This is how we do it [open]

Onderwerp: This is how we do it [open] vr mei 29, 2015 9:26 pm

C A N ' T S L O W D O W N
I'M A ROLLIN'
FREIGHT TRAIN

Met een diepe frons keek Cooper naar het grote, bruine pakketje dat voor hem op de tafel stond. Alhoewel er al weer behoorlijk wat tijd was verstreken sinds de laatste keer dat hij een ‘cadeautje’ van zijn moeder had gekregen, en hij toch echt gehoopt had dat hij er geen meer zou krijgen, had hij voor de zoveelste keer een groot, bruin pakketje moeten ophalen bij het postkantoor. Dat was misschien het enige verschil met de vorige keren; het pakketje was groot. Een Pokéball nam meestal niet zo veel ruimte in, dus een groot pakketje was ook nooit nodig geweest. “Wat denk jij, Jetpack?” vroeg hij, zijn Pokémon aankijkend met een voor hem zeldzame bezorgde blik. De Hoppip fronste, waarbij twee dunne streepjes zichtbaar werden boven haar ogen. Blijkbaar maakte ze zich al even veel zorgen over het pakketje als hij zelf deed. “Wel… hoe erg kan het zijn, right? Right? Hahaha…” zei Cooper met een nerveus lachje. Zijn moeder kennende, behoorlijk erg. Hij vond haar de beste moeder ooit, zelfs haar cadeautjes vond hij fantastisch, zelfs al waren het eigenlijk afdankertjes, alleen niet de reden voor de cadeautjes.

Elke keer dat zijn moeder iets teveel dronk, kreeg hij wel iets opgestuurd. Daar was de klok op gelijk te zetten. Wel, er was maar een manier om er achter te komen wat hij had gekregen: door het pakketje te openen. Na kort gepeuterd te hebben aan de tape die de doos gesloten hield, trok hij deze er in één soepele beweging van af. Er niet van uit gaand dat de inhoud breekbaar was, gooide hij de inhoud in zijn geheel op de tafel voor hem. Dat de hele vloer nu bezaaid was met piepschuim vulling deerde hem niet, dat was waar schoonmakers voor waren. Het was maar goed dat hij in een hotel was en niet thuis, want hun bediendes – nee, wacht, gewaardeerde werknemers zouden het alles behalve waarderen dat hij er weer eens een rommeltje van had gemaakt. Ze zouden dan vast en zeker ‘per ongeluk’ een van zijn lievelingsshirts ergens ‘opruimen’, waarna hij hem nooit mer terug zou kunnen vinden. De frons die Cooper eerder had gehad, was nog wat verder omlaag getrokken. Veel verder omlaag zou hij zelfs niet meer kunnen, want dan zouden zijn wenkbrauwen waarschijnlijk zijn ogen in zijn geheel bedekken. Samen met de vulling was er een Pokéball uit de doos komen rollen, wat hij natuurlijk al had verwacht. Wat er nog meer uit was komen rollen, had hij eigenlijk absoluut niet verwacht. Een klein aantal kleine flesjes die hem verdacht bekend voor kwamen lagen op de tafel voor hem uitgespreid. Huh… Hij wist toch zeker dat hij die dingen ergens eerder had gezien.

Alhoewel hij al een vermoeden had van wat er in de flesjes zat, draaide hij de dop van een van de flesjes er af om te kunnen ruiken wat er in zat. Hij hoefde de dop er nauwelijks af te halen, of een sterke walm van alcohol kwam al in zijn gezicht gevlogen. Cooper’s gezicht vertrok. Snel draaide hij de dop weer op het flesje terug. Bah. Als er één geur was die hij niet uit kon staan, dan was het wel alcohol. Hij had nog een klein, minuscuul beetje hoop gehad dat het parfum was, maar nee. Het was alcohol. Hij ging met zijn hand door de vulling heen, om uiteindelijk een briefje te kunnen vinden. ”Geniet er van, Coopie! XOXO- mama,” las hij hardop voor. Nijdig snuivend verfrommelde hij het briefje. Genieten van wat? Van het weggooien van de flesjes? Want daar zou hij zeker van genieten. Elk flesje dat hij weg kon gooien, was tenminste één ding dat zijn moeder niet had gedronken. Maar hoe…hoe kwam het in Arceus’ naam in haar op dat het een goed idee zou zijn om hem wat van die rommel te sturen. Na eerst overwogen te hebben om de doos met inhoud in zijn geheel in de fik te steken, want ja, dat was nou eenmaal wat je hoorde te doen met dingen die je niet zo leuk vond, besloot Cooper dat het niet zo’n heel verstandig idee zou zijn om dat te doen. Hij wist niet hoeveel alcohol er precies in de flesjes zat, maar als er genoeg in zat, dan zou het waarschijnlijk behoorlijk branden.

