Party night [Cecille Skarsgárd]

Ze moest de tijd doden. Dat was wat ze zichzelf aanpraatte. Als ze zich bezighield met iets, dan vloog de tijd zo voorbij en kon ze zich in Sara’s armen storten. Cecille wist niet wat haar bezielde, maar sinds... Dat gevecht was ze niet meer zichzelf. Eigenlijk wist ze het wel. Ze had gewoon nashock. Misschien wilde ze ook een tijdje niks meer van vechten af weten, maar dat lag zo niet in haar karakter. Mensen zouden doorhebben dat er iets mis was en ze wilde wel haar derde badge hebben, dus ze moest zich er gewoon doorheen bijten. Net als deze verdomde pijn en eenzaamheid. De blondine beet zachtjes op haar onderlip, proberend die stekende pijn in haar zij zo goed mogelijk te negeren. Toen dat niet lukte, beet ze harder, in een poging zichzelf met andere pijn af te leiden. Het was niet genoeg. Even overwoog ze om Dahlia erbij te halen en de Lucario haar terug naar het pokécenter te laten dragen, maar toen liep ze net langs een normaal uitziend cafeetje waar het niet al te druk was. Misschien... Misschien hielp een glaasje alcohol haar wel. Voor één avond. Sowieso verzachtte het de pijn en ze kon deze hele toestand heel even vergeten.

Besluitend dat dit wellicht de juiste keuze was, begaf ze zich naar binnen. Normaal gesproken begroette ze de barman vrolijk bij binnenkomst, maar haar houding alleen al schreeuwde dat ze een shitweek achter de rug had en dat ze gewoon een drankje nodig had. Gelukkig begreep de barman dat en schoof hij een aantal tellen na haar aanschuiven een drankje naar haar toe. “Zware week, huh?” mompelde hij tegen haar, terwijl hij een glas aan het schoonmaken was. Cecille keek verbaasd van het drankje naar de wel erg jonge knaap. Ze zou bijna zeggen dat dit zijn eerste werkdag was, maar aan zijn toon te horen had hij hier ervaring mee. “Yeah...” reageerde ze droog, haar stem zacht. Het had niet haar gebruikelijke enthousiasme. “Die is van het huis. Roep maar als je iets anders nodig hebt,” glimlachte hij naar haar. Zijn blik was verbazingwekkend geruststellend. De blondine had niet echt het gevoel dat hij aan het flirten was, maar hij deed overduidelijk zijn best om haar hier thuis te laten voelen. Het lukte hem, want het komende anderhalf uur zat ze nog steeds aan zijn bar en had ze een klein aantal andere glaasjes naar binnen gewerkt. Niet genoeg om haar dronken te krijgen, maar wel om de pijn te verzachten. Tegen de tijd dat er iemand naast haar kwam zitten, was het café volgestroomd met andere jongvolwassenen en werd er volop gedanst en gezopen. Cecille was aan een glaasje Whisky bezig.

Ondanks de gastvrijheid, hing ze nog altijd somber over de bar heen, haar ene onderarm rustend op de bar, terwijl haar andere hand om het glas gewikkeld zat. Cecille zat zodanig voorovergebogen dat haar ogen waarschijnlijk niet te zien waren door haar blonde pony, zodat niemand kon merken dat ze naar een bepaald punt van de bar staarde, omdat ze diep in gedachten zat. Vaagjes kreeg ze mee dat de persoon naast haar een ‘Sex on the Beach’ bestelde. De stem klonk vrouwelijk. Net als bij haar ging de barman vriendelijk te werk en deed hij zijn best voor zijn klant, maar dat kreeg de blondine niet mee. Ze was in tweestrijd of ze niet gewoon een gesprek moest aangaan met iemand – of het nu de vriendelijke barman of het meisje naast haar was, want ze had al die tijd in haar eentje hier gezeten en nu kwam er iemand naast haar op een kruk zitten. Dat was gewoon een kans die in haar schoot werd geworpen. Normaal gesproken greep Cecille die altijd met twee grijpgrage handjes.

De blondine nam een slok van haar Whisky terwijl de dame haar cocktail kreeg en de geur van vanille en rook kroop haar neus in. Een roker, dus. Die gaven altijd van die vervelende nasmaken na een avondje stappen... Gelukkig rookte Sara niet, want Cecille had er eigenlijk een hekel aan. Als dat wel zo was geweest, dan had ze er zeker voor gezocht dat die vieze smaak niet op het meisje haar lippen te proeven was wanneer ze zoenden, want ze was nu toch zeker blij dat ze daar geen last meer van had. Eén van de vele voordelen van een relatie, bedacht ze zich. Cecille waagde eindelijk een blik opzij en nam het meisje toen in zich op – alleen bleven haar paarse ogen bij slechts het hoofd al steken. De blondine probeerde zo subtiel mogelijk een kijkje te nemen, maar subtiel was nou eenmaal niet haar ding, dus uiteindelijk draaide heel haar hoofd mee in plaats van slechts haar ogen. De jongedame zag er van rond haar leeftijd uit. Minimaal achttien, in ieder geval, aangezien ze zowaar alcohol had gekregen van de jonge bartender. Ze had echter een vrij... Alternatieve stijl.

