Mission impossible - Done

De opa sprong over een muurtje wat rond de villa zat en kwam direct met een onplezierige mededeling. De patrouille was hiermee voorbij en een totale mislukking. Uhm, wat? Ciro keek niet-begrijpend de man recht aan, welk recht op hem af liep. Revolver wantrouwde de actie van de man en verscheen al vlak naast Ciro en hield nauwlettend hem in de gaten, zodat ze snel te hulp kon schieten. Ze was tot veel bereid. Pas toen opa weer begon over de benaming ‘opa’ en toen over zijn opmerking, jegens zijn ledematen begon dacht hij weer terug aan de regels. Oja, hij mocht hem inderdaad geen opa meer noemen, maar sinds wanneer viel indirect daar ook tussen? Zat hij ze ter plekke te verzinnen? Inmiddels mocht hij lekker naar boven kijken om de opa enigszins aan te kunnen kijken. Zijn nek begon zeer te doen, maar de patrouille was toch voorbij en zo te zien waren de consequenties irritanter. Nou moest hij nog een extra keer met hem een assignment doen. Ugh. Ook werd hij herinnerd aan de opmerking die hij gegeven had over Waglington, waarop hij enkel vaagjes kon grijnzen. Dat was zijn naam. Die was hij inmiddels vergeten, wegens de tig namen van andere die hij had moeten leren en waarmee hij meer om ging. Meestal daadwerkelijk voor plezier. Nu al kwam er een derde regel erbij; geen beledigingen meer, want anders kreeg hij een klap tegen zijn kop. Direct slaakte Ciro een vermoeide zucht, terwijl Revolver juist wantrouwend haar ogen tot spleetjes trok. “Hoofdpijn is niets nieuws voor mij,” verzekerde hij hem, “Al heb ik geen zin om tongloos door het leven te gaan, dus... prima,” Op tijd dacht hij aan de dreiging die hij de vorige keer had toen hij dezelfde type opmerking gehad had. Ciro stapte iets naar achteren om weer ruimte te maken en om zijn nek niet in een absurde houding te houden. Met een hand wrijvend over zijn nek keek hij kort nog van de rustige villa naar de pa. “Wat nu?” Een overbodige vraag, maar het leek erop dat de boel voorbij was.

Zijn tong bleef heel, maar hij kreeg wel direct een tik tegen zijn achterhoofd aan door de opa. “Au!” snoof Ciro, terwijl hij met zijn langs zijn achterhoofd wreef. Wacht, eigenlijk viel de pijn wel mee. Alsnog keek hij met een opgetrokken wenkbrauw naar de man, niet begrijpend waar het vandaan kwam. Na één enkele waarschuwing wist hij weer waarom; niet spreken, wanneer je niets zinnigs te melden had. Was dat niet de tweede regel? Met een klein ‘mondje blijft dicht’ gebaar maakte hij duidelijk hem te begrijpen. Zulke zinloze informatie was het toch ook weer niet? Ach ja, dan niet.
Het leek er wel op dat hij de volgende keer de regels weer moest opvolgen en klaar om in de TR Base weer op zijn bed neer te ploffen draaide hij zich om. Morgen weer hetzelfde gezeik, dat zou fijn wezen, zeg. Hoewel Revolver bezorgd naar hem keek, was hij al zodanig gefrustreerd met de situatie dat het hem geeneens meer raakte. Pas toen ze tegen zijn wang aan porde keerde hij haar zwijgend terug en verborg direct haar Pokéball. Hij was officieel klaar hier, of toch niet? Tot zijn verbazing hoorde hij opa’s stem en draaide zich direct weer om. Hij stond nog met zijn rug naar hem gekeerd, maar zijn Braixen was ook al verdwenen. Hij kwam met het aanbod dat de patrouille zou voortduren, indien hij ter plekke zou vertellen wat hij zoal verkeerd deed en wat er veranderd moest worden. Een avond minder met de opa doorbrengen zou zeker fijn zijn, dan kon hij een volle nacht slapen in stilte en zonder verplichtingen. De vraag zelf was echter pittig om zomaar te kunnen beantwoorden, en tot zijn verbazing keek hij hem ook strak aan, wachtend op een antwoord. Dit was zijn kans om wellicht alles van net recht te zetten, al was het voor een deel.
