[Open] Too hot, hot damn

Naar een festival gaan dat maar een steenworp bij je huis vandaan was? Dat was geen enkel probleem voor Irvin. Het trainen van Hubble ging maar moeizaam en bovendien zou hij met haar geen kans maken bij de eerste gym, dus wat ontspanning kon geen kwaad. Terwijl hij zo door de straten liep, keek hij af en toe naar de verschillende kraampjes die er stonden. Sommigen zag je wel vaker bij zulke evenementen, maar anderen waren wat origineler. Één van die originele kraampjes was er eentje waarboven een bord hing met de woorden “Fish for Gold”. Irvins nieuwsgierigheid was gewekt en hij kwam dichterbij. Op een bord naast het bassin waarin hij vissen hoorde zwemmen, stond dat je voor slechts vijf punten mocht vissen en dat je ook nog eens kans maakte een gouden Magikarp te vangen. Een kans op zo'n zeldzaamheid voor maar vijf punten... daar was moeilijk “nee” tegen te zeggen. Met een goed voorgevoel liep Irvin naar het kraampje toe, waar hij de vijf punten betaalde en een hengel kreeg. Hij draaide zich om en wierp de hengel meteen uit in het overdekte bassin en wachtte af, terwijl er maar één gedachte door zijn hoofd spookte: “alsjeblieft geen gewone Magikarp, alsjeblieft geen gewone Magikarp...”

De dobber van de hengel ging onder water en Irvin haalde de lijn meteen binnen. Hij had een... Magikarp. Een doodgewone Magikarp. Hij wist wel dat die ooit zou evolueren in een Gyarados, maar erg enthousiast was hij er niet over. Nadat hij de lijn had teruggegeven en te horen had gekregen dat hij de Magikarp mocht houden, liet hij de Pokémon in een willekeurige lege Poké Ball verdwijnen. Hij zou nog wel zien wat hij ermee zou doen, maar hij had niet de indruk dat hij de Magikarp ooit zou gebruiken. Weggegooide punten. Hoewel... “Mag ik het nog een keer proberen?” vroeg hij aan de man en voor de tweede keer gaf hij vijf punten, waarna hij de lijn weer in het water wierp. Daarnet had hij zitten hopen dat hij géén Magikarp zou krijgen, dus misschien moest hij het nu andersom doen. Waren er andere Pokémon in dit bassin die hem interessant leken? “Alsjeblieft een Feebas of een shiny Magikarp...” wenste hij in stilte. Hij wist namelijk dat Feebas evolueerde in Milotic, wat een prachtige én sterke waterpokémon was. Perfect! Wie weet kon hij daarmee Hubble overtuigen om wél naar hem te luisteren, maar dan zou hij toch echt eerst die Feebas moeten vangen en die kans was niet enorm. Bovendien wilde hij niet nog meer punten uitgeven aan een waterpokémon, dus als het dit keer niet lukte, had hij pech.

Irvin haalde snel de lijn binnen toen hij de dobber weer onder zag gaan. Toen hij in een oogwenk de vormen van de Pokémon zag, vreesde hij even dat hij weer een Magikarp gevangen had. Dan zou hij misschien een Magikarp Breeder moeten worden of zo. Die gedachten vergat hij echter al snel toen hij een bruine Pokémon met blauwe vinnen uit het water viste. Hij kon een vrolijke “yes” niet onderdrukken en haalde de Feebas gauw van de lijn af. Hij leverde de hengel weer in, waarna hij zijn nieuwste aanwinst eens goed bekeek. Zoals alle andere Feebas was hij lelijk: bruine schubben, diepliggende ogen, roze lippen... Het was maar goed dat hij op een dag zou evolueren in een Milotic, een Pokémon die bekend staat om zijn schoonheid. En een mooie Pokémon verdiende een mooie naam, nietwaar? “Eens zien... wat dacht je van... Adagio?” vroeg hij zacht. De Feebas leek in elk geval geen problemen te hebben met zijn nieuwe naam, dus het moest wel in orde zijn. Irvin liet Adagio in een lege Poké Ball verdwijnen, die hij weer goed vastmaakte aan zijn riem. Na een korte “dag” tegen de eigenaar van het kraampje, liep de jongen weer verder. De andere activiteiten interesseerden hem echter niet meer, want hij was dolgelukkig met zijn pas gewonnen Feebas en zag al voor zich hoe hij de eerste gym zou verslaan met zijn Milotic. Hij dacht er op dat moment nog niet aan dat hij dan nog moest opzoeken hoe Feebas überhaupt evolueerde en bovendien moest hij nog iets verzinnen voor de Magikarp, die hij al min of meer vergeten was.

Pas toen het wat donkerder begon te worden, besefte Irvin dat het al avond was geworden. Zijn maag begon ook al te rammelen en hij ging dus vanzelfsprekend op zoek naar een kraampje waar hij iets te eten kon halen. Uiteindelijk vond hij een kraampje waar eten te koop was dat een heerlijke geur had, maar omdat Irvin liever iets at wat hij al gewend was, haalde hij gewoon een bakje frieten bij het kraampje ernaast. Hij nam ook gelijk wat water om zijn dorst te lessen en ging op het eerste het beste bankje zitten dat bij het kraampje stond. Hij doopte een frietje in de mayonaise die er gratis bijgeleverd was en genoot van de heerlijke smaak. In tegenstelling tot veel andere frituren en dergelijke, smaakten deze frieten echt lekker en vers. Of dat nou lag aan het feit dat Irvin al sinds die middag niets had gegeten of dat ze werkelijk in vers frituurvet waren gebakken, wist hij niet, maar het smaakte in elk geval verrukkelijk. Hij wilde net een slokje water nemen, toen hij een roodharig meisje opmerkte. Op zich was daar niet veel bijzonders aan, maar nu leek het erop dat ze iets had gegeten dat zó pikant was, dat het haast leek alsof haar mond in brand stond. Ze stond bij het kraampje waar Irvin zonet nog aan voorbij was gelopen, dus wie weet was hem hetzelfde overkomen als hij daar iets gekocht had. De jongen aarzelde even, maar besloot om haar toch maar uit de brand te helpen. Er was op dat moment immers niemand anders in de buurt en de verkopers leken in elk geval al niet te willen helpen. Hij stond op en terwijl hij zijn bakje met frieten in zijn ene hand hield, liep hij naar het meisje toe. “Eh, water nodig?” vroeg hij, terwijl hij het flesje water naar haar uitstak.

Het meisje pakte meteen het flesje uit Irvins handen en begon gulzig van het water te drinken. Irvin had wel gedacht dat ze even een paar slokjes water nodig had, maar dit sloeg toch echt alles! Al snel kraakte het flesje, wat aangaf dat er geen druppel meer over was. Ergens irriteerde het Irvin dat hij nu weer een nieuw flesje water moest kopen terwijl hij al zo weinig geld had, maar voordat hij daar verder over kon nadenken, verontschuldigde het meisje zich en bedankte ze hem. Dat in combinatie met de glimlach zorgde ervoor dat Irvin de negatieve gedachten van eerder vergat en wat verlegen aan zijn achterhoofd krabde. “G-graag gedaan,” reageerde hij wat stotterend. “Gaat het weer wat beter?” ...Irvin kon wel facepalmen. Natuurlijk ging het beter, dat zag hij zo ook wel. Nee, praten met meisjes was echt niet zijn sterkste punt.