Weird people

<sub>Mensen waren soms vreemd. Hun humor was toch vreemd. Toshio had geen idee hoe lang hij al stond te staren naar één of andere keren in een clown kostuum dat samen met zijn pokémon - die ook verdacht veel weg had van een clown - voor de tower of Mastery stond. Hij deed samen met zijn pokémon gekke dingen, trok bekken en vertelde moppen die op niks trokken. Het was vast wel te merken dat de jongen er niks aan vond. Het was van zijn gezicht af te lezen en zijn hoofd had hij wat opzij gekanteld. In zijn armen zat de Snubbull met eenzelfde soort blik te kijken naar het duo. ‘Ben ik blij dat ik niet met zo’n job ben geëindigd...’ mompelde hij zacht tegen zijn pokémon. Hij snapte er werkelijk niks van. Sommige mensen in ieder geval wel want er waren er enkele die toch moesten lachen.
’En nu zou ik graag een vrijwilliger willen! Jij daar bent perfect! Ja jij, kom maar hier!’ De Clown-man had naar hem gewezen en verontrustend had Toshio naar zichzelf gewezen met en geluidloze ik. Hoo nee, mooi niet dat hij naar voor ging. In de vluchtte greep hij de eerste de beste persoon beet om een poging te doen die voor hem te trekken. ‘Ik zou voor he- ik bedoel haar gaan,’ zei hij snel. Ki’iro was ondertussen begonnen spartelen. Hij moest niet meer goed zitten maar dat kwam omdat hij werd vastgehouden met één hand.

First post for Lizzy ^^</sub>

Lizzy liep richting tower of Mastery, ze had net een minstens één uur durende reis gemaakt over route 12 en was eindelijk aangekomen in Shalour. Lopen was veel vermoeiender dan je zou denken. Dante had van niks last en dartelde vrolijk over de weg, een van de kenmerken van een Fightingtype: ze hadden haast oneindige energie. Of Dante in elk geval, de Riolu leek nog helemaal niet moe. 'Rio,' de pokémon wees met haar poot vragend op een groep mensen. Lizzy keek op en haalde haar schouders op, ze was hier om de tower of Mastery te zien, niet een of andere act. "Ik weet het niet Dante," mompelde ze onverschillig tegen de pokémon. Dante liet het er niet bij zitten en stoof erop af. Lizzy verstijfde en rende binnen een seconde achter de Riolu aan. De pokémon was al bijna helemaal vooraan toen ze er in slaagde haar vingers om de rode stof van de sjaal te sluiten. Het meisje zuchtte opgelucht en keek toen op, wat was er eigenlijk aan de hand? Ze had niet echt veel tijd om een overzicht te krijgen, want een hand sloot zich om haar pols. ‘Ik zou voor he- ik bedoel haar gaan,’ verbijsterd keek Lizzy de oudere trainer aan, wat was er precies aan de hand? "W-Wat?" vroeg ze in de war, Dante nam van het moment gebruik en glipte uit haar trainers grip. De Riolu liep op de jongen af en sloeg haar voorpoten uit elkaar in een poging een been te knuffelen, ondanks de spartelende pokémon. Lizzy sloeg haar vrije hand voor haar ogen bij het zien van haar pokémon, hoelang ging Dante hiermee door?

Ik. Haat. Mijn. Internet.

_{‘Jij zou een veel betere vrijwilliger zijn dan ik, daar ben ik zeker van,’ zei Toshio terwijl hij het meisje nog steeds wat verder naar voor probeerde te duwen. Achter hem hoorde hij de clown-man zeggen dat hij wel iemand andere zou kiezen, dus misschien was het wel een opluchting voor beide. Wanneer dat iets echter zijn been vast greep keek hij meteen naar beneden om te zien wat het precies was. Een riolu had zijn blauwe poten om zijn been geslagen, iets waar Ki'Iro het niet mee eens was. Toshio was zijn trainer niet van iemand anders. De roze pokémon wist zich los te krijgen uit de greep, viel op twee poten op de grond en begon luide en kwade geluiden te maken naar de Riolu. 'Oi! Stop het!' zei hij tegen zijn pokémon maar het hielp niet. Hij kwam er misschien ook net iets te laat achter dat hij het meisje nog steeds vast had. In een vluchtige beweging liet hij haar ook maar los terwijl één kaak een vage blos kreeg. Ki'iro had ondertussen besloten dat bijten meer effect zou hebben en deed een poging naar de andere pokémon te happen.}

