{ Kwak~

Al neuriënd liep het meisje rond, vrolijk met haar armen zwaaiend langs haar lichaam en met een opgewekte tred bewoog ze zich voort. Gevolgd door een Turtwig die nogal moeite leek te hebben met het bijhouden van het meisje.
Met een rugzakje, haar stylus trouw aan haar riem en een Pokédex in haar hand had ze besloten om vandaag wat meer de wereld te gaan verkennen. Er waren nog zat Pokémon die ze niet had gezien en die dus ook niet in haar Pokédex stonden en omdat ze zich (nog) niet zoveel bezighield met trainen van Eddy of van zichzelf als Ranger vond ze wel dat ze iets moest doen. Dus dan maar die Pokédex opvullen met data, dat was het makkelijkste van alle taken die ze kon uitvoeren.
 
Ze had geen moment getwijfeld toen ze de grot in de verte had gezien, trok gelijk haar schoenen uit en bond de veters aan elkaar zodat ze ze in haar nek kon hangen. Met ruime stappen rende ze over het ondiepe water, draaide soms vrolijk een rondje terwijl ze vrolijk lachte. Soms stopte ze even en rende terug naar de Turtwig, rende een rondje om hem heen en rende dan weer vooruit. Het leek net alsof zij de overenthousiaste Pokémon was en de Turtwig de trainer – maar het was toch echt andersom.
Voor de ingang bleef ze staan, fronste en begon licht te twijfelen. ’t Was toch wel best eng zo… Nu ze ervoor stond.
Zachtjes voelde ze hoe Eddy tegen haar been duwde, haar aanmoedigde de grot te betreden. ‘Oké, we kunnen dit!’ Ietwat nerveus stapte ze de grot binnen, deed een paar stappen waarna ze stil bleef staan en met haar ogen knipperde om ze te laten wennen aan het geringe licht. Rustig liep ze verder terwijl ze om zich heen keek. Ze was nog nooit eerder in een grot geweest. ‘Het voelt best aan als -’
Ze voelde iets.
Een vage: ‘Eh?’ kwam over haar lippen, maar het duurde niet lang of de blondine begon te schreeuwen. Of ja... Je kon het eerder krijsen noemen. Wild met haar armen zwaaiend rende ze in het rond. ‘HAAL HET ERAF!’ Ze had geen idee wat het was, maar door haar nervositeit kon ze enkel aan slechte en enge dingen denken.

Ze hoorde niet eens wat er om haar heen gebeurde, pure paniek had haar overgenomen. Het was niet vreemd om te schrikken als er ineens iets op je hoofd ging zitten en je had het helemaal niet door; het zou je verrassen. Toch waren er na de verrassing vele manieren hoe het verder kon gaan en natuurlijk was de versie van Tan weer een van de meest extreme. Krijsend, rennend en zwaaiend bewoog ze zich voort – rende een soort van in rondjes. Verward keek de Turtwig toe, niet wetende wat hij hieraan kon doen.
Het gewicht dat op haar hoofd drukte verdween op een gegeven moment, maar er waren nog een paar tellen voor nodig om ervoor te zorgen dat ze het ook écht doorhad. Ze plaatste haar handen op haar knieën, was overduidelijk buiten adem.
Een stem zorgde ervoor dat ze opkeek, nogal verward. Het duurde niet lang of ze duwde haar onderlip een beetje naar voren wat resulteerde in een pruillipje en haar blonde wenkbrauwen stonden een beetje boos. ‘Te laat ja!’ merkte ze ondankbaar op waarna ze recht ging staan en met haar handen voorzichtig aan haar haren zat, ‘Mijn haren zijn helemaal verpest!’ Uiterlijk was en bleef iets belangrijks voor d’r.

Ze sloeg haar armen over elkaar en stak haar kin een beetje de lucht in. ‘Je had me niet hoeven verlossen als je die eend in eerste instantie in bedwang had gehouden, zo maar op iemands hoofd zitten… Geen manieren gewoon.’ Zelf had ze op het moment ook niet bijzonder veel manieren en ze was wel de laatste die zo’n houding mocht aannemen met haar Turtwig tegenover zo’n Rapidash – maar ’t kind had vrijwel geen kennis over Pokémon als het erop aankwam.

Ze sloeg niet eens acht op de bubs aan Pokémon om de ander heen, dat fort was niets meer dan lucht in haar ogen. De enige die ze zag was de persoon voor haar en de eend op d’r hoofd. De eend die haar haren in de war had gebracht en de trainster met een te groot ego om in te zien dat ze zelf ook fouten maakte. Dat was Tans visie op dit alles, voordat je het verkeerde idee krijgt. Van alleen een groter probleem maken dan het was, zoals een drama queen betaamd.
De blondine fronste, snapte de woorden van de ander niet. ‘Sorry hoor, maar ik had niet eens gezegd dat het niet erger kon. Het kan altijd nog erger!’ Ja, want de eend had nat kunnen zijn en dan waren haar haren nu ook nat geweest. Of hij had vieze poten kunnen hebben, waardoor zij nu ook vieze haren had kunnen hebben. Het viel nog wel mee, maar het was alsnog niet fijn en het ging er gewoon om dat de ander een fout had gemaakt en sorry moest zeggen.
 
Dat was alles wat ze wilde.
 