In plaats van zijn oorspronkelijke idee had hij maar besloten om op een fatsoenlijke manier van de doos af te komen, wat, helaas, betekende dat hij niets in de fik zou steken. Maar ja, hoe kon een 16 jarige ergens alcohol dumpen zonder vreemd aangekeken te worden? Gewoon in de prullenbak dumpen? Nee, dat zou vast niet verstandig zijn. Dat zou veel te makkelijk zijn. Bovendien zouden ze dan nog steeds in zijn kamer zijn, waardoor de kans dat hij de prullenbak in de fik zou steken nog steeds behoorlijk groot zou zijn. Nee, Cooper had een veel beter idee om van de flesjes af te komen. Een idee waardoor hij er heel gemakkelijk in één keer vanaf zou komen. Hij zou ze gewoon uit het raam gooien. Allemaal samen, inclusief te doos. Zelfs de vulling mocht mee gaan, want dan kon hij gelijk testen of die dingen überhaupt nut hadden. Zijn hotel kamer bevond zich op vier hoog, dus de kans dat ze kapot zouden vallen was behoorlijk hoog, vooral als hij ook nog eens extra hard zou gooien. Nee, beter nog, hij zou Rocket laten gooien. Die had veel meer arm kracht dan hij zelf had, waardoor het geluid van de flesjes die in duizend stukken uiteen spatten vele malen beter zou klinken. “Rocket!” riep Cooper. Hij wachtte op een reactie van zijn Monferno, maar deze bleef uit. “Kom even iets voor me weggooien!” riep hij. Hij wachtte kort, waarna een luide bonk klonk, gevolgd door behoorlijk wat gestamp. Met een blik alsof hij zojuist uit zijn schoonheidsslaapje was gehaald, wat waarschijnlijk nog waar was ook, keek de Monferno zijn trainer aan.

Cooper grijnsde breed. “Je mag gooien,” zei hij, met zijn hoofd wenkend naar het open raam. De Pokémon fronste, kijkend naar de doos die zijn trainer hem aanreikte. Gooien? “Uit het raam,” verduidelijkte Cooper. “Je weet wel. Naar buiten. Weggooien.” De Monferno knipperde een paar keer, voordat hij door had wat zijn trainer van hem verlangde. Wel, okay. Als dat was wat hij wilde. De Monferno pakte de doos met beide handen aan, waarna hij naar het raam toe hupte. Hij hield de doos hoog boven zijn hoofd, waarna hij hem zo hard mogelijk naar beneden smeet, die na een paar seconden werd opgevolgd door een luide… kreet? Huh. Dat was niet een geluid dat een doos hoorde te maken. Niet begrijpend hoe een doos een kreet kon slaken, stak Cooper zijn hoofd uit het raam. Huh. Er lag iemand op de grond, met zijn doos er naast. “Rocket… heb je alweer iemand geraakt?” vroeg Cooper. De Monferno keek net als zijn trainer uit het raam, waarna hij zijn schouders nonchalant ophaalde. Hij kon tenminste goed mikken, Cooper had niets om over te klagen. “H-hey… Uh… Leef je nog?” gilde Cooper naar beneden.

x

Laatst aangepast door Cooper Brimstone op di jun 28, 2016 11:14 pm; in totaal 1 keer bewerkt