"Vrijwilliger voor wat?" vroeg Lizzy niet-begrijpend, ze had nog steeds niet echt door wat er aan de hand was aangezien het allemaal nogal verwarrend was. Ze hoorde nog wat van een of andere straatclown, oh, vrijwilliger voor een act? Maar daar had ze geen zin in, het was allemaal Dante's schuld. De Riolu had blijkbaar een pas ontdekt talent om in rare situaties terecht te komen, en die hadden meestal wat te maken met het knuffelen van benen - de Riolu was immers niet zo groot. Dante had het been ondertussen losgelaten aangezien een grommende roze hond haar boos aankeek. Verbaast hield de pokémon haar kop schuin, de geweldige social skills van de Riolu gingen vast niet helpen, die had ze helemaal niet. Een vragende 'Rio' kwam van Dante terwijl ze probeerde te ontdekken waarom de andere pokémon boos op haar was. Dante keek op zodra haar pols werd losgelaten, maar lette meer op de twee pokémon dan de trainer. "Dante," zei ze streng tegen haar pokémon en wees op de grond naast haar, de andere was al begonnen met bijten en als Dante zou aanvallen wist ze niet of de Riolu ook maar kans had om te winnen. Ze was niet getraind op vechten. Dante kwam stilletjes aanlopen terwijl ze een nerveuze blik op de Snubbull wierp, echter slaagde ze erin met haar sjaal achter iemands voet te blijven haken waardoor ze naar achteren struikelde en bijna tegen de vervaarlijke roze hond aanviel.

_{Wat voor een pokémon had hij gekregen. Zodra de pokémon begon met bijten besloot Toshio maar dat het genoeg was. Hij wilde geen gemene pokémon in zijn team hebben die alles en iedereen pijn wilde doen. Hij probeerde de Snubbull dan ook zo snel mogelijk terug op te pakken. Het roze mormel leek duidelijk niet te merken dat het zonet iets verkeerd had gedaan. Een vrolijke blik stond op zijn gezicht en vrolijk hield hij zijn pootjes in de lucht. Met schattige blikken ging hij het niet halen. Echt niet ‘What the Hell Ki’iro? Heb ik ooit gezegd dat je die pokémon moest bijten?’ Wat kwaad -of eerder teleurgesteld - hield hij de Snubbull richting de Riolu die zich meer schuil hield. Met zijn armen was hij onbewust aan het bewegen zodat de hond achtige pokémon in elkaar werd geschud.
Ach. Hopen maar dat Ki’iro niet van plan was om het ooit nog eens te doen. ’Sorry voor het gedrag van mijn pokémon, hij kan kennelijk verdomd jaloers zijn,’ zei hij verontschuldigend. Toshio hield zijn pokémon alweer vast met één hand om met zijn vrije hand door zijn haar te krabben. Zo zou hij dus vijanden maken. Over de jaloezie, hij dacht toch dat het dat was. Ki’iro leek het pas niet meer te kunnen appreciëren nadat de andere pokémon Toshio zijn been had vast genomen.}

Dante wierp nog een wat angstige blik op de Snubbull die ondertussen was opgepakt en schoot toen achter haar eigen trainer om zich achter het meisje haar been te verstoppen. Lizzy keek even naar de Riolu en schudde afkeurend haar hoofd, Dante moest nog veel leren. Over de wereld, over andere pokémon, maar ja, ze had nooit contact met andere gehad en Jane had geen pokémon om mee te kunnen spelen. "Maakt niet uit," reageerde ze toen de jongen zijn excuses aanbood. "Het spijt me voor mijn pokémon, Dante lijkt te denken dat ze iedereen moet begroeten met een knuffel," ging het meisje verder met een blik op de nerveuze Riolu. Het was van haar snuit af te lezen dat Dante er echt niks van begreep, waarom de Snubbull boos was geworden, naïeve Riolu dat het was. "Heb je hem dat nog niet zo lang?" vroeg Lizzy bijna meteen erna, naar wat ze had opgemaakt uit de worden van de trainer leek het haar niet zo. "Als.. als je me dat wilt vertellen," stotterde ze met een lichte blos een paar seconden na haar vraag. Meteen vragen stellen, haar ouders zouden zich vast doodschamen met al die manieren die ze ooit had moeten leren. Lizzy keek even naar Dante om ergens anders naar te kunnen kijken en richtte haar blik daarna op de Snubbull, gewoon om niet te laten merken dat ze haar manieren was vergeten en ze zich er wat voor schaamde.

