Stargazing [Open!]

In het donker van de nacht viel het kleine, vanbinnen verlichte tentje goed op. De persoon in het ding, Jane, had haar slaapzak helemaal dichtgeritst zodat alleen haar gezicht, omlijst door haar rode haren, nog te zien was. Met een vage, wat slaperige glimlach bedacht ze zich dat ze er nu vast uitzag als een Kakuna, terwijl ze zich nog wat behagelijker in de slaapzak schikte. Haar ogen gleden naar het plafond, waar ze een bruinige vlek ontdekten. Eugh. In lichte walging trok de roodharige haar lip op, waarna ze haar blik iets verschoof. Ach ja, de tent was dan ook een koopje geweest, ze had de prijs zelfs met niet al te veel moeite omlaag weten te werken, dus die vlek en de krakkemikkigheid van het ding moest ze dan maar even op de koop toe nemen. Het belangrijkste was dat ze iets boven haar hoofd had voor als het ging regenen. Jane merkte dat haar ogen steeds meer dicht begonnen te vallen en ze zakte langzaam weg, de droomwereld in..
Totdat er plots wat op haar buik plofte. Automatisch schoot de ze omhoog met een 'oef'-geluid, haar ogen schoten wagenwijd open. Haar armen bewogen zich omhoog, maar die beweging werd tegengehouden door de slaapzak. Het rood met gele ding dat de verwarring veroorzaakt had, gleed door de bewegingen van haar trainer tot in diens schoot en keek giechelend omhoog. "Jij sneaky.." Jane rolde even met haar ogen, maar grinnikte daarna toch even. "De hele dag slapen, en dan nu, 's nachts.." Ze schudde haar hoofd. De fire-type keek haar onschuldig knipperend aan. Jane ritste de slaapzak open, waardoor ze haar armen vrij kon maken en de jonge Darumaka tot voor haar gezicht op kon tillen. Met samengeknepen ogen tuurde de roodharige in de ogen van het wezentje, dat nog een keer giechelde. Met een zuchtje zette Jane haar Pokémon weer op haar schoot, waarna ze in haar slaapzak naar achteren schoof, zodat ze een beetje tegen het tentdoek kon leunen. "Weet je, Kiek," haar honingkleurige ogen vonden hun weg naar de Darumaka, "ik ben trots op je." En om dat extra aan te geven, klopte Jane twee keer op het hoofdje van de Pokémon. Een glimlach verscheen op het gelaat van Kiki, waarna ze de flap van de slaapzak vastpakte, zich tegen Jane aan nestelde en de stof als een dekentje over zich heen trok. Met een tevreden zuchtje trok het wezentje haar pootjes naar binnen en viel binnen enkele tellen in slaap. Vertederd keek Jane nog even op de Darumaka neer. Ze moest toegeven dat ze best blij was met de Pokémon. Eerst had ze er weinig van verwacht - het enige wat ze van Darumaka's had geweten was dat ze eruitzagen als een ei als ze sliepen, omdat Jason er haar een foto van gestuurd had - maar het had allemaal wel goed uitgepakt. Kiki bleek bij aankomst een leuk karakter te hebben en makkelijk mee te dragen te zijn, wat altijd handig was als je een vaste verblijfplaats had. Yep, bedacht de roodharige tevreden terwijl ze wat meer tegen de wand van de tent aanleunde, het leven was goed.
Dat had ze echter beter niet kunnen doen, want met een geluid dat luider klonk dan het was omdat het zo stil was, scheurde het doek. Met een gedempte plof landde Jane's bovenlichaam en het gedeelte van de slaapzak dat daar onder zat in het gras. Even bleef de roodharige zo liggen, haar blik verbaasd op de sterrenhemel boven haar gericht, waarna ze zachtjes begon te lachen om Kiki niet wakker te maken. Dat had zij weer, geweldig. Glimlachend bleef ze zo even naar de sterren liggen kijken, totdat het geluid van voetstappen uit de nacht opklonk. Ze draaide haar hoofd naar het pad waar ze haar tent naast had opgezet en wachtte tot de persoon wiens voetstappen ze hoorde voorbij kwam. Toen dat eenmaal gebeurde, zette Jane een glimlach op. "Ohai there."

