Foggy. ( closed )

Was hij verdwaald? Nope. Zeker niet. Helemaal niet. Hij wist heel goed waar hij was. Mist? Maakt hem niet uit! Zijn richtingsgevoel was subliem, natuurlijk zou hij niet verdwaald raken. Ha ha. Enigszins wanhopig slenterde de jongen door het vochtige bos dat nog aan het opdrogen was na een recente regenbui. Met zijn gezicht in een frons getrokken keek hij om zich heen, hoewel de mist zo dik was dat hij niet erg ver kon zien. Oh boy. Hoe was hij nou weer verdwaald geraakt? Het ene moment had hij het pad gevolgd, het andere moment was hij omringd geweest door identieke bomen met geen idee welke kant hij nou op moest. Gewoon doorlopen had hem deze mist in gebracht en hij had het gevoel dat omdraaien en weglopen weinig goeds zou doen. Dus liep hij door. Door de mist heen, uiteindelijk zou hij er wel weer uit lopen, toch? Voordat dat echter gebeurde, doemde de toren op. Nieuwsgierig bleef de jongen stilstaan om het bouwsel te bewonderen, waarna hij Avis uit haar Pokébal liet en samen met haar (de Zoroark vermomd als Chirean de Oshawott) de toren betrad. Het was van binnen minder interessant dan van buiten: De meeste ruimte werd gevuld met een enorme stenen trap die omhoog wentelde. Met twee treden te gelijk klom de jongen omhoog, tot hij boven was uitgekomen. Opgewekt keek hij door het raampje, leunde met zijn handen op het kozijn, en toen—KRAK!. Het kozijn brokkelde af en dikke stukken steen vielen naar beneden. En laat daar nou net iemand staan. "Pas op!" wist Ethan enkel geschrokken uit te brengen. Kon hij nog weg rennen? Als de ander geraakt zou worden en hersenschade op zou lopen, ging Ethan niet betalen hoor! Misschien kon hij doen alsof hij het niet was, of... Welp. Goed gedaan, Campbell.

Gereserveerd voor Nathan~

Oh crap, hij was boos. Maar de brokstukken hadden hem helemaal niet geraakt... Met een opgeluchte zucht leunde Ethan met zijn ellebogen op de resten van het raamkozijn en hield hij met zijn handen zijn kin omhoog terwijl hij omlaag naar de ander keek. Nou, ergens kon Ethan de ander wel begrijpen; Hij zou ook boos geworden zijn als hij bijna geraakt zou zijn door brokstukken. Daarbij waren Ethan's reflexen ook niet zo goed en had hij waarschijnlijk níet op tijd weg kunnen springen, maar daar dacht de jongen maar niet aan. Terwijl hij naar beneden keek, sprong Avis op zijn schouder, wat makkelijk ging doordat ze de vorm van Chirean aangenomen had. Nieuwsgierig keek ze omlaag naar het figuur, maar ze bleef stil. "Yeah, sorry! Het was eigenlijk niet echt mijn schuld, trouwens, deze toren is gewoon crappy. En hey, zou jij niet degene zijn die op moet passen? Ik ben hierboven denk ik best veilig van afbrokkelend puin!" antwoordde hij, waarna een smug grin op zijn gezicht verscheen. Ha ha. Hij zocht heus geen ruzie, echt niet. Ethan was gewoon niet zo goed in zijn momenten kiezen. Maar op zich had hij wel gelijk, right? Zowel van zijn eigen veiligheid als dat hij er eigenlijk niet echt iets aan kon doen. Wist hij veel dat het kozijn af zou brokkelen? Daarnaast was het de ánder die daar gelopen had. Had hij dat maar niet moeten doen. Haha. Dat was dan misschien wel weer erg onredelijk, maar het was leuk om argumenten ter verdediging te bedenken, hoe belachelijk ze ook waren.