_{In ieder geval vond het meisje het niet zo erg dat Ki'iro even had laten zien wat voor manieren hij had. De blauwe riolu vond het echter alles behalve leuk aangezien hij zich schuil hield achter de benen van het meisje. Toshio kon het de pokémon echter niet kwalijk nemen. Zelf zou hij het ook niet leuk vinden moest hij ineens worden aangevallen door een roos monster. 'Zo blijkt maar weer dat iedere pokémon zijn eigen vreemde trekjes heeft. Maar hej, liever een knuffelpokémon dan een duivel van een pokémon.'
Toshio moest grinniken wanneer dat de andere vroeg of hij Ki'iro al lang had of niet, maar vooral omdat ze zich nadien meteen excuseerde. 'Het is geen geheim so why not,' zei hij waarbij dat hij zijn schouders op haalde. 'Ik heb hem inderdaad nog niet zo lang, misschien juist twee weken,' zei hij vrij bedenkelijk, op zijn vingers begon hij het ondertussen luidop na te tellen. Hm, hoe lang was het nu alweer geweest dat hij de pokémon had gekregen van die vreemde kerel? Het moest vast wel iets van de twee weken zijn, misschien iets korter dan dat. Bevestigend gaf hij echter nog een zachte knik. 'Ja, het moet zo iets zijn geweest. Mijn leven is in ieder geval een stuk drukker geworden, dat ding eist nogal veel aandacht.' De Snubbull maakten weer vrolijke geluidjes en zijn voeten waren aan het bewegen, maar die keer niet om weer te ontsnappen uit de greep.}

De trainer leek het niet zo erg te vinden en vertelde dat hij zijn roze monster inderdaad nog niet zo lang had. Lizzy, die nog steeds naar de Snubbull keek, knikte. "Pokémons kunnen heel veel tijd in beslag nemen," stemde ze in. "Dante is daar het perfecte voorbeeld van." De Riolu keek vanachter haar trainers been en vroeg vragend 'Lu'. Ook al was de pokémon al ruim tien jaar oud, het bleef een babypokémon en dat kon heel stressvol zijn. Dante was al een keer geflipt omdat ze niet wist waar het meisje was en had al resultaat een groot gat in de muur geslagen. Lizzy wierp even een blik op de Riolu die nu toch maar had besloten achter haar been vandaan te komen en zuchtte toen. Of het een slim idee was geweest alleen met Dante onderweg te gaan, wie weet. "Heeft hij eigenlijk een naam?" vroeg Lizzy daarna een tikkeltje nieuwsgierig met haar blik op het roze gevaarte. Ze had niet veel pokémons ontmoet in haar leven, maar het leek haar toch wel logisch dat je je pokémon een naam gaf, maakte ze uniek op een bepaalde manier.

_{Er werd bevestigd dat pokémon veel tijd in beslag namen, en de pokémon van de ander was er een goed voorbeeld van. 'Ik vraag me echt af hoe het gaat zijn als ik nog meer pokémon in mijn team zou krijgen, straks heb ik geen tijd meer voor mijn eigen zaken.' Het was zeker niet dat hij het erg vond om een pokémon te hebben, of meerdere want met maar één zou hij nooit alle gyms kunnen verslaan. Eigenlijk was zo een pokémon ook beter want het zorgde voor gezelschap en dat kon Toshio wel gebruiken. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij zich opsloot op zijn kamer om een hele dag bezig te zijn met zijn laptop en of computer.
'Dat heeft 'ie zeker, het is Ki'iro. Voor als je het zou vragen; ik denk wel dat het wat betekend maar de betekenis is me ontglipt,' zei hij vriendelijk terwijl hij even keek naar de pokémon in zijn armen die op zijn beurt weer omhoog keek. Eigenlijk was het echt een pokémon waar de meeste mannen echt niet mee rond wilden lopen. Zo roze en meisjesachtig. Gewoon...wauw. 'Ik ben trouwens Toshio.' Hij nam de Snubbull weer in één arm en stak zijn arm uit terwijl hij het meisje aan keek.}