Ciro ademde diep uit en keek voor de verandering maar serieus naar de man, terwijl hij nog over een antwoord nadacht. Een tik of het leven zonder een tong klonk niet fijn, namelijk. “Ik heb een té grote mond en ga in actie over zonder daarbij vooraf na te denken over de consequenties,” begon Ciro, waarna hij kort dacht over wat hij tijdens de patrouille zelf gedaan had en beter aan had kunnen pakken, “Ook ben ik respectloos, moet ik minder aan voedsel denken, ongeduldig en nogal onverantwoordelijk,” Nu hij erover nadacht lag er nogal wat overlap tussen. Het was vreemd om zijn eigen fouten hardop te moeten uitspreken, zelfs in zijn pestkop periode hoefde hij dat nooit van een docent te doen. Altijd kreeg hij het enkel als feedback van zijn omgeving, maar het deerde hem niet en zelfs zijn familieleden boeide het amper. Tsk. Waarom werd hij nou nú daaraan herinnerd? “Deze moet ik vooral aanpakken, tenzij ik nog wat gemist heb…” Daarbij legde hij zijn handen op zijn heupen en wachtte op een hele lijst slechte kwaliteiten van hem door de opa.

Het ontging hem niet dat terwijl hij sprak er zich wel een enorme grijns, althans voor ‘zijn doen’ op de opa’s gezicht verscheen. Die moest wel heel geamuseerd zijn om dit uit zijn eigen mond te horen. Pff. Graag wilde hij na zijn woorden gelijk zijn mond spoelen met zeep, maar helaas had hij dat niet bij de hand. Jammer, zeg. Verrast keek hij op toen de opa geeneens het lijstje aan vulde, maar enkel iets wilde verduidelijken. Natuurlijk begreep hij wel dat hij die eigenschappen aan moest passen, maar het was allemaal een gewoonte van hem geworden. Haast een instinct. En om dat te veranderen na haast zijn hele leven? Dat ging niet binnen één avond. Ciro besloot echter zijn mond te houden en knikte zwijgend. Oja! Was dit een geldig antwoord om de patrouille voort te laten duren? Opa liep gewoon weer verder zonder een woord te zeggen, maar het was net een andere richting welk hij eerder op liep. Patrouille ging door, dus. Ciro grijnsde en volgde de opa de stad weer dieper in. Onbewust gleed zijn blik wel weer naar zijn horloge welk al een behoorlijke tijd aan gaf, terwijl ze al weinig gedaan hadden. Ging de tijd zo snel voorbij dan? Sinds wanneer? O wee als Dialga weer tijd aan het manipuleren was. Nou, de lucht leek ook al minder donker dan voorheen.

De tijd tikte gewoon door, maar zo te zien vond de opa het een prima moment om zijn Key Stone in beslag te nemen, voordat de patrouille zou eindigen. Natuurlijk was het té goed om waar te zijn, maar erger was nog wel dat hij het geeneens een keer had kunnen uitproberen op zijn Pokémon. Om specifieker te zijn; Rifle. Ook zijn Banette kon Mega-evolueren, maar daar had hij meer vertrouwen in dan in die met zijn Blaziken, maar ook zou hij hem vaker in zijn Mega-vorm gebruiken. Een bliksemsnelle kip die krachtiger was dan een normale, natuurlijk dat hij die ging gebruiken! Ciro tikte inmiddels al de Key Stone in zijn zak aan, klaar om die vol tegenzin aan de opa te moeten overhandigen. Hij bleef hem echter keer op keer verassen, want het leek hem een goed idee om een Mega evolutie ter plekke te laten plaatsvinden. Een simpele test. W-Wat?! Ehm, was opa ziek? Dat moest wel, dit was een té grote kans voor hem. Bovendien kon dat de patrouille nog iets van interessant maken.