Ethan keek de ander met opgetrokken wenkbrauwen aan toen hij hem vroeg of het ding 'zomaar afbrak toen hij erop leunde'. Wow, ding ding ding, 100 punten. Schot in de roos. "Nou, eigenlijk wel," antwoordde hij dan ook wat verrast, waarna hij wederom op de rand leunde en zich iets voorover boog om verder te kijken. "Dus het is niet mijn schuld, het is de schuld dat dit kozijn te zwak was. Het is niet alsof ik de stenen geduwd heb, of zo," ging hij vervolgens opgewekt verder. Het klonk bijna alsof hij over koetjes en kalfjes sprak en ook de humeurige houding van de ander leek niet echt tot hem door te dringen. Avis leek het echter wel te merken en keek van de schouder van haar trainer van hem naar de vreemde. "Of, natuurlijk, jouw schuld, omdat je niet uit kan kijken waar je loopt," suggereerde Ethan, nu meer tegen zichzelf terwijl hij één hand hief om hem nadenkend op zijn kin te leggen. Lekker subtiel, maar ach. Hij voelde zich hoog in zijn torentje wachtend op zijn prins op het witte paard goed veilig en dat kon je wel merken... Niet dat hij verwachtte dat de ander agressief zou worden. Mensen waren namelijk leuke en vriendelijke wezens, niet?

Ethan moest daar even over nadenken. Hmmm, nou, de aanleiding was inderdaad zijn gewicht geweest, maar dat was niet de oorzaak van de afbrokkeling. Dat was dat dit gebouw oud en kapot was. Daar kon Ethan natuurlijk niks aan doen. "Ik denk het niet," antwoordde hij uiteindelijk met een vindingrijke blik. Een grijns die gemakkelijk als 'eigendunk' beschouwd kon worden verscheen op zijn gezicht, "Een harde windvlaag of een flinke storm had het ook wel gekund." Hij verdiende ergens ook wel zo'n steen op zijn hoofd. De jongen had nu ook wel door dat hij de ander gewoon een beetje aan het plagen was. Was toch leuk. De kans dat hij de groenharige jongen ooit terug zou zien was toch nihil. "Wél jouw schuld! Mensen komen hier niet vaak, dus maakt het niet uit, maar als jij hier dan wél komt, maak jij het gevaarlijk!" bracht hij vervolgens uit, waarna hij triomfantelijk naar de ander wees. Oh, Ethan was briljant. Hij stond in vuur en vlam vandaag!

En toen zag hij de spin. De 8-jarige bug type liefhebber in hem wakkerde op, nam bezig van hem en deed hem ver over de rand leunen om het beest beter te kunnen bekijken. Avis moest zijn schouder goed vasthouden om niet uit het raam te kukelen. "Oh my wauw, is dat een Galvantula? Die moet al minstens boven de level 40 zitten, eentje van zo'n hoog level heb ik nog nooit gezien..." begon de jongen te ratelen terwijl hij bijna gretig naar de grote gele spin keek. Oh, Ethan...

De ander vroeg hem of hij wel wist wat zijn woorden betekenden, waardoor Ethan toch wel even moest fronsen. Nou, ja natuurlijk wist hij wat zijn woorden betekenden. Hij had best een grote woordenschat, ook al zou je dat niet altijd van hem verwachten... De jongen leunde weer met zijn kin op zijn hand terwijl hij wat verbaasd naar de groenharige keek, maar de opmerking werd al snel vergeten toen de ander hem vertelde dat zijn bug type level 50 was. "Oooooh, level 50! Ik heb ze tot nu toe enkel vlak na hun evolutie gezien..." ratelde hij opgewonden verder. Oooh, hij wilde dat beest van dichtbij zien.. "Blijf daar staan!" riep hij dan ook, waarna hij van het kozijn verdween en naar beneden hobbelde. Toen hij de rottrap eindelijk af was, kwam hij lichtjes hijgend buiten, waarna hij op de spin afwandelde met twinkels in zijn ogen.

