Double Trouble

En bijna meteen nadat ze was aangekomen in Lumiose had ze al wat te doen. Oké, ze had de opdracht zelf geaccepteerd, maar ze mocht meteen terug naar waar ze ongeveer aan land was gegaan. Ergens was dat wel frustrerend, was ze net de Badlands door gekomen mocht ze weer terug. Maar een vogel om op te vliegen wilde ze ook niet, doordat ze ooit haar arm had gebroken na een val van een Staraptor was ze doodsbang van de grond te komen. Ze zwom liever of reed, het zou mogelijk zijn zodra Malice zou evolueren. Arcanine’s waren erg groot, groot genoeg om op te rijden ten minste. Lilith liep door Shalour samen met Tahlia en keek om zich heen. Ze moest nog niet meteen beginnen aan haar missie, ze had nog even tijd. Na wat te hebben gegeten was ze door de stad gaan wandelen. Haar opdracht was onrust te zaaien bij een bepaalde fokkerij. Ze fokten prijswinnende Doduo-racedieren, blijkbaar was dat ook een sport. Wie op de rug van de tweekopige vogels wilde racen was haar onbekend, maar het klonk niet echt aanlokkelijk. Dit was echt een opdracht voor Malice, de Growlithe ging zo een plezier hebben in het opjagen van de vogels. Lilith zelf zag het nut er niet echt van in, wat had je eraan om een paar tweekoppige beesten los te zetten? Op zijn best waren er een paar Rangers er een paar uur mee bezig, voor haar leek het niet echt een missie van waarde. Maar hé, zij was nog maar een Grunt, waarom zou er iemand naar haar luisteren? Een zestien jarige met een sadistische Growlithe, verlegen Piplup en onleesbare Espeon. Een goed gesprek was soms moeilijk te vinden. Maar voor het geval je het wil weten, het antwoord is; nee, ze had geen problemen. Het probleem was dat niemand op haar niveau zat qua gesprek. Ze had in elk geval nog een uurtje om onderzoek te doen. Misschien onnodig, maar Lilith was eenmaal het voorzichtige type. Als ze mocht kiezen wat ze wilde bereiken binnen Team Rocket, dan wilde ze graag Spy worden. Pokémons stelen, onrust zaaien of onderzoeken was niks voor haar. Inbreken, dat was makkelijk. Je kreeg er ook geen strafblad van zolang je niet werd gepakt en je kon alleen werken. De verantwoordelijkheid voor anderen dragen was zo vervelend. Lilith werkte liever alleen, samen met haar trouwe partnerpokémons. Als ze meer teamleden zou nemen zouden die met grote voorzichtigheid worden gekozen. Aan roekeloze dingen had ze niks. En pokémon stelen? Dat was ook niks. Al haar pokémon moesten een grote loyaliteit en trouw hebben, anders werkte het gewoon niet. En gestolen pokémon hadden meestal een erg laag vertrouwen. In elk geval ging het nog wel even duren tot ze benoemd kon worden tot Spy, eerst moest ze een Agent worden en ook nog eens achttien jaar oud zijn. Haar verjaardag was niet zover weg, maar het duurde nog steeds lang.. te lang. Eerst maar eens een rank omhoog proberen gaan, anders kwam ze nergens. Hierover diep na gaan denken was ook niet de oplossing, zij maakte het systeem niet en zij wilde er geen veranderingen in aanbrengen. Ze wilde gewoon rustig kunnen leven, uit de klauwen van de politie blijven en haar taken binnen Team Rocket kunnen doen. Het liefst alleen, alleen met haar pokémon.