Ciro besloot deze kans maar te benutten en haalde Rifle direct tevoorschijn, waarna de Blaziken uitdagend zijn vuisten balde en een kring van vuur eromheen liet dansen. Toen de kip echter de opa in het vizier kreeg trok hij zijn ogen tot dunne spleetjes en hield hem nauwlettend in de gaten. Ugh. Hoe vaak moest hij het uitleggen? “Laat Floyd met rust,” snauwde Ciro, waarop Rifle direct over zijn schouder op Ciro neerkeek met de meest verraste gezichtsuitdrukking ooit. Het was vermoeiend dat niet elke Pokémon gelijk de situatie begreep, waarin hij werd geplaatst en dat was logisch, maar aardig frustrerend. Telkens weer de feiten in zien dat de opa hem in zijn greep had en als een tutor functioneerde. “We gaan iets testen,” verduidelijkte hij en haalde de Key Stone erbij. Toen Rifle’s blik van verbazing veranderde in die van onzekerheid veranderde was dat het teken dat de Pokémon de hint begreep. Ze gingen het écht doen, hier en nu. De Pokémon knikte kort en keek van het voorwerp langzaam richting zijn ketting waar de Blazikenite veilig in zat, beschermd tegen de heetste vlammen. Voor het geval het uit de hand liep, kon hij altijd zelf een Pokémon erbij halen om hem tot een halt te roepen en er was een kleine kans dat de opa wat zou doen. De jongen stapte wat naar achteren om meer ruimte te maken en maakte een handgebaar, zodat de Blaziken zijn kant op keek en ook zijn lichaam naar hem toedraaide. Roekeloos, misschien. Hij ademde diep in en uit en liet nog eenmalig zijn vingertoppen over de Key Stone glijden, voordat hij die richting de lucht stak. Tijd voor een Mega Blaziken.

Direct gaf de Key Stone licht, en reageerde de Blazikenite erop door hetzelfde oogverblindende licht af te geven. Direct trok hij zijn ogen tot spleetjes, wegens het licht, terwijl een vage sensatie door zijn lichaam schoot. Vreemd. Wat was dit? Een tel lang dacht hij alsof hij exact kon horen wat Rifle dacht, maar was dat een onderdeel ervan? Veel had hij er verder niet over gehoord en de keer dat hij het voor zijn ogen zag gebeuren leek Flippy nog de oude, maar dat was niet hun eerste keer geweest. Langzaam zag hij echter dat er een paarskleurige bol rondom de Blaziken verscheen, totdat deze uit elkaar spatte door een enorme kracht wat erin zat. Enkele windstoten raasden hem voorbij en enkel door op zijn knieën te zakken wist hij zich ervan te weerhouden weg geblazen te worden. Argh! Zijn muts hield het echter niet vol en vloog van zijn hoofd af. Muk! De beanie! Dat werd een nieuwe kopen zo te horen. Tsk, maar de schokgolf was weg. Pfoe. Snel kwam hij weer overeind en uit pure verbazing bleef hij stokstijf staren naar de gedaante die Rifle voorstelde. De contour leek exact op die van een Blaziken, maar aan de snavel zat een soort zeil en het lange pak veren wat vlak aan zijn hoofd hing was plotseling veel korter en ronder afgeknipt. Wat nog het meest opviel waren de vlammen rond de klauwen die niet enkel rond de pols een kring van vlammen vormde, maar ditmaal naar twee richtingen reikte. Direct veegde hij het zweet van zijn voorhoofd af, gezien het plotseling warmer leek te zijn dan voorheen. Het kwam vast door de vlammen, maar… hoe ging het met Rifle? Er was amper beweging in de kip; hij stond stokstijf stil en keek naar nergens in het bijzonder. Ehm… Rifle? Was het verstandig nu zijn aandacht te trekken? Ciro wachtte het maar even af.