Te druk met het bewonderen van het beest, merkte Ethan de vonkjes niet op. Pas toen de ander zijn gele Pokémon waarschuwde, zag ook Ethan de dreiging en deed hij enkele stappen naar achter. Hij bleef echter nieuwsgierig naar de spin staren en stak zijn handen op in een gebaar om aan te tonen dat hij geen valse bedoelingen had. "Ik ben vriendelijk," zei hij dan ook tegen de spin. Nog geen seconde nadat hij zijn handen echter had laten zakken, deed hij enkele stappen richting de jongen en keek hem voor enkele momenten met een diepe frons aan. "Heb ik jou eerder gezien?" vroeg hij terwijl hij naar herkenbare punten in de ander zijn gezicht zocht. Het haar was een makkelijke, maar de kleur kon de jongen zo een twee drie niet aan een eerder ontmoet iemand koppelen. Hmmmmm. Hij bleef nog even kijken, maar keerde zijn blik toen weer naar de Pokémon, die hij eigenlijk veel interessanter vond. "Heb je die zo gevangen, of als Joltik?" vroeg hij vervolgens nieuwsgierig. Had hij hem überhaupt wel gevangen, of wellicht gekregen (zoals Ethan met al zijn Pokémon)?

Nee. Toch bleef Ethan de ander nog even aanstaren, want hij had het gevoel dat hij de ander wél kende. Of in elk geval eerder gezien had. Oh well. Mensen leken op elkaar. Hij had ooit gelezen dat er minstens 7 mensen op de wereld waren die identiek met hem waren. Wat een bofkonten. Ha ha. Vervolgens vertelde de Niet Bekende hem dat hij de spin Pokémon uit de Wonder Trade gekregen had. Oooh, de Wonder Trade! Zelf had Ethan er nog nooit iets mee gedaan, maar hij had al eerder van het apparaat gehoord. Zo zo. "Oooh, de Wonder Trade," verwoordde hij zijn gedachten, waarna hij van de spin naar de jongen keek. Hij nam voor de zekerheid nog een stapje bij de spin weg, waardoor hij nu wel een goede afstand tussen hem en de Bug Type gecreëerd had. "Wat had je in de Wonder Trade gestopt om deze eruit te krijgen?" vroeg hij nieuwsgierig, maar dit keer was de kinderlijke toon en twinkel uit zijn ogen verdwenen, waardoor hij plots een stuk serieuzer leek. Het kwam minder vaak voor in situaties die niet werk-gerelateerd waren, maar zo nu en dan was Ethan toch doordringend. Hij had het zelf vaak niet eens echt door...

De ander leek even over Ethan's vraag te moeten nadenken. Ach, in elk geval zag het er naar uit dat hij ging antwoorden. Ethan's vragen hadden maar al te vaak een "Flikker op", of "Gaat je niks aan" opgeroepen. Helaas. De groenharige zijn antwoord verraste Ethan toch wel een beetje. "Dat weet je—Oh. Oké," bracht hij wat ongelovig uit, waarna hij wat naar achter leunde en vlug om zich heen keek. Hm. De meeste mensen wisten wel wie er allemaal in hun team gezeten had, maar deze jongen blijkbaar niet meer. Ach, dat zei dan weer wat over hoe de ander dingen deed. De Wonder Trade, hm? De vraag die Ethan vervolgens gesteld werd, deed hem wat verrast opkijken. Oh. Hij was in zijn opwinding door de Bug-Type helemaal vergeten dat Avis ook nog achter hem aan gedribbeld was. "Oh, eh, dat is—" begon hij terwijl hij met een moeilijke frons keek. Het was.. Het was zijn Zoroark.. Maar eigenlijk was het een Oshawott, of althans, dat zag hij, en... "Da's een uh, Oshawott," besloot Ethan uiteindelijk maar te beantwoorden, om moeite van zijn kant te voorkomen. Not today. Ethan was een lazy butt. "En heb je nog andere Pokémon? Naast deze?" vroeg Ethan vervolgens echter nieuwsgierig. Misschien was hij wel een Bug-Type Trainer. Dan kon Ethan even blij zijn...