[ WRITTEN FOR JOHNNY THORN ]

Het was weer zover. Ik was Ei kwijt! Hoera! Go ik! De laatste keer dat ik Ei kwijt geraakt was was, dire keer raden, twee dagen geleden! Oh, wat fijn. Dus vandaar dat ik, in mijn geweldige gestippelde broek die vooral geen pyjama broek was over de straat slenterde, om me heen kijken en zo nu en dan "Eeeeeiiiiiii!" roepend, alsof het ding daardoor naar me toe zou komen rollen. Misschien wel. Misschien had het een vaderlijke stem nodig waarnaar het kon terugkeren. Dat zou leuk zijn. Ei liet alleen wel heel lang op zich wachten. Misschien was Ei boos op me, omdat ik zijn capsule -- ding (inclusief Pokébal) kwijtgeraakt was in, uh, een meer en ik hem nu dus zonder enige vorm van bescherming in mijn armen moest dragen. Maar ik was dat ding al weken terug verloren... Hm. Ei raakte dan ook al weken kwijt. Anyway, al een heus kwartier liep ik over de drukke straten van Vaniville Town, waar ik de nacht doorgebracht had. Eigenlijk was ik een beetje bang dat ik ergens naast een prullenbak de kapot getrapte restjes Ei zou vinden, maar... Nee? Niemand zou dat doen. Hopelijk.

Toch een beetje bezorgd vroeg ik aan de mensen op straat of ze toevallig een ei gezien hadden, maar niemand leek veel zin te hebben om met een 13-jarige te praten (ik voelde me bedreigd), dus schoot ik daar ook niet veel mee op. Koppig als ik was, gaf ik echter niet op. "Sorry, meneer, heeft u misschien een ei gezien? Ongeveer zo groot--" Nee, Cad, je hield je handen veel te ver uit elkaar, Ei was niet zo reusachtig, "--En, uh, gelegd door een Pokémon. Ik ben het verloren." Ik stond met mijn handen op mijn rug en lichtjes op mijn voeten wippend voor een langere (duh) man, hopend dat deze me niet toe zou snauwen en dan weg zou lopen...

Ah! Een wonder! Een vriendelijk persoon! Wauw, het had verrassend lang geduurd totdat ik er zo een ontmoet had. Maar nu hij dan toch voor m'n neus stond, accepteerde ik zijn aanbod gretig. "Oh, dat zou geweldig zijn!" antwoordde ik, hoewel dat niet echt zijn vraag beantwoordde. Oh ja, een vraag. Die ik moest beantwoorden. Yup. Nou, aangezien ik zijn ding verloren was, had ik... Niets. Oh god. Ik zou hem nooit terug vinden. Ik schudde mijn hoofd, deels om aan te geven dat ik niks had en deels om mezelf moed te geven. Ik zou hem wel vinden! Ei en ik waren met elkaar verbonden, wij zouden elkaar altijd terug vinden! Que dramatische muziek en belichting en misschien een windding dat mijn haren door de war kon blazen. Dat zag je altijd in films en zo. Uh. Ja. "Ik denk niet... Alhoewel..." begon ik, maar toen... Als Ei een geur had, zou die die wel achterlaten op diegene die hem dag in dag uit droeg. Ikke! Ik spreidde mijn armen, kreeg toen door dat dat misschien wat vaagjes was, en vertelde de jongen (wiens naam ik niet wist. Moest je dat soort dingen vragen als mensen aardig tegen je waren?): "Nou, ik draag hem altijd, want ik heb nergens anders om hem te stoppen. Dus, uh, als het een geur heeft, heeft 'ie die misschien op mij achter gelaten?" Ik klonk wat twijfelachtig. Hm. Het klonk ook een beetje vaag, maar hey, het was het proberen waard, toch?