Not my thing, not my thing at all! [POKE FAIR + OPEN]

Het was niet echt zijn bedoeling geweest, maar Houndoom had hem overgehaald. Met zijn goede gehoor had hij opgemerkt dat er iets gaande was. Met zijn snuit had hij vervolgens geprobeerd om Soul een zetje te geven zodat deze zou volgen. Soul was dan maar gedwee achter Houndoom aangegaan, maar toen hij in de gaten had gekregen waar de Pokémon heen wilde gaan, had hij zich om willen draaien. Het was Houndoom die hem met twinkelende oogjes en een kwispelende staart had aangekeken en hem had doen omdraaien. En nu stond hij ergens voor een schietkraam op zijn beurt te wachten tot hij mocht schieten. Hij deed het vooral om wat frustraties uit te werken. En ook omdat hij het leuk vond, dat gaf hij eerlijk toe. Hij had er nog niet zo’n heel erge spijt van en was zijn Houndoom ergens wel dankbaar omdat de Pokémon overduidelijk zijn best deed om hem op te vrolijken. Hij kreeg een geweer in zijn handen geduwd – zo’n nepgeweertje uiteraard – en richtte deze op de blikken die er stonden. Een rij van vier, een rij van drie, een rij van twee en een rij van één. Uiteraard mikte hij op de spleet tussen de derde en de laatste rij. Het was een voltreffer en minstens de helft van de blikjes viel op de grond. Hij wist dat hij drie keer raak moest schieten om iets te winnen. En met drie keer raak bedoelde hij drie keer en dan alles er af. Hij schoot een tweede keer en merkte dat hij heel de bovenste rij er af had. Het puntje van zijn tong stak uit zijn mond terwijl hij zich op de laatste rij concentreerde. Hij mikte, richtte en… schoot. Het was raak en de laatste blikjes vielen er vanaf. ‘Gefeliciteerd!’ riep de man achter het kraampje en drukte hem een knuffel van een Pikachu in zijn handen. ‘Eh…’ bracht Soul uit, maar hij moest al plaatsmaken voor de volgende kandidaat en keek beduusd naar de Pikachu. Wat moest hij hier nu weer mee? Hij had het voor de lol gedaan en om frustraties af te werken, niet om per se iets te winnen. En dus richtte hij zich tot de eerste beste persoon die langskwam en vroeg: ‘Wil jij ‘m hebben?’

Onder diepe verwondering slenterde Dario over de kermis, de knipperende lichten van de attracties weerspiegelend in zijn ogen. Hij kon er niks aan doen, kermis haalde het kind in hem weer naar boven. Hij vond het prachtig en wilde het liefst alles uitproberen. Helaas voor hem had hij het geld niet, nooit gehad ook, maar vroeger hadden ze Noctis' pa nog wel eens zover gekregen om een paar euro te doneren. Dat waren pas tijden, en altijd kwamen ze thuis met meer kermisrommel dan ze eigenlijk konden dragen. Wat vervolgens ergens in een hoek van de kamer kwam te liggen en nooit meer werd aangeraakt, maar het ging om het winnen. Dario trok een grijns over zijn gezicht en keek even toe hoe een aantal kinderen met suikerspin besmeerde gezichten naar een groot reuzenrad toe rende. Hij moest wat voor ze uitwijken en hinkte wat naar achter, waardoor hij bijna tegen iemand opsloeg die hem een knuffel toereikte. Dario stopte en keek verbaasd naar de pluche pikachu. Maar, hij had niet eens gespeeld... Zijn blik gleed naar de jongen die hem het ding had aangeboden en hij bracht zijn hand naar zijn haar, niet helemaal zeker wat hij er op moest reageren. "Ik eh.. Dat is heel.. vriendelijk van je? Alleen die heb jij gewonnen man," zei hij toen maar. Dario liet zijn ogen nog verder afdwalen naar de kraam waar de knuffel vandaan moest komen, en toen hij de neppistolen zag werd hij meteen enthousiast. "Maar dat moet ik zelf ook uitproberen!" riep hij plots uitgelaten, terwijl hij langs de jongen heen stapte en in zijn zakken begon te graaien op zoek naar zijn laatste beetje geld. De muntjes werden ongeduldig op de toonbank gedrukt toen hij op zijn beurt wachtte. Dario keek ook nog even vastberaden naar de jongen achter hem. Wacht maar, hij ging net zo'n knuffel winnen. Dit was zijn spel.

Soul trok zijn wenkbrauwen op toen hij zag dat hij zich tot een jongen had gekeerd. Oké, misschien niet de ideale persoon om het aan te vragen. Als hij een Pikachu-knuffel aangereikt kreeg zou hij bot ‘nee’ zeggen en doorlopen. De reactie van de jongen viel hem dus wel wat mee. ‘Jouw feestje,’ zei hij schouderophalend. Kon het hem ook wat schelen. Maar waar moest hij dat ding dan droppen? Hij had geen idee. Het was niet dat hij het echt graag had willen winnen of zo, hij had gewoon willen laten zien aan die man dat hij dat schieten echt wel onder controle had. Zijn blik gleed rond over de kermis terwijl de gast van daarnet klaarblijkelijk ook een poging ging doen om iets te winnen. Hij kon het ding natuurlijk ook in de vuilnisbak droppen, maar daar had hij niet te veel aan. Hij zag een meisje van zijn leeftijd verlegen zijn kant opkijken en zag haar blik naar de knuffel krijgen. Ah. ‘Hier. Gratis,’ zei hij tegen haar terwijl hij het ding in haar handen drukte. Ze wilde iets tegen hem zeggen, maar hij liep snel weg voordat ze de kans kreeg. Bah, dadelijk zou hij er nog zo’n kwijlende meid achter zich aanhebben ook omdat hij haar die knuffel had gegeven. Toen hij één blik over zijn schouder wierp zag hij dat het meisje een tikkeltje dromerig naar hem keek. Oké, plan B. Bij die jongen van daarnet gaan staan en net doen alsof hij bij hem hoorde. Misschien werd ze dan wel afgeschrikt of viel ze op die andere jongen, dat kon ook natuurlijk. Toen hij terug naar het schietkraampje ging zag hij dat er inmiddels een andere gast iets ouder dan hem bij was komen staan. Ach, beter dan niets. Hij ging snel naar de twee kerels toe. ‘Wedden dat ik jullie versla,’ zei hij droog tegen hun terwijl hij in zijn zakken graaide voor wat geld. ‘Ik geef jullie één tip: nooit een pluche Pikachu aan een meisje geven die je niet kent. Gewoon niet doen,’ vervolgde hij sarcastisch terwijl hij één blik over zijn schouder wierp en merkte dat ze naar hem aan het kijken was. Shit.