Dancing with a Wolf

Manolo keek even stil toe hoe het meisje een slok van haar cola nam en vervolgens het glas naast het bed op de grond zette. Hm, daar moest hij wel op blijven letten. Straks viel het nog om en hoewel de vloer makkelijker schoon te maken was dan het bed, vond hij het een vreselijk karweitje. Fleur ging anders op zijn bed zitten; haar gezicht naar hem toe en vertelde toen dat ze dat inderdaad niet wist. Jammer, maar misschien wist de blondine wel wat andere leuke feitjes die hij nog nooit had geleerd. Ze vroeg vervolgens of hij het wel zeker wist en aan de toon te horen, was het vrij speels bedoeld. Manolo grijnsde lichtjes. Dit was best een ommekeer van karakter, zeker toen er oogcontact plaatsvond en het langer dan een aantal tellen duurde. Toen ze ook nog eens haar handen op zijn gezicht plaatste, wist hij niet of hij moest lachen of het wonderbaarlijk vinden. Hij had haar geen alcohol gegeven, toch? Gewone cola, geen mixdrankje of iets? Toen ze vroeg of het oerknal heet was, maakte Manny een sissend geluid, alsof zijn gezicht door haar handen aan het smelten was. “Ik krijg het toch wel even warm van binnen,” meldde hij aan haar, al was dat absoluut niet vanwege haar oerknal hitte. Het was een ander gevoel, eentje die Manolo wel wist te herkennen en het beste kon omschrijven als ‘ik wil je hebben’. Mede door dat gevoel boog hij nu dan ook voorover en plaatste hij zijn armen om Fleurs middel, terwijl hij haar uitdagend in de ogen keek. Zou ze zelf bijten of moest hij er maar voor gaan? 

Manolo was niet iemand die gauw twijfelde aan zijn beslissingen of aan zijn eigen woorden. Hij wist wat hij wilde en wanneer hij ergens niet zeker van was, dan wachtte hij en pluisde hij het uit voor hij eraan toegaf. Dat hij zijn armen nu om Fleur had liggen, terwijl ze elkaar net ontmoet hadden, kon hem weinig schelen. One night stands waren immers een ding en ze hoefden elkaar hierna nooit meer te zien als de blondine daar geen behoefte aan had. Het gebeurde vaker. Heel vaak, zelfs. Voornamelijk onder de studenten, maar ook tussen de volwassenen wilde dit wel eens voorkomen. Raar was het dus in ieder geval niet. Het zou raar worden als één van de twee niet wilde en Manny was dan ook niet van plan om Fleur te dwingen. Gelukkig hoefde hij zich daar geen zorgen om te maken, want ook zij leunde naar voren; al kapte ze halverwege af. Manolo rolde met zijn ogen. Het meisje zei niets, dus hij ging ervan uit dat ze wachtte op een reactie van hem – of hij dit eigenlijk wel wilde. Als dat niet zo was, dan had hij niet zijn armen om haar heen gelegd. Dus hij duwde zijn lippen tegen die van Fleur aan en liet zich vanaf dat punt gewoon meeslepen met de gebeurtenis. Dat ze elkaar na morgenochtend wellicht nooit meer zouden treffen, daar dacht hij niet aan.

Het viel Manolo op dat Fleur niet veel ervaring leek te hebben met dit soort contact, maar hij liet zich er niet door tegenhouden om verder te gaan. Integendeel zelfs, hij wilde het haar maar al te graag bijleren. Dat dit misschien haar eerste zoen was, kwam wel in hem op, maar dat duwde hij ver in een hoek van zijn gedachten in. Ze wilde het zelf ook; schuldig hoefde hij zich dus niet te voelen. Manolo voelde hoe Fleur haar handen over zijn rug liet glijden en ze leek even te stoppen toen ze over zijn binder heen ging. Oh, dat was waar ook. Ach, dat werd dan maar even een verrassing, want hij was niet van plan om het contact te verbreken. De blondine ook niet, want hoewel ze even verrast was door het textuur onder zijn shirt, hield ze wel haar lippen met de zijne verbonden. Haar handen gingen dan ook niet veel later verder, verdwenen onder zijn shirt en bleven daar bij zijn onderrug hangen. Waarschijnlijk durfde ze niet meer hoger, omdat het daar zo vreemd had aangevoeld. De jongen besteedde daar verder geen aandacht aan en liet zijn eigen handen ook het lichaam van Fleur verkennen; te beginnen bij haar bovenlichaam. Ook zijn eigen handen bleven bij de rand van haar shirt hangen, die hij niet veel later tussen zijn vingers klemden en een poging deed om die langzaam omhoog te trekken.

Manolo stond net op het punt om het wat interessanter te maken en hij kon het eigenlijk ook niet laten door de intense kus die ze op het moment met elkaar deelden. Manny liet zich erin meeslepen, bracht zijn handen naar de randen van haar shirt en wilde die over haar hoofd heen trekken om verder te gaan, maar voor hij daar goed en wel de kans voor had, werden Fleurs handen op die van hem geplaatst en trok ze terug. Het was op dat moment dat Manolo zich besefte een fout te hebben begaan, want dit betekende dat er nu een einde kwam aan het intieme moment die ze met elkaar hadden. Fleur wilde niet verder. En dat respecteerde Manny. Hij gaf het aan door een knik te geven met zijn hoofd zodra ze het ‘nee’ woord liet vallen en trok zijn handen terug. Vervolgens krabde hij met zijn hand achter zijn hoofd. Kwam het door de binder die hij om had? Ze had hem gevoeld, dat wist Manolo. Maar had ze wel doorgehad wat het was? Hij betwijfelde het sterk. Hij keek even van haar weg om te laten bezinken wat er zojuist was gebeurd – en op het punt stond te gebeuren als Fleur niet had ingegrepen, maar toen hij zich naar haar terugdraaide om te vragen waarom niet, puur uit nieuwsgierigheid, zag hij de tranen in haar ogen staan. Niet veel later rolden die dan ook over haar wangen.