Cecille was altijd erg open geweest. De vreemdelinge vooroordelen op haar smaak deed ze dus niet, maar het was apart om zo iemand hier te vinden. Apart was eigenlijk nog zacht uitgedrukt. Veel van de alternatieve mensen kende ze niet echt. Veel van die smaak ook niet. Maar ze wist wel dat het hele lieve mensen konden zijn als jij gewoon vriendelijk tegen ze deed – zoals bij bijna elk mens zo was. De blondine vroeg zich af wat het meisje hier bracht. Meestal waren ze te vinden in van die rockcafé’s, iets wat deze plek overduidelijk niet was. Haar paarse ogen gleden voor een moment naar de dansvloer; waar de pubers en jongvolwassenen het stuur in handen hadden genomen en tegen elkaar aan stonden te schuiven. Bij het zicht ervan rolde ze even met haar ogen, maar een subtiele hint van een glimlach verscheen rond haar lippen. Vorig jaar stond zij ook nog zo los te gaan. Nu zat ze hier op een barkruk en kon ze er niet eens vanaf komen zonder uitbundig te kreunen. Als zij geen verwonding had opgelopen, had ze wellicht de dansvloer voor zichzelf ingepikt om al haar zorgen zo weg te krijgen. En dan had ze eindelijk een echt excuus gehad om andere mensen van haar af te duwen; want zij was natuurlijk niet meer single.

Met wat moeite draaide Cecille zich terug naar voren, haar blik terugvallend op het meisje naast haar. Misschien moest ze toch maar een gesprek aangaan. Het hielp haar vast met plezier hebben – iets wat de eigenlijke doel was geweest van dit drankje en de drankjes ervoor, maar wat nog niet echt lukte. “Sex on the beach, huh?” begon ze, waarna ze weer een casual slokje nam van haar Whisky. “Excentrieke smaak heb je daar.”  

Dat de vreemdelinge haar aanstaarde had ze in eerste instantie niet eens door gehad. Ze vroeg zich zelfs af of de resten van haar blauwe oog en de korst op haar lip wel opvielen in dit licht. Niet dat ze zich daar zorgen over wilde maken. Dat was namelijk niet hoe ze deze avond wilde doorbrengen. Het meisje scheen het niet erg te vinden dat Cecille een gesprek met haar probeerde aan te gaan, aangezien niet veel later een lach klonk en ook zij een compliment op haar smaak kreeg. Haar linkermondhoek trok omhoog naar een klein, scheef grijnsje, terwijl ze zich naar de vreemdelinge toedraaide en haar glas hief. “Cecille,” stelde ze zichzelf voor. “En bedankt.” Wie weet zou ze het nog gezellig kunnen hebben ook. “Wat brengt jou hier, als ik vragen mag? Toch geen zware week, mag ik hopen?” Arceus nee. Om gewoon al voor zich te zien dat deze meid al die problemen doorstond die zij van de week had moeten beleven... Dat wilde de blondine niet aanzien.

Het meisje stelde zich voor als Roxy en hief, net als Cecille, haar glas. Op de vraag wat ze hier te doen had, kreeg de blondine het simpele antwoord dat Roxy wat extra geld overhad voor een leuk avondje. Ze grinnikte zachtjes en schudde met haar hoofd toen ze de wedervraag gesteld kreeg. “Helaas niet om dezelfde rede als jij,” begon ze mysterieus. “Hoewel dat vroeger wel mijn excuus was.” Ah, ja, toen ze niet kon profiteren van studentenfeestjes en van anderen afhankelijk was om aan drank te komen. Dat waren nog eens tijden. Hoe erg was ze wel niet veranderd sinds toen? “Ik heb een zware week achter de rug,” beantwoordde ze de vraag toen met een klein glimlachje, al moest ze die wel een beetje forceren. “Vanavond ben ik hier om dat even te vergeten.” Hopelijk begreep Roxy de hint dat ze het er niet over wilde hebben en het liever op drinken en gezellige praatjes had gesteld voor nu.