Onderwerp: Re: This is how we do it [open] za mei 30, 2015 2:28 pm

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Hopeloos. Mensen waren gewoon hopeloos en dan vooral de mensen die hij moest beschouwen als collega's. Met een diepe zucht liet Floyd één hand door zijn haren geleiden. Eén van zijn liefdevolle collega's stond voor hem met een doodsbange caterpi aan zijn zijde. Een bug type, dat was al erg maar Floyd ging zijn angst op dat moment niet laten zien, maar tevens ook gestolen. De sukkel had een verdomde Caterpi gestolen voor Team Rocket. 'Wat moeten wij met iets als dát?' vroeg Floyd die wees naar het ding op de grond. Verschillende geluiden kwamen uit de Grunt zijn mond die zocht naar zijn woorden, maar hij werd alweer onderbroken. 'Precies ja, we kunnen er niks mee. Drop dat ding dus ergens waar we het nooit meer hoeven te zien en steel wat zinnigs,' meer woorden zou hij er niet aan vuil maken en meer tijd ging hij er ook niet aan verspillen.
Floyd draaiden zijn rug naar de Grunt toe die nog haastig zei dat hij ervoor ging zorgen. De jongeman daarin tegen verliet het straatje waar ze zich in bevonden hadden en liet de andere achter. Arceus, er moest wat veranderen aan de mentaliteit van de leden van Team Rocket. Het trok nergens op.

In een stad kunnen een hoop vreemde zaken gebeuren. mensen die plots een hartaanval zouden krijgen, of dieven die weg probeerde te rennen nadat ze gesnapt was en zo kon hij nog honderden verschillende zaken opsommen. Wat niet zo alledaags was, waren dozen die uit het raam werden gegooid. Of toch één doos op precies te zijn. Floyd had het eerder niet opgemerkt. Pas wanneer het te laat was merkte hij de doos op die hem vrij hard raakten. Zijn evenwicht verloor hij uiteraard en met de doos op hem landen hij de grond op. Ondanks hij niet de persoon was die pijn liet zien was een kreet niet te onderdrukken. Iets in de doos moest tevens ook zijn gebroken want een natte vloeistof begon langzaam door de door heen te trekken.
Boven hem kon hij een stem horen, maar voor die moment negeerde hij het volkomen. Vele vloekwoorden kwamen uit zijn mond terwijl hij de doos van hem af duwde. Ieder vloekwoord dat de man zich maar kon herinneren klonk door de straten, en het beterde er niet op wanneer hij zich recht zetten. Op zijn kont, volledig recht staan was nog even niet voor direct. Een moordende blik stond in zijn goudkleurige ogen wanneer hij eindelijk de dader boven hem aan keek. 'Ik zou me meer zorgen maken over je eigen leven op dit moment!' riep hij naar boven. Ho ja. Dat was waarom hij eigenlijk minder tijd wilden spenderen in Lumiose City. Alle hersendode mensen bevonden zich daar.
Eén van zijn armen plaatste hij rond zijn ribben, en de andere gebruikte hij om zich verder mee recht te duwen. Dat ging hij nog een lange, zeer lange tijd mogen aanvoelen. Zo. In ieder geval stond hij weer recht. Zijn arm nog steeds tegen zijn ribben en zijn andere hand opgerold tot vuist. Als je dicht genoeg in de buurt stond had je de 5 letters op zijn 5 vingers kunnen zien staan die samen met woord death vormde. 'Jij gaat nu onmiddellijk naar hier komen. Nu,' beval hij de jongen die weer een blik des doods kreeg van Floyd.}

