kon sturen. Ah, top! Ze had net nog gezegd dat ze hem hier wel kon houden als hij dat wilde. Perfect. Helemaal prima. Ethan was helemaal tevreden. Hij volgde haar voorbeeld en bleef enkele passen na haar ook stilstaan, draaide zich om om haar goed aan te kunnen kijken. Haar opmerking deed toch wel onwillige kriebels over zijn ruggengraat rollen. Oei. Daar had ze een punt. De jongen wilde zijn mond openen om een zwak tegenargument te geven, maar voordat hij de kans kreeg, haalde ze een van haar Pokémon te voorschijn. Wat verrast zette de jongen dan ook een stap achteruit, terwijl hij met grote ogen naar het beest keek. Bij nader inzien waren die evoluties inderdaad ook niks om mee te sollen... Zo te zien had ze haar Tepig en Shuppet ingeruild voor een wat dreigender beest. Wat nerveus slikte de jongen bij haar volgende woorden, waarna hij knikte. Eh, ja. Het was wel duidelijk dat Allison vooruitgang geboekt had, maar Ethan kon helaas niet hetzelfde zeggen. Hij had werk aan de winkel, en veel. Hij zou moeten gaan trainen, trainen en nog meer trainen wilde hij nuttig zijn voor Team Rocket... Oh boy. "R-Rivalen?" vroeg de jongen echter om van onderwerp te veranderen, maar nog geen tien seconden later merkte hij dat hij zich toch niet in kon houden. "Ik—Ik zal ook trainnen, mijn team bedoel ik, en meehelpen die macht te behouden! Echt waar, voor je het weet, ben ik de sterkste van ze allemaal!" kwam er dan ook in één golf uit, waarna een lichte blos over zijn wangen verspreidde. Oooh boy.

Allison vertelde over Rangers, die nu ook de weg naar Kalos en Hoenn gevonden hadden. Zodra ze het woord had laten vallen, werd Ethan toch wel een beetje nerveus. Hij bracht zijn handen naar elkaar en duwde wat beschaamd zijn wijsvingers tegen elkaar, waarna hij mompelde: "Ik wilde toen ik klein was altijd Ranger worden..." En hoe. Hij was vreselijk. Hij had ooit zo'n Ranger-horloge gekregen en had het niet afgedaan voor een half jaar. Ook al werkte het ding na drie weken al niet meer. Hij was er als 7-jarig jochie van overtuigd dat hij een Ranger met zo'n tolletje zou worden. En kijk waar hij terecht gekomen is. Oh well, het leven gaat via vreemde wegen. De jongen werd echter weer serieuzer toen ze verder sprak en knikte een paar keer ernstig, hoewel de woorden niet écht tot hem doordrongen. Hij bestempelde het enkel als belangrijke praat waar hij met een serieus gezicht naar moest 'luisteren'. Toen ze echter over Top Agents met een brein begon, opende Ethan toch zijn mond. "Oh, in dat geval, ik ken een knulletje die ziek goed is in—" Zijn woorden stierven echter af toen hij goed realiseerde wat ze gezegd had. Wacht, wat? In combinatie met haar eerdere woorden, dat ze wilde dat hij écht zijn best ging doen, klonk het toch wel heel erg alsof ze hem... Oh. "Oh," was ook wat hij vervolgens uitbracht, omdat hij even niks anders wist. Omdat hij eigenlijk niet zo goed wist hoe hij met zulk nieuws om moest gaan en hij toch ergens wel bang was dat hij het helemaal verkeerd begrepen had, zei hij maar: "Nou, geduld hoef je niet te hebben, hoor! Ik raas er zo doorheen, Super Sanic en zo!" Wow, Ethan. #Realjustice.