Roxy scheen de hint te begrijpen, want er werden geen volgende vragen meer gesteld. Althans, niet over haar week, maar de zwartharige stelde haar een wel heel vreemde vraag. Cecille nam een slok van haar drinken en hief haar wenkbrauw naar de dame op – al besefte ze zich dat het een vragenspelletje was om de tijd mee te doden. Huh, wie weet kon dat nog heel leuk worden. Een grijns verscheen nu ook op haar gezicht, want echt na te denken over die vraag hoefde ze niet. “Deal. Ik zou het doen,” deelde ze mee. “Ik krijg geld voor niks en die ondergoed regel deert me niet echt. Al kan ik die vast wel omzeilen als ik dat echt wil, maar schamen voor mijn lichaam doe ik niet echt.” Nee, daar was ze veel te arrogant voor. De rest mocht evengoed van haar lijf meegenieten als het niet anders kon. Cecille zou er waarschijnlijk ook niet lang over aarzelen om als stripper te werken als ze het geld nodig had. “Oké, wat als je door een magisch raam kon kijken en elke keer de hemel kon zien als je keek, maar dat verhoogt dan telkens wel je kansen om in de hel te belanden?” vroeg ze aan Roxy.

Roxy scheen het eens te zijn met haar keuze, want ze knikte instemmend. Geïnspireerd door de zwartharige nam ze weer een slok van haar drinken en wachtte het antwoord op haar vraag van de dame af. Ze scheen er verbazingwekkend genoeg in mee te stemmen, onder het excuus dat de hel toch niet veel erger kon zijn dan deze hel. Daar moest ze Roxy op het moment wel gelijk in geven – al had Cecille niet altijd het idee dat het een hel op aarde was. Alleen deze week. “Ik ga sowieso al naar de hel,” merkte ze geamuseerd op, de rand van het glas tegen haar lippen gedrukt. “Volgens gelovige mensen sowieso en ik heb ook al dingen gedaan die niet echt verwelkomd worden in de hemel.” Nee, haar biseksualiteit deed haar al de das om en haar verleden was nou ook niet bepaald netjes geweest. Waarom zou ze dan niet heel even mogen genieten van de hemel?

De vraag die Roxy stelde was een moeilijke en daar moest ze toch even over nadenken. “Hm,” mompelde ze dan ook bedachtzaam, proberend beter te denken door haar drankje in één keer naar achteren te gooien. Een normaal mens had dat geen slim plan geleken, maar voor Cecille werkte het des te beter. “Ik denk dat ik pas. Ik hou van de zon,” gaf ze eerlijk toe met een pijnlijk gezicht. “Al lijkt het me wel gaaf om onzichtbaar te kunnen zijn... Mensen het leven zuur maken,” voegde ze eraan toe. Nee, zij hield net zoveel van de dag als de nacht. “Oké... Wat als je zo veel ijs kon eten als je wilde, maar... Je hebt elke nacht last van nachtmerries.” Ha, daar kende ze alles van, dat laatste. Zij zou in ieder geval weer passen. IJs kon ze sowieso wel eten met haar trainingen. Cecille draaide zich om en bestelde nog een Whisky.

Het meisje vertelde dat zij zich daar ook wel bij aan kon sluiten en Cecille grijnsde veel betekend naar de ander. Zou Roxy ook een andere geaardheid hebben? Of zou ze net als de blondine van feestjes en drank leven? Het zou haar niks verbazen als beide een rol speelden bij de woorden van de jongedame, maar er verder over nadenken deed ze niet. Bij de opmerking over verbranding lachte ze zelfs geamuseerd. “Geloof me, ik zou vastgeketend, verbrand en onthoofd worden,” reageerde ze. Alles wat Arceus verboden zou moeten hebben, had zij juist geprobeerd en gedaan.

De zwartharige was het opnieuw eens met haar keuze en Cecille grijnsde, al viel die van haar gezicht toen ze de volgende woorden hoorde. Ze besloot er echter geen vragen over te stellen en koos er eerder voor om haar eigen ervaring te delen. “Ik heb me juist zichtbaar gemaakt. Iedereen in Ecruteak City kent me,” vertelde ze. Iedereen en omstreken, ja. “Al betwijfel ik of dat wel zo goed is,” mompelde ze bedachtzaam, waarna ze haar nieuwe drankje van de barman aannam en toch wel begon te merken dat ze aangeschoten was. Het glas zag er een beetje wazig uit. Het was maar goed dat ze het in haar hand had, dus. Cecille bedankte de jongeman en draaide zich terug naar Roxy.