‘Wat denk jij Tahl?’ Lilith keek naar de fokkerij, het lag redelijk afgelegen bij een groot grasveld waar de vogels veel loopruimte hadden. Dichterbij wilde ze niet komen, eerst bestuderen. Dat het afgelegen lag was een voordeel, zo kon ze de tijd nemen. De tijd die de politie en brandweer nodig had om te komen zou wel even duren. Brandweer omdat Malice waarschijnlijk de hele boerderij in de fik zou steken. Het pyromane gedrag was echt niet uit de Growlithe te krijgen, hoe goed ze ook luisterde. Maar ja, als Malice goed luisterde zou Lilith het in brand steken van dingen door de vingers zien. Zolang het niet haar dingen waren natuurlijk. In dit geval was het wel oké als Malice de schuur in brand stak, dat zou betekenen dat de Doduo’s een plek hadden om te ontsnappen en de mensen zouden er wel even mee bezig zijn. Natuurlijk kon ze het niet uit de hand laten lopen, Tahlia zou helpen blussen. Het was niet dat Lilith medelijden met de mensen had of ze wilde helpen, maar als de situatie er nog hoopvol uit zag zouden ze hun best doen het vuur te blussen en niet op zoek gaan naar degene die het had veroorzaakt. Dus zolang het mogelijk was het vuur te blussen had zij alle tijd te ontsnappen. Het plan was redelijk simpel, Esper zou eerst voor afleiding zorgen. De Espeon zou wat dingen beschadigen en dan kwamen de mensen vanzelf wel achter haar aan. Als de meeste bezig waren met het vangen van de pokémon zou Malice naar binnen stormen en haar ding doen. Zo ongeveer de hele schuur afbranden namelijk. Dan zouden de Doduo’s kunnen ontsnappen en Tahlia zou zodra het vuur te groot werd helpen blussen. Zo waren de mensen bezig met het blussen van de schuur, want het vuur was nog redelijk onder controle, en dan kon zij samen met haar pokémon ontsnappen. Simpel. In elk geval als het zou werken. Tahlia reageerde zachtjes met een ‘Luuuup’ en keek haar trainer met zachte ogen aan. Soms leek de Piplup echt te zacht voor Team Rocket, in elk geval tot ze ging vechten. Dan kon ze echt andere pokémon genadeloos afmaken. Lilith zuchtte, soms had ze spijt dat ze de Piplup in deze bende had meegesleept. Tahlia verdiende een gelukkig leven, geen criminele activiteiten. Maar ze kon ook nergens anders heen, dat wilde ze ook niet. Ze waren partners geweest vanaf het moment dat de Piplup uit het ei was gekropen en dat zouden ze blijven tot ze er dood bij neer vielen. Om haar aandacht af te leiden klopte Lilith zachtjes op Tahlia’s kop en keek weer richting boerderij, ze zou het nog even van dichterbij bekijken en dan beginnen met het uitvoeren van de missie. Voorzichtigheid ging voor.
Lilith, nu alleen, was de fokkerij van dichterbij aan het bestuderen. Tahlia was te onhandig, dus die zat veilig in haar ball. En Esper en Malice waren niet nodig, nog niet. Er leken niet bijzonder veel mensen te werken. Er was een oude man, waarschijnlijk de eigenaar, en nog zo’n drie andere mensen. Plus nog een vrouw die voornamelijk in het huis bleef een paar meter verderop. Het was niet zo moeilijk zolang de mensen allemaal op één plek waren. Lilith taste onder haar jurk en pakte de pokéball van Esper. Zo geluidloos mogelijk vergrotte ze het ding en liet de paarse pokémon er uit. Zachtjes legde het meisje de Espeon de missie uit. Esper knikte en keek met haar paarse ogen naar de boerderij. Ze legde het de Espeon als eerste uit omdat die haar normale missie pokémon was,ze was al wat ervaren. En deze keer was het haar opdracht om af te leiden. Maar voor nu zouden ze zich terug trekken. Lilith zocht een plekje onder een boom in de buurt van de Doduo boerderij en haalde haar overige twee pokéballen tevoorschijn. Deze keer kon iedereen wat doen, yaay. Tahlia en Malice verschenen naast Esper. De Growlithe schudde zich meteen uit en keek haar trainer licht hijgend aan, Tahlia plofte op haar kont en keek met grote ogen naar het meisje. Ze had in elk geval elke aandacht. ‘Goed,’ begon ze terwijl ze de pokémon afwisselend aankeek. ‘Vandaag gaan we een paar vogels opjagen.’ Malice kwispelde al een gek, alsof de Growlithe een beloning aan het krijgen was. Voor ze verder ging viste Lilith haar pokédex - ja ze had er een - uit haar tas en zocht de tweekopige vogel op. ‘Doduo, the Twin Bird Pokémon. Doduo's two heads contain completely identical brains. A two-headed Pokémon that was discovered as a sudden mutation. It runs at a pace of over 60 miles per hour.  A scientific study reported that on rare occasions, there will be examples of this Pokémon possessing different sets of brains. The brains in its two heads appear to communicate emotions to each other with a telepathic power.  Doduo's two heads never sleep at the same time. Its two heads take turns sleeping, so one head can always keep watch for enemies while the other one sleeps.’ Oké, het was dus een vogel die precies hetzelfde dacht, het waren niet echt twee aparte dieren. Het zou makkelijk zijn ze op te jagen. Na ongeveer tien minuten had iedereen het begrepen en konden ze beginnen.