Tan snoof bij het horen van de woorden van de ander. ‘Nou blijkbaar ben je dan een slechte trainer als jouw eend zelfs nog op het hoofd van een vreemdeling gaat zitten die meters ver weg is, in een grot!’ Ze liet haar armen zakken en balde haar handen tot vuisten, zette een stap dichterbij – was net iets langer dan de ander. Normaliter zou ze het niet fijn hebben gevonden, maar op het moment maakte het haar niks uit. Ze wilde niet perse intimiderend overkomen… Oké, misschien wel. Want Eddy zou in geen miljoen jaar een deukje in een pakje boter kunnen slaan, dus die zou nooit intimiderend over kunnen komen. Dus dan moest zij het maar doen!
‘Geef maar gewoon toe dat je een fout hebt begaan, mevrouwtje perfectie,’ bracht ze spottend uit terwijl ze haar strak aankeek met ietsjes vernauwde, blauwe ogen.

De blondine zette een hand in d’r zij en rolde met haar ogen terwijl ze een vaag zwaai gebaartje maakte met haar hand. ‘Dat iets erger zou kunnen zijn betekent niet dat het op zichzelf niet meer erg is,’ legde ze ietwat verwaand uit, ‘Het is alsnog een ramp dat mijn hele kapsel nu verpest is, dankzij jouw eend.’ Haar andere hand plaatste ze nu ook in haar zij en ze leunde wat naar voren met een boze, maar absoluut niet intimiderende, blik. ‘Weet je wel niet hoeveel moeite ik hieraan heb besteed?’ Het was waar dat ze altijd onnodig veel tijd verspilde aan het fatsoeneren van haar haar… En meestal was er aan ’t eind van het hele proces vrijwel geen verschil te zien met hoe het er vijf of tien minuten geleden uitzag – maar in Tan haar ogen was het héél anders dan voorheen en daar ging het om.
 
Als de ander haar in verlegenheid wilde brengen met zo’n opmerking dan kon je haar veel succes wensen: Tan wist hoe ze in elkaar zat en schaamde zich om dat soort zaken totaal niet (meer). ‘Dat is totaal irrelevant!’  merkte ze op, boos om het feit dat de ander dacht dat ze dom was of zo. Ze mocht dan blond zijn, maar zo erg was het nou ook weer niet – ze had heus wel door dat de ander probeerde van onderwerp te veranderen om haar zo te kleineren. ‘En je bent gewoon blind om je eigen fouten te zien, ik heb het te doen met je familie. Het zou me niks verbazen als je gewoon een onhandelbaar kind bent en nog precies hetzelfde bent zoals toen. Triest gewoon.’ Ze snoof en wendde tegelijkertijd haar blik af terwijl ze haar ogen sloot. Lekker puh. Ze ging mooi niet mee in de belediging van de ander.
Ondanks dat Tan altijd gewoon zei en deed wat ze wilde, was Eddy degene die altijd terughoudend was en zich snel geïntimideerd voelde. Zo was de blik van de Ninetails enkel al genoeg om de arme schildpad trillende pootjes te geven. Bang waggelde hij naar achter zijn trainer, verstopte zich achter haar en duwde zachtjes met zijn neus tegen een van d’r benen. Met een ruk keek ze naar hem. ‘Nu niet Eddy, ik ben bezig,’ merkte ze op, schudde hem nog net niet van zich af.

Tan was nooit het soort persoon geweest om dingen van zich af te schudden. Ze zocht niet perse ruzie, maar ze kon het ook niet laten liggen. Vroeger had ze soms nachten wakker gelegen omdat ze niet gewoon had gezegd wat ze vond, maar destijds had ze het niet gedurfd. Een boost in zelfvertrouwen was meestal wel goed, maar je kon zeggen dat het op sommige vlakken een beetje uit de hand was gelopen bij het meisje. Zo was dit echt niet de eerste keer dat ze half aan het bekvechten was met iemand zonder enige goede reden.
‘Hoe durf je!’ ging ze beledigd op de ander in, ‘Mijn look, dus ook mijn kapsel, vergt erg veel tijd – je hebt geen idee! Maar dat is natuurlijk logisch, gezien jij gewoon een modeflop bent.’ Waarom ze mode zoiets belangrijks vond wist ze niet, misschien omdat het gewoon fijn was. Kleren uitzoeken, jezelf mooi maken en je daardoor ook mooi voelen – ze vond het gewoon fijn om te doen en voelde zich er ook zekerder door.
 
Een van haar handen schoot omhoog, wees naar de persoon voor haar want dat is o zo dreigend om te doen. ‘Mijn haar was verpest vanaf het punt dat jouw eend met d’r dikke kont op mijn hoofd was gaan zitten,’ corrigeerde ze de vreemdeling. Je kon niet zeggen dat het perse typisch was voor de blondine om ruzie te maken met een vreemdeling, maar het was wel typisch Tan om iemand niet te mogen zonder goede reden. Zo was ze er nu ook al helemaal van overtuigd dat de persoon, die ze amper kende, voor haar haar aartsvijand zou worden. In de toekomst zouden ze elkaar weer tegen komen en een strijd tussen leven en dood en gewoon typische scenario’s die je in een boek leest of op televisie ziet.
Niet reëel gewoon.
Een ‘Puh’ kwam over haar lippen toen de meid tegenover haar weer eens stoer zat te doen. ‘Alsof jouw verleden mij wat interesseert! Het is duidelijk dat jij bent opgegroeid tot een typische: o-ik-ben-zo-stoer-en-nehehehe-’ door het vage geluid en de irritante toon waarop ze het zei kon ze zich er niet meer toe brengen om haar zin af te maken, de frustratie werd teveel gestimuleerd hiermee. ‘En ik ben helemaal niet bang! Ik heb gewoon emoties, mevrouwtje ik-ben-daar-te-stoer-voor,’ snoof ze nog, waarna ze weer naar haar Turtwig keek die nogal haastig aan haar sok liep te trekken. Ze schudde een beetje met haar enkel, om zo los te komen. Waarom deed ‘ie zo? Er was toch niks aan de hand?