No deal. Roxy had liever goede nachtrust en daar kon het meisje in komen. “Same,” reageerde ze daarom ook. “Sowieso sport ik, dus die calorieën verbranden zichzelf wel,” voegde ze eraan toe. Dat de zwartharige verder kon vragen naar wat voor een sport besefte ze zich niet, maar ze had zo het idee dat het bij dit soort vragen bleef, in plaats van vrij persoonlijke. Alhoewel... Daar kwam al een soort persoonlijke vraag. Ellen Page, huh? Dat was best gemeen. Ellen was hot. In hoofdletters. Maar het idee dat haar ouders of Yara gemeen tegen haar gingen doen...? En dan had ze nog altijd haar lieftallige vriendin die het vast niet eens ging zijn met de relatie. “No deal,” reageerde Cecille dan ook. “Ik ben geen cheator completor, ben ik bang. Ik heb al een knap meisje,” gaf ze giechelend toe. Oh Arceus, daar begon het al. “En sowieso staat familie zeer hoog bij mij. Ik pas.” Eigenlijk was ze wel benieuwd naar Roxy’s keuze, maar die hoorde ze waarschijnlijk zo meteen wel. Ondertussen probeerde ze een eigen vraag te verzinnen en neuriede ze bedachtzaam.

“Oké, je hebt een engelenstem, maar iedereen die je hoort praten of zingen wordt doof en al het glas om je heen springt kapot?”

De woorden van Roxy deden haar even versteld staan, want hoewel het onverwacht kwam, zat er wel waarheid in. Cecille vermande zich al snel en toverde een glimlach tevoorschijn. “Daar heb je gelijk in,” reageerde ze. “Al is het later bij sommigen nog steeds moeilijk om dat met zekerheid te kunnen zeggen.” Ze had echt een hekel aan mensen die zich voordeden als vrienden, maar achter je rug om verscheidene keren met een mes in je vel boorden. Stuk tuig, dat was het. Ach, gelukkig had ze daar geen last meer van. Nu ze hier in Kalos was, had ze nieuwe contacten kunnen leggen en de oude kunnen verbreken. Althans, de oude die haar niet aanstonden. De mensen die ze wel mocht, stonden nog altijd zorgvuldig in haar Holocaster opgeslagen.

Op de volgende vraag van Roxy raakte Cecille even in de war. “Huh?” bracht ze daarom uit. Toen ze het gesprek even terugspoelde en zich besefte dat de zwartharige haar gewoon verkeerd had begrepen, liet ze een luide ‘oh!’ klinken ten teken dat ze het begreep. “Nee, ik bedoelde dat ik ze verbrand tijdens het sporten. Perks of being a kickboxer,” grijnsde de blondine naar Roxy.
Het meisje naast haar biechtte vervolgens op dat ze de deal had gepakt. Tenminste, als ze gay was en als haar pokémon niet telden als familie. Cecille grinnikte, maar wist toch op een serieuze toon te mompelen ‘dat je niet per se lesbisch daarvoor hoefde te zijn’. Zij was immers biseksueel en zou het zo met Ellen Page nemen als ze niet al een pracht van een vriendin had. En als ze haar familie gewoon mocht behouden. “Welk meisje niet?” grapte de blondine op het laatste commentaar.

Als haar pokémon niet doof werden, dan werd het een deal. Cecille stond als verbluft. “Serieus?” vroeg ze verbaasd aan Roxy. “Ik zou de wereld niet overleven als dat zo was... Niemand zou dan nog terug kunnen praten en dan zou het maar ontzettend stil zijn om me heen. Ik kan niet tegen stilte,” sprak ze voor zichzelf. In de tussentijd vroeg Roxy om een nieuw drankje en nam de blondine weer een slok van haar Whisky. Na het krijgen van haar nieuwe cocktail, besloot de zwartharige haar weer aan te spreken, dit keer met een bijnaam die Cecille nog nooit gehoord had. Ze lachte geamuseerd. “Die is nieuw,” begon ze, waarop ze zachtjes met haar glas begon te draaien, zodat het drankje om z’n eigen as kon tollen. “Maar I like it, dus hou hem maar erin.” Mevrouw bandana. Klonk als een bandana verkoper, eigenlijk. Dat zag ze zichzelf later nog doen ook.

Over de vraag moest ze even nadenken. Ze werd al gek van haar eigen gedachtes, soms, en als ze het niet kon uitzetten, dan hoorde ze het van alles en iedereen. “No thanks,” vertelde ze. “Ik mag dan wel van plezierige avonden houden, maar ik hoef niet van iedereen hun pervy gedachten te weten...” Op zich zou ze zichzelf kunnen aanleren om dat alles te blokkeren, maar tot die tijd zou ze alleen maar met koppijn rondlopen. “Mijn hoofd is erg gevoelig voor hoofdpijn,” voegde ze er nog aan toe. Wat Roxy deed moest zij weten, maar ook voor deze paste ze. Besluitend om na te denken over een volgende vraag nam ze een flinke teug van haar Whisky en voelde zich al lichter in haar hoofd worden. Ah, precies volgens plan. “Oké,” begon de blondine, proberend niet af te dwalen. “Je verliest je armen bij een ongeluk. Je krijgt robotarmen in de plaats die letterlijk auto’s kan pletten, maar ze moeten twaalf uur per dag laden?”