Onderwerp: Re: This is how we do it [open] di jun 02, 2015 7:59 pm

C A N ' T S L O W D O W N
I'M A ROLLIN'
FREIGHT TRAIN

Ahh… damn. Hij had zich echt in de problemen gewerkt deze keer, of niet soms? “Please kom overeind… please kom overeind…” mompelde Cooper met gekruiste vingers. “Heilige Arceus, ik zal nooit meer een doos uit het raam gooien als –” Ah! Wacht! Er was beweging! Yeah! Hij wist het zeker! Hij… Cooper verstijfde bij het horen van de salvo aan scheldwoorden die zijn slachtoffer als pistoolschoten afvuurde. Als hij moest gokken, dan zou hij zeggen dat hij ongeveer 75% van de zojuist genoemde woorden niet kende. Nou ja, niet kende… Het was eerder dat hij ze zelf nog nooit gebruikt had. Maar… maar dit moest hij positief zien! Als diegene zich nog zoveel scheldwoorden kon herinneren, dan betekende dit vast dat hij geen al te erge hersenschudding kon hebben. Yeah! Hij was minder erg in de problemen dan hij had gedacht! Het was echter maar voor een paar seconden dat hij deze gedachten had, want zijn slachtoffer was recht gaan zitten, waarna zijn blik nu voor het eerst die van Cooper kruiste. Ondanks dat hij vier hoog zat en daardoor het gezicht van de man nauwelijks kon zien, kreeg hij een naar voor gevoel. Hij wist niet precies waarom, maar hij had het idee dat hij beter af was geweest als hij zijn kont met schuurpapier af had geveegd. Oh, kijk, daar was het al. Hij kon zich blijkbaar beter zorgen maken over zijn eigen leven. Wat een toeval, daar was hij net aan begonnen.

“Rocket, wat heb je gedaan,” fluisterde Cooper, die zich kort terug trok in zijn kamer. De Pokémon sloeg zijn armen over elkaar heen. Wat híj had gedaan? Cooper was degene die het een ‘verstandig’ idee had gevonden om een doos vanaf vier hoog naar beneden te gooien. “Shit, Rocket, help. Wat moet ik doen?” siste Cooper, nadat de jongen had geroepen dat hij naar beneden moest komen. Cooper keek hulpzoekend naar zijn Pokémon, maar deze haalde enkel zijn schouders op. Waah… wat moest hij doen? Twijfelend ging hij weer bij het raam staan. “Euuh… Wat zei je als laatste? Had je het tegen mij?” riep hij met een ietwat trillende stem terug. Ah, aangekoekte speklapjes. Misschien kon hij op het moment maar beter doen alsof zijn neus bloedde. Doen alsof die bloedde, was veel beter dan een échte bloedende neus krijgen. “Moet ik een ambulance bellen? Een icepack gooien misschien? Of… nou ja, brengen?” verbeterde hij zichzelf, zich inbeeldend dat hij de man voor de tweede keer op zijn hoofd zou raken. Hahaha. Haha. Nee, dat kon hij maar beter niet doen. Wacht. Hij wilde helemaal geen icepack brengen. Ah shit.

Onderwerp: Re: This is how we do it [open] di jun 02, 2015 10:21 pm

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Zijn zwarte broek voelde nat en plakkerig aan door de alcohol die erover heen was gelopen uit de doos. Gelukkig voor hem was zijn broek zwart, anders had het een heel pak harder opgevallen. Op dat moment was hij de enige niet het kon voelen en dat was niet aangenaam. Het zag er niet naar uit dat het mormel dat de doos gegooid had wist wat hij precies moest doen. Even had hij buiten gekeken om nadien weer naar binnen te gaan. Als er al wat gezegd werd kon Floyd het van beneden niet horen. Wanneer dat hij weer buiten keek kwamen een stel onverstandige woorden uit zijn mond.
Natuurlijk had de zwart harige het tegen hem gehad wanneer hij zei dat hij naar beneden moest komen. 'Nee ik had het tegen je fúcking moeder. Natuurlijk had ik het tegen jou! Zie je hier nog iemand anders?' bij die vraag gebaarde hij met zijn hand naar de levenloze omgeving. Nee, Floyd en dat mormel waren de enige twee die op dat moment in die straat waren. Damn, dat gebaar had hij niet zo snel mogen maken. Zijn ribben begonnen alweer te klagen.