Lilith liep samen met Esper en Malice richting de boerderij, Tahlia moest weer wachten om uit de ball te komen door haar loopprobleem. Samen met haar Growlithe verstopte het meisje zich achter het gebouw, dicht in de buurt bij de stallen. Esper liep door en pareerde opvallend over het gebied. Natuurlijk schonk niemand aandacht aan de paarse pokémon, dus om die te trekken schoot de Espeon Swift op random spullen af. De mensen die bezig waren geweest met andere dingen merkten Esper nu wel op en kwamen op haar af. De Eeveelution zette een sprint in en begon een plagerig kat en muis spel waarin ze zich steeds net niet liet pakken. En als ze te dichtbij kwamen struikelden de mensen ‘opeens’ door de psychische krachten van het dier. Lilith glimlachte en keek naar Malice, zo ver zo goed. ‘Pak ze,’ fluisterde ze tegen de vuurhond. Malice liet het zich geen tweede keer zeggen en stoof er vandoor. De vlammen kwamen al uit haar bek voor ze de boerderijdeur had bereikt. Aangezien de Growlithe redelijk klein was kon ze makkelijk naar binnen glippen. Net veel later barste vlammen uit een kant van het gebouw en een berg paniekerige Doduo’s kwamen door het verse gat stormen. Lilith zuchtte en vergrote de pokéball van Tahlia. Malice zou er altijd een bende van maken, een afgebrande bende. Dus Tahlia moest beginnen met het vuur een beetje onder controle houden. Haar missie was immers om de Doduo’s los te laten, niet om de hele boerderij tot as te verbranden. De Piplup verscheen en richtte haar blik meteen op de vlammenzee. Meer Doduo’s waren aan het ontsnappen en renden richting wilde natuur. Tahlia waggelde richting vuur en opende haar snavel om een Hydro Pump op de brandende boerderij af te sturen. De egg-move bluste een deel van de vlammen rond het gat en wekte een verontwaardigde piep van Malice op, die rende blijkbaar net langs en had een hekel aan water. Meer en meer vogels renden weg over de uitgestrekte velden. Tahlia en Malice wisselde elkaar af met het verbranden en blussen van de schuur, net al mensen die hun best deden de vlammen uit te krijgen. Er waren ook een paar bezig met het proberen te vangen van Malice, maar die spuwde een vuurwolk als iemand te dichtbij kwam. Verder schonk niemand aandacht aan Tahlia, al was het natuurlijk verdacht dat een Sinnoh-starter hielp met blussen. Waarschijnlijk maakte het de mensen niet uit, die deden nu hun best de schuur te redden. Esper verscheen ook opeens naast haar trainer, de mensen waren nu wel genoeg afgeleid en hadden geen aandacht meer voor haar. Maar het was ondertussen wel genoeg geweest, de meeste vogels waren weg en een paar waren gepakt door de werkende mensen en hun pokémon. Lilith vloot vanuit de boom waar ze in zat verborgen, al was het bijna niet te horen boven de vlammen. Tahlia en Malice kwamen meteen aanlopen na het horen van het signaal, de een sneller dan de ander. Het meisje glipte onopvallend uit de boom en liet alle pokémon behalve de Growlithe terug keren, als ze moest vechten had ze de vuurhond nodig. Nu wegwezen, het laatste vuur konden de mensen zelf wel blussen, zij was hier klaar. De Doduo’s waren, op die paar na, ontsnapt en zwierven over de grasvelden. Hopelijk was deze rare missie tot een einde gekomen, want zij had geen zin hem over te doen.

Net toen ze een beetje uit de buurt van de boerderij was denderde een driekoppige vogel bijna het meisje omver. Zonder een waarschuwingsblaf van Malice was ze vast geraakt door het dolle beest. Voor één tel geschrokken keek Lilith naar de Dodrio, wat een beest. Het was sterker dan Malice, dat zeker. ‘Mal,’ Lilith hield de wilde pokémon goed in de gaten, en ook haar Growlithe zette zich schrap. De Dodrio maakte zich klaar om op ze af te stormen. Blijkbaar was het een van de trouwere pokémon die de gemene indringers wilde wegjagen. En hij was niet van plan makkelijk op te geven. ‘Flame Burst.’ Nog voor het commando helemaal was uitgesproken vuurde Malice een vuurvlaag op de aanstormende vogel af. Die was daardoor gedwongen vaart te minderen wat de Growlithe de kans gaf zich vast te bijten in een van de sterke poten van het driekoppige beest. Lilith klikte ondertussen zo snel ze kon haar andere twee pokéballen los. Ze was niet van plan eerlijk te vechten, de Dodrio was sterker dan Malice en die kon dus wel wat hulp gebruiken. En hé, pokémongevechten in gyms waren misschien aan regels gebonden, maar hier niet. Beide Tahlia en Esper verschenen. Malice had zich vastgebeten in het been van de Dodrio met een Bite. Toen Lilith nog eens beter keek realiseerde ze zich dat het geen Bite was, maar een Fire Fang. Malice was de poten van de driekoppige vogel aan het verbranden. Dat was.. verrassend slim van de Growlithe, een Dodrio was een pokémon die vooral op zijn snelheid vertrouwde en als je die afpakte.. hoewel Malice goed beet had was ze geen partij voor de schop die ze van de vogel kreeg. De Growlithe piepte toen ze hard onder haar buik werd geraakt en een meter of twee door de lucht vloog. Opgeven zat er echter nog niet in, niet na zo een slappe aanval. Grommend keek Malice de nu bloedende Dodrio aan, ze was – zo als altijd – vastbesloten om te winnen. Lilith had ondertussen andere problemen, er was iemand aan komen rennen en wie het ook was.. hij was niet blij. ‘Esper,’ siste ze tegen de Espeon, die begreep dan ook meteen wat ze moest doen.
