[ranger quest]Nice to meet you [Benji]

Tot zijn opluchting vond Yara het geen vreemd plan. Ze liet zelfs haar mening horen over kleuren en hun zogenaamde geslachtsbepaling. Een vrolijke glimlach vormde zich rond de jongen zijn lippen, terwijl hij enthousiast knikte op haar woorden. “Afgesproken,” vertelde hij, waarna hij bedachtzaam fronste, stopte met lopen en zijn vinger nadenkend op zijn kin legde. “Volgens mij waren de blauwe in het oosten te vinden,” merkte hij op. “Dus dan zul jij zo meteen die kant op moeten.” Benji wees uitbundig naar de oostelijke kant en vervolgens naar het westen. “Ik ben aan die kant te vinden,” voegde hij er trots aan toe. Gelukkig was de wandeling niet al te lang, want hij wilde het koppeltje zo snel mogelijk van hun ruzie af helpen. Daarom begon de jongen ook weer te lopen naar het punt waar hij afscheid moest nemen van zijn partner.

Het duurde niet lang meer vanaf dat punt voor hun wegen zich scheidden en Benji begrijpend knikte. Hij hoopte dat het niet hoefde, want hij wilde bewijzen dat ook hij een goede Ranger kon zijn, maar hij begreep het dat ze zich over hem ontfermde. Dat had hij liever dan dat zijn partner hem volledig aan zijn lot overliet. De jongen glimlachte naar Yara. “Geldt ook voor jou,” sprak hij, alhoewel hij er het volste vertrouwen in had dat het meisje zich wel kon redden. “Succes!” riep hij vervolgens, zwaaide en rende het strand op – precies de richting waar hij heen zei te gaan. Rogue volgde hem als de trouwe, loyale pokémon die ze was en hield hem goed in de gaten, want ze wilde niet dat hem iets overkwam.

Het zoeken zelf duurde langer dan Benji hoopte dat het deed. Hij had geen horloge of besef van tijd, maar het voelde in ieder geval als eeuwen aan voor hij dan eindelijk een roze schim in de verte zag. Hij seinde naar zijn pokémon dat ze stil moest zijn en sloop vervolgens naar de schim toe. Tot zijn genoegen was het inderdaad een Shellos – een roze. Precies zoals hij had voorspeld en precies de kleur die hij hebben moest. Benji probeerde het echter aan te pakken zonder zijn styler door zich zachtjes naar de Shellos te begeven en zijn keel te schrapen, zodat het wezentje niet zou schrikken van hem. “Hey daar. Niet schrikken, ik zal je niks doen. Ik heb alleen maar een vraagje – of eerder een gunst,” probeerde hij. Helaas had dit het tegenovergestelde effect dan hij had gewild, schrok de pokémon alsnog van hem en vuurde een aanval op hem af. Benji zou het niet kunnen ontwijken. Gelukkig ving Rogue de klap voor hem op.

Hoewel een bezorgde frons zijn voorhoofd sierde, wist hij dat het wel meer kostte dan één simpele aanval om de Chingling neer te krijgen. Benji besloot zich daarom te focussen op de Shellos en haalde zijn Styler tevoorschijn. “Oké. Dan moet het zo...” mompelde hij lichtelijk teleurgesteld tegen zichzelf. Zich herinnerend hoe het toen met Averill was gegaan, schoot hij de disc richting de Shellos en begon soepel rondjes te tekenen. Helaas werd de pokémon daar ook bang van en begon de disc aan te vallen, waardoor Benji minstens twee keer faalde voor hij de hulp van zijn partner inschakelde. “Rogue, houd de Shellos bezig of kalmeer hem,” droeg hij de Chingling op, welke gehoorzaamde en een Yawn uitvoerde. De roze pokémon viel enige tijd later in slaap. “Oh. Dat kan ook.” Benji maakte droogjes zijn rondjes af en wachtte geduldig tot het wezentje was ontwaakt.

“Hey alweer. Wil je misschien heel even met me meegaan? Het is maar voor heel even, daarna mag je weer naar huis,” begon de jongen tegen de pokémon. Hij werd bedachtzaam aangekeken, waardoor hij een vriendelijke glimlach aan het beestje schonk. “Ik heb je alleen maar nodig om een ruzie op te lossen over jullie kleursoort,” voegde hij eraan toe. “Mijn vriendin neemt een blauwe Shellos mee, dus je bent niet alleen.” Dat scheen genoeg te zijn om hem over te halen en dus gingen Benji, Rogue en de Shellos terug naar de plek waar ze afscheid hadden genomen van Yara. Hopelijk had zij ook geluk.

Benji hoefde gelukkig niet lang te wachten voor ook zijn menselijke partner ten tonele verscheen. Ze had een Torchic en een blauwe Shellos bij zich, waardoor er een brede glimlach op zijn gezicht verscheen. Het was haar dus ook gelukt en het zou niet lang meer duren voor een echtelijke ruzie was opgelost. De jongen stak zijn duim al omhoog met een brede grijns, terwijl de zwartharige zijn kant op kwam gelopen. Vervolgens gleed zijn blik naar de spelende pokémon; de roze Shellos die hij had gevangen nu ook vrolijk bezig. “Geeft niet hoor,” sprak hij tegen Yara. “We moeten allemaal onze kinderlijke kant wel eens kwijt.” Zelf hield hij ook ontzettend veel van ravotten, dus hij begreep het wel. Pokémon en kinderen moesten nou eenmaal hun energie kwijt. “Yep!” reageerde hij vervolgens trots, zijn ogen glunderend van glorie. “Het duurde even voor we hem vonden, maar met behulp van Rogue was het een eitje.” Ook Averill moest hij bedanken voor de hulp met zijn capture styler tijdens zijn vorige ‘missie’. Nu begreep hij tenminste hoe het werkte.