Het was een compleet ander meisje dat nu naast hem zat, leek het wel. Nou ja, compleet... Fleur kwam sowieso wel gevoelig voor hem over. Dit had hij echter niet meteen verwacht. Hij schrok er dan ook even van, hoewel hij dat niet probeerde te laten blijken. “Hey, ik ga je niet dwingen,” probeerde hij voorzichtig; in tweestrijd over of hij zijn arm om haar heen moest leggen of niet. Misschien draaide ze wel van hem weg. Maar misschien had ze het nodig. Manolo hief zijn arm dan toch op in een poging haar een halve omhelzing te geven, maar vlak voor hij zijn arm op haar schouders liet rusten, hield hij halt. Hierdoor zweefde zijn arm nog altijd boven haar lichaam. “Er is niks mis met nee zeggen.” Manny vroeg zich af of het hier wel door kwam, maar hij besloot er voor nu maar even vanuit te gaan. Als dat niet het geval was, dan hoorde hij het wel.

Eén ding was echter zeker; Arceus, wat was hij slecht in dit soort dingen.

Er kwam geen beweging vanuit Fleur en hij vroeg zich even af of ze het wel gezien had wat hij deed. Besluitend dat ze het wel doorhad en niet van hem weg bewoog, legde hij zijn arm nu echt op haar schouder in een poging haar wat te kalmeren. De blondine deed toen een poging om wat te zeggen en Manolo luisterde aandachtig naar wat er uit haar mond kwam. Zijn verbazing werd alleen maar groter hoe meer hij van haar woorden opving. Ze was niet wat hij dacht? Hè? De jongeman richtte zijn blik bedachtzaam op de grond en deed zijn best om die puzzelstukjes in elkaar te leggen. Hoezo was ze niet wie hij dacht dat ze was? Ze kenden elkaar amper. Had ze een andere naam? Nee, om zoiets kleins zou het vast niet gaan. Hij begreep het niet. Hij begreep het echt niet. Tot hij zich bedacht dat hij ook niet was wie zij dacht dat hij was, op meerdere manieren dan één. Nu had hij twee opties; Fleur was van Team Rocket of Fleur was transgender. Lid zijn van Team Rocket bracht geen tranen met zich mee bij een bekentenis en ze had de naam bijna elke keer verkeerd uitgesproken toen hij bij haar was. Ze had ze niet eens gekend voor hun ontmoeting. Natuurlijk kon dat gespeeld zijn, maar alle aanwijzingen wezen toch duidelijk op... “Ben je trans?” vroeg hij abrupt aan haar. Zijn amberkleurige ogen richtten zich terug op Fleur – zijn blik vragend en begrijpend. Hij dwong haar niet om te antwoorden als ze dat niet wilde. Deed ze dat wel... Nou, dan was dit hoogstwaarschijnlijk een gelukkige toevalstreffer.

Fleur keek hem met grote ogen aan. Wist hij niet beter, dan bestempelde hij haar als een Growlithe, zie zielig leek ze te kijken. Al kwam dat misschien door de tranen die nog in haar ogen stonden. Verwarring was erin te zien en dat was ook te horen in de vraag die ze niet veel later stelde. Hoe wist hij dat? Manolo’s mondhoeken krulden lichtjes geamuseerd omhoog, terwijl hij zijn arm van haar schouder afhaalde en die vervolgens naar zijn shirt liet glijden. In enkele seconden had hij deze zodanig omhoog getrokken dat het onderste stuk van zijn binder was te zien. “Sommige dingen weet je nou eenmaal sneller als je er zelf mee te maken hebt,” sprak hij. “Je bent niet de enige.” Hopelijk was dit geruststellend genoeg voor Fleur om zich niet meer zo eenzaam te voelen. Dat was namelijk de indruk die hij van haar kreeg nu hij wist dat ze transgender was; eenzaamheid en het gevoel van de enige zijn kwam helaas vaak voor wanneer je zo iemand was. Manny kende het als geen ander, maar hij koos ervoor om die gedachten zo ver mogelijk in een hoekje te stoppen. Er niet naar luisteren. Anders kon hij niet genieten van wie hij was, toch?

Manolo keek toe hoe er langzaam maar zeker vreugde in het meisje haar ogen verscheen. Hij kon wel raden waarom, maar toch vroeg hij zich af of het wel nodig was. Then again, hij kende haar leven niet. Misschien was ze wel in een hele gesloten omgeving opgegroeid en was hij de eerste die haar zo accepteerde, al was het maar omdat hij hetzelfde was. Manny had daar nooit problemen mee gehad. Sure, er was wel eens iemand op zijn pad gekomen die hun afkeer ervoor toonde of liet horen, maar hij had een scherpe tong en kon gemakkelijk een gesprek naar zijn voorkeur buigen. Bang om zijn eigen mening te laten horen was hij niet – iets wat de blondine waarschijnlijk wel was, als hij moest gokken op haar reacties en lichaamstaal.

De knuffel kwam vrij onverwachts en het gesnik was niet echt waar hij op gehoopt had, maar hij gokte dat het dit keer anders was. Daarom kon hij het niet laten om zachtjes te grinniken. “Ben ik soms de eerste?” vroeg hij, al had hij er niet echt een antwoord op nodig. Die kon hij wel weten. En als hij echt eerlijk moest zijn, dan gold hetzelfde voor hem. Fleur was de eerste transgender die hij in levende lijven had ontmoet.