Comin' just in. ( closed )

Enigszins nerveus en zeer vermoeid sjokte de roodharige jongen door de kale hallen. Nog gekleed in zijn donkere Team Rocket uniform, net terug van een missie —nóg een missie, kenden die mensen hier niet van pauzes of even bijkomen?— was hij nu onderweg om verslag te doen. Kort en bondig, hopelijk. Eigenlijk wilde hij gewoon een douche nemen en gaan pitten. Een lekkere, lange dut. Ja, daar had hij zin in. De gedachte alleen al bracht te jongen aan het gapen, waardoor hij de netjes ingevulde papieren naar één hand moest verschuiven om de andere op te kunnen heffen en voor zijn mond kon houden. Met een moeilijke zucht kwam hij uiteindelijk aan bij zijn eindbestemming. De deur van het kantoor stond enigszins open, maar de jongen ging nog niet naar binnen. Hij bleef enkele passen voor de deur staan, schudde de spieren in zijn schouder wat los, haalde een hand door zijn toch al warrige haar en ging overeind staan. Kijk fit, vertelde hij zichzelf. Hij had deze dude, een officer nogwat, nog nooit eerder gesproken, maar zijn rang dwong al heel wat respect af. Maak een goeie indruk, Campbell, mompelde hij binnensmonds, waarna hij met resolute passen de laatste meters overbrugde en naar het kantoor toe liep. Daar klopte hij eenmaal op de deur, waarna hij naar binnen stapte. Hij salueerde kort, waarna zijn houding van stijve plak wat veranderde en hij de papieren in zijn handen wat beter vastgreep. "Campbell, Ethan, reportin'. Missie 0651 is succesvol afgerond, sta mij toe een korte samenvatting van het verloop te geven," dreunde de jongen bijna eentonig op. Het ging altijd hetzelfde. Arceus, kon hij niet gewoon beginnen met babbelen? Dan zou hij veel sneller klaar zijn dan als hij eerst door al die netheiden en procedures heen moest...

Gereserveerd voor Floyd~

Hmm. Nou, hij had nog geen afkeurende blikken gekregen. Hij kon niet echt zeggen wat voor reactie de ander hem dan wel gaf, maar hij stond Ethan in elk geval toe dat hij verder sprak. De roodharige jongen had maar al te vaak gehoord van snauwende, gemene officers die hen niet eens binnengelaten hadden. Nu had Ethan nooit het nut daarvan ingezien en leek het hem was onwaarschijnlijk, maar ach. Het kon. "Eh," begon de jongen, die nu nog soepeler ging staan en zijn schouders wat liet hangen, "De diefstal op [00100101] was een succes. Eerst zijn ik en Agent Etwell organisatie [XxXxXX] binnengedrongen met een anonieme identiteit, wat goed ging, totdat iemand, zo goed als zijn ware identiteit verraadde. Echt waar, de idioot, ik zei hem nog, let erop, hou je mond, wordt niet te enthousiast, maar wat doet 'ie—" Het duurde even voordat de jongen doorhad dat hij aan het afdwalen was. Zijn handen had hij gefrustreerd in de lucht geheven toen hij het realiseerde, waarna hij ze langzaam weer liet zakken. "Eh, ja, zoals ik dus aan het vertellen was. Agent Etwell heeft het niet vol kunnen houden, waardoor ik de enige was die nog binnen in de organisatie was. Hierdoor zijn we flink achter het geplande tijdsschema komen te liggen, maar Grunt Tyrell en Grunt Carter hebben heel goed gewerkt, waardoor de schade beperkt bleef." Hij nam even een teug adem, waarna hij de papieren in zijn hand (zijn armen waren eerder met papieren en al de lucht ingegaan) opensloeg naar een grafiekje en deze aan zijn leidinggevende overhandigde. Vervolgens nam hij een stapje achteruit en haalde hij diep adem om zijn longen weer even te vullen. Poeh...

[ Yolo :'D ]

De jongen keek de Elite Officer enigszins nerveus aan terwijl hij voor zijn bureau stond, maar wist zijn nervositeit van zijn gezicht te houden. Toen de donkerharige man de papieren aangenomen had, deed Ethan snel een stapje naar achter, waar hij zich toch wel enigszins veiliger voelde. For some reason. Die hoge bazen hadden toch altijd een soort aura of iets om zich heen hangen waar hij als Grunt toch wel 'u' tegen mocht zeggen. "Ik denk 't. Hij is best een laffaard, weet je. Hij zei dat ik verslag moest doen, omdat één iemand genoeg was en ik 'toch niks beters te doen had'," antwoordde Ethan, die wat hufte en zijn armen over elkaar sloeg. Pff, alsof. Ethan had het ook super druk, hoor. Eigenlijk was het ook heel dom van Etwell om de roodharige jongen verslag te laten doen, want Ethan kon hem niet uitstaan en zou hem ook zeker niet gunnen. Ha, dit zou hem leren. "Either way, enkele dagen nadat Etwell eruit geschopt was, ben ik achter de locatie van [00100101] gekomen. Grunt Carter heeft mij toen het virus dat hij voor de missie ontworpen had gegeven, waarmee we een kortsluiting van ongeveer een half uur veroorzaakten. In dat halve uur hebben Grunt Tyrell en ik [00100101] bevrijd en meegenomen naar Base Camp. Overmorgen zal de Pokémon naar Hoenn gebracht worden." Hij vertelde het verhaal in een keer, waarna hij zijn handen in zijn zakken liet glijden en in zijn hoofd even naging of hij inderdaad alles verteld had.

Toen de ander hem vroeg of hij wél iets beters te doen had, opende Ethan direct zijn mond om hem te vertellen dat ja, hij had heel veel beters te doen. Hij had twee afleveringen van zijn favoriete show gemist die hij toch echt wel bij moest kijken en als hij het niet mis had, was zijn lievelings webcomic ook weer verder gegaan. De jongen realiseerde zich echter net op tijd dat dit wellicht niet als "nuttig" gekwalificeerd werd door de donkerharige man, dus slikte hij zijn woorden in en haalde hij wat onverschillig zijn schouders op. "Nou, eh, ik heb wel dingen te doen, maar niet echt... Eh, nee," besloot hij uiteindelijk maar te zeggen. Toen de ander vervolgens opmerkte dat alles uiteindelijk toch wel oké was, knikte Ethan. Well, ja, maar niet zonder de onnodige stress en irritaties. Nu wist hij in elk geval met wie hij niet samen moest werken... "Uh, ik denk dat dat het wel was. Een uitgebreide versie van wat ik net verteld heb staat in het verslag, tho," antwoordde hij, waarna hij gebaarde naar de papieren op het bureau.