Save Her

Twijfelend stond Mabel voor de Ranger Base, hieruit werden verschillende Ranger dingen geregeld. Zo waren er de leerlingen, maar ook een plek waar je hulp kon vragen. Hulp. Dat was precies waarom ze hier was. Mercy, de shiny Lopunny was al een ruime tijd weg en de stemming was grimmig geweest. Via via had het meisje uiteindelijk van de Rangers gehoord en nu was ze hier. Natuurlijk had ze altijd al respect voor de mensen van het Rangerteam gehad, al was het geen beroep voor haar met al haar fobieën, en ze was dan ook wat nerveus. Na even te hebben getwijfeld liep Mabel toch maar naar binnen en melde zich bij een balie.
Na door te zijn verwezen naar verschillende mensen was Mabel aan het wachten in een lege kamer ergens in de basis. Haar was verteld dat er iemand zou komen, hopelijk zou het niet te lang duren. Nog steeds wat nerveus rolde Mabel Amy's pokéball in haar handen. Aangezien ze zelf geheugenverlies had en geen herinneringen aan de avond zelf had moest de Zoroark het woord maar doen. Amy zat er zelf ook vreselijk mee dat Mercy door haar schuld was meegenomen en de pokémon wilde 'Punny' zo snel mogelijk terug. Verslagen keek Mabel naar de houten tafel, hopelijk zou het allemaal snel goed komen.

& Seven

Er kwam iemand de kamer in lopen, Mabel ging meteen weer wat meer overeind zitten en keek de oudere Ranger aan. Blijkbaar nog in opleiding aan de kleur van het uniform te zien, maar dat liet haar onverschillig. Zolang ze Mercy terug kreeg was alles goed. Stil knikte Mabel als antwoord op de vraag en draaide de pokéball van Amy nog eens om in haar hand. Het was raar dat ze een beschrijving moest geven van iemand die ze compleet was vergeten, maar aangezien haar Zoroark het zich alles perfect herinnerde had ze nog iets om aan vast te houden. Als Amy er niet was en Mercy was gestolen zou het waarschijnlijk onmogelijk zijn de shiny Lopunny terug te krijgen. Mabel keek de Ranger wat vragend aan, moest ze nu gewoon vertellen of kwamen er nog dingen waar ze antwoord op moest geven? Met de pokéball nerveus in haar hand keek het meisje naar de tafel. Ze hate het mensen met haar problemen op te zadelen, maar het was nu de enige optie. Hopelijk zou het werken.

Als hier fouten in zitten komt dat omdat ik op een tablet typ

Mabel luisterde naar de uitleg en knikte. "Ik kan me zelf eigenlijk niks herinneren," begon ze nadenken, nu moest ze alles wat ze wel wist vertellen. "Door een Confusion heb ik last van geheugenverlies." En dan precies de nacht die zo belangrijk was. "Maar mijn Zoroark weet wel alles," vervolgde ze met een vage hint naar de pokéball, op dit soort momenten hielp de Illusion ability van Amy echt. "Maar ik zal wel eerst vertellen wie precies is gestolen," voegde ze er snel aan toe. Mabel legde de bal op tafel en grabbelde in de tas die naast haar stoel stond. Uit een zijvakje haalde ze een foto en legde hem op tafel. Die was genomen vlak nadat Mercy het contest had gewonnen, dus de strik zat vast om haar nek, maar die kon je makkelijk wegdenken. "Dat is Mercy," mompelde het meisje met haar blik op de foto, het gaf een vreselijk gevoel wetend dat de shiny Lopunny die op het plaatje stond in handen was van een vreemde, iemand van team Rocket nog wel. "Eigenlijk is ze heel verlegen en onzeker, dus ik ben nogal bezorgd." kwam er nog wat zachter achteraan, ze was al de hele maand bezorgd, sliep slecht en dat soort dingen. Ze miste de Lopunny meer dan ze zou kunnen zeggen. "Zal.. zal ik Amy uit haar pokéball halen?" Mabel keek de Ranger aan, het was beter als de Zoroark het alles zou uitleggen. "Zij kan vertellen wat er is gebeurt." Pratende pokémon, soms werken ability's echt heel raar zoals de Illusion van Amy.