"Dan moet je langzaam een team opbouwen," reageerde Lizzy met een kleine grijns. Ze wilde ook een team opbouwen, maar meteen vijf andere pokémon vangen was niet ze manier. Nee, eerst ging ze Dante een beetje trainen en sterker maken en dan konden ze kijken wat een geschikte, nieuwe teamgenoot zou zijn. De Snubbull hete Ki'iro en misschien had de naam een betekenis, Lizzy haalde haar schouder op als teken dat ze het ook niet wist. Ze had veel geleerd, maar dat wist ze niet. De trainer stelde zich voor als Toshio en stak hij hand uit. "Ik ben Eliza.. ehm.. gewoon Lizzy," stelde Lizzy zich wat ongemakkelijk voor, om haar na al die jaren gewoon als Lizzy voor te stelen bleef lastig. Beleefd schudde het meisje Toshio zijn hand en keek vervolgens even naar Dante. De Riolu was wat naar voren gelopen en keek nieuwsgierig naar de trainer, als je zou moeten inschatten wat voor leeftijd de kinderlijke pokémon had zou je vast niet meteen aan tien denken. Je moest altijd oppassen met de babypokémon, vooral als je bezig was met belangrijke dingen zoals rond morren aan een computer of dergelijke. Apparatuur was waarschijnlijk alleen interessant voor elektrische pokémon, niet voor Riolu's.

_{Traag een team opbouwen. Het was geen slecht plan en waarschijnlijk zou hij het in het begin ook zo doen. Er was niets aan als je alles ging rushen en uiteindelijk alles in het honderd zou lopen. 'Slim plan. In het begon zal het zeker lukken, maar wanneer dat ik eindelijk de smaak te pakken heb,' zei Toshio. Hij was er ergens zeker van dat hij uiteindelijk te snel een team zou willen samen hebben, maar dan moest hij zichzelf maar onder controle houden en niet teveel pokémon erbij nemen.
Het meisje had zichzelf vervolgens voorgesteld als Lizzy nadat Toshio zichzelf had voorgesteld. 'Aangenaam,' sprak hij met een glimlach. De riolu was ondertussen ook begonnen met kijken en ondanks dat de jongen er zelf geen last van had - ondanks dat het een beetje ongemakkelijk was - ontsnapte een zachte grom uit Ki'iro zijn keel. Een tik met zijn hand tegen de roze pokémon zijn hoofd deed hem echter wel zwijgen.}

Lizzy knikte bedenkelijk, je moest niet té snel pokémon gaan vangen. Als je dat zou doen zou je het overzicht snel verliezen en een hele bende misschien wel oncontroleerbare pokémon hebben. En ze had haar handen al aan Dante vol, de Riolu was dan misschien wel zwak, maar haar gedrag was heel vermoeiend. Al kon het meisje zich voorstellen dat andere Riolu's misschien wel nog kinderlijker waren. Dante had dan nog haar serieuze momenten... Toen de roze Snubbull weer zachtjes gromde kwam er een piep uit de makkelijk geïntimideerde Dante en schoot de Riolu weer achter haar trainer om naar de tas te springen en daar te blijven hangen. Misschien kon ze zich daarin wel verstoppen! Lizzy wankelde naar achteren, Dante was zwaarder dan ze er uit zag, en wist haar evenwicht nog net te bewaren doordat de Riolu bijna meteen weer had losgelaten. "Dante," geschrokken keek het meisje haar pokémon aan, ze had wel wat beter gedrag van haar maatje verwacht. Al was dit natuurlijk ook de eerste keer dat ze buiten waren, alles was nieuw voor de Riolu en dat maakte het spannend.