De jongen leek hem niet iemand die ver vooruit dacht of in eerste instantie al nadacht over wat hij zou gaan zeggen. Dat viel nogal hard op wanneer er werd gesproken over een icepack brengen. Met nog altijd geen vriendelijke blik in zijn ogen haalde hij één wenkbrauw op terwijl hij de andere aan keek. Willen of niet, hij moest wel naar beneden komen. 'Goed plan, kom die ice pack maar brengen,' bevestigde Floyd op een nog vrij vriendelijke toon. Als hij eerlijk moest zijn kon hij het echt wel gebruiken want zeer goed voelde zijn ribben niet aan. 'Maar zie dat ik niet naar boven moet komen. Knoop dit maar goed tussen je oortjes: als ik naar boven moet komen zal je nog dieper in de shit zitten,' zijn ogen hadden zich weer vernauwd en ook zijn stem had een heel pak killer geklonken dan eerder. Floyd had genoeg pokémon in zijn bezit die even naar boven konden zweven of vliegen en hem daar af konden zetten. Als hij het echter zonder pokémon wilde doen was dat ook geen probleem. Deur openbreken of slot breken en hij was al binnen. Het was niet de eerste keer dat hij ergens zou inbreken en het feit dat hij niet stil zou moeten zijn dan maakten het enkel maar makkelijker.

OOC: Ik vind Cooper btw echt een geweldig personage, hij is echt zo awesome xD}

Onderwerp: Re: This is how we do it [open] vr jun 12, 2015 4:39 pm

C A N ' T S L O W D O W N
I'M A ROLLIN'
FREIGHT TRAIN

Meerdere veel te hoge kreten verlieten Cooper toen hij zijn hotelkamer door begon te spitten in zijn zoektocht naar een ice-pack. Pas toen hij al zijn kleding uit zijn tas had gekieperd, herinnerde hij zich dat ice-packs meestal in een diepvries zaten. Het zouden meer water-packs zijn als ze in zijn tas zouden zitten. Cooper fronste. Had hij eigenlijk wel een diepvries? Sure, hij wist dat hij een koelkast had, daar was hij die vorige avond al achter gekomen, maar een diepvries…? Het was maar te hopen van wel, want hij had het idee dat hij dieper en dieper in de problemen kwam te zitten met elke seconden die hij verspilde met het zoeken van een ice-pack. Nadat hij een keer of twee bijna was gestruikeld onderweg naar de koelkast, kon hij bijna een engelen koor horen toen hij de deur open trok en er achter kwam dat er een extra vak bovenin zat; een diepvries vak. “Yes!” zei hij, de diepvries bak bijna slopend in zijn enthousiasme om er iets kouds uit te halen. Een echt ice-pack zat er niet in, maar ijsklontjes wel. Vlug graaide hij de blokjes uit het vak, om er vrijwel direct achter te komen dat die dingen behoorlijk koud waren. Cooper vloekte. Ah, nu moest hij nog een handdoek zoeken ook. Hier hoefde hij gelukkig niet behoorlijk lang naar te zoeken; het kamermeisje had die ochtend nog een paar schone handdoeken op zijn bed neergelegd.

Nadat hij de ijsklontjes vlug in de handdoek had gewikkeld, griste hij zijn Hoppip van de tafel en rende hij richting de deur van zijn kamer. Ah! Wacht! Shit! Hij had nog geen broek aan! Cooper rende terug naar het raam, om te zien of zijn slachtoffer nog steeds op het stond te wachten. Oh, ja. Daar zat hij. Precies waar hij hem gelaten had. “Blijf daar!” gilde Cooper. “Ik ben er zo!” riep hij, waarna hij begon te zoeken naar zijn spijkerbroek. Deze had hij gelukkig al snel gevonden, waarna hij eindelijk weg kon. “Rocket!” riep Cooper, die bij zijn kamerdeur was komen staan. De Monferno keek vragend naar zijn trainer. “Als ik niet meer terug kom… wel… I dunno, bestel wat te eten als het moet, okay?” zei Cooper, bij wie het niet bepaald op kwam dat Pokémon niet bepaald geschikt waren om voedsel te kunnen bestellen. De Monferno knikte echter, hij zou vast wel een manier verzinnen.