De man, of eigenlijk jongeman, die kwam aanrennen was alleen. Dat was één voordeel, maar hij had ook geen pokémon bij zich. Geen zichtbare in elk geval. Lilith had zich redelijk verborgen bij de planten zodat alleen de pokémon opvielen. Het was natuurlijk duidelijk dat de pokémon van een trainer was, maar ze kon het zich niet permitteren gepakt te worden. Terwijl Tahlia en Malice de Dodrio aan het bevechten waren met Hydro Pump en verschillende vuuraanvallen ging Esper tussen de werknemer staan. Hij wilde duidelijk iets roepen, misschien zelfs iets doen. Voor dat kon gloeiden Esper’s ogen vervaarlijk op en richtte een krachtige Confusion op de jongeman. Aangezien mensen niet zo goed bestand waren tegen pokémonaanvallen als pokémons zelf duurde het maar een paar seconde voor hij inzakte. Esper krulde haar staart rustig om haar staart, ze had gedaan wat ze kon. Nu zou de werknemer misschien wakker worden met kloppende hoofdpijn, maar hij was onschadelijk. Lilith richtte haar aandacht weer op haar twee vechtende pokémon. Tahlia was al half ingezakt, doordat ze niet zo snel was had ze hoogstwaarschijnlijk een paar raakte klappen te verduren gekregen. Plus het feit dat ze niet zo sterk was.. het meisje pakte de pokéball van de Piplup en liet haar terug keren, ze wilde Tahlia niet overspannen. Malice was afgezien van agressief gehijg onbeschadigd. De Growlithe had vurig gevochten te zien aan de brandende plukken gras. De Dodrio was echter ook nog niet klaar. De driekoppige vogel had kapotte benen door de Fire Fang van Malice, maar was niet klaar op te geven. Dezelfde vechtlust als die van de Growlithe glom in alle zes de ogen van de pokémon. Dit zou nog even pittig worden.
‘Esper, Confusion,’ zei Lilith kalm tegen de Espeon voor ze zich naar haar vuurhond richtte. ‘Malice, Agility en Flame Burst.’ Beidde pokémon kwamen in actie, bijna tegelijk. Esper’s ogen gloeiden weer op en de Dodrio stopte met bewegen. De vogel kroop ineen toen de pijnscheut door zijn drie koppen schoot. Dat gaf Malice de kans zich sneller te maken en een Flame Burst op de kwetsbare vogel af te sturen. Door de krachtige vuuraanval wankelde het beest naar achteren, een boze blik gleed over minstens één van de koppen. De Dodrio bleef stilstaan en opende zijn drie bekken. Een witte energie verzamelde zich daar en kort daarna schoten drie losse stralen op Esper af. De Espeon had de aanval niet verwacht en werd geraakt door de Tri Attack. De paarse pokémon wankelde even en keek haar trainer kort aan, de blik zei Lilith dat ze genoeg had gehad. Esper was niet zo sterk en zeker geen vechter. Ze was gewoon niet gebouwd om aanvallen op te vangen. Nu was Malice de enige die actief in staat was om gte vechten. Gelukkig was de Growlithe ook de sterkste. ‘Ember en een Reversal.’ Malice bolde haar wangen en blies een vuurwolk richting de Dodrio, de vogel kon de aanval op het nippertje ontwijken. De Growlithe was echter nog niet klaar, meteen na de Ember kwam de hond op de driekoppige pokémon afgestormd en raakte die met een redelijk krachtige Reversal. Het sloeg de Dodrio van zijn gewonde poten, de pokémon lag een moment spartelend op de grond. Malice maakte van het moment gebruik en sprong naar voren om zich vast te bijten met een Fire Fang in de goede poot van de Dodrio. Zo had haar tegenstander geen poten meer op op te staan. De vogel krijste en probeerde de Growlithe weg te schoppen. Malice had haar lesje al geleerd en los gelaten op het moment dat de andere poot naar haar schopte. De vuurhond creëerde weer wat afstand tussen haar en de vogel. Het driekoppige beest probeerde op te staan, maar zakte daarbij weer door zijn poten. Beide poten waren verbrand en bloedde een beetje, al was een deel dicht gebrand door de vuuraanvallen. Het was echter de vraag of de vogel nog verder kon vechten in deze conditie.