“Zullen we dan maar teruggaan? Voordat het hele huis overhoop ligt en het dure servies is gebroken,” grinnikte Benji op een plagerige toon. Veel van liefde begreep hij niet, maar hij had wel vaker op televisie gezien dat oudere koppels vaak met dingen begonnen te gooien. Niet bepaald hoe je de liefde verklaarde, als je het hem vroeg, maar zijn moeder had hem ook al uitgelegd dat zulke dingen nooit echt normaal waren. Althans, dat hoorde het niet te zijn. De jongen draaide zich om, wenkte de rest met zich mee, en begon aan de tocht terug naar het oude huis. Gelukkig duurde die niet lang en stonden ze al snel voor de deur. Vragend keek hij Yara aan. Misschien wilde zij dit keer wel aankloppen? Samen spelen, samen delen, immers.

Benji grinnikte zacht bij het horen van Yara's reactie en kon het niet laten om er alles behalve serieus op te reageren. "Daar zijn we niet echt Rangers voor, maar als ze hulp nodig hebben bij het opruimen..." Benji moest er niet aan denken. Hij vond het niet erg om op te ruimen, want hij hielp zijn moeder graag in het huishouden, maar het idee dat die twee met harde voorwerpen naar elkaar zouden gooien... Nee, dat was geen leuk vooruitzicht.

Yara leek de hint te begrijpen en klopte op de deur. Ze raapte nog vlug haar Torchic van de grond en net op dat moment deed de oude man de deur open. "Dat was best snel," sprak hij verrast. Benji grijnsde. "Zo werken we nou eenmaal, meneer," reageerde hij trots. Het maakte de man aan het lachen voor hij ze weer naar binnen bracht. De jongen zag dat zijn blik al op beide Shellos was gevallen, waardoor hij waarschijnlijk nog even na had staan grinniken. Gelukkig maar, dat betekende dat hij de humor er zelf wel van in zag. Gebroken servies was ook nergens te bespeuren, tot Benji's genoegen. Toen ze met z'n allen in de woonkamer stonden, besloot Benji maar het woord te nemen. "Euh, wel, zoals u kunt zien hebben Shellos beide kleuren. Het ligt eraan waar je gaat zoeken," legde de krullenbol kort uit. Afwachtend keek hij de rest aan.

Yara vulde hem aan door uit te leggen waar elke kleur te vinden was, waarop de jongen tijdens het verhaal instemmend knikte. Ze legde het perfect uit en dat liet hij merken door naar haar te grijnzen. Benji keek vervolgens afwachtend naar het echtpaar, nieuwsgierig naar de reacties. De man had een geamuseerde lach rond zijn lippen, een onbeschrijfelijke twinkeling in zijn ogen. Zijn vrouw begon zacht te grinniken. "Wel verdraaid," sprak ze tussendoor. Ook de man deed zijn mond open. "Nu je het zegt... Zoiets staat me inderdaad bij." De jongen glimlachte - blij dat dit conflict in ieder geval was opgelost. "Bedankt voor jullie hulp, jonge Rangers. Het spijt me dat jullie werden opgezadeld met dit," vervolgde de oude man. Benji schudde met zijn hoofd. "Geen probleem, meneer. Daar zijn wij voor," vertelde hij aan de man. Hij keek vervolgens de vrouw aan en glimlachte naar haar, waarop hij zich tot Yara richtte. "Zullen we dan maar reporten?"

Yara was het met hem eens en wenste het oudere koppel nog een fijne dag. Benji knikte instemmend met haar woorden. “Ja, een fijne dag! We staan altijd klaar om problemen op te lossen,” voegde hij eraan toe, waarna hen hetzelfde werd toegewenst en ze vervolgens de deur uit werden gelaten. De jongen grijnsde naar zijn Chingling en keek vervolgens naar de Shellos. “Bedankt voor jullie hulp. Zullen we jullie naar huis brengen of vinden jullie de weg zelf wel?” De twee pokémon maakten een paar geluidjes waar Benji geen touw aan vast kon knopen en vertrokken toen met z’n tweeën naar de richting waar ze vandaan kwamen. Aangezien ze niet meer achterom keken, bedacht de jongen zich dat ze het alleen wel zouden redden. “Cool. Wie van ons maakt de report?” vroeg hij vervolgens met een glimlach aan zijn menselijke partner. Ze konden het makkelijk via hun Styler doorgeven, dus ze hoefden niet helemaal naar de base te gaan hiervoor, gelukkig.

Het maakte niet heel veel uit. Ze vroeg zelfs of hij het ooit al eens gedaan had. Benji besefte zich toen dat hij dat nog nooit had geleerd en schudde ietwat beschaamd met zijn hoofd. "Euh, nee... Nog niet echt." Het was niet alsof hij nooit oplette in de lessen, maar... Het was gewoon nooit aan hem uitgelegd. Misschien kon hij met Yara mee kijken of hielp ze hem wel, want hij zag zijn collega er niet voor aan om daarom op hem neer te kijken. Benji kende haar niet goed, maar ze leek wel een vriendelijk karakter te hebben en dat stelde hij enorm op prijs.