Dat leek een goede keuze te zijn, gezien haast een tel erna diens ogen spontaan weer leven schenen te bevatten, al was de blik alles behalve gunstig die hij op hem vestigde. Een meedogenloze blik. Ow. Woest sloeg de Mega Blaziken zijn poten opzij en sprong met een enorme kracht regelrecht op hem af met een arm gebogen voor zijn borst. Muk! Muk! MUK! Help. Ciro keek naar de Key Stone in zijn had welk nog licht gaf, maar wel in de kleur rood. Betekende dat dat hij no- Muk, Rifle had al het afstandje afgelegd in luttele seconden. Zonder er verder bij na te denken sprong hij direct tussen de benen van de Pokémon door en kwam vlug weer overeind. Hoe kon hij de aangebrande kip kalmeren? Er waren naïeve verhalen dat wanneer je ze recht aankeek en hun naam luid riep ze direct kalmeerde, maar een onhandige wijze was door hen al zijn energie te laten verliezen. Verwoesting aanrichten was een taboe op dit punt. Wat té do- Argh! In een flits van een seconde zag hij enkel vuur voor zijn ogen dansen en drie vlijmscherpe klauwen, voordat hij keihard tegen een vuilnisbak gedrukt werd. Zijn longen klapte in elkaar en direct hapte hij moeizaam naar adem, terwijl hij voelde dat het huid rond zijn nek aan was gebrand door Rifle’s vlammen. G-Geen agressie tonen of prooi gedrag. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het deed Muk veel pijn, rot kip! Hij greep diens poot al met beide handen vast en wist met die beweging een half lege flesje water uit de bak te kaatsen. Water? J-Ja, w-wate-Au! Direct stapte hij voluit met zijn voet op de fles, waardoor deze openspatte en de inhoud recht over de poten van Rifle kwam. Geschrokken sprong hij van hem af en namen de vlammen in sterkte af. Hij hees zich moeizaam overeind, maar bleef recht staan, al deed elke beweging met zijn keel pijn, doordat zijn huid werd aangetrokken.
Hé, de blik van Rifle stond wel wat minder wild. Goed begin. “Wil je dat ik gewond raak, zoals vorige keer?” Het was er zuiver uit gekomen, maar hij kneep het van de pijn rond zijn nek. Praten deed Arceusdomme zeer. Leuk voor de opa weer. De Pokémon keek hem een tel verrast aan en stapte hoofdschuddend naar achteren, typisch Rifle. De kracht die door de Blazikenite was aangeroepen was echter nog sterk aanwezig en zelfs op blote oog was te zien dat de Pokémon in tweestrijd was. Tsk. Wat een trouwe kip. Een plotselinge kriebel deed Ciro even hoesten, voordat hij met ditmaal zelfs naar zijn nek wees en zijn arm waar nog een restant van een oude brandwond zat. De Blaziken bleef hevig met zijn hoofd schudden, maar de kracht nam het weer over en furieus lanceerde hij zichzelf nogmaals op hem af. Muk, dat werkte niet. Haastig keek hij naar de Key Stone welk nu minder rood licht af gaf. Natuurlijk! Het was een naïef idee, maar als hij eerder haast de gedachte van de kip kon lezen, dan moest het ook andersom werken. Het was een wonder dat hij zich staande wist te houden, terwijl hij de steen vlak voor zich hield en enkele goedbedoelde, soms snauwende gedachten doorheen stuurde. Nou ja, ‘stuurde’ was een vaag begrip. De temperatuur rees echter en hij voelde alweer Rifle’s aanwezigheid. Werkte het?
De Pokémon keek hem nors aan en sloeg zijn armen koppig over elkaar, maar toen hij naar diens poten keken welk enkele schrammen hadden opgelopen was het hem direct duidelijk dat het weinig had gescheeld. Direct slaakte hij een opgeluchte zucht, maar een pijnsteek weerhield hem ervan deze af te maken. Au! Met een hand beschermend voor zijn hals keek hij opa’s kant op welk hij bijna vergeten was in de chaos. Ja, hij had het verknald. De Mega Blaziken stond weliswaar kalm naast hem, maar het duurde vast ‘té lang’ of hij had het beter kunnen aanpakken.