Wetend dat de lift waarschijnlijk veel te lang zou duren, stormde Cooper van de trap af. Als het vroeg in de ochtend was geweest, dan had hij waarschijnlijk iedereen wakker gemaakt met het gestamp. Het was gelukkig al wat later, waardoor hij nu enkel een paar afkeurende blikken kreeg. “Hier – hier… ben… ik…!” riep Cooper, die half hijgend het hotel uit liep met in zijn ene hand de ice-pack en onder zijn andere arm zijn Hoppip. “S-sorry dat het zo lang duurde!” stamelde Cooper, die voorzichtig de ice-pack naar de man uit stak. Hij voelde zich ongemakkelijk, alsof zijn hand er af zou worden gebeten als hij hem te lang uitgestoken hield. Misschien was het wel door het gevloek, het deed hem aan zijn vader denken. Die zou waarschijnlijk ook zijn hand afbijten als hij zoiets bij hem had geflikt, als hij daardoor geen slechte naam zou krijgen. “Ben je, uh, verder okay?” vroeg Cooper met een klein stemmetje.

OOC: Thanks! <3 Sorry dat het zo lang duurt voor ik reageer btw :(

Onderwerp: Re: This is how we do it [open] ma jun 22, 2015 10:37 am

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Wat was er mis met de wereld? Of beter gezegd met de kinderen van deze tijd? Ze vermoorde pokémon, aten ze op, dachten dat het een formidabel idee was om een Hydreigon aan te vallen, gooiden met flessen alcohol. Floyd moest nog gaan beginnen denken dat hij één of andere nieuwe ziekten had ontdekt die de hersenen van kinderen aantasten. Dat was vast de oorzaak. Het was dan echt zeer onverantwoordelijk om die kinderen rond te laten lopen in drukke steden. Een afgelegen eiland waar ze enkel elkaar kwaad konden doen was de perfecte bestemming.

Het begon ondertussen zeer lang te duren voor het joch waar hij deze keer mee te maken had terug keerde. Floyd wilde zelf al naar boven gaan om het joch een bezoekje te brengen wanneer dat hij in de deuropening verscheen met het ice-pack en één of ander ding onder zijn arm. Er kwam in ieder geval een verontschuldiging omdat het zo lang had geduurd, maar Floyd maakten enkel een afkeurend geluidje. Ja vast.
Het ice-pack trok hij uit de jongen zijn handen maar hij gebruikten het verder niet. Nee, hij wandelde naar de dichtstbijzijnde vuilbak en gooide het ding daarin weg zonder wat te zeggen. Hij had het ice-pack helemaal niet nodig, maar het was het perfecte excuus geweest om het joch beneden te krijgen.
‘Ben jij wel oké?’ hij gaf geen antwoord op de vraag die hem gesteld werd. Zijn benen begaven het niet, hij kon recht staan dus ging hij het vast wel overleven. Van de knul was dat niet zeker. Floyd zetten een stap dichter naar het joch toe en wilde met zijn vinger tegen de knul zijn kop tikken terwijl dat hij volgende woorden uitsprak; ‘Zitten hier wel hersenen in want hoe kon je het ooit in je kop halen dat het een goed idee was om flessen naar buiten te gooien?’ Floyd zijn gele ogen waren strak gericht op de ogen van de anderen, en zo probeerde hij de blik van de andere vast te houden.
Toch werd zijn eigen aandacht afgeleid door dat kleine monstertje onder de jongen zijn arm. De blik dat het ding had...je werd er gewoon weg ongemakkelijk van maar dat wilde hij niet tonen. Hij hield zijn gezicht in de plooi en richten zijn ogen weer op het jochie.