Mabel klikte stil op de knop van de pokéball en een rode straal vormde Amy op de grond, hopelijk zou alles goed uitpakken. De Zoroark wierp even een blik door de kamer en veranderde toen in een mens, aangezien ze anders niet kon praten. "Amy," Mabel had zich naar haar pokémon gericht. "Kun je vertellen?" De Zoroark knikte, maar zweeg nog even verder. "Het was mijn schuld," mompelde ze uiteindelijk. "Maar ik neem aan dat je gewoon wilt weten wie haar heeft meegenomen." Amy zuchtte en sloot haar ogen, alsof ze het beeld precies voor haar ogen wilde halen. Aangezien het beter was een goede beschrijving te geven in plaats van een vage waar je niks mee kon. Mabel keek even van de Ranger naar de Zoroark in vermomming, hopelijk liep dit goed. Amy besloot uiteindelijk helemaal niks te zeggen, maar in plaats daarvan een illusie te creëren. Een schim rees op, of het leek eerst op een schim, de illusie werd duidelijker nadat Amy zich beter concentreerde. Mabel keek haar pokémon wat verrast aan, zoiets had ze nog nooit gedaan, en richtte zich toen naar de schim, was dat degene die Mercy had meegenomen. "Dat is hem zo ongeveer," zei Amy met een bittere klank in haar stem, ze zag het hele gebeuren nog steeds als haar schuld, en dat ging niet snel veranderen. "En hij had een Lucario." voegde de Zoroark er aan toe, terwijl bijna meteen de genoemde pokémon naast verscheen. Mabel keek even naar Amy, de duistere blik in de blauwe ogen van die maakte duidelijk dat ze de dief niet zou vergeven. Ook al gaf ze zichzelf de schuld van alles, hij had de Lopunny gestolen. Maar in elk geval had Amy wel een betere houding ontwikkeld in de tijd dat Mercy weg was, zoiets als dit zou nooit meer gebeuren. Nu hopen dat de Rangers konden helpen.

"Kun je haar terug krijgen?" Amy keek de Ranger verslagen aan, de hele vermiste Mercy-zaak zat haar veel te veel dwars. De Zoroark liep naar de tafel, de illusie's losten op in de lucht, en ging naast haar trainer zitten. Mabel keek even naar haar pokémon, maar besloot de gevoelskwestie even te negeren. Dat Amy er zo mee zat betekende in elk geval dat Mercy haar niet koud liet. De Ranger vroeg naar het nummer en Mabel haalde het ding uit haar zak. Nadat ze haar nummer had opgezocht, vaak werd ze niet gebeld en uit haar hoofd wist ze het niet, schoof ze het over de tafel zodat de Ranger het kon overnemen. De nagels van Amy krasten over de tafel, wat het meisje opzij deed kijken. De Zoroark had het er moeilijk mee, en je kon duidelijk zien dat ze spijt had van wat er was gebeurt. Door haar was het geëscaleerd en ook al was ze al haar herinneringen verloren, Mabel vroeg zich nog wel eens af of zij niet degene was die haar excuses moest aanbieden. Aangezien ze naar wat Amy had verteld wist dat Silvester en de Zoroark de eerste acties hadden vernomen, waarschijnlijk voelde Silver zich bedreigd en Amy.. tja, dat was oude Amy, de Amy nu was volwassener geworden. Niet meer zo kinderlijk en brutaal als vroeger. Nu nog hopen dat Mercy terug kwam, of ze er veel vertrouwen in moest hebben wist Mabel niet, Mercy was een shiny en alles. Het zou logischer zijn als de Lopunny al was doorverkocht of zo. Maar voor nu zou ze vertrouwen hebben in deze Ranger, ook al had ze nog steeds geen idee wat de naam van die was.

Mabel knikte en nam haar holo caster weer aan, Seven Farron, moest ze onthouden. Ze stopte het ding in haar tas, samen met de foto die nog op tafel lag. Shiny Lopunny moest niet moeilijk te missen zijn. Toen Seven zei dat ze een idee had wie Mercy had gestolen keek Mabel haar wat verbaast aan, een idee? Dat was al heel wat als je wist hoe groot team Rocket was, of degene die Mercy had gestolen al bekent was bij de Rangers, of in elk geval bij Seven wist ze niet. Het meisje wierp even een blik op Amy, ze wist dat als de Lucario er niet was de Zoroark de dief het liefst zou verscheuren. Dat was in het karakter van de Darktype, dus het was het beste als ze hem nooit meer zouden tegen komen. Kalos was groot genoeg om mensen te vermijden, maar hoe kon je iemand vermijden van wie je niet wist hoe die er uit zag? Alleen een schim. Bewusteloos raken was niet het beste wat haar was overkomen, maar het was ook een moeilijke tijd geweest met Lawrence zijn dood en alles. "Bedankt," Mabel keek Seven aan, ook al was er eigenlijk nog niks gebeurt, de gedachte dat iemand misschien echt iets kon doen was al heel geruststellend. Amy werd terug gekeerd in haar pokéball, daar wilde de Zoroark waarschijnlijk ook het liefst zijn, en in de tas gestopt. "Ik wens je veel succes dan," Mabel stond op met haar tas, naar haar idee was deze ondervraging wel over. "En als je iets moet weten kun je me bellen."