Natuurlijk had de opa commentaar, maar inmiddels was hij niet veel anders gewend. Eerst vroeg de opa of hij de onzekere blik in Rifle’s ogen gezien had en met tegenzin knikte hij instemmend. Dat was het eerste teken geweest. Hmm, zo had hij er echter niet over nagedacht. Het frustreerde hem wel mateloos dat hij er verder niet op gelet had. Waarom had hij er niet aan gedacht om Rifle op zijn minst te kalmeren, voordat ze begonnen? Afwezig staarde hij naar de Mega Blaziken naast hem, maar had zijn vuisten al gebald. Dat was iets voor een tweede keer, want om Rifle ter plekke nog één keer door die hel van een transformatie te sleuren was zelfs voor hem té wreed. Bovendien, was het nog maar de vraag of hij weer hem wist te stoppen.
De opa vertelde ook wat hij beter had kunnen doen, zoals een betere voorbereiding en aan hem kunnen vragen om een Pokémon al erbij te halen. Daarover gesproken… Pas nu viel hem de Mega Blastoise achter hem op die dreigend alle drie de waterkanonnen op de Blaziken gericht hield. Die was haast uit het niets verschenen, voor zijn gevoel. Het was een betere Pokémon dan die Waglington van de opa, al kwam het vooral door de waterkanonnen en niet bepaald de schildpad zelf. Het bleef hem echter frustreren om het feit dat hij geeneens met een brandwond hoefde te eindigen. Grmpf. “Zal ik bij de volgende Mega-Evolutie op letten,” verzekerde Ciro hem, al deed het nog Pokérus veel pijn om te praten. Al die tijd voelde hij dat Rifle bezorgd naar hem keek en vooral de wond rond zijn hals, terwijl het ondanks de pijn niet levensbedreigend was geworden. Al waren de gedachten niet heel fijn indien dat waterflesje niet in de vuilnisbak had gezeten. Dan was hij makkelijk onthoofd. Geweldig, maar de kip kon wel wat bedaren en hij ontspande één van zijn vuisten en legde die op Rifle’s voorhoofd. “Mijn schuld, niet de jouwe,” sprak Ciro in een geërgerde zucht. Het werkte, want de Mega Blaziken ontspande zich iets wat en keerde zich naar de andere twee. Maar goed, de test was zo te zien voorbij en hij stak de Key Stone al uit, zodat de opa het van hem kon overnemen. Inmiddels veranderde Rifle in een evolutie-achtende flits weer in een reguliere Blaziken, maar leek het erop dat het veel vereiste van zijn lichaam. De kip ademde immers diep in en uit, maar bleef wonderbaarlijk rechtop staan. Een boksbal had hij vanavond nodig, enkel om al die opgehoopte frustraties in uit te kunnen slaan. Langer kon hij zich niet kalm houden.

En daar verdween zijn Key Stone weer in de broekzak van de opa om pas een andere keer weer te verschijnen. Ter plekke had hij de kerel een klap willen geven op zijn minst of geprobeerd om de steen weer in bezit te krijgen, maar het had geen zin. Zeker nu niet. Ciro was gewoon te gefrustreerd en de gedachten konden enkel gewelddadig zijn. Nog even volhouden.
Verrast keek hij op toen de opa plotseling om de reden vroeg, waarom hij de Key Stone aan hem overhandigd had. Dat leek hem toch wel duidelijk? Hij gaf al twee opties wat de redenen kon zijn, dus of het moest of er een andere reden achter lag. “Dat eerste en-” begon Ciro, maar keek daarbij nog een tel richting Rifle en werd bruut herinnerde aan zijn staat, “Een tweede mega-evolutie… Dat wordt hem fataal en mij ook, dus… Vandaar,” Gelijk na het beantwoorden van de vraag masseerde hij kort met zijn vingertoppen rond de pijnlijk brandwond. Ugh. Het voelde na het praten wel fijner aan, maar pijn voelde hij nog prima. Een kreet uitslaken of zelfs maar een kreun was moeilijk om in te houden, maar om weer een klap tegen zijn hoofd te krijgen? Liever niet.