OOC: Maakt niet uit, reageerde nu ook niet al te snel xD}

Onderwerp: Re: This is how we do it [open] wo jul 08, 2015 8:58 pm

C A N ' T S L O W D O W N
I'M A ROLLIN'
FREIGHT TRAIN

Met grote ogen keek Cooper toe hoe zijn met bloed, zweet en tranen verkregen ice-pack linea rekt in een vuilnisbak belandde. “Waarom…” fluisterde Cooper. Al die moeite die hij had gedaan… het was voor niets geweest. Hij had waarschijnlijk een woede uitbarsting gehad over zijn verspilde moeite, als hij daar op het moment niet te erg voor aan het rouwen was. Mocht de ijszak in vrede rusten. ‘Ben jij wel oké?’ vroeg de man, om hierdoor Cooper geen kans te geven om verder te rouwen om zijn dierbare ice-pack. “H-huh?” stamelde hij. “Wel, ik voel een verkoudheid aankomen, maar verder-“ De kans om zijn zin af te maken kreeg hij niet, want de man onderbrak zijn zin door een harde tik tegen zijn voorhoofd te geven. Of daar wel hersenen in zaten, wilde hij weten. “Auw!” bracht Cooper uit, om hierbij over zijn pijnlijke voorhoofd te wrijven. Wat the hell… Hij durfde te wedden dat er zichtbare spierballen waren als die knakker zijn vingers aanspande, want die paar tikken hadden onmogelijk veel pijn gedaan. “Wie zegt dat het mijn idee was om ze naar buiten te gooien?” verdedigde Cooper zichzelf, om nu zelf een stap in de richting van de man te zetten. De gewenste indruk had het echter niet, daar had hij helaas de lengte niet voor. Tenzij de man een ernstige Hoppip fobie had, zou het waarschijnlijk vrij weinig uit hebben gehaald, behalve dat ze nu oncomfortabel dicht bij elkaar stonden. Hij zette dus snel weer een stap achteruit, waarna hij zijn handen in zijn zij zette. “Ha! Beter nog, wie zegt dat ik degene was die ze überhaupt gegooid heeft?” blufte hij. Hij had het idee dat hij al behoorlijk in de problemen zat, dus heel veel erger zou het waarschijnlijk niet kunnen worden als hij ontkende dat het ongeluk zijn schuld was. Bovendien, technisch gezien was hij niet degene die de doos uit het raam had gegooid, dat was namelijk zijn Pokémon geweest. Het was dus niet helemáál gelogen. “En om je vraag te beantwoorden; ja. Er zitten wel degelijk hersenen in.”

Onderwerp: Re: This is how we do it [open] ma jul 27, 2015 6:27 pm

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{De knul had moeiten en tijd verspilt met het brengen van de ice-pack die zijn laatste dagen mocht doorbrengen in de vuilbak. Tenzij de knul liever in de vuilnisbak zou willen springen om het er weer uit te halen. Als hij dat wilde doen dan zou Floyd hem met heel veel plezier erin helpen. Het was hem in ieder geval gelukt om de jongen beneden te krijgen samen met het ding dat vast een pokémon moest voorstellen. Zo moest de jongen wel een directe confrontatie aan gaan. Floyd zijn vraag of aan de knul of hij in orde was werd veel te letterlijk opgenomen en het antwoord liet Floyd koud. Het interesseerde hem al niet meer. De tikken waren blijkbaar harden geweest dan hij zelf verwacht had. ‘Doe niet zo kleinzerig,’ reageerde Floyd er echter op. Het waren wat tikjes, hij mocht van geluk spreken dat het geen flessen alcohol waren.
En daar kwam het. Er werd geprobeerd de schuld op iemand anders te schuiven. Eén wenkbrauw trok hij op terwijl zijn gele kijkers gericht waren op de jongen die stoer dichter in de buurt kwam staan. Ho ja, indrukwekkend. ‘Oh ja? Wie had het dan gedaan?’ Meteen viel zijn blik op het ronde ding van de jongen waar hij al snel met zijn duim naar wees. ‘Was dat dan misschien het meesterbrein achter de actie?’ ging hij rustig verder om vervolgens zijn handen over de pokéballen rond zijn middel te laten gaan. ‘Mij goed, dan word hij gestraft,’ en hij haalde zijn schouders even kort op. Eén van de pokéballen haalde hij van zijn riem en het ding liet hij in zijn hand rond draaien. Het ding leek op iets dat goed kon branden met die bladeren aan zijn kop, dus een Braixen zou ideaal zijn. Zijn vrije hand hield hij echter nog altijd tegen zijn ribben. Alsof het zorgde voor wat extra stevigheid.
‘Daarbij is zaagsel niet hetzelfde als hersenen.’

OOC: Wauw, een pist van mij! Beter laat dan nooit xD}

Gesponsorde inhoud

» [open] switching moods [ganzenopdracht] [open]
» [open] A new team member [open]
» Open lucht muziek [Open]
» [open] the one that falls [open]
» [open]the one with a Quilava[open]