"Hallo," was het vriendelijke antwoord op haar begroeting. Jane stak haar hand even grijnzend op en nam de persoon die ze in een opwelling gedag gezegd had in zich op. Rood haar en wat meer naar oranje neigende ogen. Niet lelijk. Vervolgens vouwde ze beide handen achter haar hoofd en richtte haar blik weer op de sterren. Een tweetal vragen kwam op haar af, namelijk of de knal die de jongen gehoord had van haar was gekomen en of ze door haar tent gescheurd was. "Zou je me geloven als ik zei dat het niet zo was?" Reageerde Jane lachend terwijl ze haar benen, die zich nog wel in de tent bevonden, over elkaar sloeg, wat enkele morrende geluiden van Kiki's kant opleverde. De kleine Darumaka opende haar oogjes een klein beetje, genoeg om te zien waar Jane's tas zich bevond en ze zich er zonder tegen iets op te botsen naartoe kon werken. De roodharige die eerder nog dienst had gedaan als kussen voor het wezen en diens bewegingen dan ook opgemerkt had, haalde één hand onder haar hoofd vandaan om het tentdoek wat opzij te kunnen houden, zodat ze het slaapdronken gescharrel van de piepjonge Pokémon kon aanschouwen. Grinnikend zag ze toe hoe Kiek de groot uitgevallen rugzak aan een van zijn hengsels omtrok zodat ze bij de opening aan de bovenkant van het ding kon, waarna ze in haar inmiddels vertrouwde, van kleren gemaakte nestje verdween. Jane schudde even haar hoofd, waarna ze zich op haar elleboog oprichtte en de nachtelijke wandelaar aankeek met nieuwsgierigheid in haar honingkleurige blik. "En, wat brengt jou buiten in het holst van de nacht?"

De jongen glimlachte dat ze het altijd kon proberen. Jane grinnikte. "Goed, dan is dit gewoon hoe deze tent hoort te zijn. Krijg ik nog wat frisse lucht terwijl ik slaap." Ja, frisse lucht was prettig, maar eigenlijk had ze toch liever een waterdichte tent gehad. In haar hoofd maakte Jane de notitie dat ze het gescheurde doek moest repareren, maar om dat ook daadwerkelijk nu te gaan doen, daar voelde ze weinig voor. Het kwam later wel, wat bij Jane betekende dat de tent over een jaar weer heel zou zijn. Tot die tijd had ze een mooi, zelfgemaakt raam, een achteringang, of iets in die richting.
De lollige, 's nachts actieve Pokémon van de jongen bleek de reden te zijn waarom deze persoon zich op dit tijdstip buiten begaf. "Ach," begon Jane met een grijnsje, "dan weet je in ieder geval dat het karakter heeft." Een Pokémon zonder enig raar trekje leek haar.. Saai. Natuurlijk, ongehoorzaamheid was dan misschien niet vaak gewenst, maar het zorgde ook voor uitdaging, naar haar idee. Ze volgde de ogen van de jongen het donker in, maar kon niets anders dan onduidelijke silhouetten onderscheiden. Daarom richtte ze haar blik weer recht voor zich, wat gezien haar liggende positie betekende dat ze naar de lucht staarde. "Denk je dat je Pokémon nog wel in de buurt is?"

Ze zou misschien wel een trendsetter worden, mensen zouden het een geniaal idee vinden.  Tevreden vlechtte Jane haar vingers achter haar hoofd in elkaar. "Ik ben ook heel geniaal, hoor," zei ze, al was duidelijk in haar stem te horen dat ze het niet meende. De roodharige kende genoeg mensen die slimmer waren dan zij, beter in nadenken. Nu zou ze ook weer niet over zichzelf zeggen dat ze dom was, dat ging haar toch net wat te ver, maar een supergenie was ze niet. Jane was iemand die eerst deed en dan nadacht over de gevolgen, wat haar al een aantal keren in de problemen gebracht had.
De roodharige jongen lachte en zei dat zijn Pokémon dan superveel karakter had, omdat hij hem iedere dag wel in de problemen bracht. "Leuke problemen?" Vroeg Jane, haar ogen opslaand naar de mede-roodharige. Problemen waren niet altijd slecht, was haar mening. Ze hield van avontuur, de adrenaline die daarbij hoorde en het gevaar dat het soms met zich meedroeg. De ogen van het meisje dwaalden af naar het donker dat de kleine lichtkring waarin ze zich bevond, omvatte. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat ze hier in de natuur aan het liggen was in plaats van in een Pokécenter. Het was gevaarlijk, spannender en daarom leuker.
Toen er gezegd werd dat Anrai waarschijnlijk wel in de buurt was, stond Jane zonder verdere omhaal op, waardoor de hele wereld haar mooie, slobberende T-shirt en tot net iets boven haar knieën komende pyjamabroek kon zien, waarna ze door de scheur in haar tent naar binnen bukte en enkele spullen naar buiten gooide. "Nou, dan gaan we 'm zoeken," verklaarde ze, zelf ook weer uit de tent komend. Ze wriemelde haar voeten in haar sneakers en pakte haar trouwe honkbalknuppel op, waarna ze het ding op haar schouder liet rusten. Ze was klaar om te gaan. "Rond middernacht is er toch niets anders dat we kunnen doen, hm?"