Direct hield de opa zijn palm tegen zijn voorhoofd, waarna hij beweerde dat zijn antwoord fout was, maar zonder een reden op te noemen. Wat was er nou mis aan? Het leek er wel op dat het niet de opa’s intentie geweest was om de Key Stone weer in beslag te nemen, wat hem enkel meer verwarde. Oké, hij wilde dus de reden weten waarom hij deze teruggaf en had deze gewoon verborgen, terwijl hij dat niet van plan was? Om hem gelijk dan terug te vragen zou echter stom zijn, het was té gevaarlijk voor hém en Rifle om in bezit te hebben. Daar was hij zeker van. Hij wist dat als hij wat ‘onnodigs’ zei het mocht bezuren met een klap tegen zijn hoofd aan, maar ditmaal kon hij niet blijven zwijgen. “Wat is er verkeerd aan om een Key Stone aan je te overhandigen als je… weet dat het een té gevaarlijk voorwerp is waar je te weinig beheersing over hebt?” begon Ciro verontwaardigd, “Pas als ik weet dat ik en Rifle het samen aan kunnen wil ik er mee spelen,” En nu opwachten op een klap, maar vooral duidelijkheid betreft het feit dat het fout was. Was het nota bene geen open vraag?

De opa bleef hem keer op keer verbazen en beweerde dat het wat hij zonet gezegd had, anders waren dan die daarvoor. Dat het hen twee fataal kon worden, wanneer hij weer de Pokémon liet mega-evolueren? Hmm, misschien had hij het beter kunnen verwoorden, maar iets brutweg toegeven en zeker in de trant van angst was niet iets waar hij de beste in was. Vooral niet tegen een ‘tutor’.
Niet-begrijpend keek hij toe toen de opa de Key Stone uit zijn broekzak tevoorschijn haalde. Waarom? Het was wel al duidelijk geworden dat hij vol verassingen zat, want die klap die hij verwachtte volgde niet. Nogmaals herhaalde hij het feit dat hij niet van plan was om het voorwerp weer in beslag te nemen. Vanwaar de reden dan dat hij hem achteraf terug wilde dan? Dat was het gedeelte wat hem totaal ontging. En… Dit was het beste moment voor de opa om met het kostbare voorwerp te spelen door deze over te gooien met zijn handen. Geweldig weer. Ciro snoof kort en luisterde maar verder wat hij te zeggen had, al bleef Rifle het voorwerp nauwlettend met zijn ogen volgen. De opa begon over dat Ciro de Blaziken wist te kalmeren, ondanks de brandwond rond zijn nek welk hij benadrukte door naar zijn eigen nek te wijzen. Dank je, Floyd. De pijn was inmiddels wel weggeëbd, het ergste deel ervan, maar voor de rest voelde het nog alsof zijn vlees sidderde als vlees op de gril. Fijne sensatie was het weer. Hierna vulde de opa aan dat het hem zelfs een tweede keer zou lukken om de Blaziken te kalmeren, en toen hij beweerde dat hij anders pech had, grinnikte Ciro pijnlijk. Ja, de consequenties konden vele malen erger zijn dan de brandwond rond zijn nek. Maar wacht… Betekende dit nou? De opa stak zijn hand naar hem uit met de Key Stone rustend op zijn hand. Wacht, betekende dit nou dat hij er wel vertrouwen in had dat het goed zou gaan, de tweede keer? Als de opa dat dacht… Op zijn hoede greep hij het voorwerp af en keek een tel naar de regenboogkleurige voorwerp, voordat hij weer naar de opa keek. Gek genoeg was hij hém… dankbaar. Brrr… Maar werkelijk waar. Een tweede bedankje kreeg de opa niet puur uit zijn mond. “Rifle en ik zullen de tweede Mega evolutie tot een goed einde brengen,” Met die woorden keek hij Rifle weer aan die instemmend brulde, al had Ciro zelf nog ergens twijfels dat het hem daadwerkelijk weer zou lukken. Schijnbaar was hij er niet-voorbereidt al toe in staat, dus met het idee wat hem te wachten stond moest de kans hoger liggen dat het goed kwam, toch?